Φέτος έχω βάλει ένα στόχο: να ολοκληρώσω το δικό μου προσωπικό challenge με τα 22 βιβλία μέσα στο 2022, σύμφωνα με το οποίο θα μπορώ να αγοράζω ένα καινούργιο βιβλίο αφού έχω διαβάσει τρία από αυτά που ήδη έχω. Αυτό, όμως, δεν πήγε τόσο καλά. Γιατί; Γιατί κατά κύριο λόγο αγοράζω από το ίντερνετ, πες μου εσύ πόσες φορές παραγγέλνεις ένα μόνο βιβλίο από eshop ή γενικότερα όποτε κάνεις αγορές τέτοιες δεν φτάνεις το ελάχιστο ποσό των δωρεάν μεταφορικών. Κάπως έτσι βρέθηκα μπροστά στο Neverwhere και από το πουθενά, δίχως να το έχω καν στη λίστα μου, το παρήγγειλα, απλά και μόνο επειδή ήταν Gaiman. Και πολύ καλά έκανα!
Αυτό το βιβλίο το έψαχνα χρόνια. Το έβρισκα σε διάφορες διασκευές από πολλούς καλοθελητές εκδοτικούς, πλέον αφού το έχω διαβάσει καταλαβαίνω το λόγο των διασκευών, ωστόσο με την ίδια λογική θα έπρεπε να διασκευαστούν και το Πόλεμος και Ειρήνη, ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών και οι Μεγάλες Προσδοκίες. Έχει πολύ φλυαρία η συγγραφέας και μπόλικη ηθικολογία. Αλλά αυτό είναι το έργο της και όποιο πετσόκομμα είναι για μένα λάθος. Σαφώς και δεν απευθύνεται σήμερα σε μικρά παιδιά σαν βιβλίο, γιατί πολύ απλά θα βαρεθούν. Ας το διαβάσουν μεγαλύτερα κορίτσια και αγόρια και όποιος άλλος επιθυμεί να διαβάσει ένα μεγάλο μυθιστόρημα κλασικής λογοτεχνίας με ό,τι ακριβώς περιλαμβάνει αυτό.