 |
| Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος της Τζ.Κ.Ρόουλινγκ από τις εκδόσεις Ψυχογιός |
Ο Χάρι είναι ένα συνηθισμένο παιδί σαν όλα τ' άλλα. Αν ξεχωρίζει για κάτι, είναι για τα φαρδιά του ρούχα, τα μπερδεμένα του μαλλιά και τα καταπράσινά του μάτια. Ο μικρός Χάρι μεγαλώνει με τους θείους του και τον κακομαθημένο ξάδερφό του σε ένα τετράγωνο σπίτι, σε μια άχρωμη γειτονιά, γεμάτη κουτσομπόληδες γείτονες. Κοιμάται στην αποθήκη κάτω από τη σκάλα και δεν έχει ούτε έναν φίλο. Ποιος να τολμήσει άλλωστε να τον κάνει φίλο όταν κινδυνεύει ανα πάσα στιγμή από τα χέρια του ξαδέρφου του, Ντάντλι, και της παρέας του. Ότι δε νοιάζεται κανείς γι' αυτόν, είναι για το 11χρονο αγόρι κάτι το δεδομένο. Ότι δεν τον ξέρει κανείς, εξυπακούεται. Και ότι η ζωή του προδιαγράφεται βαρετή και μονότονη, αυτό πια είναι το μόνο σίγουρο. Ώσπου μια μέρα, για πρώτη φορά, ένα γράμμα έρχεται στο όνομά του.
Και είναι το γράμμα αυτό που θα αλλάξει τη ζωή του. Ο μικρός Χάρι δεν είναι ένα άγνωστο, ξεχασμένο από τη ζωή ορφανό. Δεν είναι ένας παρακατιανός συγγενής των Ντάρσλι, γιος δύο εντελώς ανεπρόκοπων ανθρώπων που πήγαν και σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικό. Και πάνω απ' όλα δεν είναι ένας κανονικός άνθρωπος, σαν όλους τους άλλους εκεί έξω. Είναι ένας μάγος! Το όνομά του το γνωρίζουν οι απανταχού μάγοι σε ολόκληρο το Λονδίνο και ολόκληρο τον κόσμο. Ολόκληρη η ανθρωπότητα του χρωστά ευγνωμοσύνη, γιατί ήταν εκείνος εξαιτίας του οποίου χάθηκε ο πιο επικίνδυνος και μοχθηρός μάγος όλων των εποχών, ο λόρδος Βόλτεμορτ, που μέχρι και σήμερα, κανείς δεν τολμά να προφέρει ούτε το όνομά του.
Όταν τα μαθαίνει όλα αυτά ο Χάρι ενθουσιάζεται και δεν μπορεί να πιστέψει στην τύχη του. Ξεκινάει το ταξίδι του από τη Διαγώνιο Αλέα, μια εμπορική γειτονιά στην καρδιά του Λονδίνου, όπου βουτάμε για πρώτη φορά στη μαγική φαντασία της Ρόουλινγκ. Κάθε μάγος πρέπει να φοράει μανδύα, μυτερό καπέλο, να έχει τσουκάλι, μια σειρά συστατικά για φίλτρα, κι ένα μαγικό ραβδί. Βλέπουμε μαζεμένα όλα τα κλισέ ενός μάγου, ανα τους αιώνες, κι όμως είναι όλα τους ξεχωριστά και ιδιαίτερα, γιατί ποτέ πριν δεν μπήκαν σε τέτοια σειρά και ολοκληρωμένη τάξη. Ο κόσμος των μάγων είναι στημένος τέλεια, λες και είναι πέρα για πέρα πραγματικός.
Ακολουθεί το πρώτο ταξίδι με το Χόγκουαρτς εξπρές, που θα το βρει στην πλατφόρμα 9 και 3/4. Μια πλατφόρμα που σήμερα έχει γίνει θρύλος, και μπορούμε να την επισκεφτούμε αν βρεθούμε στο Λονδίνο. Ποια ιστορία που έχει μέσα τρένο δεν είναι εκπληκτική!
Ο Χάρι γνωρίζει τον Ρον πριν ακόμα πατήσει το πόδι του στο τρένο, και συνειδητοποιεί πως παρόλο που είναι ο περιβόητος Χάρι Πότερ, εκείνος κατά βάθος νιώθει όμοιος με τον άσημο Ρον, με τα παλιά φθαρμένα ρούχα που δεν έχει τη δυνατότητα να αγοράσει ούτε μία καραμέλα. Παράλληλα γνωρίζει και την Ερμιόνη, μια μικρή ξερόλα, που είναι επίσης σαν εκείνον, μεγαλωμένη στον κόσμο των Μαγκλ, από γονείς Μαγκλ, μα με τη διαφορά πως εκείνη ξέρει απείρως περισσότερα για τον κόσμο των μάγων, αφού έχει ήδη μάθει απ' έξω όλα τα σχολικά τους βιβλία. Η Ερμιόνη είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα πολύ καλό παράδειγμα για όλα εκείνα τα κορίτσια που πηγαίνουν ακόμα σχολείο και βαριούνται να διαβάσουν. Σε κάνει να νιώθεις ότι είναι κουλ το διάβασμα και σου δίνει όρεξη να κάνεις τα μαθήματά σου και να μαθαίνεις όλο και περισσότερα από το σχολείο. Μην τα παίρνετε αψήφιστα αυτά που λέω, μιλάω εκ πείρας!
Η σχολή όπου φοιτούν όλοι οι μικροί μάγοι της Αγγλίας, είναι ένα πανέμορφο μεσαιωνικό κάστρο, το Χόγκουαρτς (που μπαίνει πάντα ανάμεσα σε εισαγωγικά.. γιατί άραγε;). Ποια ιστορία που έχει μέσα κάστρο δεν είναι εκπληκτική! Το συγκεκριμένο μάλιστα, σου δίνει την εντύπωση πως δεν είναι απλά άψυχα ντουβάρια προϊστορικής αξίας, αλλά ένας ακόμα ήρωας, κάτι σαν ζωντανός οργανισμός. Αφού τα δωμάτιά του αλλάζουν θέση, και οι πόρτες του σηκώνονται και φεύγουν. Στους διαδρόμους του σουλατσάρουν φαντάσματα και τα πορτραίτα στους τοίχους κινούνται. Ο ίδιος ο Ντάμπλντορ, ο υπερήλικας διευθυντής της σχολής, λέει πως δεν θα μπορούσε ποτέ να ισχυριστεί πως γνωρίζει καλά τα κατατόπια του Χόγκουαρτς.
Παράλληλα με τη γνωριμία μας με τον υπέροχο κόσμο των μάγων, ένα μυστήριο εκτυλίσσεται στο κάστρο. Από τη μία έχουμε έναν ορεινό καλικάντζαρο που ξαφνικά βρέθηκε να κόβει βόλτες στον τρίτο όροφο. Από την άλλη ένα σκυλί με τρία κεφάλια που φυλάει κάτι που είναι εξαιρετικά πολύτιμο, ή τρομερά επικίνδυνο, ή... και τα δύο. Και τέλος έχουμε κι ένα όνομα που όλο και κάποια σχέση θα έχει με όλα αυτά: Νίκολας Φλαμέλ.
Για τους γνώστες της φανταστικής λογοτεχνίας (και της αλχημείας), ο Νίκολας Φλαμέλ σχετίζεται άμεσα με την φιλοσοφική λίθο, μια πέτρα που μπορούσε να μετατρέψει κάθε μέταλλο σε χρυσό. Στη συγκεκριμένη ιστορία όμως, η πέτρα αυτή έχει κι άλλη μια ιδιότητα. Να χαρίζει μακροζωία σε όποιον την έχει στην κατοχή του.
Από τη στιγμή που μαθαίνουν δύο πράγματα για τον Νίκολας Φλαμέλ και τις μελέτες του, τα τρία παιδιά παντού ανακαλύπτουν όλο και περισσότερα. Ψάχνουν στη βιβλιοθήκη, που έχει και απαγορευμένο τμήμα!! Ποια ιστορία έχει μέσα απαγορευμένο τμήμα βιβλιοθήκης και δεν είναι εκπληκτική! Μέχρι και μέσα στο απαγορευμένο δάσος βρίσκουν στοιχεία. Παρεμπιπτόντως ποιος το σκέφτηκε σαν φυσιολογικό να πάρει δύο μικρά παιδιά και να τα πάει νύχτα στο Απαγορευμένο Δάσος; Και να μην ξεχάσω να διατυπώσω και το εξής: Ποια ιστορία έχει μέσα απαγορευμένο δάσος και δεν είναι εκπληκτική! Έχουμε φυσικά και χριστουγεννιάτικο κεφάλαιο (ποια ιστορία έχει μέσα Χριστούγεννα και... ξέρετε!) και έναν αόρατο μανδύα!! Στην ουσία ο Χάρι από την πρώτη στιγμή αποκτά την ικανότητα να πετάει, να κάνει μάγια, να γίνεται αόρατος και μετά μου λέτε γιατί έχω πρόβλημα που είμαι Μαγκλ!!!!!
Αυτό που διαπιστώνουμε αριστοτεχνικά στο τέλος του βιβλίου, είναι πως καμία πληροφορία, κανένα γεγονός, τίποτα απολύτως, δεν μας το διηγήθηκε αψήφιστα η Ρόουλινγκ. Όλα έχουν κάποιο λόγο και όλα συμβάλουν στην τελική κάθαρση και το κλείσιμο της ιστορίας μας. Τα στοιχεία που υποδηλώνουν τον ένοχο είναι πάντα εκεί, όμως κι εμείς, όπως και ο Χάρι, δεν τα εντοπίζουμε παρά μόνο όταν είναι πια πολύ αργά!
Ως εδώ δεν έχουν γίνει αποκαλύψεις για το μυστηριώδες τέλος της ιστορίας. Από εδώ και πέρα ακολουθούν σπόιλερ. Όσοι δεν έχετε διαβάσει τα βιβλία/δει τις ταινίες, θα σας συμβούλευα να σταματήσετε εδώ, γιατί είναι κρίμα να σας χαλάσω την ιστορία. Όσοι χαριποτεροκολλημένοι, παρακαλώ, συνεχίστε άφοβα!
* * * Σπόιλερ * * *
Ο οπωσδήποτε ύποπτος, γεμάτος αποδείξεις περί της ενοχής του και φυσικά με ζοφερό παρελθόν, αλλά και συμπεριφορά που σε προκαλεί να βγάλεις συμπεράσματα, είναι ο καθηγητής των φίλτρων, Σέβερους Σνέιπ. Από την άλλη έχουμε τον πιο αθώο, πιο αγαθό, πιο φοβητσιάρη μάγο που λιποθυμά κάθε τρεις και λίγο, τον καθηγητή της άμυνας κατά των σκοτεινών τεχνών, Κουίρελ. Τώρα που μεγάλωσα και διάβασα ένα σωρό ιστορίες, ακόμα και πολλές αστυνομικές, πιθανόν να καταλάβαινα κατευθείαν ποιος ήταν ο κακός της υπόθεσης. Θα έλεγα μάλιστα πως κάνει μπαμ, κι όμως η Ρόουλινγκ τον έχει κρύψει καλά από τα μάτια και τις υποψίες μας. Κανείς δεν φοβάται τον καλό καθηγητή Κουίρελ, που πάσχει από μικροβιοφοβία και τρέμει το φιλοκάρδι του. Συμπληρωματικά φοράει κι ένα τουρμπάνι (που οι φήμες λένε πως είναι γεμάτο σκόρδα για να απωθεί τους βρυκόλακες) και ψευδίζει όταν μιλάει.
Μέχρι να τον συναντήσουμε λοιπόν, αφού ανακαλύψουμε πως μέσα στο κάστρο βρίσκεται η ίδια η φιλοσοφική λίθος, κάτι εξαιρετικά σημαντικό για τον ίδιο τον Βόλτεμορτ και την επάνοδό του, σε κάθε σελίδα σιγουρευόμαστε όλο και περισσότερο πως ο κακός της υπόθεσης είναι ο ίδιος ο Σνέιπ. Πρέπει να φτάσουμε ως εκεί, μπροστά του, για να δούμε πως δεν είναι ο Σνέιπ ο κακός, αλλά ο ψευδός και φοβητσιάρης καθηγητής Κουίρελ. Και πως μέσα στο τουρμπάνι του δεν κρύβονται σκόρδα, αλλά ο ίδιος ο Βόλτεμορτ!
Το πώς και γιατί βρέθηκε ο Βόλτεμορτ να ξεφυτρώνει από ένα φαλακρό κεφάλι, πραγματικά δεν ξέρω αν το καλοσκέφτηκε σε αυτή τη φάση η Ρόουλινγκ. Έχοντας διαβάσει όλη τη σειρά, πραγματικά μου φαίνεται εντελώς άκυρο να είναι ο καθηγητής Κουίρελ ένας πεμπτουσιωτής και με κάνει να αναρωτιέμαι, αν και ο Χάρι, που έχει ένα κομμάτι του Βόλτεμορτ μέσα του, δεν το κατέστρεφε, μήπως θα ξεφύτρωνε και στο δικό του κεφάλι η φιδομουτσούνα του;
Νομίζω πως γενικά, στο πρώτο αυτό βιβλίο πολλά πράγματα δεν είχαν ξεκαθαρίσει ακόμα μέσα της σχετικά με τον νεοδημιουργημένο κόσμο των μάγων, και γι' αυτό βλέπουμε να συμβαίνουν μερικά άκυρα πράγματα, όπως αυτό που λέει ο Ντάμπλντορ το πρώτο βράδυ μετά την επιλογή:
"Πρωτού αρχίσουμε το δείπνο μας, θα ήθελα να σας πω δυο λόγια, τα εξής: Βλάκας! Κλαψούρισμα! Παραξενιά! Τσίμπημα! Σας ευχαριστώ!"
...που δεν τον κάνει μεγαλοφυή αλλά και λίγο τρελό, τον κάνει βασικά τρελό και το μεγαλοφυής παίζεται. Δεν τον έχω τον Ντάμπλντορ να λέει κάτι, οτιδήποτε χωρίς συγκεκριμένο λόγο, εκτός αν εγώ δεν κατάλαβα αυτό τον συγκεκριμένο λόγο σε αυτή τη συγκεκριμένη περίπτωση! Έχουμε επίσης τον ορεινό καλικάντζαρο, που μοιάζει λίγο με γίγαντας, αλλά δεν ξανασυναντάμε ορεινό καλικάντζαρο στη σειρά, όπως δεν ξανασυναντάμε σκυλί με τρία κεφάλια (αλλά άντε, ας πούμε πως αυτό υπάρχει στην ιστορία της μυθολογίας και να το δεχτώ), ούτε και μονόκερο. Κάτι ακόμα που μου έκανε εντύπωση σε αυτό το πρώτο βιβλίο είναι η χρήση του ραβδιού, που δεν θεωρείται απαραίτητη από τους μάγους και σε γενικές γραμμές τους φαίνεται περίεργο που κάποιος κουβάλησε το ραβδί του π.χ. στο γήπεδο. Δεν θεωρείται δηλαδή ακόμα αναπόσπαστο κομμάτι τους, δίχως το οποίο δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα.
Κάτι που θεωρώ πραγματικά εκπληκτικό, είναι το γεγονός ότι στο τέλος του βιβλίου, τα τρία παιδιά καλούνται να αντιμετωπίσουν κάποιες δοκιμασίες προκειμένου να φτάσουν στη φιλοσοφική λίθο. Οι δοκιμασίες αυτές είναι προσπελάσιμες εφόσον παρακολουθούσαν τα μαθήματά τους στη διάρκεια της χρονιάς, κάτι που διδάσκει τα παιδιά που πηγαίνουν σχολείο πως όλα αυτά που μαθαίνουν είναι χρήσιμα και δεν τα μαθαίνουν απλά για να περνάνε την ώρα τους. Άλλο ένα μάθημα του Χάρι Πότερ για το σχολείο!
Ας αφήσω όμως αυτές τις λεπτομέρειες που στην τελική δεν έχουν και τόση σημασία (και που κάποιος στην πρώτη του ανάγνωση δεν θα της έχει προσέξει καν). Το βιβλίο είναι υπέροχο, αν και κάπως παιδικό, είναι το καταπληκτικό δημιούργημα μιας νέας συγγραφέως, η φαντασία της οποίας σκάει αριστοτεχνικά σαν πυροτέχνημα γεμίζοντας κάθε άκρη του βιβλίου και καλύπτοντας κάθε μας απορία.
Ο Βόλτεμορτ δεν μπορεί να αγγίξει τον Χάρι, όπως δεν μπόρεσε να τον αγγίξει και 11 χρόνια πριν. Η μητέρα του τον έχει καλύψει με ένα μαγικό, την ασπίδα της αγάπης, και όταν η ίδια σου η μητέρα έχει θυσιαστεί προκειμένου να σε προστατέψει από ένα κακό, αυτό το κακό δεν μπορεί να σε αγγίξει. Έτσι χάνεται στο πρώτο αυτό βιβλίο ο πεμπτουσιωτής που βρισκόταν στο κεφάλι του καθηγητή Κουίρελ. Η "καταραμένη" θέση του καθηγητή ενάντια στις σκοτεινές τέχνες χηρεύει και η πρώτη αυτή χρονιά στη σχολή για μαγείες και ξόρκια φτάνει στο τέλος της. Το κατά κάποιον τρόπο ξέμπαρκο βιβλίο της σειράς είναι αρκετό για να μας γνωρίσει τους ήρωες, τις τοποθεσίες και τις καταστάσεις ούτως ώστε στο αμέσως επόμενο να νιώθουμε πως το Χόγκουαρτς είναι το σπίτι μας.
Ελπίζω να σας ικανοποίησε η "ταπεινή", "μικρή" μου παρουσίαση και να μου πείτε κι εσείς με τη σειρά σας στα σχόλια τι προσέξατε, τι γνώμη έχετε και πόσο σας αρέσει το πρώτο αυτό βιβλίο. Αν δεν το έχετε διαβάσει ακόμα, κακώς το καθυστερείτε! Το σπέσιαλ αφιέρωμα στον Χάρι Πότερ συνεχίζεται με το δεύτερο βιβλίο της σειράς, στις 4 Οκτωβρίου. Μέχρι τότε...
32 σχόλια
Ωραίο αφιέρωμα! Είναι το αγαπημένο μου βιβλίο της σειράς, και -αν και έχει όντως μερικά λαθάκια- δεν πιστεύω ότι είναι άσχετο από τα υπόλοιπα, ίσα ίσα είναι το μόνο που μπορεί να σταθεί αυτόνομο. Μου αρέσει επίσης η συμμετρία αυτού του βιβλίου, και ο τρόπος με τον οποίο ο Χάρι, ο Ρον και η Ερμιόνη χρησιμοποιούν στο τέλος όλα τα ταλέντα που καλλιέργησαν μέσα στη χρονιά προκειμένου να φτάσουν στη Λίθο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλος, να σχολιάσω ότι μονόκερο ξανασυναντάμε στο 4ο βιβλίο, όταν αντικαταστεί τον Χάγκριντ η Γκράμπλι-Πλανκ στο μάθημα Φροντίδας Μαγικών Πλασμάτων!
Σ' ευχαριστώ Μαρία :)
ΔιαγραφήΑυτό είναι που το κάνει στα μάτια μου κάπως ξέμπαρκο, το ότι στέκεται κι από μόνο του το πρώτο βιβλίο.
Έχεις δίκιο για τον μονόκερο, το είχα ξεχάσει τελείως!! Μου αρέσουν πολύ πάντως οι ιδιότητες που του έχει δώσει στα βιβλία: το πιο αγνό ζώο που το να το σκοτώσεις θεωρείται ό,τι πιο απαίσιο... και το αίμα του σε βοηθάει να παραμείνεις στη ζωή. Πολύ ωραίες ιδιότητες κατά τη γνώμη μου!
Αν και ο Κουίρελ όντως υπήρξε προσωρινός Πεμπτουσιωτής, δεν θεωρώ πως είναι τίποτα παρα πάνω από ένα σώμα, μέσα από το οποίο φυτοζωούσε ο Βολντεμορτ. Ακόμη, για εμένα τουλάχιστον, Ο Κουίρελ δεν ανταποκρίνεται πλήρως στην έννοια του Πεμπτουσιωτή. Ως τέτοιος ορίζεται ένα αντικείμενο, ή πιο σπάνια κάποιο έμψυχο ον, στο οποίο εναποτίθεται ένα κομμάτι της ψυχής του μάγου. Στον Κουίρελ δεν διασπάστηκε ό,τι είχε μείνει από τον Βόλντεμορτ, παρά προσκολήθηκε ό,τι υπήρχε από αυτόν σαν σύνολο. (Το ξεψείρισα νομίζω :P)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πως μια χαρά το ανέλυσες Χριστιάνα!!! Άραγε αν τα κατάφερνε ο Βόλτεμορτ να επιζήσει στο σώμα του Κουίρελ τι θα γινόταν ο ίδιος ο Κουίρελ; Και αν στο τέλος τέλος έμενε στο σώμα του Χάρι και επιζούσε, θα έβγαινε από το κεφάλι του ή θα ήταν ο Βόλτεμορτ με τη μορφή του Χάρι; Θα υπάρχει σίγουρα κάποιο σχετικό fan fiction...
ΔιαγραφήΟ Κουίρελ δεν "έχασε" τον εαυτό του για δύο λόγους.
Διαγραφή1. Δεν ήταν κανονικός Πεμπτουσιωτής
2. Δεν έφερε ποτέ καμία αντίσταση στον Βόλντεμορτ έτσι ώστε αυτός να προσπαθήσει να πάρει τον έλεγχο του σώματος.
Πιστεύω πως ο Κουίρελ ήταν πολύ αδύναμος για να συνεχίσει να τον "φιλοξενεί" επ αόριστον, και πως έτσι κι αλλιώς θα πέθαινε. Φαντάζομαι πως σε αυτή τη περίπτωση ο Βολντεμορτ θα έπρεπε να βρει άλλο σώμα καθώς ζούσε ως ξενιστής και όχι ως κομμάτι του Κουίρελ, σε αντίθεση με το σώμα του Χάρι, στο οποίο, μέχρι το τέλος, αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος του.
Όσο για το τι θα συνέβαινε αν συνέχιζε να υπάρχει μέσα στο κεφάλι του Χάρι, υποθέτω πως αν δεν είχε καταστραφεί το κομμάτι του Βολντεμορτ που υπήρχε μέσα του και ο Χάρι όντως τον κέρδιζε στη μάχη του Χογκουαρτς, ο Βόλντεμορτ θα γυρνούσε πίσω στην κατάσταση που ήταν στο πρώτο βιβλίο και θα επηρέαζε τον Χάρι όπως και τότε.
Φανταστικό το αφιέρωμα σου Αλίκη!!! Ως χρόνια χαριποτεροβαρεμένη δηλώνω ενθουσιασμένη!! Λατρεύω όλη τη σειρά, αλλά πιστεύω ότι το πρώτο βιβλίο σε σύγκριση με τα υπόλοιπα υστερεί σε κάποια σημεία, χωρίς φυσικά αυτό να μειώνει την αξία του! Προσωπικά, τα αγαπημένα μου βιβλία είναι το 5ο και το 7ο κι ακολουθεί με ελάχιστη διαφορά το 4ο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν είσαι Αθήνα, τρέξε στο Cap Cap! Έχει εβδομάδα Χάρι Πότερ, η οποία λήγει την Κυριακή και είναι τέλειααααααααααααα!!!!!!!!!!!!!:)
Ευχαριστώ πολύ Aliki :) Κι εγώ κάπως έτσι, λατρεύω περισσότερο τα μεγαλύτερων διαστάσεων βιβλία της σειράς. Όσο για το Cap Cap το ξέρω, ενημερώνομαι κάθε μέρα από το facebook, αλλά δυστυχώς -πόσο δυστυχώς- είμαι πολύ πολύ μακριά :(
ΔιαγραφήΜην ανησυχείς! Αν κάποια στιγμή βρεθείς Αθήνα, να πας σίγουρα! Άλλωστε βουτυρόμπυρα, υδρόμελο, ουίσκι της φωτιάς και διακόσμηση αλά Γκρίφιντορ έχει όλο τον χρόνο ;) Εγώ το έχω κάνει στέκι μου!
ΔιαγραφήΚι εγώ πιστεύω θα το είχα κάνει στέκι μου.. Όταν έρθω θα το επισκεφτώ πρώτα απ'όλα, αυτό είναι σίγουρο!!!!
ΔιαγραφήΠολύ μικρόόόόόόόόόόό!!!! Θα διάβαζα άνετα το διπλάσιο! Τώρα θέλω να δω την ταινία, έχω καιρό! Τα δύο πρώτα βιβλία και ταινίες μου φαίνονται όντως πιο πολύ "για μικρούς", αλλά αξίζουν τον κόπο, γιατί ακολουθούν τα υπόλοιπα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι μικρό λες ε; Και σκεφτόμουν το ακριβώς αντίθετο, ότι δηλαδή είναι τεράστιο και δεν θα κάτσουν να το διαβάσουν και πολύ... Πάντως η αλήθεια είναι πως όταν το ξαναδιάβαζα χθες είχα την επιθυμία να ξαναδιαβάσω και το βιβλίο, αλλά αντιστάθηκα!! :Ρ
ΔιαγραφήΜπορεί, πάντως, να είναι λίγο πιο "παιδικά" τα δύο πρώτα, όμως δεν παύουν να είναι τα πρώτα συγγραφικά βήματα μιας πρωτοεμφανιζόμενης συγγραφέως και αυτό είναι πραγματικά εντυπωσιακό!
Υπάρχει μια ιστοσελίδα που λέγεται www.pottermore.com Εκεί μπορείς να δημιουργήσεις δικό σου λογαριασμό (είναι απόλυτα ασφαλές) και να γίνεις μαθητής του Χόγκουαρτς. Εκεί ζεις τη περιπέτεια από την αρχή. Μπορείς να δεις που ανήκεις, αν είσαι δηλαδή Γκριφιντορ ή Χάφλπαφ, Σλίθεριν ή Ραβενκλόου. Είναι πάρα πολύ ωραίο. Μπορείς να φτιάξεις τα δικά σου φίλτρα να συλλέξεις κάρτες και να μαζέψεις πόντους για να κερδίσει ο δικός σου κιτώνας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω pottermore σχεδόν από την αρχή που έγινε. Είναι όντως πολύ ενδιαφέρον και περιέχει και πολλές επιπλέον πληροφορίες για τον κόσμο των μάγων. Δεν θα με χαλούσε καθόλου αν κάποιος τις μάζευε και τις έβαζε σε ένα βιβλίο.. νομίζω μάλιστα πως ένα τέτοιο βιβλίο λείπει από τη συλλογή μου!!
ΔιαγραφήΑνυπομονω και για τις επομενες παρουσιασεις ^^
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι Anna :)) Ελπίζω να σου αρέσουν!!
ΔιαγραφήΜέχρι τότε μπορείς να ρίξεις κι εδώ μια ματιά για το πρόγραμμα: http://aliceinbookworld.blogspot.gr/2013/08/blog-post_30.html
Λοιπόν, αφού το πρώτο μου σχόλιο το πήρε...ο άνεμος της otenet, ας το επαναλάβω:
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ άποψή μου για το πρώτο βιβλίο της σειράς είναι αρκούντως κολακευτική, δεδομένου ότι γράφτηκε από μια πολύ-πολυ καινούρια συγγραφέα. Δε θα το χαρακτήριζα παιδικό - το πόσο παιδικό ΔΕΝ είναι, το καταλαβαίνεις καλύτερα όταν δεις την ταινία, όπου, κοτζάμ γαϊδούρα, κόντεψα να κατ@ρηθώ όταν εμφανίστηκε ο Βόλντεμορτ - αλλά γραμμένο με απλοϊκό τρόπο. Το γιατί πιστεύω πως έχει να κάνει με το target group της Rowling σε εκείνη τη φάση - θεωρώ πως και η ίδια δεν είχε φανταστεί ούτε στα πιο τρελά της όνειρα τη θυελλώδη επιτυχία που περίμενε το παρθενικό της πόνημα στη συγγραφή. Σε απλά ελληνικά, η Φιλοσοφική Λίθος, γράφτηκε για παιδάκια του δημοτικού.
Το βιβλίο έχει πολλές αρετές: καλή δομή, ενδιαφέρουσα πλοκή που δεν σε "αφήνει", πρωτοτυπία, φρεσκάδα και, κυρίως, ολοζώντανους χαρακτήρες. Για μένα, αυτό είναι το μεγαλύτερο ατού της Rowling και ο βασικός λόγος που με κάνει να της βγάζω το καπέλο, ως συγγραφέα: το ότι μιλάει για ένα φανταστικό κόσμο που αποτελείται από αληθινούς, καθημερινούς ανθρώπους, με τους οποίους ταυτίζεσαι χωρίς καν να το αντιληφθείς.
Κάποια λάθη που εγώ παρατήρησα. Καταρχάς, συμφωνώ απόλυτα με όλα τα σχόλια της Χριστιάννας, ο Κουίρελ δεν ήταν πεμπτουσιωτής, αλλά ξενιστής, όπως ήταν και όλα τα υπόλοιπα ζώα που καταλάμβανε ο Βόλντεμορτ στην προσπάθειά του να κρατηθεί στη ζωή, ώσπου συνάντησε τον εν λόγω καθηγητή.
Ένα ανεπαίσθητο φάουλ, το γεγονός ότι η ΜακΓκόναγκαλ αναρωτιέται στην αρχή του βιβλίου, πώς την κατάλαβε ο Ντάμπλντορ, ενώ ήταν μεταμορφωμένη σε γάτα. Τη στιγμή που ο ίδιος ο Προστατης της καθηγήτριας έχει τη μορφή αυτής της γάτας και οι δυο τους συνεργάζονται τόσο στενά επί μακρά σειρά ετών, το ερώτημα είναι τουλάχιστον περιττό και άστοχο και ένα από τα σημάδια πως η συγγραφέας δεν είχε ξεκαθαρίσει απόλυτα τις λεπτομέρειες της ιστορίας που ξεκινάει να μας διηγείται με αυτό το βιβλίο.
Άλλο σφάλμα, η τιμωρία που δέχονται ο Μαλφόι ο Χάρι κι οι υπόλοιποι, επειδή ήταν έξω από τους κοιτώνες τους πέραν του ωραρίου: να πάνε με τον Χάγκριντ στο Απαγορευμένο Δάσος το επόμενο βράδυ! Στο μέρος δλδ για το οποίο τονίστηκε από την αρχή της χρονιάς η απαγόρευση της πρόσβασης! Πολύ χοντροκοπιά, το συγκεκριμένο, ιδιαίτερα εφόσον στα ακόλουθα βιβλία παρουσιάζονται οι μαθητες να παίρνουν πολύ ελαφρυτερες τιμωρίες για πολύ σοβαρότερα παραπτώματα.
Όσον αφορά τα παραξενα λόγια του Ντάμπλντορ στην εναρκτήρια γιορτή,νομίζω πως μπορούν να εξηγηθούν ως εξής, γνωρίζοντας πλέον την ιστορία ως το τέλος:
Ο Ντάμπλντορ είναι είναι ένας χαρισματικός, ιδιοφυής άνθρωπος, που όμως στην ουσία αποστρέφεται τον εαυτό του γι' αυτές του τις ιδιότητες, γιατί έδωσαν το έναυσμα στον έτερο Σκοτεινό Μάγο, τον Γκρίντενβαλντ, να ξεκινήσει τη δημιουργία μιας νέας τάξης πραγμάτων, όπου θα κυριαρχούσαν απόλυτα οι Μάγοι έναντι των Μαγκλ και των αδυνάμων. Πρώτο θύμα αυτής της φαντασίωσης, κυριολεκτικό, υπήρξε η ίδια η αδελφή του Ντάμπλντορ, η Αριάννα, και δεύτερο, μεταφορικό, η σχέση του με τον αδελφό του. Έτσι λοιπόν, τα χαρίσματα του Διευθυντή, για τα οποία εισέπραττε σε μόνιμη βάση τον αμέριστο θαυμασμό και την εκτίμηση της κοινότητας των μάγων, ήταν ακριβώς εκείνα τα οποία είχαν κοστίσει τη ζωή σε εκατοντάδες ανθρώπων και είχαν καταδικάσει τον ίδιο σε μια ζωή ουσιαστικής αποξένωσης, πένθους και τύψεων.
Ο Ντάμπλντορ, έχοντας πληρώσει πολύ ακριβά το τίμημα του γνώθι σαυτόν, θέλει οι μαθητές, που έρχονται στο σχολείο θαμπωμένοι από τον θρύλο του, να τον απομυθοποιήσουν μέσα στο μυαλό τους κι αυτός είναι ο λόγος της παράδοξης, κι ενίοτε ανάρμοστης, για τη θέση του, συμπεριφοράς.
Παρότι έχω διαβάσει τα άπαντα της συγκεκριμένης σειράς και στο πρωτότυπο και στη μετάφραση, ξεκίνησα να ξαναδιαβάζω το πρώτο και θα επανέλθω με νέες παρατηρήσεις.
Σε ευχαριστώ, συμπολίτισσα Αλίκη, για την ευκαιρία που μου έδωσες να μιλήσω για μία από τις μεγάλες συγγραφικές μου αδυναμίες, τον Harry Potter!
Ποποοοο χαράς στο κουράγιο σου Αγγελίνα που έκατσες και το ξανάγραψες, και σ' ευχαριστώ πολύ για τον κόπο σου, με τιμάει ιδιαίτερα :)
ΔιαγραφήΟύτε που μπορώ να με φανταστώ στο δημοτικό να διαβάζω Χάρι Πότερ!! Αν δεν κάνω λάθος όταν κυκλοφόρησαν τα βιβλία πρέπει να ήμουν λιιγο μεγαλύτερη, κάπου στο γυμνάσιο νομίζω. Πάντως για μένα ήρθαν στην καταλληλότερη ηλικία για να τα λατρέψω όσο τίποτα άλλο..
Μου άρεζε κι εμένα πάντα το ότι η Ρόουλινγκ περιγράφει καταπληκτικά τους χαρακτήρες της, από τον Χάγκριντ που πίνει καμιά φορά και του ξεφεύγουν λόγια ως την κακιά Άμπριτζ που νομίζει πως έχει πάντα δίκιο. Έχει απ' όλα στα βιβλία της πραγματικά, έναν ολόκληρο κόσμο!
Αναρωτιέμαι πώς τα είχε καταφέρει να επιζήσει ο Βόλτεμορτ από τη στιγμή που τον χτύπησε η φονική κατάρα και σε τι μορφή ήταν.. ίσως κάτι σαν φάντασμα; ίσως να τον κρατούσαν στη ζωή οι πεμπτουσιωτές του; συνέβαινε και με άλλους μάγους να μην πεθαίνουν μια κι έξω; Ίσως επειδή η κατάρα του εξοστρακίστηκε να μην ήταν αρκετά δυνατή για να τον σκοτώσει, αν κι εμένα μου έδωσε την εντύπωση πως παρέμεινε ζωντανός απλά και μόνο γιατί δεν ήθελε με τίποτα να πεθάνει.
Η ΜακΓκόναγκαλ θεωρώ πως είχε μια συγκεκριμένη μορφή σαν γάτα που πιθανών να αναγνώριζε κάποιος που την ήξερε, κάτι σαν τον Σείριο, όταν μεταμορφονόταν σε σκύλο και ήταν γενικά αναγνωρίσιμος. Επίσης κάπου διάβασα πως η ΜακΓκόναγκαλ είχε σαν γάτα ένα σχήμα σα να φοράει γυαλιά, αλλά δεν παίρνω κι όρκο, μπορεί να το είδα στο όνειρό μου :P Μια άλλη μου υπόθεση είναι πως δεν συμπεριφερόταν όπως όλες οι άλλες γάτες, ή τέλος πως ο Ντάμπλντορ σαν ο μεγαλύτερος μάγος όλων των εποχών που ήταν να ένιωθε γύρω του τη μαγεία!!
Το σφάλμα με το Απαγορευμένο Δάσος ήταν όντως περίεργο και μάλλον δεν ήταν καλοσχεδιασμένο.. Ίσως, όμως, να θεώρησαν πως θα ήταν ένα καλό μάθημα να τους στείλουν στο δάσος νύχτα με τη σίγουρη ασφάλεια του Χάγκριντ, για να τρομάξουν λίγο και να τους γίνει μάθημα να μην κυκλοφορούν νύχτα έξω από τους κοιτώνες τους.
Η ερμηνεία σου για τη συμπεριφορά του Ντάμπλντορ με καλύπτει, όντως με αυτά τα περίεργα δεν τον παίρνεις και τόσο σοβαρά και σίγουρα δεν τον θεοποιείς.. Βέβαια κι αυτό σχετικό είναι...
Χαίρομαι που θα ξαναδιαβάσεις το πρώτο!!! Θα περιμένω και τις νέες σου παρατηρήσεις :)
Τέλος να σταθώ και λίγο στο "συμπολίτισσα" :P Είσαι κι εσύ από την εξωτική Κατερίνη; Χαίρομαι πολύ γι' αυτό!!!
Θέλω τόσα πολλά να σχολιάσω για το βιβλίο και μιας που το ξαναδιαβάζω είχα σκοπό να κάνω κι εγώ ένα μεγάαααλο σχόλιο αλλά δεν πρόλαβα να το τελειώσω (όχι πως δεν το θυμάμαι δηλαδή :P ) πάντως η παρουσίαση σου φοβερή , τα συγχαρητήρια μου ;) Αν είναι τόσο τέλεια και χορταστική απο το πρώτο που είναι και πιο μικρό φαντάζομαι τι έχουμε να περιμένουμε για τις υπόλοιπες παρουσιάσεις .
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πάλι μπράβο !! :)
Σ' ευχαριστώ πολύ Ιφιγένεια :) Άντε ξαναδιάβασέ το και έλα μετά από εδώ να αφήσεις ένα μεγααααααλο σχόλιο!!!!
ΔιαγραφήΠοπο και φαντάσου δηλαδή την παρουσίαση για το Τάγμα, που θα θέλω να θάψω και λίγο την Άμπριτζ, δεν θα θέλω;
Mόλις τελείωσα το βιβλίο, μια παρατήρηση που είχα ξεχάσει: είναι κάπως κουλό, μάγοι με τις ικανότητες και την εμπειρία των καθηγητών του Χόγκουαρτς, να βάλουν για τη φύλαξη κάτι τόσο πολύτιμου και άμεσα απειλούμενου, όπως η Φιλοσοφική Λίθος, εμπόδια επιπέδου πρωτοετών. Ακόμη πιο ανόητο, το να υπάρχουν βοηθήματα για να ξεπεράσεις ακόμα κι αυτά! Όπως τα σκουπόξυλα στο δωμάτιο των κλειδιών και οι οδηγίες στο δωμάτιο των φίλτρων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλω να τονίσω πως θεωρώ το πρώτο βιβλίο εξαιρετικά αδικημένο και από πλευράς μετάφρασης. Ειδικά αυτοί οι Γουέσλι με τα καλέ και καλέ, μου είχαν σπάσει τα νεύρα!Η Καίτη Οικονόμου, που ανέλαβε στη συνέχεια, τα κατάφερε πολύ καλύτερα και θεωρώ, γενικά, πως μεγάλο μέρος της επιτυχίας κάθε ξενόγλωσσου βιβλίου οφείλεται στις ικανότητες του μεταφραστή.
Ωστόσο, ακόμα και η πιο άπταιστη μετάφραση δεν μπορεί να αποδώσει απόλυτα το πρωτότυπο, γι' αυτό συνιστώ θερμότατα σε όλους τους φαν του Χάρι Πόττερ να κάνουν μια απόπειρα να το διαβάσουν και στα αγγλικά. Η γλώσσα είναι ως επί το πλείστον πολύ απλή και η αίσθηση της διαφοράς τεράστια! Μόνο τη διαφορά στα ξόρκια να δει κανείς, μετά του 'ρχεται να γελάει, τι σχέση έχει το expelliarmus με το αφοπλίσιους; Άσε που όλα τα εις -ίσιους θυμίζουν...μεγκαλίσιους lol.
Αλίκη, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...και ναι, είμαι κι εγώ γέννημα-θρέμμα Κατερινιώτισσα!
Το διάβασες κιόλας;;;;; ή είσαι εκπληκτικά γρήγορη, ή εκπληκτικά χαριποτεροκολλημένη ;)
ΔιαγραφήΠάντως όσο εύκολες κι αν ήταν οι δοκιμασίες, την τελευταία με τον καθρέφτη τη βρίσκω απροσπέραστη... Βέβαια θεωρείται παιδικό βιβλίο, γι' αυτό και λύνεται εύκολα στο τέλος. Αν απευθυνόταν σε μεγαλύτερες ηλικίες ίσως να χρειαζόταν να γίνει πιο περίπλοκο.
Δεν την πολυπρόσεξα να σου πω την αλήθεια τη μετάφραση στο πρώτο, μάλλον επειδή είναι μικρό. Γενικά πάντως δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα. Σίγουρα όμως ο μεταφραστής έχει τεράστια ευθύνη!!
Σίγουρα θα το διαβάσω κάποια στιγμή στα αγγλικά!! Έχω διαβάσει μόνο τα 2 τελευταία στο πρωτότυπο και δεν είχα ποτέ πρόβλημα. Αλλά να σου πω την αλήθεια, ούτε και τα ελληνικά ξόρκια με πολυπείραξαν... μάλλον σε κάτι που μου αρέσει πολύ τυφλώνομαι :Ρ
Είναι ότι αν δεν ξέρεις την άλλη πλευρά, δεν μπορεί να σε ενοχλήσει αυτή που έχεις. Μόνο όταν το διάβασα στο πρωτότυπο κατάλαβα πόσο γελοίο μου ακουγόταν πχ το "ταραντέλιους"!
ΔιαγραφήΕίμαι γρήγορη στο διάβασμα γενικά, αλλά σε κάτι που το 'χω διαβάσει και τόσες φορές, ακόμα γρηγορότερη.
Καλά, πού να δεις και στα γαλλικά πώς τα έχουν μεταφέρει!! Αλλά εκείνοι πήγαν κι ένα βήμα παραπέρα κι άλλαξαν και ονόματα. Ο Σνέιπ ας πούμε λέγεται Rogue (Ρογκ) και το Χόγκουαρτς λέγεται Poudlard (Πουντλάρ) κλπ. Μετά, τα "ταραντέλιους" και "βασανους" δεν φαίνονται και τόσο τρομερά :Ρ
ΔιαγραφήΤέλειο το αφιέρωμα.... <3
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά θα ήθελα να αναφερθώ στον Κουίρελ..Πριν πάει στο Hogwarts ταξίδεψε αρκετά για να βρει τον Βόλντεμορτ με σκοπό να τον διδάξει.Ήταν ένας ανασφαλής τύπος που πίστευε ότι αν μαθητεύσει δίπλα στον Βόλντεμορτ, δεν θα ξαναγελούσε ποτέ κανένας μαζί του. Στην ουσία δεν ήταν ένας μελετημένος πεμπτουσιωτής (όπως και ο Χαρι)... Όταν ο Κουίρελ δεν κατάφερε να πάρει την λίθο από την τράπεζα ο Βόλντεμορτ τον κυρίευσε για να τον έχει από κοντά και να προσέχει τις κινήσεις του..(και όταν φυσικά όταν έμαθε ότι θα διδάξει στο hogwarts..παρεξηγημένος χαρακτήρας!! Όσο αφορά τον Σνειπ... τόσα πολλά συναισθήματα για έναν χαρακτήρα δεν έχω νοιώσει ποτέ..και μάλλον όχι μόνο χαρακτήρα βιβλίου..αλλά ανθρώπου! <3
Πάντως ο Κουίρελ όπως δηλώνει το Harry Potter wiki ήταν πεμπτουσιωτής ο οποίος δημιουργήθηκε το 1990-1991 και καταστράφηκε στις 4 Ιουνίου του 1991
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ μπράβο, πεμπτουσιωτής δεν ήταν; Τότε όντως αν παρέμενε ο Βόλτι μέσα στον Χάρι μπορεί να ξεφύτρωνε από το κεφάλι του... Διάβασα πάντως πως η διαδικασία για να φτιάξει κάποιος πεμπτουσιωτή είναι πραγματικά απαίσια. Η Ρόουλινγκ, λέει, την περιέγραψε στον εκδότη της κι εκείνος της είπε πως ταράχτηκε, αηδίασε, και να μην τη βάλει μέσα σε κανένα βιβλίο της.
ΔιαγραφήΠάντως ο Κουίρελ ήταν ένας ήρωας που δεν προλάβαμε γενικά να γνωρίσουμε καλά... ούτε το παρελθόν του όπως με όλους σχεδόν τους υπόλοιπους ήρωες των βιβλίων (Μούντι, Μπάρτι Κρουτς, Λούπιν, Σνέιπ, Ντάμπλντορ, Λόκχαρτ κλπ), αλλά ούτε και τον ζήσαμε πολύ μέσα στο πρώτο βιβλίο...
Από αυτή την άποψη, ο Κουίρελ μου θυμίζει τα παιδιά που υφίστανται bullying για πολλά χρόνια από τους συμμαθητές τους και κάποια μέρα μπουκάρουν με την καραμπίνα στο σχολείο τους κι όποιον πάρει ο Χάρος...κι από αυτή την άποψη, τον συμπονώ βαθύτατα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλίκη έκανες μια τέλεια (χωρίς να υπερβάλλω) ενός από τα αγαπημένα μου βιβλία και αυτό με χαροποιεί δεόντως. Συγχαρητήρια!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ Οδυσσέα :) Χαίρομαι που σου άρεσε!!!!
ΔιαγραφήΌταν ξεκίνησα την ανάγνωση του άρθρου, πήρα χαρτί και μολύβι (δύο αγαπημένα μου αντικείμενα) για να κρατήσω σημειώσεις. Βρήκα δύο σημεία (το θέμα του Πεμπτουσιωτή- Κουίρελ και το θέμα του μονόκερου), όπου διαφωνώ, αλλά με κάλυψαν οι προλαλήσαντες, οπότε δε θα μπω σε λεπτομέρειες. Ο μαγικός κόσμος της J.K. Rowling μου κράτησε συντροφιά από τα εφηβικά μου χρόνια μέχρι και σήμερα. Τα επτά βιβλία της σειράς (δε νομίζω πως είναι τυχαίος ο αριθμός επτά) με βοήθησαν συναισθηματικά να ξεφεύγω με τη φαντασία μου από καταστάσεις που δε μου άρεσαν, αλλά και πρακτικά στη διπλωματική μου εργασία, που είχε θέμα τα βιβλία της σειράς Χάρι Πότερ. Η συμβουλή μου, για όσους δεν έχουν διαβάσει τα βιβλία ή δεν έχουν δει τις ταινίες είναι να μη δούνε τις κινηματογαρφικές μεταφορές πριν διαβάσουν και τα επτά βιβλία της J.K.R. Ακριβώς για το λόγο, ότι οι δύο πρώτες ταινίες μοιάζουν παιδικές (αν προσέξετε τα χρώματα είναι φωτεινά σε σχέση με την τρίτη ταινία, που είναι πιο σκοτεινά κι εκεί φαίνεται και η διαφορετική επιλογή στο σκηνοθέτη), φοβάμαι ότι θα στερηθούν τη μαγική διαδικασία της ανάγνωσης. Επίσης, πολύ σημαντικό είναι ότι οι κινηματογραφικές ταινίες παρουσιάζουν κενά (π.χ. Στον Ημίαιμο Πρίγκιπα στην κινηματογραφική ταινία το βιβλίο το κρύβει η Τζίνι, λογικά ο Χάρι δεν ξέρει που τοποθετήθηκε και συνεπώς δεν έχει βάλει σημάδι την προτομή με την περούκα και την τιάρα. Δεν θα υπήρχε σύνδεση, λοιπόν, όταν ο Χάρι θα πήγαινε να αναζητήσει το χαμένο διάδημα της Ράβενκλοου. Έτσι, σεναριογράφοι και σκηνοθέτες, αποφάσισαν στην επόμενη ταινία ο Χάρι να το βρει τυχαία να λαμπυρίζει στο πάνω μέρος μιας στίβας παλιών αντικειμένων, γεγονός που του "κλέβει" του Χάρι τη δόξα του). Γενικά, γνώμη μου είναι να διαβάζονται πρώτα τα βιβλία και μετά να παρακολουθεί κάποιος τις αντίστοιχες κινηματογραφικές ταινίες, γιατί με αυτόν τον τρόπο διασφαλίζεται η καλλιέργεια της φαντασίας (ειδικά αν μιλάμε για παιδί- αναγνώστη). Επίσης, όταν διαβάζουμε, ως αναγνώστες, γεμίζουμε τα κενά που αφήνει ο συγγραφέας σύμφωνα με τα δικά μας βιώματα, εμπειρίες, σκέψεις και επιθυμίες. Δημιουργούμε απόψεις και γνώμες τις οποίες κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης μετασχηματίζουμε, ανακαλύπτουμε αν ισχύουν ή όχι, αποδεχόμαστε ή αρνούμαστε (βλ. το παράδειγμα του Σνέιπ, που εξαρχής όλοι χαρακτηρίσαμε αντι-ήρωα και στο τέλος συμφωνήσαμε -ελπίζω- ότι ήταν ήρωας). Όταν όμως, παρακολουθούμε μια κινηματογραφική μεταφορά η εικόνα έρχεται να κατατροπώσει τη φαντασία κι έτσι για τον αναγνώστη- θεατή ο Χάρι θα έχει για πάντα τη μορφή του Daniel Radcliffe, η Ερμιόνη θα μοιάζει ακριβώς με την Emma Watson, ο Ρον με τον Rupert Grint κ.λπ. Η ανάγνωση, σε σχέση με τη θέαση, μας σώζει από το να μας δημιουργηθούν a priori εικόνες, οι οποίες δε θα σβήσουν ποτέ και ίσως μας καταστρέψουν (τη μεταγενέστερη της ανάγνωσης) χαρά της ανάγνωσης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝυμφαδώρα
Όντως ο αριθμός 7 είναι ένας πολύ ιδιαίτερος και πολύ μαγικός αριθμός, σίγουρα δεν είναι τυχαίος ( άσχετα που εύχομαι να ήταν 107 :P ). Αλήθεια έκανες διπλωματική με θέμα τα βιβλία του Χάρι Πότερ;;;;;;; Τι σχολή ήταν αυτή;;;;; Ποοοοο πόσο τυχερή!!!!!!!!!!!!
ΔιαγραφήΚι εγώ είμαι υπέρ της άποψης: το βιβλίο πρώτο και μετά η ταινία, για πολλούς πάρα πολλούς λόγους... ειδικά όμως για τα συγκεκριμένα βιβλία, θα ήθελα κι εγώ να μην έχω την εικόνα πχ του Radcliffe όταν σκέφτομαι τον Χάρι, ιδίως όταν είναι μεγάλος, γιατί μικρός πάει κι έρχεται αλλά μεγάλος; τον φαντάζομαι πιο ψηλό και γοητευτικό.. η Τζίνι ούτε καν έχει το στυλ της κοπέλας που θέλει όλο το σχολείο! Ο Ρον θα ήθελα να είναι πολύ πιο ψηλός και λίγο καλύτερος ηθοποιός, ο Σνέιπ όμως είναι ο ίδιος ο Σνέιπ που ξεπήδησε από τις σελίδες του βιβλίου!!!!!!!
Ναι, είμαι πολύ τυχερή γιατί ασχολήθηκα σίγουρα με κάτι που αγαπούσα πολύ! Ο Σνέιπ, ο Alan Rickman, είναι υπέροχος! Και από μελάνι και από σάρκα και οστά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝυμφαδώρα