Θέλω να βρω τις σωστές λέξεις να πω αυτά που σκέφτομαι ώστε να μην παρεξηγηθώ.
Ένας πολύ διαδεδομένος τρόπος διαφήμισης στις μέρες μας για τους εκδοτικούς είναι.. οι ίδιοι οι αναγνώστες. Αντί να πληρώσουν κάποιον διαφημιστή, ηθοποιό ή κάτι τέτοιο, "προσλαμβάνουν" αναγνώστες πληρώνοντάς τους με δωρεάν βιβλία (πάρα πολύ καλό ντιλ, μιλώντας ως αναγνώστρια), αλλά σχεδόν ποτέ με χρήματα (πάρα πολύ κακό ντιλ, πράγμα που δεν γίνεται στο εξωτερικό, ε;) ΕΝΙΓΟΥΕΪ!
Σαν μια τέτοια ταινία είναι αυτό το βιβλίο.
Μετά από ένα διάστημα στασιμότητας, πολύ άσκοπης σπατάλης χρόνου και γενικότερης εξάντλησης, μετά από μερικές χειμερινές ιώσεις και μια αντιβίωση για κλείσιμο, μετά την απόλυτη απελπισία της μνήμης των Τεμπών και της συνειδητοποίησης πως ζούμε (από τύχη) σε καθεστώς δικτατορίας στην Κουζκοτόπια, άνοιξε ο καιρός, βγήκε ο ήλιος, ηρέμησε λίγο το κρύο, βρήκα την όρεξη και το κουράγιο να βάλω ένα στοπ και μια τάξη. Σε πολλά επίπεδα, στο σπίτι, στα βιβλία, στο διάβασμα (όχι στο ψυγείο, ούτε στη ντουλάπα), στον ελεύθερο χρόνο, στον μικρό Κωνσταντίνο. Και το αισθάνομαι κάπως σαν... ξύπνημα.
Αυτό εδώ το βιβλίο ούτε που θυμάμαι από πότε το είχα βάλει στο μάτι, πόσο πολύ πίστευα πως θα μου αρέσει, πως είναι ακριβώς αυτό που θέλω να διαβάσω μέσα στους πιο κρύους μήνες του χρόνου. Ωστόσο, αυτό που περίμενα με αυτό που πραγματικά είναι το βιβλίο αυτό δεν είναι τόσο κοντά...
Designed by OddThemes | Distributed by Gooyaabi Templates
