Ανεμοδαρμένα Ύψη

Είναι ένα από τα βιβλία που συνήθως λένε πως επιβάλλεται να διαβάσεις, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κλασσικά και μια από τις λίγες λογοτεχνικές ιστορίες αγάπης που έχουν ξεχωρίσει τόσο ανα τους αιώνες. Γι' αυτό το τελευταίο, θα ήθελα πολύ κάποιος να μου εξηγήσει το λόγο!

The Cursed Child

Το πιο πολυαναμενόμενο 8ο βιβλίο της σειράς του Χάρι Πότερ ήρθε για να μας κάνει να ουρλιάξουμε, να γελάσουμε, να κλάψουμε, να νιώσουμε έτσι φευγαλέα πως πήραμε τη δόση μας από νέες ιστορίες με τον αγαπημένο μας μάγο, κι ας πρόκειται απλά για ένα ακόμα fan fiction, κι ας είναι σε μορφή σεναρίου, μας αρκεί που το επέβλεψε η βασίλισσά μας και της άρεσε!

Όταν το πήρα στα χέρια μου ξεκίνησα να το διαβάζω άμεσα, στη μέση του δρόμου καθώς πήγαινα στην τράπεζα. Ξεκινάει με το τελευταίο κεφάλαιο των Κλήρων, που εκτυλίσσεται στο σταθμό τους Κινγκς Κρος, στην αποβάθρα 9 3/4, όταν τα παιδιά του Χάρι και των φίλων του ετοιμάζονται να επιβιβαστούν στο Χόγκουαρτς Εξπρές για να πάνε στο σχολείο. Είναι μάλιστα η πρώτη χρονιά του μικρότερου Πότερ, του Άλμπους, και έχει ένα άγχος για το επίθετο που κουβαλάει, για τον κοιτώνα που θα μπει, για το αν θα κάνει φίλους και για τόσα άλλα.

Περιπέτειες στην ξαπλώστρα μου... (μέρος 5ο)

Δεν ξέρω αν μπορεί να θεωρηθεί εποικοδομητικό ή όχι το φετινό μου καλοκαίρι από αναγνωστικής απόψεως, κυρίως γιατί μέσα στους τρεις μήνες του, ακόμα και με σχεδόν καθημερινές εξορμήσεις στην παραλία και χωρίς υπολογιστή, μου φαίνεται πως δεν διάβασα πολύ. Για την ακρίβεια μάλλον μου φάνηκε μικρό το φετινό καλοκαιράκι.. Παρόλα αυτά δεν με απογοητεύει, έχω πολλή όρεξη για καινούργια αναγνώσματα και ανυπομονώ να αρχίσει η νέα σχολική χρονιά, να μπούμε σε ένα πρόγραμμα και να ριχτούμε στην ανάγνωση.

Ensemble c'est tout (2007)

Έχω διαβάσει μόνο ένα βιβλίο της Άννας Γκαβαλντά, το "Αφήσαμε το γάμο..." που μπορείτε να το βρείτε γενικά πολύ φτηνά και είναι μικρό, ευχάριστο και καλοκαιρινό, και μου άρεσε η γραφή της και τη θεωρώ κιόλας αγαπημένη συγγραφέα. Έτσι λυπήθηκα όταν δεν μπόρεσα να βρω το βιβλίο "Μαζί" που δεν κυκλοφορεί πια, και αναγκάστηκα απλά να δω την ταινία (βέβαια, με τη νέα μου απόφαση να αρχίσω να διαβάζω βιβλία στα αγγλικά και στα γαλλικά, θα μπορούσα τελικά να το διαβάσω αν το έβρισκα σε μια λογική τιμή, στο πρωτότυπο!).

"Η Σοδειά του Κακού", του Ρόμπερτ Γκαλμπρέιθ

Το τρίτο βιβλίο της σειράς με πρωταγωνιστή τον ντετέκτιβ Κόρμοραν Στράικ ήρθε για να μας κάνει να αναρωτιόμαστε γιατί τελικά να μη διαβάζουμε μόνο αστυνομικά και τίποτα άλλο!

Φοβερό fanart από εδώ.

Αν το δεύτερο βιβλίο της σειράς δεν ήταν τόσο σχετικό με τον κόσμο του βιβλίου και της συγγραφής, δε θα αναρωτιόμουν σήμερα ποιο μου άρεσε περισσότερο. Γιατί το τρίτο αυτό βιβλίο είναι πολύ έξυπνα γραμμένο, και ακόμη κι αν κάποιος έχει λίγη πείρα από αστυνομικά ή νομίζει πως έχει πιάσει το σκεπτικό της Ρόουλινγκ θα δυσκολευτεί απίστευτα να εντοπίσει τον δολοφόνο.

"Το αγόρι με τη ριγέ πιτζάμα", του Τζον Μπόιν

Το συγκεκριμένο μικρό βιβλιαράκι που διαβάζεται σε μια καθισιά, είναι ένα από τα ομορφότερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ μου, και μια ιστορία που δύσκολα πείθεσαι πως δεν είναι πραγματική παρά αποκύημα της φαντασίας ενός ταλαντούχου συγγραφέα. Μετά όμως το ξανασκέφτεσαι, και συνειδητοποιείς πως ακόμα και να την επινόησε ένας άνθρωπος, δεν αποκλείεται καθόλου να συνέβη πράγματι κάποια στιγμή, μέσα στην καρδιά ενός πολέμου, όταν δύο μικρά παιδιά που είχαν γεννηθεί την ίδια μέρα συναντήθηκαν αντικριστά από ένα συρματόπλεγμα. Κι έγιναν φίλοι. Και δεν καταλάβαιναν τις απανθρωπιές που συνέβαιναν γύρω τους, τους λόγους που άνθρωποι με πυτζάμες εξαφανίζονταν έτσι στα ξαφνικά και όλα τους φαίνονταν παιχνίδι. Γιατί για τα παιδιά ο πόλεμος δεν έχει λογική, και δεν θα έπρεπε να έχει ούτε για τους μεγάλους!

Λογική κι Ευαισθησία

Το βιβλίο αυτό που διάβασα τρίτο μετά την Περηφάνια και Προκατάληψη και πλέον ήδη λάτρευα την Όστεν, είναι μέχρι σήμερα το λιγότερο αγαπημένο μου. Και όχι γιατί δε μου άρεσε, απλά γιατί τα άλλα μου άρεσαν περισσότερο. Εντωμεταξύ, το βιβλίο αυτό ήταν το πρώτο που διαβάσαμε με τη Λέσχη Ανάγνωσης Κατερίνης και ήταν μια πολύ όμορφη αρχή στον κόσμο της λάιβ συνανάγνωσης (μάλλον αυτό δεν ακούγεται σωστά, εννοώ της λάιβ παρέας συναναγνώσεων, δε διαβάζουμε λάιβ στις συναντήσεις μας).

"Εχθροί εξ αίματος" του Αρκά

Σε γενικές γραμμές ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα φανατική αναγνώστρια του Αρκά. Αν πέσει κάτι δικό του στα χέρια μου θα το διαβάσω, όπως θα διαβάσω οτιδήποτε πέσει στα χέρια μου, ιδίως αν είναι κόμικ, αλλά δεν πρόκειται να δώσω εύκολα χρήματα για να αγοράσω κάτι δικό του (η συνεργασία του από την άλλη με τον Κορτώ στα τελευταία εξώφυλλα του δεύτερου μου φαίνεται πολύ έξυπνη κίνηση). Το συγκεκριμένο το διάβασα σε κάποια εντελώς άσχετη στιγμή, που ήθελα απλά κάπως να περάσω την ώρα μου. Και είναι ότι πρέπει γι' αυτό.