"Παρόλο που ένιωσα σαν εθισμένος που υποτροπίασε καθώς καθόμουν να γράψω, οι λέξεις ξεγλίστρησαν από την πένα μου με τρομακτική ευκολία. Δεν δουλεύω κάποιο πρίκουελ. Σοβαρά, το έχω γράψει ξεκάθαρα στο κάτω μέρος της ίδιας της κάρτας. Απλά σκέφτηκα πως ήταν ο καλύτερος τρόπος να βγάλω λεφτά για δύο αξιόλογες φιλανθρωπικές οργανώσεις."
- Ρ.
 |
| Εικόνα από agogodisco |
Η μοτοσυκλέτα που έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα πήρε την απότομη στροφή τόσο γρήγορα στο σκοτάδι, που και οι δύο αστυνομικοί στο αυτοκίνητο που τους καταδίωκε αναφώνησαν "Ουόα!". Ο Αρχιφύλακας Φίσερ κοπάνησε το μεγάλο πόδι του στο φρένο, σίγουρος πως το αγόρι που καθόταν πίσω από τον οδηγό θα εκτοξευόταν κάτω από τις ρόδες του. Παρόλα αυτά, η μοτοσυκλέτα πήρε τη στροφή χωρίς να φύγει από τη θέση του κανείς από τους δύο αναβάτες και με ένα τρεμοπαίξιμο του πίσω κόκκινου φρένου του, εξαφανίστηκε στο στενό πλαγιόδρομο.
"Τους πιάσαμε τώρα!", φώναξε ο αστυνόμος Άντερσον με ενθουσιασμό. "Είναι αδιέξοδο!"
Ο Φίσερ έστριψε απότομα το τιμόνι και ανέπτυξε ταχύτητα, γδέρνοντας τη μισή μπογιά της μιας πλευράς του αυτοκινήτου καθώς το στρίμωξε στο σοκάκι.
Εκεί, στο φως από τους προβολείς τους καθόταν το θύμα τους, ακίνητο επιτέλους μετά από ένα τέταρτο καταδίωξης. Οι δύο αναβάτες είχαν παγιδευτεί ανάμεσα σε έναν ψηλό τούβλινο τοίχο και το αστυνομικό όχημα, που τώρα ορμούσε προς το μέρος τους σαν κάποιο αγριεμένο αρπακτικό με φωτεινά μάτια.
Υπήρχε τόσο λίγος χώρος ανάμεσα στις πόρτες του αυτοκινήτου και τους τοίχους στο σοκάκι, που ο Φίσερ και ο Άντερσον δυσκολεύτηκαν να απελευθερώσουν τους εαυτούς τους από το όχημα. Πλήγωνε την αξιοπρέπειά τους το ότι έπρεπε να κινούνται αργά, σαν τα καβούρια, προς το μέρος των κακούργων. Ο Φίσερ έσυρε την τροφαντή κοιλιά του στον τοίχο, σκίζοντας κουμπιά από το πουκάμισό του καθώς προχωρούσε, και τέλος σπάζοντας τον πλαϊνό καθρέφτη με το σώμα του.
"Κατεβείτε από τη μηχανή!", βρυχήθηκε στους νεαρούς που χαμογελούσαν αυτάρεσκα, λες και απολάμβαναν το εκτυφλωτικό μπλε φως.
Έκαναν όπως τους είπαν. Αφού τα κατάφερε να απελευθερωθεί από τον σπασμένο πλαϊνό καθρέφτη, ο Φίσερ τους κοίταξε. Έμοιαζαν να στο τέλος της εφηβείας τους. Ο ένας που οδηγούσε είχε μακριά μαύρα μαλλιά. Η θρασύτατα ωραία εμφάνισή του θύμισε στον Φίσερ ενοχλητικά τον τεμπέλη κιθαρίστα φίλο της κόρης του. Το δεύτερο αγόρι είχε επίσης μαύρα μαλλιά, μόνο που τα δικά του ήταν κοντά και πετούσαν προς όλες τις κατευθύνσεις. Φορούσε γυαλιά κι ένα πλατύ περιφρονητικό χαμόγελο στο πρόσωπό του. Και οι δύο ήταν ντυμένοι με μπλουζάκια διακοσμημένα με ένα μεγάλο χρυσό πουλί, το έμβλημα, αναμφίβολα, κάποιου εκκωφαντικά παράφωνου ροκ συγκροτήματος.
"Δε φοράτε κράνος!", φώναξε ο Φίσερ δείχνοντας μια το ένα ακάλυπτο κεφάλι και μια το άλλο. "Υπερβήκατε το όριο ταχύτητας σε... σε πολύ μεγάλο βαθμό!" (Στην πραγματικότητα, ο αριθμός που έγραψε το ταχύμετρο ήταν πολύ μεγαλύτερος απ' ότι θα μπορούσε να δεχτεί ο Φίσερ για ταχύτητα μοτοσυκλέτας) "Δεν σταματήσατε στο σήμα της αστυνομίας!"
"Θα το θέλαμε πολύ να σταματήσουμε να τα πούμε,", είπε το αγόρι με τα γυαλιά, "μόνο που προσπαθούσαμε να...".
"Μη μου κάνεις τον έξυπνο! Οι δυο σας έχετε μπλέξει άσχημα!", γρύλισε ο Άντερσον. "Ονόματα!"
"Ονόματα;", επανέλαβε ο μακρυμάλλης οδηγός. "Εχμ, για να δούμε. Είναι το 'Γουίλμπερφορς... το Μπαθσίμπα... το Έλβεντορκ..."
"Και το καλό με αυτό το τελευταίο είναι ότι μπορείς να το χρησιμοποιήσεις και σε αγόρι και σε κορίτσι", είπε το αγόρι με τα γυαλιά.
"Α, τα δικά μας ονόματα, εννοούσες;" ρώτησε ο πρώτος καθώς ο Άντερσον ούρλιαζε εξοργισμένος φτύνοντας σάλια. "Έπρεπε να μας το πεις! Από εδώ ο Τζέιμς Πότερ, και εγώ είμαι ο Σείριος Μπλακ!"
"Τα πράγματα θα γίνουν πολύ μαύρα (Μπλακ) σε λίγο, αυθάδη μικρέ..."
Αλλά ούτε ο Τζέιμς ούτε ο Σείριος πρόσεχαν τα λόγια του. Τέθηκαν ξαφνικά σε επιφυλακή, σαν κυνηγετικά σκυλιά, κοιτάζοντας πέρα από τον Φίσερ και τον Άντερσον, πάνω από την οροφή του αστυνομικού οχήματος προς το σκοτεινό στόμα του στενού δρόμου. Τότε, με πανομοιότυπες ρευστές κινήσεις, έχωσαν τα χέρια τους στις πίσω τσέπες τους.
Για όσο κρατάει ένα καρδιοχτύπι, οι δύο αστυνομικοί φαντάστηκαν όπλα να γυαλίζουν προς το μέρος τους, αλλά ένα δευτερόλεπτο αργότερα είδαν πως οι μοτοσυκλετιστές δεν είχαν τραβήξει τίποτα άλλο παρά...
"Μπαγκέτες;", κορόιδεψε ο Άντερσον. "Νομίζετε ότι είστε ένα ωραίο ζευγάρι πλακατζήδων, έτσι; Λοιπόν, σας συλλαμβάνουμε για..."
Αλλά ο Άντερσον δεν πρόλαβε ποτέ να ολοκληρώσει την κατηγορία του. Ο Τζέιμς και ο Σείριος φώναξαν κάτι ακαταλαβίστικα και οι αχτίδες από τα φώτα του αυτοκινήτου μετακινήθηκαν.
Οι αστυνομικοί γύρισαν πίσω κι έμειναν εμβρόντητοι. Τρεις άντρες πετούσαν - στην κυριολεξία ΠΕΤΟΥΣΑΝ - στο σοκάκι πάνω σε σκουπόξυλα και την ίδια στιγμή το αστυνομικό όχημα έκανε όπισθεν και σηκώθηκε στις πίσω ρόδες του.
Τα γόνατα του Φίσερ αντέδρασαν και κάθισε κάτω με φόρα. Ο Άντερσον σκόνταψε στα πόδια του Φίσερ και έπεσε πάνω του καθώς ΦΛΑΜΠ - ΜΠΑΜ - ΚΡΑΣ άκουσαν τους άντρες με τα σκουπόξυλα να συγκρούονται στο σηκωμένο όχημα και να πέφτουν, κατά πώς φαίνεται αναίσθητοι στο έδαφος, καθώς σπασμένα κομμάτια από τα σκουπόξυλά τους κροτάλιζαν γύρω τους.
Η μοτοσυκλέτα μούγκρισε ξανά παίρνοντας μπρος. Με ανοιχτό το στόμα, ο Φίσερ κατάφερε να συγκεντρώσει τη δύναμη να κοιτάξει πίσω τους δύο νεαρούς.
"Ευχαριστούμε πολύ!", φώναξε ο Σείριος πάνω από το βόμβο της μηχανής. "Σας χρωστάμε!"
"Ναι, χαρήκαμε για τη γνωριμία!", είπε ο Τζέιμς. "Και μην ξεχνάτε το Έλβεντορκ! Είναι και για αγόρι και για κορίτσι!"
Ακούστηκε ένας θόρυβος που έκανε τη γη να τρέμει και ο Φίσερ με τον Άντερσον αγκαλιάστηκαν με τρόμο. Το αυτοκίνητό τους είχε ξαναπέσει στη γη. Τώρα ήταν η σειρά της μοτοσυκλέτας να κάνει όπισθεν. Και μπροστά στα δύσπιστα μάτια των αστυνομικών σηκώθηκε στον αέρα. Ο Τζέιμς και ο Σείριος απογειώθηκαν στο νυχτερινό ουρανό, με το πίσω φως τους να τρεμοφέγγει σαν ένα ρουμπίνι που εξαφανίζεται.
Πηγή: mugglenet
8 σχόλια
Ευχαριστούμε (εγώ προσωπικά ακόμα περισσότερο σαν fan του Πότερ) για τα όμορφα λεπτά και το μόνιμο χαμόγελο χαράς που είχα διαβάζοντας το σημερινό σου άρθρο. Δεν το είχα διαβάσει ποτέ αυτό το κείμενο. Keep it up.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ κι εγώ πολύ Angelo για τα καλά σου λόγια :) Θέλω να πιστεύω πως τους φαν του Χάρι τους χόρτασα σε αυτό το αφιέρωμα ;)
ΔιαγραφήΑχχχχ τοσο λιγο!! Μα γιατι να μην κατσει να γραψει τις περιπετειες αυτης της παρεας??ας μην ειναι και 7 βιβλια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστω πολυ που το ανεβασες!Δεν ηξερα καν οτι υπηρχε!!! :)
Κι εγώ μη νομίζεις ότι το έμαθα στις 11 Ιουνίου του 2008, και τώρα έκατσα και το διάβασα καλά καλά ;) Πάντως το να γράψει τις περιπέτειες του Τζέιμς και της παρέας του, ή ακόμα μια εγκυκλοπαίδεια με την ιστορία της μαγείας ή του Χόγκουαρτς, θα ήταν τέλεια!!!
ΔιαγραφήΜμμμ.. Θέλω κι άλλο.. Κάνε να έχει κι άλλο, Αλίκη! Μια απλή κίνηση του ραβδιού σου είναι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝυμφαδώρα
χαχαχα θα κουνάω κάπου κάπου το μαγικό μου ραβδί και θα εμφανίζονται κι άλλα χαριποτερικά θέματα ;)
ΔιαγραφήΤι ωραία ιστορία. Μα για πιο λόγο δεν κάθετε να γράψει ή ένα πρικουελ ή ένα σικουελ αφού από ότι μας έχει αποδείξει η φαντασία της είναι αστείρευτη... πφφφ όπως και να 'χει πάντως σε ευχαριστούμε γι αυτήν την όμορφη ιστορία. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟντως θα ήταν τέλεια ότι κι αν έγραφε από αυτό τον κόσμο, αλλά δεν τη βλέπω να το κάνει τώρα στα κοντά...
Διαγραφή