Μερικές Πρώτες Φράσεις

Λένε πως η πρώτη φράση ενός βιβλίου είναι εκείνη που θα σε ελκύσει και θα σε κάνει να θέλεις απεγνωσμένα να διαβάσεις παρακάτω. Κι είναι αλήθεια, η πρώτη φράση είναι μεγάλη υπόθεση. Είπα, λοιπόν, να κάνω μια λεπτομερή έρευνα σε πολλά από τα βιβλία που έχω διαβάσει, για να βρω όλες εκείνες τις πρώτες φράσεις που μου έκλεισαν το μάτι και μου υποσχέθηκαν ένα μοναδικό ταξίδι στις σελίδες τους. Ίσως έτσι, παίρνοντας μια γεύση κι εσείς από τις φράσεις αυτές και τον τρόπο γραφής ορισμένων συγγραφέων που δεν είχατε ποτέ επαφή, να θελήσετε να διαβάσετε και το παρακάτω της ιστορίας ;)

Την τόσο φριχτή και όμως τόσο απλή ιστορία που αρχίζω να γράφω, ούτε περιμένω ούτε ζητώ να την πιστέψετε.

Ο κύριος και η κυρία Ντάρσλι, που έμεναν στο νούμερο 4 της οδού Πριβέτ, έλεγαν συχνά, και πάντα με υπερηφάνεια, πως ήταν απόλυτα φυσιολογικοί άνθρωποι, τίποτα περισσότερο ή λιγότερο. Ήταν οι τελευταίοι άνθρωποι που θα περίμενε κανείς να δει ανακατεμένους σε κάτι παράξενο ή μυστήριο, απλώς και μόνο γιατί και οι ίδιοι πίστευαν πως δεν υπήρχαν αληθινά τέτοιες ανοησίες στη ζωή.

Κυριακή 1 Ιανουαρίου

59 κιλά (αλλά προηγήθηκαν Χριστούγεννα), δόσεις αλκοόλ 14 (αλλά στην ουσία μέσα σε 2 μέρες, γιατί οι 4 από τις ώρες του πάρτυ ήταν την παραμονή της Πρωτοχρονιάς), τσιγάρα 22, θερμίδες 5.424.

Τον δέκατο όγδοο αιώνα έζησε στη Γαλλία ένας άντρας που συγκαταλεγόταν ανάμεσα στις πιο μεγαλοφυείς και τρομερές μορφές εκείνης της εποχής, μιας εποχής ωστόσο πλούσιας σε μεγαλοφυείς και τρομερές μορφές. Αυτή εδώ είναι η ιστορία του. Ονομαζόταν Ζαν-Μπατίστ Γκρενουίγ• κι αν το όνομά του έχει πια ξεχαστεί, σε αντίθεση με τα ονόματα άλλων μεγαλοφυών τεράτων όπως ο Ντε Σαντ, ο Σεν Ζιστ, ο Φουσέ κι ο Βοναπάρτης, αυτό δε συνέβη επειδή ο Γκρενουίγ υπολειπόταν αυτών των φημισμένων καθαρμάτων σε εγωπάθεια, ανηθικότητα και περιφρόνηση για το γένος των ανθρώπων• ο Γκρενουίγ ξεχάστηκε γιατί η μεγαλοφυΐα του και η μοναδική του φιλοδοξία περιορίζονταν σ' ένα πεδίο που δεν αφήνει ίχνη στην ιστορία: στο φευγαλέο βασίλειο της όσφρησης.

Αν σας ενδιαφέρουν οι ιστορίες με καλό τέλος, τότε θα ήταν καλύτερο για σας να διαβάσετε κάποιο άλλο βιβλίο. Σε αυτό εδώ το βιβλίο, όχι μόνο δεν υπάρχει καλό τέλος, δεν υπάρχει ούτε καλή αρχή, αλλά και στη μέση τα ευχάριστα πράγματα είναι πολύ λίγα.

Σε πιο μικρή και πιο τρυφερή ηλικία, μου 'δωσε ο πατέρας μου μια συμβουλή που μέχρι σήμερα τη γυροφέρνω στο μυαλό μου. "Όποτε έχεις διάθεση να κατακρίνεις κάποιον", μου είπε, "να θυμάσαι μόνο ότι δεν είχαν όλοι οι άνθρωποι σε αυτό τον κόσμο τα πλεονεκτήματα που είχες εσύ".

Μπορεί να ήταν οι αναθυμιάσεις, ανάβουνε με την υγρασία τα στάρια και στο χαπιάρισμα γίνονται ζαβομάρες, μπορεί και να 'φταιγε το παστό, καούρα τον έπιασε τον Σάββα Σαλταφέρο, μα δεν του πήγαινε ν' αφήσει μονάχο τον Νικηφόρο στο αμπάρι, αγγάρεψε το βαφτιστηράκι του και τον Στέλιο, με πλάτες, ποντίκια κι οι δυο, πιάστε να τον αποθέσουμε στην πλώρη, δέκα λεπτών δουλειά.

Σήμερα πέθανε η μαμά. Μπορεί και χθες, δεν ξέρω.

Μέσα στη γη, σε μια τρύπα, ζούσε κάποτε ένα χόμπιτ. Δεν ήταν καμιά βρόμικη και υγρή τρύπα, γεμάτη σκουλήκια και αποπνιχτική μυρωδιά, ούτε ήταν ξερή και γυμνή γεμάτη άμμο, χωρίς μέρος να καθίσεις ή να φας. Ήταν η τρύπα ενός χόμπιτ, δηλαδή ένα άνετο, βολικό και όμορφο σπίτι.

Όταν ξυπνάω, η άλλη πλευρά του κρεβατιού είναι κρύα. Τα δάχτυλά μου τεντώνονται, αναζητώντας τη ζεστασιά της Πριμ για να βρουν, ωστόσο, μόνο το σκληρό κάλυμμα του στρώματος. Πρέπει να είχε εφιάλτες και πήγε να κοιμηθεί με τη μητέρα μας. Φυσικά και είχε εφιάλτες. Σήμερα είναι η μέρα του θερισμού.

Στα παραμύθια, οι μάγισσες πάντα φοράνε αστεία μαύρα καπέλα και μαύρους μανδύες, και καβαλάνε σκουπόξυλλα. Αλλά αυτό δεν είναι παραμύθι. Αυτό αφορά τις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΜΑΓΙΣΣΕΣ.