Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα

Μπορεί τα βιβλία που διαβάζουμε τις περισσότερες φορές να είναι προϊόντα της φαντασίας κάποιων περισσότερο ή λιγότερο ταλαντούχων ανθρώπων, μπορεί να είναι εμπνευσμένα από την καθημερινότητα, την ιστορία, μέχρι που να μοιάζουν κιόλας φοβερά με τις εμπειρίες κάποιων, υπάρχουν όμως κι εκείνα τα βιβλία που είναι βασισμένα σε πραγματικές ιστορίες, οι βιογραφίες ανθρώπων που έχουν ζήσει συγκλονιστικές καταστάσεις. Κι αυτά τα βιβλία είναι πραγματικοί θησαυροί που αξίζει να διαβαστούν από ακόμη περισσότερους αναγνώστες.

Με τη Λέσχη του Τρελοκαπελά, αποφασίσαμε πριν λίγες μέρες να αφήσουμε για μερικές ώρες στην άκρη το βιβλίο που διαβάζαμε, και να δούμε μια γαλλική ταινία όλοι μαζί από τα σπίτια μας ο καθένας. Μετά από σχετική ψηφοφορία, καταλήξαμε στην ταινία "Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα" που είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο.

Η ταινία αυτή με τον Mathieu Amalric στον πρωταγωνιστικό ρόλο, με 4 υποψηφιότητες για Όσκαρ στην πλάτη της και 2 Χρυσές Σφαίρες (σκηνοθεσίας και ξενόγλωσσης ταινίας), διηγείται την ιστορία του αρχισυντάκτη του περιοδικού Elle, Ζαν-Ντομινίκ Μπομπί, όταν στα 43 του και στα καλά καθούμενα, έπαθε ένα σοβαρό εγκεφαλικό που τον άφησε σχεδόν φυτό. Ο Ζαν-Ντο, όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι του, συνήλθε από το εγκεφαλικό του, αντιλαμβανόταν πλήρως ότι συνέβαινε γύρω του, μα υπέφερε από σχεδόν ολική παράλυση. Το μόνο που μπορούσε να κουνήσει και με το μόνο το οποίο μπορούσε να επικοινωνήσει ήταν το αριστερό του μάτι. Για την αίσθησή του αυτή, λοιπόν, του εγκλεισμού μέσα στο ίδιο του το σώμα, παρομοίασε τον εαυτό του με έναν δύτη, κλεισμένο μέσα στο σκάφανδρό του παγιδευμένο πολύ βαθιά στη θάλασσα χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα γι' αυτό. Η πεταλούδα του ήταν μια κοπέλα, που της ανατέθηκε από έναν εκδοτικό να αποκρυπτογραφήσει ένα ολόκληρο βιβλίο για χάρη του.

Ο άνθρωπος είναι ικανός πραγματικά για τα πάντα. Κι έτσι, ακόμα και με την σχεδόν ολική του παράλυση, χάρη σε ένα σύστημα επικοινωνίας όπου ανοιγόκλεινε μια φορά το βλέφαρό του για "ναι" και δύο για "όχι", κατόρθωσε να γράψει ένα ολόκληρο βιβλίο.

Στην ταινία ερχόμαστε στη θέση του πρωταγωνιστή, ακούμε τις σκέψεις του και βλέπουμε από το ένα του μάτι κι εμείς. Βλέπουμε τις αναμνήσεις του και μόνο στο τέλος ζούμε μαζί του τη φοβερή στιγμή του εγκεφαλικού. 

Σε γενικές γραμμές η ταινία είναι φοβερά ψυχοπλακωτική, μια άποψη που μοιραστήκαμε λίγο πολύ όσοι την είδαμε. Αξίζει θεωρώ να τη δει κανείς, αλλά ακόμη περισσότερο πιστεύω πως αξίζει κανείς να διαβάσει το βιβλίο, που ο Ζαν-Ντο έγραψε ανοιγοκλείνοντας απλά το ένα του μάτι.

Μερικές εντυπώσεις από μέλη της γαλλικής λέσχης μας:

Katerina Tsigou

Μαρία Σαν 

Εδώ και το τρέιλερ: