Αγώνες Πείνας: Η Επανάσταση (μέρος 2ο)

Κάποιες φορές το να χωρίσεις στα δύο ένα βιβλίο είναι καλύτερο, προτιμότερο ακόμη και αναγκαίο. Κάποιες άλλες, αυτές που γίνεται καθαρά και μόνο για τα χρήματα, δυστυχώς φαίνεται και ίσως να πρέπει να το αναλογιστούν αυτό την επόμενη φορά εκεί στο Χόλιγουντ που θα θελήσουν να βγάλουν τα διπλά από κάποια εφηβική βιβλιοσειρά, απλά και μόνο για το ότι θα μπορούσαν να κάνουν κάτι πολύ πολύ καλύτερο αν σταματούσαν να σκέφτονται αποκλειστικά και μόνο την τσέπη τους, και λίγο περισσότερο το ότι ασκούν μια τέχνη. 

Τα λέω όλα αυτά αφού βγήκα από την αίθουσα όπου είδα την πολυαναμενόμενη τελευταία ταινία των Αγώνων Πείνας, το δεύτερο μέρος ενός βιβλίου μόλις 400ων σελίδων που χώρισαν στη μέση για να μας δώσουν περισσότερες αργές σκηνές με ασαφές περιεχόμενο. Κι αν σε γενικές γραμμές το δεύτερο αυτό μέρος της Κοτσυφόκισσας μου άρεσε πολύ πολύ περισσότερο από το πρώτο, βρήκα κάποια τρανταχτά ελαττώματα που με απογοήτευσαν. Ας τα δούμε όμως στην ώρα τους. (Φυσικά, παρακάτω έχει ΣΠΟΪΛΕΡ)

Η ιστορία μας ξεκινάει εκεί που την αφήσαμε. Μόλις έχουν βρει τον Πίτα και την Τζοάνα (με την οποία έχουμε ελάχιστες σκηνές) και η Κάτνις αποφασίζει επιτέλους να πάρει μέρος στην επανάσταση ενεργά, αλλά μόνο για να σκοτώσει τον Σνόου γι' αυτό που της έκανε (να αποτρελάνει τον Πίτα). Βέβαια, μόλις μαλώνει λίγο με τον Πίτα τρέχει στον Γκέιλ για αγκαλιές και φιλάκια κι ύστερα ξαναγυρνάει στον Πίτα. Δεν την τιμάει και τόσο αυτό. Ο Πίτα είναι αρκετά πειραγμένος, οι δυνατοί θόρυβοι είναι ικανοί να τον κάνουν μέχρι και να σκοτώσει, και σε καμία περίπτωση δεν είναι ο Πίτα που ξέραμε και αγαπήσαμε. Βέβαια, αυτό συνέβαινε και στο βιβλίο. Θα προτιμούσα να μην τον πείραζε τόσο η Κόλινς και να τον βλέπαμε λίγο περισσότερο να γίνεται θυσία για την Κάτνις (όχι κυριολεκτικά!). 

Αφού, λοιπόν, πάρει αυτή την απόφαση η Κάτνις, ξεκινάει με μια ομάδα που δεν έχει σκοπό να πολεμήσει, απλά αν τους πάρει η κάμερα να φαίνονται ότι είναι επαναστάτες και πολεμάνε. Ανάμεσά τους είναι και ο Πίτα, και ο Γκέιλ αλλά και ο Φινίκ (τον γάμο του τελευταίου με την -καθόλου παράξενη- Άννι, τον περνάμε έτσι στα γρήγορα, όσο θα τον περάσω κι εγώ εδώ. Οπ, αυτό ήταν τέλειωσε). Αφού περνάνε ένα πραγματικά εντυπωσιακό εμπόδιο της Κάπιτολ, όπου τους κυνηγάει μια λάβα πετρελαίου, και χάνουμε μερικούς όχι και τόσο σημαντικούς ήρωες, παίρνουν την απόφαση να συνεχίσουν υπογείως. 

Εκεί όσοι έχουν διαβάσει τα βιβλία, ξέρουν τι κακό θα γίνει και το περιμένουν με το χαρτομάντιλο στο χέρι. Αλλά έτσι μένουν. Όταν επιτίθενται τα ζόμπι που πετάγονται μια βόλτα από το Maze Runner και πιάνουν τον Φινίκ, η Κάτνις ναι μεν παίρνει μια γρήγορη απόφαση να τα ανατινάξει, αλλά ξεπερνάμε τόσο γρήγορα τη σκηνή που ούτε ένα δάκρυ δεν χύνουμε. Γενικά ο Φινίκ σε αυτή την ταινία είναι φοβερά τριτο-τέταρτος. Είναι απίστευτο το ότι έκλαψα -ΕΚΛΑΨΑ- με τον παππούλη που σκοτώνουν οι ειρηνοποιοί στη δεύτερη ταινία επειδή κάνει το σύμβολο της επανάστασης στην περιοχή της Ρου, και ούτε που συγκινήθηκα στο θάνατο του Φινίκ -ΤΟΥ ΦΙΝΙΚ!!!!!-. 

Και η έλλειψη δράματος, γιατί το περιμένεις το δράμα σε αυτή την ταινία, δε σταμάτησε εκεί. Αφού η Κάτνις και ο Γκέιλ παίρνουν το δρόμο για την έπαυλη του Σνόου (και φεύγουν από το σπίτι της Τίγρης χωρίς ούτε λίγο βάψιμο στο πρόσωπο, μόνο με κουκούλες, λες και είναι αυτό η μόνη μεταμφίεση που μπορούσαν να βρουν εκεί) και αναμειγνύονται με το πλήθος, ξεκινάει ο κακός χαμός. Κι εκεί ξέρουμε τι πρόκειται να συμβεί όσοι έχουμε διαβάσει το βιβλίο, κι ένα έχω να πω: στο βιβλίο, χωρίς την εικόνα, χωρίς τη μουσική, χωρίς τον ήχο γενικά, χωρίς τίποτα, πιο πολύ ένιωσα το θάνατο της Πριμ. Κι αν δεν ήθελαν να μας το κάνουν αρκετά δραματικό, γιατί το βλέπουν και παιδιά, να πω πως το να δείξουν τα βομβαρδισμένα παιδάκια δεν τους πείραξε, το να χύσει κάποιος ένα δάκρυ για την Πριμ όμως θα ήταν υπερβολικό. Θυμάμαι στην πρώτη ταινία την Κάτνις να πλαντάζει για τη Ρου, κι εδώ το μόνο που έγινε ήταν αφού τελείωσαν όλα τ' άλλα και η στιγμή είχε φύγει. 

Η σκηνή όπου πηγαίνει να σκοτώσει τον Σνόου ήταν ακριβώς όπως τη φαντάστηκα, και σε γενικές γραμμές η ταινία δεν έφυγε καθόλου μακριά από το βιβλίο. Στο τέλος βλέπουμε την Κάτνις να επιστρέφει στην περιοχή 12, στη σπιταρόνα της, όπου έρχεται και ο Πίτα, αν και δεν έχουμε καταλάβει αν έχει γίνει τελικά καλά κι αν την έχει ξαναερωτευτεί (και πώς έγινε αυτό; πότε; γιατί;) και η ταινία τελειώνει με τον Πίτα και την Κάτνις να παίζουν με τα παιδιά τους στην εξοχή, όπως ακριβώς και στο βιβλίο. Τώρα έχουν φαγητό; ρεύμα; θέρμανση; νερό; ζει κανείς άλλος εκεί; κανείς δεν έμαθε ποτέ.

Πιστεύω πως αν δεν χώριζαν το βιβλίο στα δύο θα μπορούσαν να μας δώσουν μια πραγματικά δυνατή τρίτη ταινία, αφού το μεγαλύτερο μέρος της προηγούμενης ήταν άχρηστο. Από εκεί και πέρα την κατατάσσω τρίτη στην προτίμησή μου από όλες, με πρώτη την Φωτιά, δεύτερη τους Αγώνες Πείνας και τελευταία την Επανάσταση (μέρος 1ο). 

Από αυτά που μ' άρεσαν ήταν τα εφέ, το πόσο ίσιο ήταν το μαλλί της Κόιν, το ότι όλες οι ιστορίες μας φτάνουν στο τέλος τους και είναι ένα σε γενικές γραμμές ευτυχισμένο τέλος,και η σχέση του Χέιμιτς με την Έφι. Από εκεί και πέρα απλά απεύχομαι το να καταλήξουμε κάποια στιγμή κι εμείς χρωματιστά ρομποτάκια που διασκεδάζουν με τον πόνο και τον θάνατο των άλλων, κι ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο χωρίς πολέμους :)

Εσάς πώς σας φάνηκε;