Δεν ξέρω αν μπορεί να θεωρηθεί εποικοδομητικό ή όχι το φετινό μου καλοκαίρι από αναγνωστικής απόψεως, κυρίως γιατί μέσα στους τρεις μήνες του, ακόμα και με σχεδόν καθημερινές εξορμήσεις στην παραλία και χωρίς υπολογιστή, μου φαίνεται πως δεν διάβασα πολύ. Για την ακρίβεια μάλλον μου φάνηκε μικρό το φετινό καλοκαιράκι.. Παρόλα αυτά δεν με απογοητεύει, έχω πολλή όρεξη για καινούργια αναγνώσματα και ανυπομονώ να αρχίσει η νέα σχολική χρονιά, να μπούμε σε ένα πρόγραμμα και να ριχτούμε στην ανάγνωση.
Με τη Λέσχη Ανάγνωσης Κατερίνης (τώρα και στο instagram) διαβάσαμε για την κατηγορία βιβλίο φαντασίας το Ημερολόγιο ενός δαίμονα του Clive Barker, ένα άκρως κουραστικό βιβλίο που σου πρήζει το συκώτι να το κάψεις από την αρχή ως το τέλος, τόσο που πραγματικά με έβαλε στον πειρασμό, χωρίς κάποια ιδιαίτερη ιστορία, μια κακή εισαγωγή στον Barker που μετά από αυτό θα πρέπει να περάσουν χρόνια για να τον ξανατολμίσω (ό,τι και να λέτε εσείς που τον διαβάζετε και σας αρέσει!)
Ένα μεσημέρι σε μια τράπεζα είπα να πιάσω μια Ανατριχίλα κι έτσι διάβασα τον Τάφο της μούμιας, που το τελείωσα, πέρασα και δύο πίστες σε δύο candy crash που είχα στο κινητό και ακόμη δεν είχε έρθει το νούμερό μου!! Η ιστορία ήταν αρκετά ζεστή και καλοκαιρινή, αφού εκτυλισσόταν στην Αίγυπτο και με έκανε να συνειδητοποιήσω πως δεν έχω διαβάσει και πολλά βιβλία που να διαδραματίζονται προς εκείνα τα ζεστά μέρη... Νέος στόχος για το μέλλον! Το βιβλίο ήταν ψιλοενδιαφέρον.
Για την κατηγορία ένα βιβλίο με λιγότερες από 150 σελίδες (του Readathon16 του So much reading) αποφάσισα να διαβάσω τη Μπουμπουκίτσα, την Κότα που ονειρευόταν να πετάξει. Τη διάβασα σε μικρό χρονικό διάστημα και αν και ήταν μια όμορφη ιστορία, με μελαγχόλησε αρκετά!
Πέρυσι το καλοκαίρι είχα ξεκινήσει την Τορτούγα, του Valerio Evangelisti, αλλά τη σταμάτησα γιατί χειμώνιασε. Είχα φτάσει ακριβώς στη μέση, και από εκεί την έπιασα για να την τελειώσω. Η ιστορία εντυπωσιακή, γεμάτη μάχες και περιπέτειες, γενικά ένα ιδανικό βιβλίο αν σας αρέσουν οι ιστορίες με πειρατές!
Η Σοδειά του κακού είναι το τρίτο βιβλίο της σειράς της Ρόουλινγκ με πρωταγωνιστή τον ντετέκτιβ Κόρμοραν Στράικ και τη βοηθό του Ρόμπιν. Θεωρώ πως ένα καλοκαίρι που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να περιλαμβάνει τουλάχιστον ένα καλό αστυνομικό (Με την φίλη μου την Ιφιγένεια είπαμε να διαβάσουμε και κανένα Νέσμπο, αλλά ακόμα δεν αρχίσαμε, τι έγινε μ' αυτό;!). Από το βιβλίο αυτό θα θυμάμαι πάντα τα δροσερά βράδια στην πίσω αυλή με τη μυρωδιά από το φιδάκι για τα κουνούπια!
Το Καταραμένο Παιδί το πήρα αμέσως μόλις άνοιξαν τα μαγαζιά τη Δευτέρα και το επόμενο πρωί το είχα τελειώσει. Ίσως το βιβλίο που μου πρόσφερε περισσότερες συγκινήσεις από κάθε άλλο φέτος το καλοκαίρι (ή ακόμα καλύτερα φέτος γενικότερα!!)
Μετά αυτή την ιδιαίτερα επιτυχημένη απόπειρα να διαβάσω σε μια ξένη γλώσσα, είπα να καταπιαστώ και με κάτι στα γαλλικά. Έτσι διάβασα σε μια μέρα και πάλι, την Catherine Certitude του Μοντιανό, και διαπίστωσα πως γενικά τον Μοντιανό τον αγαπώ, γιατί ακόμα κι αν δεν περιγράφει απολύτως τίποτα, αυτό το τίποτα το περιγράφει τόσο ωραία... Ανυπομονώ να διαβάσω κι άλλα δικά του. Όσο με απογοητεύουν οι ιστορίες του, τόσο με ενθουσιάζει η φανταστική γραφή του!
Μετά τον Μοντιανό θέλησα κάτι ακόμα γαλλικό. Κι έτσι διάβασα το βιβλίο Το καθετί στην ώρα του, που όμως ακόμα κι αν σαν ιστορία είναι ενδιαφέρουσα και δείχνει πώς όλα για κάποιο λόγο γίνονται (κάτι που κι εγώ η ίδια γενικά ασπάζομαι σαν άποψη) δεν είχε ούτε λίγο τον παρισινό αέρα που αναζητούσα. Θα μπορούσε να γίνει μια όμορφη γαλλική ταινιούλα.
Οι δύο μάγοι και ο βασιλιάς των κορακιών ήταν φέτος ο γολγοθάς μου, και όχι γιατί το βιβλίο δεν μου άρεσε, μακάρι να ήταν σειρά με άλλα τόσα. Ήταν μεγάλο απλά, και είχε τον ατέλειωτο (αυτό θεωρώ πως φταίει που δε θεωρώ και τόσο εποικοδομητικό το φετινό καλοκαίρι, γιατί με μια δεύτερη ματιά βλέπω πως διάβασα πολλά, αλλά προς το τέλος διάβαζα μόνο ένα κι ένιωσα σα να έχασα πολύτιμο καλοκαιρινό χρόνο από θαλασσινές και καλοκαιρινές ιστορίες).
Θέλοντας να διαβάσω κάτι από Βερν, μετά την περσινή ανέλπιστη επιτυχία των Πειρατών, είπα να διαβάσω κάτι πασίγνωστο, τις 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα. Για αρκετό καιρό είχα παρατήσει το συγκεκριμένο βιβλίο, μια και η απογοήτευσή μου ήταν τεράστια, αφού ο καπετάνιος Νέμο και το πλήρωμά του δεν ταξίδευαν σε βάθος, όπως νόμιζα, αλλά σε πλάτος (ναι, ξέρω τώρα πως είναι κομματάκι αδύνατο να ταξιδέψεις 20.000 λεύγες σε βάθος, αλλά δεν τα ήξερα και πριν αυτά!!). Μέχρι το τέλος το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ένα ντοκιμαντέρ, που το μόνο που το σώζει είναι η υπέροχη γραφή του Βερν!
Βλέπω τώρα, και αφού ολοκλήρωσα αυτό το άρθρο, πως το καλοκαίρι μου ήταν τρομερά γεμάτο από αναγνώσματα και καταλαβαίνω πως την αρχική μου απογοήτευση την προκάλεσε το γεγονός ότι το προτελευταίο βιβλίο άργησε να τελειώσει, όπως και το ότι πάλι δεν πρόλαβα (φυσικά) να διαβάσω όλα όσα σκόπευα μέσα στους τρεις αυτούς μήνες.
Το φθινόπωρο νιώθω πάντα μια ανανέωση και έχω κιόλας κάνει τις λίστες μου, που ήδη έχω αρχίσει να παραβαίνω. :)
Εσείς τι καλό διαβάσατε αυτό το καλοκαίρι;
5 σχόλια
Σ άρεσε το νέο Πότερ; Γιατί οι απόψεις διιστανται. Θέλω να πιασω τα αστυνομικά της Ροουλινγκ ειναι η αληθεια. Να δω πότε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα δημοσιεύσω σύντομα κριτική ;)
ΔιαγραφήΠερίμενα πως και πως το κλασσικό αυτό θέμα της Χώρας των Βιβλίων!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ φέτος το καλοκαίρι ξεπερασα τον εαυτό μου και διαβασα κοντά στα είκοσι βιβλία. Μερικά από αυτά: Οι τρεις σωματοφύλακες, Οταν σκοτώνουν τα κοτσύφια, Στο αυτι της αλεπούς κλπ
Ουαου!!!!!!! Είκοσι βιβλία!!!! Μπράβο βρε, μακάρι να έχουμε πάντα χρόνο να διαβάζουμε ωραία βιβλία!
ΔιαγραφήΜπραβο σου Αλικάκι!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ φέτος κατάφερα να διαβασω γυρω στα 8! είχα κι αλλα στην ακρη αλλα η διάθεση δεν μου χάριζε και πολύ συγκέντρωση :) Δεν πειραζει να ναι καλα κ ο χειμώνας κι εδω θα μαστε
Σε γλυκοφιλώ