Μετά από ένα διάστημα στασιμότητας, πολύ άσκοπης σπατάλης χρόνου και γενικότερης εξάντλησης, μετά από μερικές χειμερινές ιώσεις και μια αντιβίωση για κλείσιμο, μετά την απόλυτη απελπισία της μνήμης των Τεμπών και της συνειδητοποίησης πως ζούμε (από τύχη) σε καθεστώς δικτατορίας στην Κουζκοτόπια, άνοιξε ο καιρός, βγήκε ο ήλιος, ηρέμησε λίγο το κρύο, βρήκα την όρεξη και το κουράγιο να βάλω ένα στοπ και μια τάξη. Σε πολλά επίπεδα, στο σπίτι, στα βιβλία, στο διάβασμα (όχι στο ψυγείο, ούτε στη ντουλάπα), στον ελεύθερο χρόνο, στον μικρό Κωνσταντίνο. Και το αισθάνομαι κάπως σαν... ξύπνημα.

Φυσικά και εξακολουθώ να νιώθω απελπισία και απόγνωση για τη χώρα στην οποία ζω, φυσικά λιγοστεύουν όλο και περισσότερο οι λόγοι για να μείνεις πλέον σε αυτό το τσίρκο και να μη σηκωθείς να φύγεις για κάπου όπου να υπάρχει έστω κοινή λογική, αλλά προκειμένου να προστατεύσω λίγο μόνο την ψυχική μου υγεία προσπαθώ να βάλω ένα φρένο στην ποσότητα των πληροφοριών που δέχομαι και κυρίως να κόβω όσο το δυνατόν άτομα που φαίνονται προσκολλημένα σε κόμματα και απόψεις άλλων εποχών. ΠΟΛΥ απόλυτα πλέον διαγράφω άτομα που πιάνουν στο στόμα τους συγγενείς των θυμάτων, είναι, για μένα, εντελώς απαγορευτικό το παραμικρό σχόλιο.

Τέλος πάντων, ο Μάρτης μου ήδη έχει πάρει μια άλλη γραμμή, έχω διαπιστώσει/αποφασίσει τρία πράγματα: 

1. Δε θα συνεχίσω την οικογενειακή παράδοση στα πολιτικά, χωρίς να αισθάνομαι πως δεν είμαι σωστή και υπάκουη κόρη (άλλωστε και η ίδια η οικογένειά μου πλέον έχει φύγει *σοκ*) ΑΛΛΑ χωρίς να κάνω το ανώδυνο: να ψηφίζω τους Πειρατές και τους Οικολόγους. Θέλω να πω, έχω φύγει από την οικογενειακή παράδοση εδώ και χρόνια, αλλά όχι ουσιαστικά. Αν μη τι άλλο κατάφεραν ακόμα και άτομα όπως εγώ που είναι ένα τσικ απολιτίκ να ψάξουν να βρουν εκείνους με τους οποίους συμφωνούν ώστε στην απίθανη περίπτωση που θα αφήσουν οι τωρινοί το θρόνο, να μην ξαναγίνει ποτέ αυτή η μοναρχία που ζούμε τον τελευταίο πολύ καιρό!

2. Η δημιουργικότητά μου ανήκει μάλλον σε γνώριμα εδάφη: στα βιβλία.

3. Με ενοχλούν σε σημείο εμετού όσοι μασάνε με ανοιχτό το στόμα ή ακόμα χειρότερα ακούω το νερό που καταπίνουν (αυτό είναι διαπίστωση). Με φρικάρει πάρα πολύ έντονα κι έχω να ευχαριστήσω μια κυρία στο youtube που διάβαζε τη Λάμψη του Κινγκ και το αποτελείωσε το *πίνω διψασμένα νερό ενώ φοράω μικρόφωνο*

Έχω σκεφτεί να κάνω το detox που έκανα και παλιότερα, που αποφεύγω προφανώς γιατί ο εθισμός είναι μεγάλος. Ίσως να λέω ψέματα στον εαυτό μου πως μπορώ και χωρίς detox να διαχειριστώ τα social και την παρουσία μου σε αυτά, πιθανόν, θέλω να το προσπαθήσω όμως, το προσπαθώ, απόδειξη πως κατάφερα να τελειώσω κάποια βιβλία που τραβούσα καιρό. 

το φίλινγκ της Σκοτεινής Καρδιάς..

Συγκεκριμένα τελείωσα τη Σκοτεινή καρδιά του δάσους για την οποία σου μιλάω εδώ, αλλά και τον Ταχυδρόμο των βιβλίων για τον οποίο θα σου μιλήσω λίαν συντόμως, διάβασα πολύ γρήγορα και πολύ ευχάριστα το Kiki's delivery service για το οποίο επίσης σου χρωστάω λίγα λόγια, αλλά και ένα βιβλίο συλλογικό που όμως ακόμα δεν έχει κυκλοφορήσει και δε μπορώ να σου πω περισσότερα γι' αυτό. Έχω μια αισιοδοξία πως θα τα καταφέρω να διαβάζω όντως περισσότερο. Ομολογώ πως ξέχασα εντελώς το Αστέρι του βορρά που ξαναδιάβαζα, και έχω αφήσει λίγο μετά τη μέση τη Σιδερένια Φλόγα (που μου ήρθε λίγο βαριά η δράση, άκου τώρα, και ήθελα να χαλαρώσω!) 

Ο Μάρτης στο dodosbookclub είναι μήνας αφιερωμένος στον Κινγκ, που σημαίνει πως θα διαβάσουμε μόνο δικά του βιβλία, συγκεκριμένα ξεκινήσαμε με τη Λάμψη, με guest αντμίνα την Μάστερ ΗΡΩ (aka @iro_bookchoices) για "εισαγωγή στον Κινγκ" κι έπειτα έχουμε στο πρόγραμμα το Παραμύθι για "σύγχρονο Κινγκ". Ανεπίσημα έρχεται (τον Απρίλιο προφανώς) και μια ανάγνωση του Αυτού (του αυτού! Το Αυτό, το It τελοσπάντων, ναι, που είναι 1000-2000 σελίδες. Ναι, τι;)

fan art της Γουίντερ!