Φρίκι, σπούκι, σκέρι μπουκς

Σήμερα η google γιορτάζει τον κλασσικό συγγραφέα τρόμου Μπραμ Στόκερ με αυτό το ευφάνταστο doodle της.



Διαβάζοντας, λοιπόν, το όνομά του, αμέσως μου ήρθε στο μυαλό το πασίγνωστο βιβλίο του, "Δράκουλας". Ναι, πρόκειται για την πρώτη ιστορία βασισμένη στο θρύλο του Κόμη των Καρπαθίων,  που γράφτηκε ποτέ. Εκτυλίσσεται μέσα από επιστολές και καταγραφές στο ημερολόγιο του Τζόναθαν Χάρκερ, ενός νεαρού που επισκέπτεται το απομονωμένο κάστρο του Κόμη μέσα στα βουνά και από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνει πως κάτι δεν πάει καλά. Ζει εφιαλτικές στιγμές δίπλα στον Κόμη Δράκουλα, που είναι ανθρωπίνως αδύνατο να νικηθεί. Αδύνατο όχι και για τον επίσης πασίγνωστο κυνηγό βρικολάκων δρ.Βαν Χέλσινγκ, τον μοναδικό που κατέχει τις γνώσεις και τα μέσα για να νικηθεί ο αιμοδυψής Κόμης.

Έχει μεταφερθεί αρκετές φορές στη μεγάλη οθόνη, με πρωταγωνιστές από τον Κρίστοφερ Λι μέχρι τον Γκάρι Όλντμαν. Στην ταινία με τον δεύτερο κάνουν στην κυριολεξία παρέλαση οι διάσημοι! Ο "Δράκουλας" του Μπραμ Στόκερ αποτελεί ένα από τα τρία must read μυθιστορήματα τρόμου όλων των εποχών. 

Ακολουθεί η Μαίρη Σέλεϊ με τον "Φρανκεστάιν" ή "Σύγχρονος Προμυθέας"(!). Μια ιστορία που ξεκίνησε σαν παιχνίδι ανάμεσα στη νεαρή Μαίρη, τον σύζυγό της Πέρσι Σέλεϊ και τον Λόρδο Μπάυρον κατά τη διάρκεια φιλοξενίας του ζευγαριού στη βίλα του δεύτερου στην Ελβετία. Η Μαίρη εξέπληξε τους δύο ποιητές με την ιστορία ενός νεαρού επιστήμονα, του δρ.Φρανκεστάιν, ο οποίος ανακαλύπτει τον τρόπο να δίνει ζωή σε άψυχα αντικείμενα. Το δημιούργημά του, όμως, είναι τόσο τερατώδες ώστε ο επιστήμονας το διώχνει, το απορρίπτει, το μισεί μέχρι τα μύχια της ψυχής του. Μόνο στον κόσμο, το "τέρας", πληγωμένο από τους ανθρώπους κυνηγιέται και κυνηγάει, μισεί με τη σειρά του τους ανθρώπους που το πληγώνουν τόσο κι έχει σαν μόνο στόχο της ζωής του να εκδικηθεί τον δημιουργό του. 

Πριν διαβάσω το βιβλίο την ήξερα διαφορετικά την ιστορία. Με έκπληξή μου διαπίστωσα πόσο λογικό ήταν το "τέρας", πόσο ανάγκη είχε από λίγη αγάπη και πόσο άδικη ήταν η αντιμετώπιση των ανθρώπων απλώς και μόνο επειδή ήταν ψηλός και άσχημος κι έμοιαζε με νεκρός(!). Κι εδώ έχουν βγει πολλές ταινίες και διάφορες ιστορίες με πρωταγωνιστή το "τέρας" που πήρε μετέπειτα το όνομα του δημιουργού του. Απ' ότι θυμάμαι στο βιβλίο δεν αναφέρθηκε πουθενά ως Φρανκεστάιν κάποιος άλλος πέρα από τον νεαρό επιστήμονα. 

Η πιο αγαπημένη μου ταινία που έχει σχέση με την ιστορία αυτή, είναι η κλασσική μαύρη κωμωδία του 1974 με τον Τζιν Γουάιλντερ, "Young Frankenstein".

Τρίτο, μα όχι καταϊδρωμένο, ακολουθεί το μυθιστόρημα του Ρ.Λ.Στίβενσον, "Δόκτωρ Τζέκιλ και κύριος Χάιντ", όπου άλλος ένας επιστήμονας αποκτάει διπλή προσωπικότητα μετά από πειράματα που έκανε στον εαυτό του μέσα στο εργαστήριό του. Από τη μία είναι ο καλοσυνάτος και λογικός δρ.Τζέκιλ και από την άλλη γίνεται ο επιθετικός κακοποιός κύριος Χάιντ. Ο πρωταγωνιστής, κύριος Άτερσον, προσπαθεί να εξερευνήσει την περίεργη αυτή υπόθεση, αφού από την αρχή κανείς δε γνωρίζει για το επικίνδυνο αυτό πείραμα του γιατρού.

Η ιστορία αυτή βασίστηκε σε έναν εφιάλτη που είδε ο Στίβενσον κι έγινε αμέσως επιτυχία. (Σε εφιάλτη της Σέλεϊ βασίστηκε και ο Φρανκεστάιν!). Ακολούθησαν αναρίθμητες παραστάσεις, κινηματογραφικές ταινίες και γενικότερες αναφορές στην πλέον πασίγνωστη αυτή ιστορία. Αυτή που μου έρχεται συνήθως στο μυαλό είναι από αυτό το παιδικό με τον Τουίτι και τον Συλβέρτερ!

Για μένα (και για πολλούς άλλους) τα τρία αυτά βιβλία είναι τα πλέον κλασσικά μυθιστορήματα τρόμου και οποιοσδήποτε αγαπάει αυτό το είδος θα πρέπει να τα έχει διαβάσει. Οι τρεις αυτές ιστορίες αποτελλούν αντιπροσωπευτικά δείγματα μιας εποχής όπου οι βρικόλακες δεν λαμπύριζαν, τα τέρατα δεν ήταν κοριτσίστικο παιδικό και οι ιδέες των τότε συγγραφέων ήταν πρωτότυπες και διαφορετικές.

4 σχόλια

  1. Πραγματικά και τα 3 είναι κλασσικά. Πιστεύω όμως ότι χωράει ανάμεσά τους και "Ο Εξορκιστής" του William Peter Blatty.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όντως, είναι και αυτό κλασσικό, αν και το μυαλό μας πάει κατευθείαν στην ταινία.

      Διαγραφή
  2. Προτείνω να διαβάσετε το "Sweeney Todd the demon barber of Fleet Street" Αυτό που μου αρέσει τόσο στο βιβλίο όσο και στη ταινία του Tim Burton είναι που ο Τόμας Πρεκετ Πρεστ σαν ένας άλλος Ντίκενς καταδικάζει την αγγλική κοινωνία του 19ου αιώνα και χάρης τον αριστοτεχνικό του τρόπο καταφέρνει να αναδείξει τη φρίκη και τη διαστροφή που φτάνουν στο αποκορύφωμα τους.
    Βέβαια υπάρχουν και άλλο τρομακτικά γοτθικά μυθιστορήματα που τα κατατάσσω στη λίστα των αγαπημένων μου. Είναι "το κάστρο του Οτράντο", "ο καλόγερος" κ.α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το έχω διαβάσει το "Sweeney Todd" και όπως και στο "Άρωμα" νομίζω πως η ταινία ωραιοποίησε λίγο την ιστορία και τους πρωταγωνιστές, τους έκανε πιο ανθρώπινους απ' ότι ήταν. Ωραίο βιβλίο, όντως, σκοτεινό και γοτθικό. Μου άρεσε πολύ και το "Sping Heeled Jack", ένα βιβλίο αγνώστου συγγραφέα που λένε ότι είναι πρόδρομος του Μπάτμαν (!), είναι πολύ ενδιαφέρον και σκοτεινό με γρήγορη πλοκή που το τελειώνεις άνετα σε μια ωρίτσα.

      Διαγραφή