Χόμπιτ: Ένα αναπάντεχο ταξίδι (σπόιλερ)



Η ταινία που όλοι περιμέναμε ήρθε επιτέλους στους κινηματογράφους σε μια μεγαλειώδη παραγωγή που θυμίζει τόσο έντονα Άρχοντα, ώστε σε μερικά σημεία ένιωθα σα να ξανάγινα παιδί, τότε που συλλέγαμε αυτοκόλλητα και αφίσες με τους ήρωες των ταινιών. (Και τώρα το κάνω αυτό, απλά πιο "ιντερνετικά"!).

Ο κινηματογράφος της πόλης μου είχε στολιστεί, όχι μόνο χριστουγεννιάτικα, αλλά και τολκινικά. Παντού έβλεπες τη φιγούρα του Γκάνταλφ να σε κοιτάζει με νόημα σα να σε καλεί κι εσένα σ' ένα αναπάντεχο ταξίδι. Αυτό δέσποζε στην είσοδο του κινηματογράφου:
Είμαι, όπως το περίμενα, πολύ ικανοποιημένη από τη δουλειά του Πήτερ Τζάκσον, και αν θυμόμουν πιο καλά το βιβλίο, θα έλεγα προφανώς και ότι ήταν πιστός σ' αυτό. Κι αυτό γιατί, για κάποιο λόγο, είχα ξεχάσει (πάλι) το βιβλίο, ενώ το ξαναδιάβασα μόλις φέτος τον Σεπτέμβρη! Καλό από μια άποψη, γιατί έτσι είχα κι εγώ αγωνία. Κακό από μια άλλη άποψη, γιατί άμα με ρωτούσαν τι γίνεται μετά, δεν ήξερα τι να πω και στο τέλος θα μου πουν ότι τους δουλεύω ότι τάχα το 'χω διαβάσει και 2 φορές μάλιστα!

Η ταινία είναι πιο αστεία από τον Άρχοντα (όπως και το βιβλίο άλλωστε), αλλά δεν παύει να είναι κι επική. Κι όταν λέω "επική", μου έρχεται κατευθείαν στο μυαλό η φιγούρα του Θόριν Δρύασπη
Ο Θόριν με το στάνταρ επικό του βλέμμα!
Κάθε φορά που έκανε την εμφάνισή του, κάθε φορά που μιλούσε, σου θύμιζε όλους εκείνους τους μεγάλους ήρωες του κινηματογράφου, που περπατάνε και σκάνε βόμβες πίσω τους, αλλά εκείνοι δεν πτοούνται. Βέβαια από την πολύ επικότητα πήγε να το φάει το κεφάλι του, αλλά τέλος πάντων!
Σε μια από τις πολλές επικές στιγμές του
Καθώς, λοιπόν, παρακολουθούσα την ταινία, μια από τις πολλές σκέψεις μου ήταν ότι θα της ταίριαζε το εξής για σλόγκαν:

"Dwarf is the new sexy"

Βέβαια, δεν εννοώ κάτι τέτοιο σέξι:

αν και είναι όλοι ξεχωριστοί και ο Μπάλιν απλά αξιαγάπητος!
Αλλά πιο πολύ κάτι τέτοιο:

Ο Κίλι, που στην αρχή μου είχε φανεί απίστευτα σέξι για νάνος της Μέσης-γης, μετά μου φάνηκε ελαφρώς χαζοβιόλης και μπούφος, αλλά στο τέλος έγινε πάλι γοητευτικός.... τι να πω, άβυσσος!!

Αλλά και κάτι τέτοιο:



Ο Φίλι στην αρχή το ομολογώ δεν μου άρεζε! Αλλά έχει κάτι, μια σιγουριά, ένα θάρρος, ένα "ξέρω τι μου γίνεται" που τον έκανε τελικά πιο σέξι κι απ' τον Κίλι (που κακά τα ψέματα είναι πιο ομορφούλης)
Τώρα θα μου πείτε, δεν πήγε και κανείς να δει το Χόμπιτ για τους άντρες, ούτε και σας νοιάζουν τα γούστα μου. Γι' αυτό και θα προσπεράσω αυτό το αδιάφορο για εσάς θέμα (όπως και το μεγάλο κεφάλαιο του γιατί εμάς τις γυναίκες μας ελκύουν τόσο οι επικοί ήρωες, ανεξαρτήτως ύψους, ιδίως αν έχουν και μούσι) και θα επικεντρωθώ στην ταινία.
το Γκόλουμ σε φάση "δε μιλάω σε σένα, έχω σοβαρή συζήτηση με τον εαυτό μου"
Ξεκινάει με μια αναδρομή στο παρελθόν, όταν ο Νοσφιστής κατέλαβε το Έρεμπορ. Εδώ βλέπουμε μόνο φωτιά, στάχτη και μπούρμπερη. Δράκο σ' όλη την ταινία δεν βλέπουμε. Κανένα ρουθούνι, κάνα μάτι, καμιά σκιά αλλά τίποτα παραπάνω. Κι αυτό γιατί ο Νοσφιστής κοιμάται του καλού καιρού μέσα σε κάτι σαν το θησαυροφυλάκιο του Σκρουτζ Μακ Ντακ.
η πρώτη συνάντηση
Η ιστορία συνεχίζει λίγο πριν ξεκινήσει το πρώτο μέρος της τριλογίας του Άρχοντα. Δηλαδή: Ο Μπίλμπο γράφει το βιβλίο του, το πάρτι για τα 110 γενέθλιά του ετοιμάζεται κι ο Φρόντο πάει να συναντήσει τον Γκάνταλφ. Κι από εκεί κι έπειτα γυρίζουμε 60 χρόνια πίσω, τότε που ο Μπίλμπο ήταν πιο φιλήσυχος, πιο φοβητσιάρης και αναμφίβολα πιο διασκεδαστικός. Ο Martin Freeman είναι τέλειος στο ρόλο του. Είναι πιο Μπίλμπο κι απ' τον μεγαλύτερο εαυτό του.
Μπορεί να χώρισαν το βιβλίο στα τρία, και να λεγα κι εγώ ότι καλά έκαναν γιατί το βιβλίο είναι γεμάτο περιπέτειες σε κάθε κεφάλαιο, αλλά τελικά και η ταινία είναι ένας καταιγισμός περιπέτειας. Δεν προλαβαίνουν στην κυριολεξία να ξαποστάσουν! Από το κακό στο χειρότερο πάνε διαρκώς. Όπως και να χει όμως, διασκεδάζεις με την ψυχή σου, ακόμα κι αν λίγο πριν είχες φάει τα νύχια σου από την αγωνία.

Τα πρόσωπα που συναντάμε μετά από καιρό (και παλεύουμε να κρατηθούμε και να μην φωνάξουμε "Ο Έλροντ!!!!" μέσα στο σινεμά και μας περάσουν για τρελούς) είναι φυσικά ο Έλροντ, ο Φρόντο, η Γκαλάντριελ, ένας καλός Σάρουμαν, το Γκόλουμ και ο βασιλιάς των Νάσγκουλ (εντάξει, δεν ήθελα να φωνάξω όταν τον είδα, αλλά πολύ το χάρηκα!). Εντωμεταξύ, όσοι το είδατε θα με καταλάβετε, και οι ίδιοι οι παλιοί ήρωες έχουν ένα ύφος σα να μας βλέπουν κι αυτοί και να σκέφτονται το ίδιο. Έχουν τη σιγουριά του παλιού!
Ο Γκάνταλφ ο γκρίζος και ο Ράνταγκαστ ο καφετής (με την κουτσουλιά)
Αν θα μου λέγαν να διαλέξω το αγαπημένο μου κομμάτι, δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιο ανάμεσα στις επικές αναμνήσεις του Θόριν, στην αιχμαλωσία από τα τρολ, στην αναζήτηση του Ράνταγκαστ στο οχυρό του Ντολ Γκουλντούρ (οι πληροφορίες μου λένε ότι ο Νεκρομάντης που αναδημιουργείται εκεί είναι ο ίδιος ο Σόρον!), στην ανάμνηση της μάχης της Μόρια, στην επίσκεψη στο Σχιστό Λαγκάδι, στη συνάντηση του Μπίλμπο με το Γκόλουμ, στην μάχη με το χλωμό Ορκ, στην αρχή της ταινίας, στο τέλος, πραγματικά δεν θα μπορούσα να διαλέξω!
Η ταινία κυλάει ευχάριστα και ούτε που το καταλαβαίνεις ότι έχει περάσει ένα τριωράκι. Μάλιστα εμάς μας φάνηκε μικρή, θα θέλαμε να δούμε και τις υπόλοιπες κι ας ξημερώναμε! Τώρα θα πρέπει να κάνουμε υπομονή μέχρι του χρόνου τα Χριστούγεννα... Ως τότε πιστεύω ότι μια επανάληψη και στο Χόμπιτ αλλά και στους Άρχοντες θα την κάνω (τα βιβλία πάντα). Πάρτε και το soundtrack της ταινίας, από τον Neil Finn, που μπορεί στην αρχή να φανεί... κάπως... ινδιάνικο ; Αλλά όσο το ακούς πορώνεσαι! (Τι; Μόνο εγώ πορώθηκα πάλι;) Avanti!

Διαβάστε επίσης:

13 σχόλια

  1. Απολαυστικότατο το άρθρο σου, Αλίκη :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κι εγώ το απόλαυσα όταν το γραφα :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος14/12/12 7:33 μ.μ.

    Η ταινία ήταν πραγματικά επική και πολύ διασκεδαστική. Θεωρώ πως ο Μαρτιν Φρίμαν ήταν η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσαν να είχαν κάνει, γάντι του πήγαινε ο ρόλος! Η αλήθεια είναι οτι έχω κοντά 4-5 χρόνια να διαβάσω το βιβλίο και δεν θυμόμουν πολλές λεπτομέρειες, αλλά γενικότερα πιστεύω οτι ήταν από τις πιό πιστές μεταφορές βιβλίων. (Με την εξαίρεση του Φίλι και του Κίλι που δεν νομίζω να περιγράφονται στο βιβλίο τόσο ωραίοι χαχαχα!)

    Δεν μπορώ να πω οτι ενθουσιάστηκα με την σύνδεση που προσπάθησαν να κάνουν με τον Άρχοντα, βάζοντας την Γκαλάντριελ και τον Σάρουμαν να συζητάν για τον Νεκρομάντη, αλλά καταλαβαίνω την ανάγκη ύπαρξης της για τους φαν των ταινίων που δεν εχουν διαβάσει τα βιβλία και περιμέναν να δουν ένα πρικουελ.

    Η αρχική σκηνή με τον Φρόντο και τον Μπίλμπο ήταν ιδιοφυέστατη και την λάτρεψα, ήταν ενα κομμάτι που είχα βρει οτι έλειπε από την πρώτη ταινία, την Συντροφιά! Χαλαρά πηγαίνω να την ξαναδώ! Α είχε και ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ γραφικά! Οι αετοί, ας πούμε, ήταν σκέτη μαγεία ρε συ!

    Καλά εντωμεταξύ θυμόμουν οτι με το που μπαίνουν στο Μίρκγουντ πέφτουν πάνω σ'εκείνες τις τεράστιες αράχνες, αλλά νόμιζα οτι αυτό συμβαίνει αφου γλυτώνουν απο τα τρολλ και είχα ενα ΤΕΡΑΣΤΙΟ άγχος χαχα! Αλλά προφανώς έκανα λάθος και τις συναντάνε μετά τον Μπέορν οπότε οι φρικιαστικές σκηνές αναμένονται στην επόμενη ταινία!

    υ.γ. αυτήν την ιστορία με τα γκόμπλιν/ορκ (δεν θυμάμαι να πω τι ήταν) και τους λύκους βαργκ που κηνυγούν τον Θόριν για εκδίκηση δεν θυμάμαι να υπήρχε στο βιβλίο. Δεν ήταν κακό, αλλά δεν είμαι σίγουρη γιατί το πρσθέσανε αν όντως είναι μία πλοκή για την τανία μόνο.

    υ.γ.2 μακάρι να είχαν κάνει και το κάθε βιβλίο του Άρχοντα από τρεις ταινίες! Ακόμα θα είχαμε να βλέπουμε και θα ήταν και όλες οι σκηνές μέσα!!

    -Δέσποινα :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Υπήρχε στο βιβλίο η ιστορία που τους κυνηγάνε οι λύκοι όταν το σκάνε από το βασίλειο των γκόμπλιν και σκαρφαλώνουν στα δέντρα και μετά έρχονται και τα γκόμπλιν, κι έπειτα ο Γκάνταλφ κάνει αυτό το μαγικό με τα κουκουνάρια και ανάβουν φωτιά κάτω από το δέντρο. Αυτό το θυμόμουν. Αυτό που δεν θυμόμουν ήταν το γιατί ο Θόριν ονομάστηκε "Δρύασπις", τη μάχη της Μόρια, το χλωμό Ορκ κ όλη αυτή τη βεντέτα. Βασικά νομίζω ότι στο Χόμπιτ δεν υπάρχουν καθόλου Ορκ, παρά μόνο γκόμπλιν.. Αλλά φυσικά δε γίνεται να υπάρχουν μόνο στον Άρχοντα.

    Μου άρεσαν γενικά όλα αυτά που προσθέσανε, πιστεύω και ο ίδιος ο Τόλκιν θα πρόσθετε κάποια πράγματα αν έγραφε πρώτο τον Άρχοντα και αν είχε τότε πιο ξεκαθαρισμένη την εικόνα της Μέσης Γης στο μυαλό του.

    Μου άρεσε πάρα πολύ η σκηνή στο οχυρό του Ντολ Γκουντούρ. Ήταν πολύ σκοτεινή και βλέπουμε και τον Νεκρομάντη που στο βιβλίο δεν πλησιάζουν καθόλου προς τα εκεί γιατί φοβούνται και είχα σκάσει από την περιέργειά μου!

    Χαίρομαι που βρήκες κι εσύ ωραίους τον Φίλι και τον Κίλι!! Τώρα δε θα νιώθω παράξενη :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος15/12/12 2:47 π.μ.

      Νομίζω οτι είμαι απ'αυτούς τους περίεργους φαν του Τόλκιν που βλέπει το Χόμπιτ σαν ξεχωριστό έργο. Δεν το βλέπω σαν πρίκουελ ή μέρος της τριολογίας, μ'αρέσει που γράφτηκε σαν ένα απλό παραμύθι για παιδιά.

      Ναι οτι τους κηνυγανε γκόμπλιν και βαργκ το θυμόμουν αλλα την μάχη της Μόρια και ολη αυτην την ιστορία της εκδίκησης καθόλου! Μου χρειάζεται επανάληψη! Και η σκηνή με τον Νεκρομάντη ήταν πολύ καλή και αρκετά τρομαχτική τολμώ να πω!

      Και μην ανησυχείς! Πήγαμε παρέα 5 άτομα στην ταινία και ο Κίλι άρεσε και στις 4 κοπέλες που ήμασταν! Αν και στη μία άρεσε ο Θόριν πιο πολύ :/ χαχαχα

      Διαγραφή
    2. Πες τη φιλη σου δεν ειναι η μονη !!!!

      Καλα κι εγω που το ειχα πρωτοδιαβασει στην β' λυκειου κ το ξαναδιαβασα φετος ηταν σα να το διαβαζα πρωτη φορα! Ελαχιστα θυμομουν, ουτε καν το επικο φιναλε! Σιγουρα να το ξαναδιαβασεις, κι εγω θελω να το ξαναδιαβασω παλι!!!

      Διαγραφή
  5. Επιστρέφω, λοιπόν, μιας και την είδα επιτέλους την ταινία χθες!
    Ήταν όντως αρκετά διασκεδαστική αλλά και επική! Ειδικά ο Θόριν ήταν όλα τα λεφτά! Μου άρεσε, μπορώ να πω, πάρα πολύ ο τρόπος που μιλούσε...!
    Από τις καλύτερες σκηνές ήταν - φυσικά - η συνάντηση με το γκόλουμ. Ένιωσα νοσταλγικά όταν το είδα (όπως και τους υπόλοιπους παλιούς μας γνώριμους) που σχεδόν ήθελα να αναφωνήσω ''γλυκούλι μου'', χαχαχαχα.
    Λάτρεψα κι εγώ το σάουντρακ. Απλά καταπληκτικό!
    Πάντως, ρε παιδί μου, πολύ μάχη και κακό. Ξεθεώθηκα κι εγώ μαζί με τους αγαπητούς μας ήρωες...!
    Ουφ, ποιός κάνει υπομονή μέχρι του χρόνου τώρα;; Μάλλον θα ξαναπιάσω την τριλογία έως τότε για να έχω με κάτι να ασχολούμαι!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πραγματικά ο Θόριν ήταν καταπληκτικός, επικός σε όλα του, σοβαρός κι έχει και ωραία βαριά φωνή. Όμως περιμένω τον Θράντουιλ (τον μπαμπά του Λέγκολας) που κι εκείνος έχει.... φωνάρα!!!!!!!!

    Η σκηνή με το Γκόλουμ ήταν από τις πιο σημαντικές πιστεύω της ταινίας, αλλά και του βιβλίου, αν όμως δεν υπήρχε ο Άρχοντας, δεν θα ήταν και τίποτα το τρομερό.

    Εγώ πάλι ανυπομονώ να πάω να το ξαναδώ! Δεν μπορώ, έχω ανάγκη τη δόση μου! Παίρνω συχνά πυκνά μικρές δόσεις από αποσπάσματα της ταινίας, όπως αυτό: http://www.youtube.com/watch?v=g6adP_JqURk και σκέφτομαι ότι τελικά μπορεί το Χόμπιτ και σαν βιβλίο και σαν ταινία μέχρι στιγμής, να μου αρέσει και περισσότερο από τον Άρχοντα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα έχουμε να ασχολούμαστε καιρό με τις ταινίες!
      Πάντως, το αίσθημα του να βλέπεις πρώτη φορά την ταινία (όπως αντίστοιχα να διαβάζεις το βιβλίο) δεν συγκρίνεται με τίποτα! Φαντάσου πως μόλις προχθές τελείωσα το βιβλίο και πάλι ένιωθα αγωνία βλέποντας την ταινία!!
      Δεν μπορώ να πω πως μου αρέσει το Χόμπιτ παραπάνω από τον Άρχοντα, ωστόσο το θεωρώ λάθος να τα συγκρίνουμε μεταξύ τους. Και νομίζω πως οι περισσότεροι, δυστυχώς, μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία όσο αφορά τις ταινίες (ειδικά όσοι δεν έχουν διαβάσει τα βιβλία)...
      Τι περιμένεις από τις επόμενες ταινίες; Εγώ φαντάζομαι πως θα έχει κάμποσες μάχες(άλλωστε από περιπέτειες έχουμε μπόλικο πράγμα ακόμα !) Από κει και πέρα μάλλον θα συνεχιστεί η προσπάθεια σύνδεσης του Χόμπιτ με τον Άρχοντα.

      Διαγραφή
    2. Πιστεύω στη δεύτερη θα συναντήσουμε επιτέλους τον Λέγκολας και τους δικούς του, και θα νικήσουν το δράκο και στην τρίτη φαντάζομαι θα γίνει η μεγάλη μάχη. Τον Νεκρομάντη δεν τον πολυαναφέρει νομίζω πάνω από μια φορά στο βιβλίο, οπότε δεν περιμένω κάτι παραπάνω. Όμως περιμένω τον Γκάνταλφ να στραβοκοιτάει το δαχτυλίδι του Μπίλμπο και να σκέφτεται πολύ!! Ίσως να κάνουν και τον Μπίλμπο να αγχώνεται καμιά φορά μήπως το χάσει... Σίγουρα περιμένω να ασχοληθούν περισσότερο με τους νάνους έναν έναν ξεχωριστά, ή έστω να δώσουν λίγη περισσότερη σημασία σε μερικούς (Γκλόιν) που σ'αυτήν τους περάσαμε έτσι στο ντούκου.

      Σίγουρα και ο Άρχοντας και το Χόμπιτ είναι από τα αγαπημένα μου βιβλία, όμως το Χόμπιτ το διασκέδασα περισσότερο νομίζω.. Ίσως να έχει αυτή την παιδικότητα που μου αρέσει στα βιβλία. Από εκεί και πέρα, φοβάμαι ότι οι πολύ φανατικοί με τον Άρχοντα (ταινίες) μπορεί και να μην "καλυφθούν" από το Χόμπιτ, τουλάχιστον από το πρώτο, γιατί δεν είναι ούτε το ίδιο επικό, ούτε έχει και καμιά μεγάλη μάχη, παρά μόνο πολλές μικρές περιπέτειες.

      Διαγραφή
  7. Κι εγώ περιμένω πώς και πώς να δω τα πολυαγαπημένα μας ξωτικά! Καλοί και οι φίλοι μας οι νάνοι αλλά σαν τα ξωτικά τίποτα!
    Πιστεύω κι εγώ πως θα γίνει εκτενέστερη αναφορά στους νάνους, στον Γκλόιν, τον Μπάλιν, το βασίλειο της Μόρια και τα σχετικά.
    Όντως, ο Νεκρομάντης στο βιβλίο απλά αναφέρεται οπότε θέλω να πιστεύω πως δεν θα μας απασχολήσει ιδιαίτερα εκτός και εάν γίνει, όπως είπες κι εσύ, συσχέτιση με τον Σάουρον. Στο Χόμπιτ (βιβλίο) δεν υπάρχει όλο αυτό το ''σκοτεινό'' που υπάρχει στον Άρχοντα, αν και δεν αποκλείεται αυτό να γίνει στην ταινία.
    Το δαχτυλίδι αν και έχει σημαντική θέση στην πλοκή του βιβλίου μιας και βοηθάει τον Μπίλμπο να γίνει αόρατος και τον ξελασπώνει σε πολλές περιπτώσεις, δεν μας αφήνει υπόνοιες για κάτι πιο σοβαρό. Θεωρώ, πάντως, πως στην ταινία θα έχει μεγαλύτερη βαρύτητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η ταινία ήταν απλά υπέροχη!! Πρέπει και εγώ να φρεσκάρω τη μνήμη μου και να ξαναδιαβάσω το βιβλίο, γιατί έχω κανα χρόνο που το διάβασα και στο σινεμά δε θυμόμουν και πολλά πράγματα!
    Πάντως, ενώ πριν δω την ταινία να "παραπονιόμουν" γιατί χώρισαν το βιβλίο σε 3 μέρη, τώρα το προτιμώ, γιατί έτσι θα δούμε περισσότερες ταινίες!! XD

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η αλήθεια είναι πως μερικά πράγματα (όπως το χλωμό Ορκ και η όλη ιστορία με τον Θόριν) δεν πρέπει να υπάρχουν στο βιβλίο. Μάλιστα θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι Ορκ στο Χόμπιτ δεν υπήρχαν. Μόνο γκόμπλιν, τρολ, λύκοι, πέτρινοι γίγαντες, και τέτοια. Αλλά φυσικά μετά τον Άρχοντα δεν θα μπορούσε να βγει η ιστορία μιας Μέσης γης χωρίς όλα τα πλάσματα, και ήθελαν να δώσουν και ένα πιο επικό ύφος προφανώς στην πρώτη ταινία για να μην είναι τόσο... "παιδική".

      Όντως έτσι θα δούμε περισσότερες ταινίες και θα κάνουμε ακόμη πιο μεγάλους "Μαραθώνιους Τόλκιν" μετά!!! :D

      Διαγραφή