Οι ταινίες του Γούντι Άλεν μοιάζουν κάπως με βιβλία. Η κάθε μία είναι ξεχωριστή, ιδιαίτερη, έχει μπόλικες φιλοσοφίες για τις σχέσεις συνήθως των ζευγαριών, περιλαμβάνει σχεδόν πάντα μία μούσα του αλλά και τον ίδιο τον Γούντι που τριγυρνάει με τα χαρακτηριστικά γυαλιά του ανάμεσα στους πρωταγωνιστές. Δεν θα έλεγα ότι μου αρέσουν όλες οι ταινίες του. Τις περισσότερες φορές είναι τόσο ιδιαίτερες που δεν με κερδίζουν και άλλες είναι κάπως βαρετές και κουραστικές και καταλήγουν αδιάφορες. Η συγκεκριμένη ταινία, όμως, που θα σας παρουσιάσω σήμερα, είναι για μένα η καλύτερή του. Τόσο εκπληκτική, ιδιαίτερη και μοναδική που την κατατάσσω άνετα ανάμεσα στις πιο αγαπημένες μου.
Είδος: αισθηματική κομεντί
Έτος: 2011
Παίζουν: Owen Wilson, Rachel McAdams, Michael Sheen, Marion Cotillard, Carla Bruni, Kathy Bates, Adrien Brody
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Woody Allen
Περίληψη:
Ο Όουεν Γουίλσον παίζει το alter ego του 76χρονου Γούντι Άλεν, τον Τζιλ, έναν επιτυχημένο σεναριογράφο που σκέφτεται να παρατήσει τη σίγουρη δουλειά του και να ασχοληθεί με τη συγγραφή. Έχει μάλιστα γράψει κι ένα βιβλίο, για το οποίο ψάχνει κάποιον να το διαβάσει και να του πει τη γνώμη του. Η αρραβωνιαστικιά του, Ινέζ, είναι εντελώς αντίθετη σε αυτό, όπως και οι συντηρητικοί γονείς της, και διαφωνεί και ως προς την επιθυμία του Τζιλ να μετακομίσουν στο Παρίσι. Εκεί όμως θα συναντήσουν έναν παλιό συμφοιτητή της Ινέζ, τον Πωλ, έναν ψευτοδιανοούμενο με τον οποίο ήταν κάποτε κρυφά ερωτευμένη και προφανώς της έχουν μείνει απωθημένα! Όσο η Ινέζ ασχολείται με τον παλιό της έρωτα, ο Τζιλ έχει άπλετο χρόνο να ανακαλύψει τα μυστικά του Παρισιού και να έρθει αντιμέτωπος με πράγματα πέρα για πέρα εξωπραγματικά!
Το λογοτεχνικό μας ενδιαφέρον για την ταινία αυτή έγκειται στο ότι ο πρωταγωνιστής είναι σεναριογράφος-συγγραφέας που λατρεύει τη λογοτεχνία του 20ου αιώνα, και λατρεύει το γεγονός ότι βρίσκεται στην πόλη όπου έζησαν μερικοί από τους πιο μεγάλους συγγραφείς της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Αρκεί να αναφέρουμε πως στο καφέ "Les Deux Magots" και στο πασίγνωστο βιβλιοπωλείο "Shakespeare and Co" σύχναζαν λογοτεχνικοί κύκλοι με τους Χέμινγουεϊ, Φιτζέραλντ, Έλιοτ, Σαρτρ, Σιμόν ντε Μποβουάρ, Καμύ, αλλά και σπουδαίοι καλλιτέχνες όπως ο Πικάσο, ο Νταλί, ο Τουλούζ-Λοτρέκ κ.ά.
Αλλά ας ταξιδέψουμε για λίγες στιγμές ως την υπέροχη γαλλική πρωτεύουσα...
Το Παρίσι το πρωί είναι πανέμορφο. Μικρά καφέ γεμάτα κόσμο που απολαμβάνει ένα παραδοσιακό γαλλικό πρωινό, με κρουασάν και ζεστό καφέ, συνοδευόμενο από παραδοσιακά μακαρόν σε διάφορες γεύσεις και χρώματα ενώ διαβάζει τη "Le Monde" ή τη "Figaro" πριν σηκωθεί βιαστικά και χαθεί από τα μάτια σου σε κάποια υπόγεια διάβαση που οδηγεί στο ξακουστό μετρό του Παρισιού.
Το Παρίσι το απόγευμα είναι γοητευτικό. Οι δρόμοι γεμάτοι με εκείνους που επιστρέφουν από τις δουλειές τους, στέκονται για λίγο στη γέφυρα Μιραμπό σα να ακούν τους στίχους του Απολινέρ να κυλούν στα νερά του Σηκουάνα κάτω από τα πόδια τους ή χαλαρώνουν για μερικές στιγμές στους Κήπους του Λουξεμβούργου διαβάζοντας κάποιο βιβλίο ή απλά παρατηρώντας την όμορφη φύση στις ατέλειωτες εκτάσεις με τα δέντρα και τα λουλούδια που στολίζουν το Παλάτι του Λουξεμβούργου, καθώς ο ήλιος πέφτει και χρωματίζει τα πάντα με τα ζεστά πορτοκαλοκόκκινα χρώματά του.
Το Παρίσι το βράδυ είναι συναρπαστικό. Με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο χέρι χαζεύεις τα φώτα των αυτοκινήτων που μοιάζουν να χορεύουν στους ήχους κάποιου ακορντεόν γύρω από την Αψίδα του Θριάμβου ενώ πίσω σου λάμπει σαν κόσμημα ο πύργος του Άιφελ κι ο κόσμος ξαπλωμένος στα γρασίδια ολόγυρά του απολαμβάνει μια μοναδική νύχτα στην Πόλη του Φωτός που θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη του.
Όμως τα μεσάνυχτα στο Παρίσι είναι μαγικά! Την ώρα που τελειώνουν οι όπερες και τα θέατρα και κάποιοι συνεχίζουν για χορό ενώ άλλοι νυσταγμένοι λαχταρούν απλά το ζεστό τους κρεβάτι, είναι η ώρα που όλα τα όνειρά σου μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Θα σε βρουν εκεί, ανάμεσα στα μπιστρό και τα ρεστοράν του Παρισιού να περιμένεις κάτι συναρπαστικό να συμβεί. Θα σε πάρουν από το χέρι και θα σε οδηγήσουν όπου πραγματικά λαχταράς να πας, και μπορεί να ανακαλύψεις πως κι άλλοι είχαν όνειρα πριν από σένα, και πάντα κάποιος ονειρεύεται και κάτι άλλο γιατί τα όνειρα δεν έχουν τελειωμό.
Δεν θα σας πω τι βρήκε ο Τζιλ στο μαγευτικό του ταξίδι στο Παρίσι, θα σας πω όμως πως η ταινία αυτή ήταν υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Πρωτότυπου Σεναρίου και Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης και κέρδισε το τρίτο. Πήρε επίσης για το Σενάριό της και μια Χρυσή Σφαίρα και ήταν υποψήφια και στα BAFTA για την κατηγορία Πρωτότυπο Σενάριο.
Δείτε και το τρέιλερ και μη χάνετε χρόνο, πρόκειται για μια μοναδική ταινία που θα σας ταξιδέψει και θα σας συναρπάσει!
Βαθμολογία: ✰✰✰✰✰
9 σχόλια
Πολύ καλή ταινία όντως, μπράβο Αλίκη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ spirou :)))
Διαγραφήαπό τις λατρεμένες μ ταινίες!!!για μένα αυτή η ταινία είναι κατι παραπάνω απο αγαπημένη ταινία.είναι επίσης και το παράθυρο μου στη μαγευτική,όπως είπες,πόλη του Παρισιού,το μέρος των ονείρων μου!!ελπίζω να πάω κάποια μέρα και,γιατί όχι,να μου συμβεί αυτό που συνέβη στον Γκίλ!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίτε συμβεί είτε όχι, το σίγουρο είναι πως το Παρίσι είναι μαγικό και όταν το επισκεφτούμε με το καλό είμαι σίγουρη πως θα το νιώσουμε!!
ΔιαγραφήΠολύ όμορφο το κείμενο σου, αλήθεια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλιστα μου θύμησες ένα πολύ γλυκό ποίημα του Ορέστη Λάσκου με τίτλο "το Παρίσι".
Το Παρίσι
Ξέρω έναν κύριο παράξενο πολύ
που λόγια πάντ’ αλλόκοτα μιλεί
για το Παρίσι
στην συντροφιά μας όταν έρθει να καθίσει.
Λένε γι’ αυτόν
πως από τα μαθητικά του χρόνια είχεν ορίσει,
μοναδικό
μες στη ζωή του ιδανικό
να πάει στο Παρίσι.
Χρόνια και χρόνια τον μεθούσε
τ’ ονειρεμένο αυτό ταξίδι
που ποθούσε.
Παντού για κείνο συζητούσε·
μες στα όνειρά του αυτό θωρούσε·
τόσο, που ο πόθος του με τον καιρό
του ’γινε μες στην ύπαρξή του ένα στολίδι
λαμπρό.
Να πάει στο Παρίσι...
Για το ταξίδι αυτό τ’ ονειρευτό
σκότωνε φευγαλέες επιθυμίες
και έκανε αιματηρές οικονομίες
για να το πραγματοποιήσει.
Να πάει στο Παρίσι...
Και να,
που κάποια μέρα στα στερνά
το κατορθώνει.
Κι ένα πρωί μέσα στου τρένου ένα βαγόνι
για το Παρίσι μεθυσμένος ξεκινά.
– Μα,
μόλις αντίκρισε μακριά τον πύργο του Άιφελ
ν’ αχνοδιαγράφεται στο φόντο τ’ ουρανού,
φριχτή μια σκέψη εισόρμησε στην κάμαρα
του νου:
«Κι ύστερα; Κι ύστερα τι θα γινόταν;
Πώς θα μπορούσε πια να ζήσει
με δίχως τη λαχτάρα αυτή για το Παρίσι;»
Γιατί ένιωθε τώρα καλά πως όταν
σε λίγο στο Παρίσι θα βρισκόταν
μέσα σ’ ελάχιστο διάστημ’ ασφαλώς,
θα το βαριόταν.
Και τότε;
– Και τότε
πήρε μια τεράστια απόφαση
που ως τώρα δεν ευρέθηκε να του τη συγχωρήσει
κανείς.
Αντίς να προχωρήσει στο Παρίσι
κατέβηκε σ’ ένα προάστιο,
στο Σαιν Ντενίς.
Και το πρωί απ’ την ίδια οδό
ξανάρθε εδώ.
– Και τώρα, σαν και τότε προτού φύγει, πάλι,
με μια λαχτάρα σαν και πριν μεγάλη,
μιλάει και λέει παντού, πως έχει ορίσει
μοναδικό
μες στη ζωή του ιδανικό
ν α π ά ε ι σ τ ο Π α ρ ί σ ι.
Χάρηκα που το μοιράστηκα μαζί σας!
Cathy σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και για το υπέροχο ποίημα που μοιράστηκες μαζί μας!!! Θα το μοιραστώ κι εγώ με τη σειρά μου στο facebook για να το δουν ακόμη περισσότεροι :)
ΔιαγραφήΚι εμένα αυτή η ταινία είναι από τις αγαπημένες μου του Γούντυ Άλεν και γενικά! Το μαγικό Παρίσι...! Πότε θα καταφέρω να πάω άραγε?!? Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι με νευριάζει λίγο ο πρωταγωνιστής με την επιπολαιότητα, τη λαγνεία του και γενικά το τρόπο που μιλούσε (κλασικός Γούντυ Άλεν!). Και ήταν η αγαπημένη μου ταινία του Γούντυ Άλεν μέχρι που είδα το 'Θλιμμένη Jasmine' και τρελάθηκα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν το 'χω δει αυτό, θα το δω! Αν και δεν τρελένομαι για τον Alec Baldwin...
ΔιαγραφήΝαι ούτε κι εγώ! Βέβαια στην προκειμένη παίζει έναν δυσάρεστο χαρακτήρα οπότε ταιριάζει! ;) Πέρα από την πραγματικά εκπληκτική ερμηνεία της Cate Blanchett, μου άρεσε το γεγονός ότι αποτελεί μια διασκευή του Γούντυ Άλεν στο "Λεωφορείον ο Πόθος" που είναι μία από τις αγαπημένες μου ταινίες καθώς και το μότο της πρωταγωνίστριας Blanche Dubois "I don't want realism! I want magic! Yes, magic!" το οποίο βέβαια εκείνη ερμηνεύει με έναν τελείως λάθος τρόπο ο οποίος την οδηγεί στη καταστροφή..
ΔιαγραφήΤο συγκεκριμένο μότο αποτελεί και αγαπημένο του Άλεν! Είχα διαβάσει μια συνέντευξή του όπου έλεγε ότι νιώθει ότι είναι κι αυτός σαν τη Blanche Dubois που ό,τι και να κάνει αποζητάει τη μαγεία που λείπει από την πεζή μας καθημερινότητα! Αυτό φαίνεται και από τις τελευταίες του ταινίες αφού και στο Midnight in Paris και στο Magic in the Moonlight υπάρχει πολύ έντονα αυτό το στοιχείο της "μαγείας"..!