Χόμπιτ: Η ερημιά του Νοσφιστή (σπόιλερ)

Μα.... "η ερημιά του Νοσφιστή"; Στ' αλήθεια δεν μπορούσαν να σκεφτούν κάτι καλύτερο; Και από πού κι ως που "ερημιά" το "desolation"; Τέλος πάντων!!

Η ταινία φυσικά ήταν όσο επική την περιμέναμε κι ακόμη περισσότερο. Η δράση ασταμάτητη, δεν σ' αφήνει στιγμή να ηρεμήσεις. Ακόμα κι όταν παίζει δευτερεύουσα σκηνή για να ηρεμήσουμε από την τρελή αγωνία της πρώτης, φτάνει σε χειρότερη κατάσταση και λες "δε γυρνάμε στην προηγούμενη σκηνή καλύτερα;" Σε αυτή τη δεύτερη ταινία οι ομοιότητες με τον Άρχοντα είναι ΤΟΣΟ ΠΟΛΛΕΣ που καταντάει τρομακτικό! Και για πρώτη φορά στην ιστορία του Πίτερ Τζάκσον η ιστορία ξεφεύγει τόσο πολύ από το βιβλίο.

Αφού έκοψαν το βιβλίο στα 3, θα 'πρεπε να βρουν κάποια αρχή για την δεύτερη ταινία που να είναι ενδιαφέρουσα και δυνατή. Στους Άρχοντες είχαμε μια το τι συνέβη με τον Γκάνταλφ όταν έπεσε στη Μόρια, μια την ιστορία του Γκόλουμ και πώς βρήκε το δαχτυλίδι, σε αυτό είδαμε πώς ο Γκάνταλφ ξεσήκωσε μια μέρα τον Θόριν και τον γλύτωσε από καυγά προφανώς, αλλά τίποτα το τρομερό.

Τζάμπα οι φωτογραφίες τόσο λίγο που έπαιξε...

Τον Άρκο δεν τον βλέπουμε αρκετά, κι ας είναι μια σούπερ ντούπερ αρκούδα που από την πρώτη στιγμή κόβει βόλτες μπροστά στην οθόνη μας σε φυσικό μέγεθος κι ας μας δίνει την εντύπωση πως θα την δούμε σε δράση να κόβει κώλους (!). Ο Γκάνταλφ μας τον παρουσιάζει και πολύ τρομερό, αλλά πού! Αρνάκι ο αρκούδος, πέρα από το ότι τον ξεχνάμε εντελώς αμέσως μόλις αλλάζει η σκηνή και ούτε που τον ξαναθυμόμαστε ως το τέλος της ταινίας. Πιστεύω, δηλαδή, πως αν δεν τον ήξερα από το βιβλίο τώρα θα διάβαζα τις γραμμές αυτές και θα αναρωτιόμουν "Ποιος στο καλό ήταν αυτός ο Άρκος;".

Η ιστορία συνεχίζει κανονικά όπως το βιβλίο. Η συντροφιά φτάνει στο μαγεμένο δάσος των ξωτικών όπου ο Γκάνταλφ τους αφήνει, φυσικά, και τους λέει πως θα τους βρει αργότερα. Πάντα αναρωτιόμουν, αφού δεν ταξιδεύει με κάποιον μαγικό τρόπο, του στυλ να πετάξει, να διακτινιστεί κάτι τέτοιο τέλος πάντων, πώς δίνει ραντεβού στο ίδιο μέρος που πάνε όλοι, αλλά με το ταξίδι του προς μια άλλη κατεύθυνση και διάφορες ενδιάμεσες περιπέτειες. Και φυσικά, αφού ποτέ δεν είναι στο ραντεβού του, γιατί δίνει καν ραντεβού! Στη συγκεκριμένη ταινία δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο ο Γκάνταλφ φέρθηκε με ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΕΡΙΣΚΕΨΙΑ!!!

"Είμαι τόσο νέος και εύρωστος, ας τα βάλω ολομόναχος με τις
μεγαλύτερες δυνάμεις του κακού που υποψιάζομαι πως ζωντανεύουν!"

Παρατάει τη συντροφιά, παρατάει στην ουσία την αποστολή που ο ίδιος ξεκίνησε, αφήνει τους νάνους να μπουν στο μαγεμένο δάσος που κάνει μπαμ ότι είναι προβληματικό και ο ίδιος ξέρει καλά πως είναι γεμάτο ξωτικά και παραισθησιογόνα, και βάζει μπρος για το Ντολ Γκουντούρ, που ναι, θέλουμε σαν τρελοί να το δούμε αυτό και τον Νεκρομάντη-Σάουρον που αναγεννιέται, αλλά να πάει ο Γκάνταλφ μόνος του μέσα στο στόμα του λύκου;; Τι λογική έχει αυτό; Ελπίζω στο τρίτο μέρος ο Πίτερ Τζάκσον να με ανταμείψει για αυτή του την κίνηση με κάποια τζίνιους δικαιολογία!

(πιο υπεράνω πεθαίνεις!)

Επιστρέφοντας στο δάσος των ξωτικών οι νάνοι φυλακίζονται από τον μπαμπά του Λέγκολας που είναι και πολύ τυπάς, αλλά υπερβολικά υπερήφανος και κάπως κακιασμένος, όπως ακριβώς στο βιβλίο. Όταν όμως πλησιάζει τον Θόριν κάτι πολύ μυστήριο συμβαίνει στο πρόσωπό του, μάλλον πάλεψε με δράκο και μάλλον το πρόσωπό του έχει καεί αλλά με ξωτικίσια μάγια το καλύπτει και το κάνει τόσο αλαβάστρινο όσο κι ενός face model της Loréal!! Ο Θράντουιλ μάλιστα είναι και λίγο αποφασίζουμε και διατάζουμε και αν δεν του δώσεις αυτό που θέλει ο Θεός να σε φυλάξει!

"Μη νομίζεις ότι δε θα σε σκοτώσω, νάνε!"
Έλα τώρα, αφού δεν θα τον σκότωνες!!

Η χαρά μας, βέβαια, όταν συναντάμε τον Λέγκολας είναι απερίγραπτη! Ο Λέγκολας σε αυτή την ταινία συνουσιάζει και ραπίζει!! Δεν αφήνει Ορκ όρθιο, και με δυο λέξεις: δεν περπατάει! Αλήθεια, ελάχιστα τον βλέπουμε να περπατάει. Τις περισσότερες φορές πηδάει, γλιστράει, κάνει τούμπες, τινάζεται, ορμάει, κρεμιέται, πετάει κλπ. Ακόμα και σε νορμάλ καταστάσεις, τύπου: "Εϊ, Τόρελ, εγώ πάω να κυνηγήσω μερικά ορκ", βγαίνει από την πόρτα και κάνει μια τούμπα έτσι για το καλό. Βέβαια είναι ο Λέγκολας και ότι και να κάνει τον αγαπάμε! Αν και σε αυτή την ταινία είναι λίγο ζηλιάρης γιατί γουστάρει την Κέιτ απ' το LOST κι εκείνη φαίνεται να φλερτάρει με τον Κίλι (δεν την αδικούμε) και πολύ του κακοφαίνεται. Είναι επίσης και λίγο ψωνάρα σαν τον πατερούλη του, πολύ σοβαρός (επίσης μου φάνηκε και κάπως πιο χοντρός, αλλά μπορεί να είναι και η ιδέα μου) και το ματάκι πολύ ψεύτικο.. έτσι ήταν και στους Άρχοντες; Αγαπημένη σκηνή, πάντως, όταν βλέπει τη φωτογραφία του Γκίμλι και ανασηκώνει το φρύδι (ναι, αυτός είναι ο Λέγκολάς μας!!).

Η Τόριελ καθώς σκέφτεται "Είναι ψηλός για νάνος".

Ο Κίλι, τώρα, επειδή προφανώς είδαν οι παραγωγοί του Χόμπιτ ότι είναι ομορφάντρας και αρέσει στα κορίτσια (παραδεχτείτε το!) του 'δώσαν ξεχωριστές σκηνές από τους άλλους νάνους, ΚΑΙ ένα ολόδικό του love story με την Κέιτ απ' το LOST! Κάπου εδώ ο Άρχοντας και το Χόμπιτ γίνονται ένα. Ίδια πληγή, από ίδιο όπλο, ίδια θεραπεία, ίδια αρρώστησε ο Κίλι, ίδια είδε την ~~Άργουεν~~.. όπα, την Τόρελ, μόνο που αυτός την ερωτεύεται. Όσον αφορά τώρα τον Κίλι και την Τόρελ, εγώ έχω μια θεωρία, που μπορεί να είναι παντελώς λάθος, αλλά όλα αυτά με το όνειρο, και τα "δεν μπορεί να είσαι εκείνη" και το ότι είναι ένας απαγορευμένος έρωτας (νάνος-ξωτικό) και όλα αυτά, στέλνει το μυαλό μου στην ιστορία του Μπέρεν και της Λούθιεν! Αν ισχύει κάτι τέτοιο, ντάξει, τα σπάει που το 'βάλαν στην ταινία, αλλά ελπίζω να το συνειδητοποιούν ότι τα έχουν κάνει σαλάτα.

Πέφτει τρελό γλύψιμο με τον δράκο!
Αλλά αν μπορείς κάνε κι αλλιώς!!

Ο Μπίλμπο είναι όπως ακριβώς τον γνωρίσαμε. Τέλειος στο ρόλο του! Αλλά άποψή μου είναι πως ακόμα το δαχτυλίδι δεν θα έπρεπε να ασκεί τόση δύναμη πάνω του. Δεν θα έπρεπε να το καταλαβαίνει πώς τον επηρεάζει, ούτε και να φοβάται τόσο ψυχωτικά μην το χάσει. Εξάλλου όταν ο Τόλκιν έγραψε το Χόμπιτ δεν ήξερε ούτε ο ίδιος τι ήταν το δαχτυλίδι!

Μετά το δάσος των ξωτικών οι νάνοι και ο Μπίλμπο κάνουν τρελό ράφτινγκ στο ποτάμι και εδώ ο Μπίλμπο ΔΕΝ ΧΑΝΕΙ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ, παρόλο που η τσέπη του δεν έχει προφανώς φερμουάρ και παρόλο που δεν βρίσκεται καν μέσα σε ένα βαρέλι αλλά πιασμένος από πάνω του και βολοδέρνει στα κύματα!

Έπειτα συναντάμε τον Βάρδο...

αγαπάμε Luke Evans!!!

Κάποιος θα έλεγε πως είναι ο Άραγκορν του Χόμπιτ, και η αλήθεια είναι πως είναι το ίδιο ~~ερωτεύσιμος~~ αγαπητός, λογικός και τέλειος στη μάχη, έχει πρόγονο που δεν τα κατάφερε να νικήσει τον κακό, αλλά έχει και την ικανότητα να ξεσηκώσει το λαό, έχει μέχρι και κληρονομιά ένα και μοναδικό όπλο στον κόσμο, το μοναδικό που μπορεί να νικήσει τον δράκο. Νιώθεις γενικότερα μια ασφάλεια στην παρουσία του, παρόλο που καταλήγει στο κελί. Κατά τ' άλλα είναι το ίδιο ~~ερωτεύσιμος~~ επικός όπως ήταν στο βιβλίο και ανυπομονούμε να τον δούμε σε ακόμα περισσότερη δράση στην τρίτη ταινία!

Ο Βάρδος ζει ~~στη Βενετία, στο Μίκυ Σίτυ,~~ στη Λιμνούπολη! Ένα πολύ φτωχό μέρος γεμάτο νερό, δίπλα στο βουνό της Μοναξιάς, με άρχοντα τον Stephen Fry, αλλά στο πολύ αηδιαστικό του και σύμβουλό του τον Φιδόγλωσσο (και μη μου πείτε πως δεν είναι αυτός) που δεν κατέβαλαν ιδιαίτερη προσπάθεια να τον κάνουν κι αυτόν κακάσχημο, του κότσαραν εκεί ένα ενιαίο φρύδι βαμμένο με μαρκαδόρο (?) και είμαστε έτοιμοι! Ο μόνος λογικός άνθρωπος, βασικά στη Λιμνούπολη, είναι ο Βάρδος, και έχει απόλυτο δίκιο, κατά τη γνώμη μου, που δεν θέλει να ξυπνήσει ο δράκος όταν ζει τόσος κόσμος τόσο κοντά στο λημέρι του.

Ο δράκος! Φτάνουμε και σ' αυτό. Όσο ο νάνος Κίλι ζει τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα στο πλευρό της ξωτικίνας Τόριελ (αλήθεια, περίμενα love story με τον Λέγκολας και όχι με τον Κίλι!), οι υπόλοιποι νάνοι παίζουν κυνηγητό με τον πιο σούπερ δράκο της ιστορίας, τον Νοσφιστή τον μεγαλοπρεπή. Για κάποιον λόγο όλοι φαίνονται ιδιαίτερα ενθουσιασμένοι με το γεγονός πως τη φωνή του την κάνει ο Benedict Cumberbatch, που ΟΚ έχει βαθιά και ωραία φωνή, αλλά σε μια ταινία που παίζει και ο "Look back at me" Richard Armitage και ο "I wake pies and make the dead" Lee Pace, εντάξει, δεν είναι και τόσο τρομερό αυτό. Θα μπορούσαν άνετα να αναθέσουν σε κάποιον από αυτούς τους δύο να κάνει και τη φωνή του δράκου να γλίτωναν και τα παραπανίσια έξοδα! Κι εμάς δεν μας πειράζει να τους ακούμε να μιλάνε ακόμα περισσότερο!!!

Το μόνιμο ύφος του Θόριν!

Ο Θόριν σε αυτή την ταινία έχει αρχίσει να γίνεται κομματάκι παρανοϊκός. Δεν μας αρέσει όσο στην προηγούμενη και πλέον όλες εκείνες οι στιγμές που ήταν επικός τον κάνουν να μοιάζει επικίνδυνος και λίγο ψυχάκιας. Κάπως σε κάνει να μετανιώνεις, δηλαδή, που τον ακολουθείς. Ακόμα και το χατήρι να του κάνεις σε κοιτάει πολύ μυστήρια και μοιάζει θυμωμένος. Πάλι καλά που έχει τον Μπάλιν συνέχεια από δίπλα του να τον συνεφέρει λιγάκι.

Και φτάνουμε στο προκείμενο! Η ταινία ήταν εκπληκτική, αναμφίβολα, χάνεσαι στην ιστορία της καθώς την παρακολουθείς (το 3D για άλλη μια φορά άχρηστο!), δεν χορταίνεις, θέλεις κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο, ακόμα κι αν κρατάει ένα γεμάτο δυομισάωρο, αλλά ΠΩΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΕΤΣΙ;;;;;;; Σοβαρά, θα έπρεπε να υπάρχει νόμος που να απαγορεύει τις ταινίες να τελειώνουν έτσι και να σε αφήνουν στον αέρα. Περίμενα πως τουλάχιστον θα σκοτωνόταν ο δράκος, πως θα το 'σκαγε ο Γκάνταλφ ή ο Βάρδος από την φυλακή, πως θα μας λέγαν κάτι για τον Κίλι και την Τόριελ έστω, ή πως ο Λέγκολας θα έφτανε σε κάποιο συμπέρασμα. Με άφησε στην σκηνή που ο χρυσός δράκος ουρλιάζει "Εκδίκηση" και πετάει προς τη Λιμπνούπολη, να παρακαλάω να μην το τελειώσουν εκεί, να δείξει κάτι ακόμα, αλλά κατά πώς φαίνεται η τρίτη και τελευταία ταινία θα είναι σούπερ τέλεια και θέλανε να μας κάνουν να την περιμένουμε με ακόμη περισσότερη αγωνία.

Τελικά (τζάμπα χάρηκα) αυτή η εικόνα είναι από την
επόμενη ταινία. Προβλέπω απογοήτευση μπαμπά Θράντουιλ!

Αν τώρα, δεν έχετε πάει ακόμα να τη δείτε (και διαβάσατε όλη αυτή την κριτική που είναι φουλ στο σπόιλερ;;;) να μην πάρετε αναψυκτικά και νερά και τέτοια γιατί πρόκειται για μια ταινία τίγκα στο νερό και θα είναι σκέτο βασανιστήριο!

Το soundtrack δυνατό και σ' αυτή τη ταινία, όπως είναι φυσικό με τόση περιπέτεια, και το τραγούδι μας είναι από τον ~~Justin Timberlake~~ Ed Sheeran και έχει τίτλο "I see fire". Κάπως ήρεμο και χαλαρωτικό σε πλήρη αντίθεση με την ταινία!

Κι αν ξαναπάτε να την ξαναδείτε, να θυμάστε... Μπορεί να βρείτε κανέναν δράκο ζωντανό μέσα στην αίθουσα του σινεμά. Μην τον ξυπνήσετε! Πφφφ... Προφανώς, Μπάλιν!!!

Διαβάστε εδώ την κριτική με σπόιλερ της πρώτης ταινίας: Χόμπιτ: Ένα αναπάντεχο ταξίδι

κι εδώ την παρουσίαση χωρίς σπόιλερ (αλλά ποιο το νόημα τώρα πια;) του βιβλίου: Χόμπιτ.

6 σχόλια

Ανώνυμος13/12/13 12:43 μ.μ.
Σ' αγαπώ μόνο και μόνο για το Look back at me!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος16/12/13 4:02 μ.μ.
Πολύ ωραία ταινία-κι εσυ την παρουσίασες ακόμα καλύτερα! Πολλές αρνητικές κριτικές όμως..
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ιφιγένεια19/12/13 4:40 μ.μ.
Η ταινία όντως ξέφυγε πολύ απο το βιβλίο αλλά είναι απο τις περιπτώσεις που απλά ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ !!!Η ταινία είναι επική , φοβερή απο κάθε άποψη !!Αγάπησα το βιβλίο φυσικά όμως δεν με πείραξαν καθόλου οι αλλαγές .Ανυπομονώ για την επόμενη .
Μπορεί να ήθελα κι άλλο αλλά σε αντίθεση με σένα μου άρεσε έτσι όπως τελείωσε , με τον χρυσό δράκο που πετούσε .Ντάξει , μαγική σκηνή !!Γενικά με μάγεψε , από τα πρώτα λεπτά ξέχασα τι υπήρχε γύρω μου και ήμουν κι εγώ ένα μέλος της παρέας και έπαιρνα μέρος σε αυτή την περιπέτεια .
Χάρηκα που ξαναείδα τον Λέγκολας (στο γυμνάσιο ήμουν ερωτευμένη μαζί του :P ), ο Ian McKellen (Γκάνταλφ) μεγάλος θεός όπως πάντα , ο Martin Freeman φοβερός στο ρόλο του Χόμπιτ και ο αγαπημένος μου Richard Armitage κατάφερε να κάνει έναν νάνο τόσο ερωτεύσιμο με αποτέλεσμα απο την αρχη της ταινίας να σκέφτομαι συνέχεια "Αχ , Θόριν......" <3 Η Κέιτ απο το lost πολύ καλή , ειδικά εμφανισιακά είναι ότι πρέπει για ξωτικό !! Ο Luke Evans επίσης πολύ , πολύ καλός και επικίνδυνα ωραίος :P Αν και σε μια ταινία με τον Ρίτσαρντ δεν είχα πολύ μάτια για άλλον , δεν μπόρεσα να μην τον προσέξω .

Όπως κατάλαβες έχω ενθουσιαστεί !
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις