In our hearts... Always!

"Πιστεύεις πως οι νεκροί που αγαπήσαμε μας αφήνουν ποτέ στ' αλήθεια;"

Η σειρά του Χάρι Πότερ μας συντρόφεψε από μικρή ηλικία μέχρι που ενηλικιωθήκαμε πια, ενώ παράλληλα γυρίστηκαν και οι ταινίες που έβαλαν και εικόνα στα πρόσωπα που φανταζόμασταν. Δεθήκαμε με την ιστορία, ονειρευτήκαμε πως ήμασταν κι εμείς μέρος της, ταξιδέψαμε με τη φαντασία μας σε κάποιο μαγικό κάστρο της Σκωτίας, αγαπήσαμε τους ήρωες σα να ήταν πραγματικοί, σα να ήταν φίλοι μας (και πραγματικά είναι, ακόμα κι αν είναι φανταστικοί!). Σε αυτό το θέμα, θα θυμηθούμε όλους εκείνους που έφυγαν κατά τη διάρκεια της ιστορίας, όλους εκείνους που έπεσαν στη μάχη, ποιοι ήταν, πώς έζησαν και πώς έφυγαν. Ένας μικρός φόρος τιμής για τους αγαπημένους μας ήρωες, ένα ακόμα αντίο σ' εκείνους που δε βρίσκονται 19 χρόνια μετά δίπλα στους ενήλικους πια μάγους.

Ο Τζέιμς καταγόταν από γονείς μάγους, μακρινούς απόγονους του Ιγνάτιου Πέβερελ, του τρίτου αδερφού του θρύλου των Κλήρων του Θανάτου, του ιδιοκτήτη του αόρατου μανδύα. Ως μοναχοπαίδι δύο μεγάλων στην ηλικία και εξαιρετικά πλούσιων ανθρώπων, ήταν ένα φαντασμένο και καλομαθημένο παιδί που νόμιζε πως είναι ο σταρ του σχολείου. Αστέρι του Κουίντιτς (στη θέση του κυνηγού), καλός μαθητής και πρώτος ανάμεσα στους φίλους του. Ο Τζέιμς επίσης ήταν ζωομάγος, μια τεχνική που έμαθε παράνομα, κρυφά από το υπουργείο. Μεταμορφωνόταν σε ελάφι, έτσι ώστε να βρίσκεται μαζί με τον φίλο του Ρέμους Λούπιν, όταν ο δεύτερος μεταμορφωνόταν σε λύκο, στην πανσέληνο κάθε μήνα. Η μόνη μπροστά στην οποία υποχωρούσε, ήταν η Λίλυ. Εκείνη, γεννημένη από γονείς Μαγκλ με μια μεγαλύτερη αδερφή, την Πετούνια, ήταν δυναμική και δίκαιη, και ακριβώς αυτό που χρειαζόταν ο Τζέιμς για να πατάει στα πόδια του. Ο Τζέιμς και η Λίλυ ήταν στο Γκρίφιντορ και παρά το ότι η Λίλυ δεν ήθελε να τον βλέπει στα μάτια της στην αρχή των σπουδών τους στο Χόγκουαρτς, τελικά την τελευταία τους χρονιά, αφού ο Τζέιμς συμμαζεύεται λίγο, τα φτιάχνουν και ένα χρόνο μετά, μόλις στα 18 τους παντρεύονται. Λίγα χρόνια αργότερα, στα 20 τους φέρνουν στον κόσμο τον μικρό Χάρι και πηγαίνουν στον τόπο καταγωγής του Τζέιμς, το Γκόντρικς Χόλοου (επίσης τόπος καταγωγής του Γκόντρικ Γκρίφιντορ, του Ντάμπλντορ, και των αδερφών Πέβερελ). Ήταν μέλη του πρώτου Τάγματος του Φοίνικα που πολεμούσε τον Βόλτεμορτ και τους οπαδούς του στον πρώτο μεγάλο πόλεμο των μάγων. Έχασαν και οι δύο τη ζωή τους τη νύχτα του Χάλογουιν του 1981, προσπαθώντας να σώσουν τον Χάρι, ένα έτος αφού γεννήθηκε και αφού (για κάποιον εντελώς ανεξήγητο, για μένα, λόγο) εμπιστεύτηκαν την κρυψώνα τους στον... Ποντικοουρά! Μπορεί στην πραγματικότητα να μην τους γνωρίσαμε ποτέ, αλλά κάτι μου λέει πως ήταν από τους πιο τέλειους γονείς που θα μπορούσαν να υπάρξουν. (Και μην ακούτε τις φήμες ότι η μαμά του Χάρι ήταν έγκυος όταν δολοφονήθηκε. Η Ρόουλινγκ έχει πει πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο.) Αν ζούσαν σήμερα, η Λίλυ και ο Τζέιμς θα ήταν 56 ετών.

Το καμάρι και ο μοναχογιός του πατέρα του, ο Σέντρικ ήταν το πιο δημοφιλές και όμορφο αγόρι στο σχολείο κι ένα πραγματικά καλό παιδί. Από τον κοιτώνα του Χάφλπαφλ, όπου πηγαίνουν όσοι είναι πιστοί και δίκαιοι, βοήθησε τον Χάρι σε όποια ευκαιρία του δόθηκε και δεν φέρθηκε ποτέ όπως θα περίμενε κανείς να φερθεί ένα παιδί τόσο δημοφιλές όσο εκείνος. Το μόνο παράπονο που θα μπορούσαμε να πούμε ότι είχε ο Χάρι από τον Σέντρικ ήταν ότι πρόλαβε το κορίτσι με το οποίο ο πρώτος ήταν ερωτευμένος. Η Τσο λίγο ακόμα και θα ήταν το κορίτσι του Χάρι, όμως εξαιτίας του ότι ο Σέντρικ ήταν πιο γρήγορος και πιο αποφασισμένος, έχασε την ευκαιρία του για πάντα. Ο Σέντρικ δολοφονήθηκε από τον Ποντικοουρά τη νύχτα της αναγέννησης του λόρδου Βόλτεμορτ  χάθηκε εντελώς ξαφνικά και άδικα, επειδή είχε απλά την ατυχία να βρεθεί δίπλα στον Χάρι. Το Χόγκουαρτς αλλά και όσοι τον γνώριζαν, μέχρι κι εμείς οι ίδιοι, θα τον θυμόμαστε πάντα σαν το καλό παιδί με τη χρυσή καρδιά που απλά βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Αν ζούσε σήμερα ο Σέντρικ θα ήταν 37 ετών.

Από μια ολόκληρη γενιά φανατισμένων Σλίθεριν βγήκε ο Σείριος, ένα αντιδραστικό αγόρι που απεχθανόταν τη μανία της οικογένειάς του για κάθε τι σκοτεινό, την καθαρότητα του αίματος και τη λατρεία του ασημοπράσινου, και ήταν ιδιαίτερα ικανοποιημένος όταν κατέληξε στο Γκρίφιντορ, το άλλο άκρο της λατρευτής του κληρονομιάς, ανάμεσα σε γεννημένους από Μαγκλ, λυκάνθρωπους και λοιπούς ημίαιμους. Ο Σείριος ήταν ένα όμορφο μελαχρινό αγόρι στα νιάτα του, που ευχαριστιόταν να πειράζει τον κόσμο (ιδίως κάποια άτομα σαν τον Σνέιπ) να προκαλεί τους δικούς του και να σκαρώνει πολλές φορές επικίνδυνες σκανταλιές. Κολλητός φίλος του Τζέιμς από την πρώτη τους γνωριμία, έφυγε στα 16 του από το σπίτι του και πήγε να ζήσει με τους Πότερ που τον δέχτηκαν μετα χαράς στο σπίτι τους. Δύο χρόνια αργότερα έγινε κουμπάρος του Τζέιμς και της Λίλυ κι έπειτα νονός του μικρού Χάρι. Καχύποπτος με τους πάντες, θεώρησε πως ο κατάλληλος για να κρατήσει το μυστικό των Πότερ θα ήταν ο Ποντικοουράς, και τότε έκανε το λάθος και τον εμπιστεύτηκε, κάτι για το οποίο δε θα συγχωρούσε ποτέ τον εαυτό του. Ο Σείριος καταδικάστηκε άδικα πως πρόδωσε τους Πότερ και σκότωσε κάμποσους Μαγκλ και οδηγήθηκε στη φυλακή των μάγων, το Αζκαμπάν. Εκεί κατάφερε να επιζήσει από τους Παράφρονες χάρη στη μυστική του ικανότητα να μεταμορφώνεται σε έναν μεγάλο μαύρο σκύλο. Έτσι κάπως κατάφερε και να το σκάσει κι έβαλε στόχο της ζωής του να βρει τον πρώην παιδικό του φίλο, Πήτερ Πέτιγκριου, και να πάρει εκδίκηση για την προδοσία εκείνου και των Πότερ. Ο Χάρι όμως δεν τον άφησε να γίνει κι εκείνος δολοφόνος, ίδιος με τον Ποντικοουρά, κι έτσι ο Σείριος, καταζητούμενος ως επικίνδυνος εγκληματίας, φυλακίστηκε και πάλι στο πατρικό του σπίτι αυτή τη φορά και αφοσιώθηκε από εκεί στο Τάγμα του Φοίνικα. Παρόλο που είχε μεγαλώσει και πια θα έπρεπε να είναι πιο υπεύθυνος, λαχταρούσε τον κίνδυνο και υποστήριζε τις σκανταλιές. Έβλεπε στο πρόσωπο του Χάρι τον δικό του φίλο, Τζέιμς, και επιθυμούσε όσο τίποτα να φερθούν μαζί, σαν άλλοτε, απερίσκεπτα κι επικίνδυνα. Έχασε τη ζωή του περνώντας μέσα από ένα μυστηριώδες πέπλο, όταν τον χτύπησε μια κατάρα από την ξαδέρφη του Μπέλατριξ Λεστρέιντζ, στο Τμήμα Μυστηρίων στα έγκατα του Υπουργείου Μαγείας. Ο θάνατός του ήταν αποτέλεσμα μιας καλοστημένης παγίδας που σκοπό είχε να φέρει τον Χάρι στο Υπουργείο και δυστυχώς... τα κατάφερε. Ήταν ένας ήρωας που έζησε μια άδικη ζωή, κατατρεγμένος διαρκώς και κυνηγημένος, αναγκασμένος να κρύβεται και να ζει σαν ζώο προκειμένου να γλυτώσει από τη χειρότερη μοίρα. Ήταν ένας πραγματικός ήρωας και στο βιβλίο και στην καρδιά μας. Αν ζούσε σήμερα, ο Σείριος θα ήταν 57.

Ο διευθυντής της σχολής Χόγκουαρτς για μαγείες και ξόρκια, ήταν ένας από τους πιο χαρισματικούς και μεγάλους μάγους της εποχής του (κι επειδή δεν έχω γνωρίσει άλλους μεγάλους, θα πω και όλων των εποχών). Ο Ντάμπλντορ ήταν το μεγαλύτερο παιδί μιας οικογένειας μάγων. Είχε έναν ακόμα αδερφό, τον Άμπερφορθ και μια πιο μικρή αδερφή, την Αριάνα. Ο καλύτερος μαθητής της γενιάς του, με το πιο λαμπρό μέλλον, γοητεύτηκε από τις επαναστατικές ιδέες του Γκρίντερβαλντ περί κυριαρχίας των μάγων πάνω στους Μαγκλ και την αναζήτηση των Κλήρων του Θανάτου που θα τους έδιναν ακόμα περισσότερη δύναμη. Όμως πάνω σε έναν καυγά, η ευαίσθητη Αριάνα έχασε τη ζωή της και οι δύο φίλοι χωρίστηκαν για αρκετά χρόνια. Ο Ντάμπλντορ για πάντα θα θεωρούσε τον εαυτό του υπεύθυνο για το χαμό της αδερφής του και έκτοτε θα αρνιόταν επίμονα τη θέση του Υπουργού Μαγείας, μην έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό του σε θέση εξουσίας. Έτσι ανέλαβε το Χόγκουαρτς, δίνοντας ευκαιρίες σε όλους τους μαθητές του και βλέποντας πάντοτε το καλύτερο μέσα στον καθένα. Ταπεινός και ήρεμος και λίγο εκκεντρικός, έδινε πάντα ακριβής απαντήσεις σε ότι κι αν τον κατηγορούσαν και δεν αποκάλυπτε εύκολα τα μυστικά του. Δεν επέτρεπε σε κανέναν να κακομεταχειρίζεται τους μαθητές ή τους καθηγητές του και ενέπνεε στους γύρω του σεβασμό, ακόμα κι όταν έλεγε μια ιστορία για το πώς είχε βρει ένα δωμάτιο γεμάτο δοχεία νυκτός, ένα βράδυ που κατουριόταν σαν τρελός και διέσχιζε τους διαδρόμους του σχολείου ψάχνοντας τις τουαλέτες. Κατά τη διάρκεια του πρώτου μεγάλου πολέμου των μάγων ίδρυσε το Τάγμα του Φοίνικα, και έβαλε στόχο να πολεμήσει με όλες του τις δυνάμεις τους μοχθηρούς μάγους. Τόσο περίπλοκος μα και τόσο απλός, δεν έδινε σημασία στα υλικά μα λύγισε μπροστά στη σκέψη να ξαναδεί τη νεκρή αδερφή του και φόρεσε το δαχτυλίδι με την πέτρα της ανάστασης, δίχως να λογαριάσει για μια στιγμή πως σίγουρα θα ήταν δεμένο με κάποια φοβερή κατάρα. Κι έτσι δηλητηριάστηκε κι οι μέρες του ήταν πια μετρημένες. Τότε ήταν που ζήτησε από τον Σνέιπ να τον βοηθήσει σκοτώνοντάς τον την κατάλληλη στιγμή, για να μην τον αφήσει να υποφέρει και για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Βόλτεμορτ ως ο δολοφόνος του μάγου που φοβόταν περισσότερο στον κόσμο. Ακόμα κι όταν έφυγε από τη ζωή, πέφτοντας από τον πύργο της αστρονομίας, ο Ντάμπλντορ δεν έπαψε να "ζει" μέσα στο τελευταίο βιβλίο και ποτέ δε θα πάψει να "ζει". Κάτι που συμβαίνει πάντα με τις μεγάλες προσωπικότητες που έχουν στην καρδιά τους τόσο πολύ αγάπη. Αν ο Ντάμπλντορ ζούσε σήμερα θα ήταν 133 (γεννήθηκε το 1881 και έχασε τη ζωή του σε ηλικία 116!!!)

Τον Μούντι νομίζαμε πως τον γνωρίσαμε στο τέταρτο βιβλίο και τον συμπαθήσαμε και πολύ μάλιστα. Μα ήταν όλα ένα ψέμα. Ο ανίκητος χρυσούχος, απόγονος ολόκληρης γενιάς χρυσούχων, είχε πέσει θύμα ενός σατανικού θανατοφάγου που τον κλείδωσε στο μαγικό μπαούλο του και πήρε τη θέση του μέχρι το τέλος της χρονιάς. Ο Μούντι ήταν παρανοϊκά καχύποπτος (με το δίκιο του, να προσθέσω) και αυτό γιατί ήταν ένας άξιος χρυσούχος που έστειλε τόσο πολύ κόσμο στο Αζκαμπάν, ώστε κινδύνευε ανά πάσα στιγμή από τα αντίποινα. Το πρόσωπο και το σώμα του ήταν σημαδεμένα περισσότερο κι από του ίδιου του Βόλτεμορτ, από τις μάχες, και είχε εκτός από ένα ξύλινο πόδι, κι ένα μαγικό μάτι. Από εκεί έβγαινε και το παρατσούκλι του, αφού χάρη στο μαγικό του μάτι μπορούσε να δει μέσα από τοίχους και κάτω από αόρατους μανδύες. Ο Τρελομάτης έπεσε στην αρχή του τελευταίου βιβλίου, όταν κατά τη διάρκεια της αποστολής απομάκρυνσης του Χάρι από το σπίτι των Ντάρσλυ έγινε μάχη στον ουρανό και θανατώθηκε από μια κατάρα. Άλλος ένας που έπεσε σαν ήρωας στη μάχη, στην προσπάθειά του να σώσει τον Χάρι Πότερ, μα που το υπουργείο απέκρυψε τη δολοφονία του για να αποφύγει τον πανικό που θα προκαλούσε η είδηση του θανάτου του πιο μεγάλου χρυσούχου της εποχής του. Αν ζούσε σήμερα θα ήταν πάνω από 60.

Το πιο αγαπημένο μας σπιτικό ξωτικό, ένα πλασματάκι με συνείδηση που γνωρίσαμε στο δεύτερο βιβλίο, όταν προσπαθούσε να σώσει τον Χάρι από το μένος των αφεντικών του, των Μαλφόι, που είχαν βάλει στόχο να τον παγιδεύσουν και να ανοίξουν την Κάμαρα με τα Μυστικά (ακόμα κι αν δεν ήξεραν πώς). Ο Ντόμπι έκανε τα αδύνατα δυνατά για να εμποδίσει τον Χάρι να πάει στο Χόγκουαρτς αλλά και για να τον αναγκάσει να φύγει. Είχε το σπάνιο χαρακτηριστικό για το είδος του, πως αγαπούσε την ελευθερία του και δεν ντρεπόταν γι' αυτή ούτε και τη θεωρούσε προσβολή. Ήταν πάντα εκεί όποτε τον χρειάστηκε ο Χάρι και λαχταρούσε πάντα την αγάπη του φίλου του. Ο Ντόμπι πέθανε πάνω στην προσπάθεια να σώσει τον Χάρι και τους φίλους του από το μέγαρο Μαλφόι, στα χέρια του ίδιου του Χάρι, ως ελεύθερο ξωτικό και αγαπημένος φίλος.

Η Τονκς ήταν η κοπέλα που άλλαζε μαλλιά ανάλογα με τη διάθεσή της και μεταμόρφωνε τη μύτη της για να κάνει τους άλλους να γελάσουν. Ήταν από εκείνες της κοπέλες που νιώθεις πολύ άνετα μαζί τους και πως είναι φίλες σου. Η Τονκς ήταν ανιψιά του Σείριου, της Μπέλατριξ και της Ναρκίσσας Μαλφόι, καθαρόαιμη από την πλευρά της μητέρας της (το  γένος Μπλακ) και ημίαιμη από την πλευρά του πατέρα της, Τεντ Τονκς. Ήταν άλλη μια απόφοιτος του Χάφλπαφλ και χάρη στην ιδιότητά της ως μεταμορφωμάγος αλλά και την καθοδήγηση του μέντορά της, Τρελομάτη Μούντι, έγινε μια ικανή χρυσούχος και πολύτιμο μέλος του Τάγματος του Φοίνικα. Από την άλλη ο Λούπιν, ο άλλος παιδικός φίλος του πατέρα του Χάρι, έπεσε θύμα του λυκάνθρωπου Γκρέιμπακ όταν ήταν μικρό παιδάκι, ως απάντηση σε μια προσβολή του πατέρα του στον αιμοβόρο λυκάνθρωπο, κι έκτωτε ήταν για τον κόσμο των μάγων απόκληρος. Όμως στο σχολείο του Ντάμπλντορ κανένα παιδί δεν έχει λιγότερα δικαιώματα από τα άλλα. Έτσι αποφασίστηκε μια φορά το μήνα, ο Ρέμους να πηγαίνει μέσα από ένα μυστικό πέρασμα στην "Καλύβα που Ουρλιάζει" στο Χόγκσμιντ, και πάνω από το πέρασμα αυτό, τοποθετήθηκε η "Ιτιά που Δέρνει" για να μην το πλησιάσει κανείς. Οι λυκάνθρωποι, που στον κόσμο των μάγων αντιμετωπίζουν έναν ρατσισμό όμοιο με αυτόν που αντιμετωπίζουν στον κόσμο των Μαγκλ οι φορείς του HIV, είναι συνήθως απομονωμένοι δίχως φίλους. Όχι όμως και ο Λούπιν. Οι φίλοι του έγιναν ζωομάγοι προκειμένου να του κάνουν παρέα όταν μεταμορφώνεται και να τον καλμάρουν, αφού ο λυκάνθρωπος δεν επιτίθεται παρά μόνο σε ανθρώπους. Δεν τον έδιωξαν ποτέ εξαιτίας της ασθένειάς του και τον υποστήριξαν σε κάθε ευκαιρία. Ο Λούπιν δίδαξε στο τρίτο έτος του Χάρι την άμυνα κατά των σκοτεινών τεχνών και έδωσε καλά εφόδια στους μαθητές του μέχρι και για να αντιμετωπίσουν τον ίδιο τον Βόλτεμορτ. Κατά τη διάρκεια της θητείας τους ως μέλη του Τάγματος, η Τονκς και ο Λούπιν ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλο και παρά τις αντιρρήσεις του δεύτερου (που φοβόταν πως θα καταδικάσει την Τονκς σε μια ζωή επικίνδυνη και απορριπτέα) παντρεύτηκαν και λίγο καιρό μετά έκαναν και ένα παιδί, τον Τεντ, και ζήτησαν από τον Χάρι να γίνει νονός του. Όμως έχασαν και οι δύο τη ζωή τους στη μάχη του Χόγκουαρτς, όταν η Τονκς έτρεξε κοντά στον Λούπιν για να πολεμήσει δίπλα του, εκείνη από την Μπέλατριξ κι εκείνος από τον Ντολόχοβ. Ο καθένας ξεχωριστά και οι δυο μαζί είναι από τα πιο αγαπημένα μας πρόσωπα στα βιβλία και λυπηθήκαμε βαθιά όταν έπεσαν. Αν ζούσαν σήμερα θα ήταν η Τονκς 41 και ο Λούπιν 56 χρονών.

Το υπερβολικά ενθουσιώδες αγοράκι που ήταν μόλις ένα χρόνο μικρότερο από τον Χάρι και τον κυνηγούσε με μια φωτογραφική μηχανή στην Κάμαρα με τα Μυστικά, ήταν γεννημένο από γονείς Μαγκλ και ήταν τόσο ευτυχισμένο όταν ανακάλυψε πως είναι μάγος και ήρθε στο Χόγκουαρτς. Ο Κόλιν ξεγέλασε τον θάνατο την πρώτη φορά, όταν κοίταξε κατάματα τον βασιλίσκο, το τεράστιο κατοικίδιο του Σαλαζάρ Σλίθεριν, μα ευτυχώς μέσα από το φακό της κάμεράς του, πράγμα που τον οδήγησε στο να πετρώσει αλλά να μην πεθάνει. Ο Κόλιν, σαν γνήσιος Γκρίφιντορ ήταν πάντα πρόθυμος να πάει κόντρα στις δυνάμεις του Βόλτεμορτ. Έτσι έγινε μέλος του Στρατού του Ντάμπλντορ και στο έβδομο βιβλίο, παρόλο που λόγω της καταγωγής του δεν φοιτούσε στο Χόγκουαρτς, ήρθε αμέσως για να πάρει μέρος στη μεγάλη μάχη. Κι ακόμα κι αν ήταν μόλις 16 και δεν είχε ακόμη ενηλικιωθεί, παράκουσε τις εντολές τις ΜακΓκόναγκαλ και συμμετείχε στη μάχη, χάνοντας αυτή τη φορά τη ζωή του. Αν ζούσε σήμερα θα ήταν 33.

Ο άνθρωπος που ήταν η ανατροπή η ίδια. Που δεν μπορούσαμε να αποφασίσουμε αν τον αγαπάμε ή τον μισούμε. Εκείνος που από το πρώτο κιόλας βιβλίο ήταν το μόνιμο πρόσωπο που υποψιαζόμασταν μα πάντοτε ο Ντάμπλντορ ερχόταν να μας πει με τον απόλυτο τρόπο του πως εκείνος εμπιστεύεται τον Σέβερους Σνέιπ και μας έκλεινε το στόμα. Ο Σνέιπ καταγόταν από μητέρα μάγισσα και πατέρα Μαγκλ και γι' αυτό αποκαλούσε τον εαυτό του ημίαιμο Πρίγκιψ (το γένος της μητέρας του ήταν Πρίγκιψ), άλλωστε ήταν ένας Σλίθεριν, ακόμα κι αν στο στήθος του χτυπούσε μια καρδιά ατόφιου Γκρίφιντορ. Πριν ακόμα πατήσει το πόδι του στη σχολή Χόγκουαρτς ήταν καλός φίλος με τη μαμά του Χάρι, τη Λίλυ κι έτρεφε από παιδάκι βαθιά συναισθήματα για εκείνη. Ήλπιζε κι ευχόταν πως θα ήταν μαζί της στο σχολείο, στον ίδιο κοιτώνα, στις ίδιες παρέες, όμως εκείνη μπήκε στο Γκρίφιντορ κι εκείνος στο Σλίθεριν. Με το πέρασμα των χρόνων τα συναισθήματα αγάπης του μεταλλάσσονταν σε συναισθήματα ζήλιας, ενώ οι παρέες του αποτελούνταν από μελλοντικούς θανατοφάγους. Λίγο οι κακές παρέες, λίγο η γοητεία που ασκούσαν πάνω του οι σκοτεινές τέχνες, δίχως να το καταλάβει κι ο ίδιος βρέθηκε στο αντίπαλο στρατόπεδο και χωρίς να το έχει σκοπό, έγινε ο υπαίτιος που ο Βόλτεμορτ κυνήγησε τους Πότερ. Ήταν εκείνος που άκουσε τη μισή προφητεία κι έτρεξε να την πει στον αφέντη του, κι όταν του ζήτησε να χαρίσει τη ζωή στη Λίλυ, ο Βόλτεμορτ δέχτηκε, παρόλο που τελικά δεν τη λυπήθηκε. Ήταν εκείνος ο λόγος που ο Χάρι ορφάνεψε κι επέζησε από τη φονική κατάρα, ενώ ο κύριός του έχασε τις δυνάμεις του κι εξαφανίστηκε. Όμως οι τύψεις του είχαν φάει την ψυχή και η μεταμέλειά του ήταν απόλυτη. Ο Ντάμπλντορ τον άκουσε, τον συγχώρεσε και τον εμπιστεύτηκε. Το μόνο που ζήτησε άλλωστε είναι να μείνει κρυφός ο πραγματικός του χαρακτήρας. Κι έτσι κι έγινε. Για έξι χρόνια ο Σνέιπ παρακολουθούσε και προστάτευε τον Χάρι, παρά την εμφανή αντιπάθειά του. Έμοιαζε τόσο πολύ στον πατέρα του εμφανισιακά, με τον οποίο είχε βαθιά έχθρα, που του ξέφευγε πως το αγόρι είχε πολύ περισσότερο το χαρακτήρα της μητέρας του. Ο Σνέιπ εκτέλεσε πιστά τις εντολές του Ντάμπλντορ μέχρι το τέλος και τότε μόνο αποκάλυψε την αλήθεια, με την τελευταία του πνοή, στον Χάρι. Τα μαύρα μάτια κοίταξαν τα πράσινα κι ο Σνέιπ έσβησε στα χέρια του, αιώνια καταραμένος, αιώνια αγαπημένος, εκείνος, ο πιο γενναίος άντρας που γνώρισα ποτέ μου. Αν ζούσε σήμερα, ο Σέβερους Σνέιπ θα ήταν 54 χρονών.




Ας ανάψουμε τα ραβδιά μας και ας τα υψώσουμε στον ουρανό για τους αγαπημένους μας ήρωες που θα μείνουν πάντα στην καρδιά μας ως εκείνοι οι φανταστικοί ήρωες που αγαπήσαμε και λυπηθήκαμε περισσότερο απ' όλους όταν έφυγαν.