Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου

Το χαριποτερικό αφιέρωμα φτάνει σιγά σιγά στο τέλος του, το τελευταίο βιβλίο της σειράς τώρα που το τελείωσα με εντυπωσίασε περισσότερο απ' όλα. Η ιστορία, η πλοκή, οι ανατροπές, τα συναισθήματα, αυτή την τρίτη ή τέταρτη φορά που το ξαναδιάβασα με άγγιξαν πολύ περισσότερο και με έκαναν πραγματικά να πιστεύω πως πρόκειται για ίσως το καλύτερο βιβλίο ολόκληρης της σειράς (καλύτερο κι από το πιο αγαπημένο 3o).

Στο 7ο βιβλίο, οι φίλοι μας δεν επιστρέφουν στο Χόγκουαρτς για τις σπουδές τους, και αυτό κάποτε με δυσαρεστούσε, γιατί δεν μπορούσα να διανοηθώ ένα ολόκληρο βιβλίο Χάρι Πότερ χωρίς σπουδές στη σχολή για μαγείες και ξόρκια, χωρίς καινούργιο καθηγητή της άμυνας κατά των σκοτεινών τεχνών, χωρίς βόλτες στο σπιτάκι του Χάγκριντ και μαθήματα στο εντευκτήριο. Παρόλα αυτά η αποστολή τους σε αυτό το βιβλίο είναι πιο σημαντική από ποτέ. Ακόμα κι αν περπατάνε στα τυφλά, κι αν οι ζωές τους διατρέχουν θανάσιμο κίνδυνο 24 ώρες το 24ωρο, δεν τα παρατάνε. Προσπαθούν να φέρουν εις πέρας αυτό που τους ανέθεσε ο Ντάμπλντορ όσο δύσκολο κι ακατόρθωτο κι αν φαίνεται και πολύ καλά κάνουν!

Ο Άλμπους Ντάμπλντορ, τόσο απών κι όμως τόσο παρών σε αυτό το βιβλίο, έχει δώσει πραγματικά ελάχιστα στοιχεία στον Χάρι, τον Ρον και την Ερμιόνη για την αναζήτηση των Πεμπτουσιωτών. Ή για να είμαι πιο ακριβής, τους έδωσε, όμως τέτοια που μόνο εκείνος μπορούσε να τα καταλάβει ή πια, αφού είχαν εξαντλήσει κάθε άλλη εναλλακτική, με τα λίγα με τα πολλά, κατέληγαν επιτέλους στο σωστό συμπέρασμα! Όμως κι ο ίδιος ο Ντάμπλντορ πάει κάπως να απομυθοποιηθεί σε αυτό το βιβλίο, αν θα μπορούσε ποτέ να γίνει κάτι τέτοιο. Τα μυστικά και τα ψέματα της ζωής του έρχονται στο φως δια χειρός Ρίτας Σκίτερ και δια σάλτσας της πένας της, αμαυρώνοντας τις μνήμες του στο νου του Χάρι και κάνοντάς τον να αμφιβάλλει πολλές φορές για τον δάσκαλό του, όχι όμως αρκετά για να εγκαταλείψει ως το τέλος το στόχο του ή να παραβιάσει τις οδηγίες του.

Στους Κλήρους του Θανάτου οι 3 φίλοι πετυχαίνουν το ακατόρθωτο: να επιζήσουν, να διαρρήξουν την τράπεζα Γκρίνγκοτς, να πολεμήσουν τον ίδιο τον Βόλτεμορτ και τους οπαδούς του και να τελειώσουν τη σειρά αφήνοντάς μας ευτυχισμένους, δακρυσμένους, να σκεφτόμαστε πόσο τέλεια ήταν τελικά αυτή η ιστορία, πόσο μας άγγιξε και πόσο δύσκολα θα ξεπεράσουμε το τέλος της!

Δύο ειδών μαγικά αντικείμενα πρωταγωνιστούν αυτή τη φορά. Από τη μία οι Πεμπτουσιωτές, όλα εκείνα τα αντικείμενα στα οποία ο Βόλτεμορτ έβαλε από ένα κομμάτι της ψυχής του, που είναι κρυμμένα και δεμένα με πανίσχυρες κατάρες κι από την άλλη οι Κλήροι του Θανάτου, το ανίκητο ραβδί, η πέτρα της ανάστασης και ο αόρατος μανδύας, τα τρία μαγικά αντικείμενα που μπορούν να κάνουν τον ιδιοκτήτη τους κύριο του θανάτου. 

Ότι κι αν πω εδώ θα είναι σπόιλερ και θέλω τόσα να πω για τις εξελίξεις στο τελευταίο βιβλίο.. Γι' αυτό θα το κλείσω εδώ για όσους δεν το διάβασαν και θα συνεχίσω παρακάτω για εμάς τους.. παλιούς!!

* * * Σ Π Ο Ϊ Λ Ε Ρ * * * 

Η κληρονομιά του Ντάμπλντορ στον Χάρι, είναι η πέτρα της ανάστασης. Κι από την πρώτη στιγμή αναρωτιόμουν μήπως ο Ντάμπλντορ το έκανε αυτό ούτως ώστε ο Χάρι να τον επαναφέρει και να τον βοηθήσει έτσι στην αναζήτησή του. Σίγουρα θα μου πείτε δεν ήταν φυσιολογικό, δεν ήταν σωστό κλπ, όμως στα μάτια μου αυτό είναι ένα πολύ υπαρκτό ενδεχόμενο. Έξυπνο ακόμα. Κι όμως εκείνος, από φόβο μήπως ο Χάρι παρασυρθεί και αντί για τους Πεμπτουσιωτές ψάξει τους Κλήρους, μάγεψε τη χρυσή έτσι ώστε να μην μπορεί να ανοίξει, παρά μόνο όταν ο Χάρι θα είναι αποφασισμένος να πεθάνει.

Επίσης μου έκανε εντύπωση πως η Ερμιόνη, ενώ προέρχεται από τον κόσμο των Μαγκλ και λογικά θα πρέπει πλέον να είναι ανοιχτή σε όλα τα ενδεχόμενα, κι όμως αρνείται να πιστέψει πως οι Κλήροι του Θανάτου είναι υπαρκτοί. 

Ο πρώτος θάνατος του βιβλίου, μόλις έχει ξεκινήσει, αντικατοπτρίζει το τέλος της παιδικής ηλικίας του Χάρι. Τέλος η βόλτα στη Διαγώνιο Αλέα με συντροφιά τον Χάγκριντ και οι σοκολατένιοι βάτραχοι. Τέλος η συλλογή από μαγικές κάρτες, τέλος τα πρώτα ξόρκια και οι παιδικοί καβγάδες. Η Χέντβιχ ήταν ένα από τα πρώτα θύματα του βιβλίου και την πρώτη φορά που το διάβασα ήταν σαν ξαφνική σφαλιάρα, δεν το περίμενα.

Ακολουθεί ο σκληροτράχηλος Μούντι. Πώς μέσα σε λίγες σελίδες έπεσε ένας από τους πιο δυνατούς χρυσούχους όλων των εποχών; Κι ακόμα κι αν δεν τον γνωρίσαμε ποτέ στην πραγματικότητα καλά, αφού δεν ήταν εκείνος ο καθηγητής τους στο 4ο βιβλίο, ήταν βαρύ πλήγμα που έφυγε κι εκείνος έτσι απότομα.

Κι έρχομαι αναπόφευκτα στον Ντόμπι, που αυτή τη φορά όταν διάβασα το θάνατό του, το ένιωσα περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Γιατί μπορεί κάποιος να μην είναι παιδί, αλλά να αγαπάει τόσο αγνά, που να νιώθεις με τη σειρά σου κι εσύ τόση αγάπη αγνή και παιδική για εκείνον. Η κίνηση του Χάρι να τον θάψει χωρίς μάγια μέτρησε πολύ, στα μάτια μου και έδειξε τη βαθιά του λύπη και την ανάγκη του να τιμήσει το σπιτικό ξωτικό για όλη τη βοήθεια και την αφοσίωσή του. Ο Ντόμπι πέθανε για να μας δείξει πως ακόμη και ο πιο μικρός μπορεί να πέσει σαν Ήρωας.

Το βιβλίο αυτό είναι ένας ύμνος στη δύναμη της αγάπης. Όχι της ερωτικής, ή της κτητικής αγάπης με ανταλλάγματα, αλλά της απόλυτης και ειλικρινής αγάπης, εκείνης της αγάπης για την οποία γράφει ο Απόστολος Παύλος στην προς Κορινθίους επιστολή, που είναι τόσο δυνατή ώστε τίποτα και κανείς δεν έχει ισχύ πάνω της. Η αγάπη της μάνας, η αγάπη του φίλου, η αγάπη του αδερφού.

Αυτό το είδος της αγάπης, είναι πιο ισχυρό πάνω από κάθε μορφή μαγείας, και αυτό ακριβώς ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει ο Βόλτεμορτ. Αυτό ακριβώς ήταν η νέμεσίς του και όχι ο μικρός Χάρι Πότερ. Η ανικανότητά του να καταλάβει, να νιώσει, να συνειδητοποιήσει για τι είναι ικανή η αγάπη, εκείνος που νόμιζε πως όλα μπορεί να τα καταφέρει με τη δύναμη, τις γνώσεις του και τη μαγεία, μας δείχνει περίτρανα πόσο μικρά είναι όλα αυτά μπροστά στην απλή αγάπη. Μου άρεσε ιδιαίτερα το μήνυμα που πέρασε η Ρόουλινγκ στη σειρά των βιβλίων της, που τόσο πολεμήθηκε από κάποιους φανατικούς θρησκευτικούς, ένα βιβλίο που εξυμνεί την αγάπη πάνω απ' όλα, παρόμοια με εκείνη την αγάπη τη θυσιαστική η οποία χαρακτηρίζει και τον ίδιο τον Χριστό.

Ίσως από τα πιο μεγάλα πλήγματα στη σειρά είναι ο χαμός του Φρεντ. Ξαφνικός και απότομος, λίγες στιγμές αφότου γύρισε ο Πέρσι και με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του, άφησε τον δίδυμο αδερφό του μόνο, κι εμάς να αναρωτιόμαστε γιατί; γιατί ο Φρεντ; όχι ο Φρεντ :( Η Ρόουλινγκ ήθελε να μας δείξει πως κάποιους θανάτους απλά δεν μπορείς να τους ξεπεράσεις. Μα δεν πειράζει. Κι είναι αλήθεια πως τον συγκεκριμένο θάνατο δεν θα τον ξεπεράσουμε ποτέ.

Ο Λούπιν και η Τονκς είναι οι επόμενοι γονείς που χάνονται όπως και οι γονείς του Χάρι, προσπαθώντας να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο για το παιδί τους. Κι αυτός ο λόγος είναι πραγματικά ευγενικός και πολύ σπουδαίος. Έδειξαν πως τα αποτελέσματα του πολέμου είναι πάντα πόνος, θάνατος και θλίψη, είτε είσαι νικητής είτε νικημένος.

Και έρχομαι στον πιο αγαπημένο, τον για πάντα πιο αγαπημένο. Εκείνον που παρεξηγήσαμε, μισήσαμε, μας μπέρδεψε, μας πρόδωσε, μα ήταν όλα ψέματα, ήταν όλα ένα θέατρο. Ο Σέβερους Σνέιπ έπαιξε έναν από τους πιο εκπληκτικούς ρόλους που έχει παίξει ποτέ ήρωας. Τα βαθύτερα συναισθήματά του, η απέραντη αγάπη του για την Λίλι, η γενναιότητά του να παίξει παιχνίδι στον ίδιο τον Λόρδο Βόλτεμορτ με ρίσκο κάτι παραπάνω από την ίδια του τη ζωή, ο Σέβερους Σνέιπ κέρδισε τον σεβασμό μας, τέτοιο σεβασμό που δεν περνούσε από το μυαλό μας πως θα μπορούσαμε να δείξουμε για έναν φανταστικό ήρωα. Εξυψώθηκε πολύ στα μάτια μας, όχι γιατί ήταν τέλειος, αλλά γιατί αναγνώρισε το λάθος του, μετάνιωσε πραγματικά και αφιέρωσε όλη του τη ζωή για να το διορθώσει. Γι' αυτό κι εμείς θα τον αγαπάμε... Always!

Όταν ο Χάρι βαδίζει προς το θάνατό του, αυτές οι αριστουργηματικές σελίδες που αποδίδουν τέλεια (όσο μπορώ να φανταστώ) τα συναισθήματα κάποιου που πλησιάζει προς το τέλος του, ανοίγει τη χρυσή μπάλα, γυρίζει τρεις φορές στα χέρια του την πέτρα της ανάστασης κι έρχονται δίπλα του οι γονείς του και οι φίλοι του πατέρα του (τι τραγική μοίρα, αλήθεια, για την παρέα τους). Γιατί όχι κι ο Ντάμπλντορ; Ο Σνέιπ; Η Τονκς; Ο Φρεντ; Τόσοι και τόσοι χάθηκαν, γιατί μόνο εκείνοι; Και μπορώ να καταλάβω τους γονείς του και τον Σείριο, αλλά ο Λούπιν; Δεν ξέρω, μου φάνηκε κάπως...

Η σκηνή της τελευταίας μάχης ανάμεσα στον Χάρι και τον Βόλτεμορτ μου άρεσε πάρα πολύ. Έγινε την αυγή, με το φως της να χαράζει γύρω από το Χόγκουαρτς και τα τόσο όμορφα λόγια που λέγονται από τον Χάρι, την παντελή άγνοια του Βόλτεμορτ που μέσα στην δίψα του για δύναμη τα έκανε όλα σαλάτα και οδηγήθηκε από μόνος του στο τέλος του. Μια νέα μέρα ξεκίνησε, ένας νέος κόσμος, μια νέα προσπάθεια, η νίκη του καλού στο κακό και 19 χρόνια μετά βλέπουμε τις οικογένειες των παιδικών μας φίλων και κάτι μέσα μας σπάει. Τώρα πια η ιστορία δε γυρίζει πίσω, μεγάλωσαν όλοι τους. Έκαναν παιδιά, και δε θα βγουν άλλα βιβλία με τους αγαπημένους μας ήρωες. Συνεχίζουν πια τις ζωές τους χωρίς εμάς κι εμείς οφείλουμε να κάνουμε την καρδιά μας πέτρα και να τους μιμηθούμε.

Είναι πραγματικά απίστευτο πόσο βαθιά μπορεί να αγγίξει μια ιστορία την ψυχή σου και πόσο έντονα μπορεί να νιώθεις πως είναι αναπόσπαστο κομμάτι σου, ένα ολόκληρο μέρος της ζωής σου. Κάτι που δίχως αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να ήσουν ποτέ αυτός που είσαι σήμερα και κάτι δίχως το οποίο δεν μπορείς να φανταστείς το παρελθόν και το μέλλον σου. Αυτό το συναίσθημα όταν κλείνεις ένα βιβλίο και σκέφτεσαι πως για άλλη μια φορά τέλειωσε αυτή η ιστορία και πλέον είναι τελειωμένη για σένα, μα παράλληλα δεν θα έχει τελειώσει ποτέ, γιατί αυτή η ιστορία σου ανήκει, κάθε σελίδα της και κάθε γραμμή της και θα σου ανήκει πάντοτε!

Το χαριποτερικό μας αφιέρωμα, όμως, δεν τελείωσε. Για το υπόλοιπο του μήνα τα θέματα της Παρασκευής θα είναι μόνο χαριποτερικά. Μα έτσι κι αλλιώς η ιστορία του μικρού μάγου θα είναι πάντοτε ζωντανή στην καρδία μας και θα ξεκινάει κάθε φορά από την αρχή όσες φορές και αν τελειώσει :)