Ένα από τα βιβλιοφαινόμενα των καιρών μας είναι και το μίνι βιβλιαράκι του Τζον Γκριν, αμερικάνου συγγραφέα που βαδίζει στα χνάρια του Νίκολας Σπαρκς, ακολουθώντας την πεπατημένη οδό του καταδικασμένου έρωτα που σίγουρα θα μας αρέσει, σίγουρα θα μας στιγματίσει και σίγουρα θα μας κάνει να κλάψουμε. Λυπάμαι. Όχι.
 |
| "Το Λάθος Αστέρι" του Τζον Γκριν από τις εκδόσεις Λιβάνη |
Η Χέιζελ Γκρέις είναι μια έφηβη με καρκίνο στα πνευμόνια που είναι διαρκώς συνδεδεμένη με έναν αναπνευστήρα δίχως τον οποίο τα πνευμόνια της δεν αντέχουν να λειτουργήσουν και ζει στο σπίτι της με τους γονείς της παρακολουθώντας America's Next Top Model και διαβάζοντας το ίδιο βιβλίο ξανά και ξανά. Ο Γκας είναι ένας πανέμορφος λίγο μεγαλύτερος νεαρός, που μια μέρα πηγαίνει στο γκρουπ υποστήριξης παιδιών με καρκίνο, μια και ο ίδιος έχει περάσει έναν καρκίνο που του στοίχισε το ένα του πόδι. Εκεί γνωρίζονται και σιγά σιγά ερωτεύονται για να ζήσουν μερικές στιγμές στα γρήγορα προτού ο τρίτος της σχέσης τους, ο μεγάλος Κ, δηλώσει κι εκείνος την παρουσία του.
Παρακάτω έχει και κάποια σπόιλερ!
Παρακάτω έχει και κάποια σπόιλερ!
Το "Λάθος Αστέρι" και οι "Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι" είναι τα βιβλία που έχουν πουλήσει περισσότερο τα τελευταία χρόνια κι έχουν σπάσει κάμποσα ρεκόρ. Σε αντίθεση με τις Αποχρώσεις, όταν έπιασα το "Λάθος Αστέρι" ήμουν σίγουρη πως θα μου άρεζε, πως θα έκλαιγα, πως θα πλάνταζα στο κλάμα βασικά γιατί κλαίω κι εύκολα, πως θα γινόταν το αγαπημένο μου και πως θα του έδινα όλα τα βραβεία που υπάρχουν στη Χώρα των Βιβλίων. Γιατί δεν έγινε αυτό; Πίστευα πραγματικά σε αυτό το βιβλίο. Όμως αυτό που ένιωσα διαβάζοντάς το ήταν έναν τύπο να μου έχει βάλει το μαχαίρι στο λαιμό και να με προστάζει να κλάψω, γιατί περιγράφει μια πολύ λυπητερή ιστορία. Να κλάψω, γιατί έχει βάλει μέσα όλες τις λυπητερές λέξεις που υπάρχουν. Να κλάψω, γιατί έχουν κλάψει όλοι όσοι το διαβάσανε με μαύρο δάκρυ. Να κλάψω, γιατί αν δεν κλάψω κάτι δεν πάει καλά με μένα...
Όμως αυτός από την πλευρά του δεν μου έδωσε στην ουσία κάποιο λόγο για να κλάψω πέρα από το μαχαίρι που κρατάει κάτω απ' το πιγούνι μου. Δε μου είπε μια ιστορία πραγματικά συγκινητική, απλά μου διηγήθηκε πώς δύο έφηβοι με καρκίνο ερωτεύτηκαν στα γρήγορα κι από το πουθενά, και πόσο μεγάλο έρωτα έζησαν και πόσο μπορεί να σε εξαθλιώσει ο καρκίνος και πως εκεί που νόμιζες πως γλίτωσες εκείνος μπορεί να επιστρέψει για να σε αποτελειώσει και όλα αυτά που ξέραμε, αλλά τα μάζεψε όλα σε ένα μίνι και γρήγορο βιβλίο, σαν συλλογή πόνου με εκφράσεις στεγνές του τύπου:
"Καρκίνος. Πού; Παντού."
"Θα σταματήσουμε τις χημειοθεραπείες. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο."
"Θα πεθάνω και δε θα είσαι πια μαμά."
"Ήταν γεμάτος με τον εμετό του."
"Όλοι θα πεθάνουμε κάποια στιγμή."
Δεν ένιωσα να συνδέομαι με τους ήρωες. Δεν ένιωσα τον έρωτα που υποτίθεται πως ένιωσαν, δεν ένιωσα καν πως τον ένιωσαν αυτοί οι ίδιοι αυτό τον έρωτα τον ουρανοκατέβατο. Και δε με έκανε να κλάψω ούτε όταν επισκέφτηκαν ένα από τα πιο πονεμένα μέρη στον κόσμο: το σπίτι της Άννας Φρανκ (στην περίπτωση δηλαδή που δεν κλαις ήδη από την ιστορία τους, θα κλάψεις, δεν μπορεί, από την ανάμνηση της ιστορίας της Άννας Φρανκ!)
Πράγματα που με έκαναν να κλάψω πιο εύκολα (με μερικά σπόιλερ):
- Όταν στον Άρχοντα έπεσε ο Γκάνταλφ στο πρώτο βιβλίο.
- Όταν στον Χάρι Πότερ έπεσε ο Σείριος μέσα από το πέπλο, και όταν ο Χάρι συνάντησε τους γονείς του μέσα από το ραβδί του Βόλτεμορτ και όταν ο Φρεντ έπεσε στη μάχη του Χόγκουαρτς.
- Κι όταν τις προάλλες διάβαζα ένα άρθρο για τους Ουέσλι στο ίντερνετ.
- Όταν είδα μια γιαγιά στην Θεσσαλονίκη να ζητάει ελεημοσύνη και ήταν σε άθλια κατάσταση κι έκλαιγε.
- Όταν τέλειωσα τον Μπρούντζινο Καβαλάρη.
- Όταν μια μαμά συναντά το παιδί της στο Πάμε Πακέτο.
- Όταν ξεκίνησε η πρώτη ταινία των Αγώνων Πείνας (και σ' όλη τη διάρκεια).
- Όταν ο παππούς μου, που είχε καρκίνο παρόμοιο με της Χέιζελ, ήταν στο νοσοκομείο στα τελευταία του κι έλεγε στη γιαγιά μου "Δε σε χόρτασα!"
Ο Τζον Γκριν, έχοντας διαβάσει μόνο αυτό το βιβλίο του, δε μου έφερε στο μυαλό μεγάλους συγγραφείς, αλλά έναν πολύ καλό έμπορο, που ξέρει τι θέλει το κοινό και ξέρει πώς να το πουλήσει.
 |
| εμμμ..... όχι! |
Με τι θα κλάψεις πιο εύκολα; Με μεσήλικες με καρκίνο ή με εφήβους και παιδιά σε άθλια κατάσταση που θα πεθάνουν στα σίγουρα ή θα μείνουν για πάντα τυφλοί, ή θα τους κόψουν κάποιο μέρος του σώματος; Με έναν μόνο ήρωα καρκινοπαθή ή δυο; ή τρεις; ή όλους; Ποιο σπίτι δεν έχει έστω και μια δική του ιστορία από καρκίνο; Ποιον δεν θα αγγίξει μια ιστορία με καρκίνο στις μέρες μας; Ποιος δεν θα βάλει πρόσωπο σε έναν ή περισσότερους από τους ήρωες της ιστορίας μας; Κι αν υπάρχει κι ένας καταδικασμένος έρωτας δεν θα γίνει ακόμη πιο συγκινητικό; Και δε θα προσελκύσει περισσότερο κοινό;
Η ίδια η ιστορία, τέλος πάντων, έχει ενδιαφέρον γιατί περιλαμβάνει έξυπνους ήρωες που ειρωνεύονται την κατάστασή τους και τη διακωμωδούν και κυρίως γιατί βλέπεις ένα δείγμα του πώς μπορεί να είναι η ζωή ενός καρκινοπαθούς. Παρακολουθούμε την πορεία τους και ίσως να συνειδητοποιούμε και ως ένα βαθμό το μεγάλο δώρο της ζωής και το εξίσου μεγάλο δώρο της υγείας, πράγματα που κατά τ' άλλα τα θεωρούμε δεδομένα. Όταν ξεκίνησα να διαβάζω αυτό το βιβλίο, αποφάσισα να το διαβάσω στα αγγλικά. Έτσι μου πήρε πολύ περισσότερο καιρό απ' ότι αν θα το διάβαζα στα ελληνικά σε μια μέρα. Και μου πήρε ακόμη περισσότερο καιρό, γιατί από τις πρώτες σελίδες του αρρώστησα με μια απλή γρίπη, που όμως κράτησε κοντά στον ένα μήνα και μου ήταν αρκετά δύσκολο να προσπαθώ να ξεφύγω από τη γρίπη μου διαβάζοντας για καρκίνο! Όσο κι αν έκαναν πλάκες. Όσες έξυπνάδες κι αν έλεγαν. Το βιβλίο αυτό είναι ψυχοπλακωτικό.
Όμως δεν είναι εκείνο το αριστούργημα που πασχίζει να αποδείξει πως είναι. Όχι για μένα τουλάχιστον. Κι αν κάποιος θέλει να δει μια εκπληκτική ταινία που θα τον αγγίξει πραγματικά, ας ρίξει μια ματιά στο A walk to remember (που είναι κι αυτό μίνι βιβλίο).
Η ταινία με την Shailene Woodley στο ρόλο της Χέιζελ και τον Ansel Elgort στο ρόλο του Γκας (όχι τον καρακούκλαρο που περιέγραφε ο Γκριν στο βιβλίο του) που επίσης ήμουν σίγουρη πως θα με κάνει να κλάψω (δεν μπορεί, τόσες εικόνες, μουσική, συναισθήματα) δεν μπόρεσε να μου βγάλει ούτε ένα δάκρυ. Προσπάθησα. Στ' αλήθεια προσπάθησα να το νιώσω, αλλά δεν τα κατάφερα. Όμως αν προσπαθείς να κλάψεις και δε σου το βγάζει ο συγγραφέας αυθόρμητα, από εκεί που δεν το περιμένεις, τότε τελικά μάλλον δεν πρόκειται για το αριστούργημα που ορκίζεται τόσος κόσμος γύρω σου.
(στην ταινία η Χέιζελ είναι όλη την ώρα όρθια!!)
 |
| Κουβαλάει και πράγματα... |
 |
| Δεν κάθεται ούτε στο λεωφορείο (και κανείς δεν της το προτείνει!!) |
Και για να μην παρεξηγηθώ, η παρούσα κριτική δεν έχει να κάνει με ανθρώπους που περνούν αυτό τον δύσκολο αγώνα του καρκίνου, ή προς Θεού με παιδιά σε τέτοιες καταστάσεις, ούτε καν με ιστορίες κλισέ, προβλέψιμες ή δραματικές (δεν έχω καθόλου πρόβλημα μα μια καλή κλισέ και προβλέψιμη δραματική ιστορία!), αλλά αντίθετα με την γρήγορη ιστορία που θέλησε να μας πουλήσει ο Γκριν, χρησιμοποιώντας όλον αυτό τον πόνο, εκβιαστικά, για να βγάλει ένα σίγουρο μπεστσελλεράκι!!
20 σχόλια
Έτσι. Καθόλου δε με άγγιξε. Οι ήρωες, έφηβα παιδιά ΔΕ ΜΙΛΟΥΝ ΟΠΩΣ ΟΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!! Δε μπορείς να γράφεις έναν (δύο και τρεις) έφηβους ήρωες και να μιλούν όλοι σαν πανέξυπνοι ποιητές. Έλεος! Δεν πρόκειται να δοκιμάσω κανένα άλλο βιβλίο του Green και απορώ με την επιτυχία του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω διαβάσει σε κριτικές πως άλλα βιβλία του είναι πολύ πιο καλογραμμένα, συγκεκριμένα από κάποιον που του αρέσει ο Τζον Γκριν και απογοητεύτηκε πολύ από το "Λάθος Αστέρι". Εγώ θα ήθελα κάποια στιγμή να διαβάσω το Paper Towns του, αλλά να περάσει λίγος καιρός να ξεχάσω το Αστέρι.
ΔιαγραφήΑυτό που μιλάνε σαν ενήλικες τα παιδιά και εμένα με ξένισε λίγο, αλλά εντάξει. Εμένα μου άρεσε το βιβλίο και στο "σπόιλερ Νο 3" με τη σειρά που τα γράφεις σπάραξα στο κλάμα και πέταξα στο πάτωμα το βιβλίο (μετά το ξαναπήρα). Νομίζω ότι είναι από τις πιο βαριές εκφράσεις που μπορεί να πει ή να γράψει κάποιος, πατάει πάνω στον φόβο που ξυπνάει αυτόματα σε κάποιον όταν γίνεται γονέας, το να πάψει για κάποιον λόγο να είναι γονέας του συγκεκριμένου παιδιού γίνεται καθημερινός εφιάλτης. Δεν ξέρω πάντως αν θα το ξαναδιάβαζα, νομίζω ότι μου έδωσε όσα είχε να μου δώσει με την πρώτη ανάγνωση. Και επίσης δεν νομίζω ότι θα δω την ταινία.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Ζηλιασκοπούλου Βασιλική)
Να, άλλο ένα έξυπνο τρικ του Γκριν, να πατήσει σε έναν σίγουρο, κοινό φόβο κάθε γονέα!! Πώς και δε θέλεις να δεις την ταινία αλήθεια Βασιλική; Επειδή είναι πολύ ψυχοπλακωτικό;; Πάντως ήταν αρκετά πιστή στο βιβλίο.. σχεδόν λες και το έγραψε εξ' αρχής για να γίνει ταινία!! :P
ΔιαγραφήΜα ξέρω τι θα γίνει, τι να την κάνω την ταινία; Την ώρα μου να χάσω; Ας δω κάποια άλλη που δεν ξέρω την υπόθεση. Και επίσης μου αρέσει να μένουν στο μυαλό μου οι πρωταγωνιστές και οι χώροι όπως τους φαντάζομαι εγώ. (Βασιλική)
ΔιαγραφήΤο καταλαβαίνω.. αλλά εμένα μου αρέσει πολύ να βλέπω τις ταινίες που είναι εμπνευσμένες από τα βιβλία που διαβάζω για να δω και πώς τα φαντάστηκαν άλλοι, τους ηθοποιούς που θα ταίριαζαν, τις εικόνες, τη μουσική και συνήθως το πόσο πιστά ή όχι ακολούθησαν το βιβλίο! Αν πρόκειται για αγαπημένο βιβλίο, μάλιστα, ενθουσιάζομαι πάρα πολύ με την ταινία!!
ΔιαγραφήΧαχαχαχα, μμ ναι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιναι η πρωτη φορα που θα διαφωνησω με κατι που γραφει η Αλικη!!!!! Πρωτοφανες!!
Να πω κι εγω τη γνώμη μου;; Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα!!!!!!!
Εμένα, προσωπικά, όχι απλά με άγγιξε. Δεν έχω ξανακλάψει τόσο πολύ σε βιβλίο. Κυριολεκτικά, δεν μπορούσα να σταματήσω, είχα πλαντάξει. Είχα να κλάψω τόσο απο τη ταινία A walk to remember. (και κλαιω σπάνια...πολυ σπανια).
Ποια ήταν η διαφορά: Οταν το πρωτοείδα σαν βιβλίο, ούτε ήξερα τί παίζει, ούτε το τι σαλο έχει προκαλέσει. Δεν το είδα καν σαν bestseller, δεν ηξερα καν οτι ήταν! Οποτε δεν είχα και προσδοκίες.
Διάβασα μια σελίδα απο ένα αποσπασμα που είχε στη σελίδα του public. Το βρήκα τόσο ψυχοπλακωτικό, τόσο ωμό. Είχα μόλις διαβάσει ένα τεράστιο ψυχοπλακωτικο μυθιστορημα που βασιζόταν σε πραγματική ιστορία και έψαχνα κάτι πιο χαλαρό. Δεν διάβασα τίποτα παρακάτω.
Κι όμως κάποια στιγμή μου ξαναήρθε στο μυαλό. Και δεν μπορούσε να φύγει απο τη σκέψη μου. Το αγόρασα και διάβασα το μισό σε μια καφετέρια μετά απο ένα ταξίδι μου. Δεν ακουγα ούτε τηλεοράσεις, ούτε πελάτες, ούτε μουσική, τίποτα. Έκανα διαλλειματάκια δευτερολέπτων για να πίνω λίγη ζεστή σοκολάτα και συνέχιζα.
Να μη τα πολυλογώ με αγγιξε, είχα συνδεθεί με τους χαρακτήρες και προς το τέλος με έκανε να κλαιω ασταμάτητα, όπως προανέφερα.
Αυτό που μου άρεσε σε αυτό το βιβλίο ήταν η αμεσότητα. Δεν ωραιοποιούσε τίποτα. Ούτε καν τον επικό εφηβικό έρωτα των πρωταγωνιστών. Η ίδια η Χέιζελ ανέφερε οτι υπήρχαν και καλές και κακές μέρες και οτι ακόμα κι αν δεν ήταν στη μέση ο καρκίνος, δεν θα ήταν πολύ πιθανό το love story τους να κρατούσε για πάντα.
Δεν ήταν φρου φρου κι αρώματα. Έβλεπες τον καρκίνο όπως είναι.
Επίσης μου άρεσε το οτι ήταν μικρό, αν και μου αρέσουν τα μεγαλα βιβλια. Μου αρεσε που δεν είχε άχρηστες λεπτομέρειες και περιγραφές. Έπρεπε να δεις ωμα την καθημερινοτητα μιας έφηβης με καρκίνο. Αυτό.
Τί άλλο...Α, διαφωνώ κάθετα με το χρήστη spirou. Τί πάει να πει κανονικοί άνθρωποι;;;; Οι έφηβοι δεν είναι κανονικοί;;
Και είναι μεγάλο άδικο να πιστεύουμε οτι οι έφηβοι είναι μόνο άμυαλοι, καπνίζουν, μαστουρώνουν και βρίζουν. Έτσι αποκλείουμε αυτομάτως ένα ποσοστό εφήβων που έχουν άλλα ενδιαφέροντα, χόμπυ και είναι και ψαγμένοι λογοτεχνικά!
Πάντως ο καθένας το βλέπει με τη δική του οπτική. Αυτο ειναι το ωραίο. Δεν μπορούν να αρέσουν ολα σε όλους. Όπως δεν μπορούν όλοι να αντιληφθούν το ίδιο ένα ποιημα ή έναν πίνακα ζωγραφικής, έτσι μπορούν να έχουν και διαφορετική άποψη για ένα βιβλίο. Πχ εσύ εκλαιγες στους Αγώνες Πείνας, εγώ και τις δυο ταινίες τις είδα τρώγοντας πατατάκια και δεν κατάφερε να με αγγίξει. Οποτε είναι και θέμα γουστου,αλλά και οπτικής.
Μα ακόμα και το Fifty Shades που θεωρητικα το μισώ, όσο και να το κράζω δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι σε ποσους αρεσει!! Αλλοι το λατρευουν, εγω ας πουμε αντεξα μονο 2 σελιδες το πολυ. Η κολοκυθοπιτα λοιπον, μπορει να ειναι και τυροπιτα και σπανακοπιτα...
Συμπερασματικά, είναι ωραίο να έχουμε κριτική άποψη και προσωπική γνώμη, αρκεί πάντα να σεβόμαστε και των άλλων.
:)
YΓ: Σε αυτο το σημειο, επειδη ειχα αντιθετη αποψη και αισθανθηκα ασχημα, θελω να πω οτι αγαπωωωωωωωωωωω τα αρθρα σου, ειδικα οσα σχετιζονταν με τον αγαπημενο Harry <3. Και ευχαριστουμε για τη μεταφραση της μικρης ιστοριουλας της Rowling!! <3
χαχαχα δε με πειράζει η αντίθετη άποψη, προς Θεού, μη νιώθεις άσχημα!! Ξέρω καλά πόσο πολύ άρεσε το συγκεκριμένο βιβλίο και σε πόσο πολύ κόσμο. Απλά εμένα προσωπικά δε με άγγιξε καθόλου. Νόμιζα πως έφταιγε το ότι το διάβασα στα αγγλικά, αλλά ούτε και η ταινία με άγγιξε που πήγα να τη δω με κάμποσα χαρτομάντηλα!! Ήμουν σίγουρη, ΣΙΓΟΥΡΗ, πως θα μου αρέσει αυτή η ιστορία!!!!
ΔιαγραφήΑλλά πιστεύω πραγματικά πως είχα μεγάλες προσδοκίες και γι' αυτό δε με άγγιξε όπως ίσως να με άγγιζε. Αν το διάβαζα δίχως να ξέρω πολλά γι' αυτό πιθανόν να το έβλεπα διαφορετικά... αλλά πάλι μπορεί να είχα την ίδια ακριβώς άποψη! Δε θα το μάθουμε ποτέ :P
Μου δημιούργησε Τεραστια πληθώρα συναισθημάτων, μου άρεσε πολύ, με συγκίνησε και το βρήκα πολύ ρεαλιστικό... Ήταν ένα υπερ-υπέροχο βιβλίο για μενα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Σ 1: Αυτό που είπες για τα αγγλικά πιστεύω πως ΠΡΕΠΕΙ να το διαβάσεις στο πρωτότυπο, όπως έκανα, για να το απολαύσεις.
Υ.Σ 2: Βρίσκω τον ελληνικό τίτλο τελείως άστοχο γιατί ο πρωτότυπος είναι από Σαίξπηρ και μιλάει για τη μοίρα...
(Οδυσσέας) :)
Κι εγώ το βρήκα λίγο άστοχο τον τίτλο να σου πω την αλήθεια.. Ήμουν σίγουρη πως θα σου άρεζε Οδυσσέα, και είμαι σίγουρη πως κι εγώ αν το διάβαζα στην ηλικία σου θα το λάτρευα!!! Βέβαια ήμουν σίγουρη πως θα το λάτρευα και στην ηλικία που έχω τώρα.......... :/
Διαγραφήpisteuw pws se apogoiteuse pio polu gt perimenes tosa polla ap auto an opws leei k mia anagnwstria pio panw "dn ikseres ti paizei" tha eixes grapsei mia ligo kaluteri kritiki alla einai allo auto p thelw na sxoliasw.prwta apo ola thelw na pw oti exw antitheti apopsi me tn diki s kai briskw tromera adiko auto p les pws dn einai to aristourgima p pasxizei na apodiksei pws einai: to exei idi apodiksei pws einai! auto dn simainei oti aresei se olous fusika ;p akoma k an ontws eixe auto to kinitro o john green grafontas auto to biblio dn simainei oti dn exei apodiksei tn aksia t (to biblio)! genika sebomai tn gnwmi s kai exeis epixeirimata, tn stirizeis kapou alla thelisa na sxoliasw to sugekrimeno simeio gt to briskw aplws adiko:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι πως προσπάθησα για καιρό να μη μάθω τίποτα για τη συγκεκριμένη ιστορία αλλά δεν μπόρεσα να το αποφύγω τελικά. Πιστεύω πως είτε ήθελε να γράψει ένα σίγουρο μπεστσελλεράκι ο Γκριν είτε απλώς έγραψε μια ιστορία που ήθελε να πει, ήταν πολύ γρήγορο. Δεν πρόλαβα ούτε να συνδεθώ με τους ήρωες και κυρίως να νιώσω αυτά που ένιωσαν, κάτι που θεωρώ γενικά επιτυχημένο σε ένα βιβλίο. Για μένα αυτό είναι γενικά ένα βιβλίο που δε μ' άρεσε: όταν δε με βάζει στην ιστορία, δε νιώθω τα συναισθήματα που θα πρεπε να νιώσω. Δε με πειράζει καθόλου μια ιστορία να είναι κλισέ ή προβλέψιμη. Πολλές φορές προτιμώ ακριβώς αυτές. Αλλά όταν δε με κάνει να το νιώσω, όταν δε με αγγίζει, τότε για μένα η ιστορία δεν είναι καλή. Γι' αυτό και την έκρινα τόσο αυστηρά και αποστασιοποιημένα. Δεν αποκλείεται, βέβαια, να το διαβάσω και κάποια άλλη στιγμή της ζωής μου και να με αγγίξει περισσότερο.
ΔιαγραφήΦυσικά είναι καθαρά προσωπική μου άποψη, και όπως είπα και παραπάνω, ήμουν σίγουρη πως θα μου άρεζε όταν το έπιασα. Πάντως το αν είναι αριστούργημα ή όχι, πιστεύω μόνο ο χρόνος θα το δείξει. Γιατί και οι 50 αποχρώσεις έχουν πουλήσει τρελά, αλλά δε θα τις έλεγα αριστούργημα.. :P :)
Καλησπέρα καλώς σε βρήκα! Πολύ όμορφο ιστολόγιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒιβλιοφάγος και ταινιοφάγος, οπότε θα είμαι συχνά περαστική από εδώ! :)
Την ταινία αυτές τις μέρες την πρόσθεσα στο αρχείο μου για να την δω!
Η κριτική σου είναι πολύ εμπεριστατωμένη πάντως.
Το a walk to remember με άγγιξε αρκετά μπορώ να πω!
Καλή συνέχεια με δύναμη και αισιοδοξία!
Κατερίνα από το Positive Thinking Greece
Γεια σου Katerina και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια :) Ελπίζω να βρεις κι άλλα ενδιαφέροντα εδώ μέσα και με λιγότερες κακίες.. δε μου πολυαρέσουν τα άρθρα που γράφω κακίες :P (αλλά έπρεπε να γράψω και αυτά που σκεφτόμουν για τη συγκεκριμένη ιστορία με κάποιον τρόπο...)
ΔιαγραφήΈχεις πολύ, μα πάρα πολύ δίκιο! Τουλάχιστον εμένα με βρίσκει σύμφωνη η κάθε σου λέξη! Με απογοήτευσε και εμένα πάρα πολύ, δεν είναι σε καμιά περίπτωση από εκείνα τα βιβλία που τα διαβάζεις και νιώθεις στο στομάχι σου κόμπους και ρίγη συγκίνησης να σε διαπερνούν!Αν και είναι μια ιστορία με εφήβους(με ανθρώπους δηλαδή που βρίσκονται στην αρχή της ζωής) και πάσχουν από αυτήν την καταραμένη αρρώστια ούτε για μια στιγμή μπόρεσα να νιώσω την αδικία του πράγματος, την δυστυχία, ούτε καν την αγωνία του θανάτου όσο κι αν το προσπάθησα!Δεν αποκόμισα τίποτα από αυτό το βιβλίο...ίσως μόνο την άποψη να είμαι λιγάκι καχύποπτη και πιο προσεκτική την επόμενη φορά που διαβάζω κριτικές και βαθμολογίες στο goodreads!
ΑπάντησηΔιαγραφήKι εγώ να δεις εμπιστοσύνη!! Μέχρι και στο σινεμά πήγα με πακέτα χαρτομάντιλα, τόσο σίγουρη ήμουν ότι θα κλάψω!! Αλλά τίποτα.. δε με συγκινούσε με τίποτα :(
ΔιαγραφήΑυτή η κριτική με εκφράζει απόλυτα! Είμαι έφηβη και θεωρούσα πως η ιστορία αυτή θα με συγκινήσει αλλά αντίθετα δε με έκανε να νιώσω τίποτα, παρά μόνο οίκτο και για τους γονείς της Χέιζελ αλλά και για την ίδια την κοπέλα λόγω του ότι όντως είναι πολύ δύσκολος ο καρκίνος! Σίγουρα δε θα δοκίμαζα άλλα βιβλία του Green μιας και είναι ένας (αν μου επιτρέπεται η έκφραση) "εμπορικός" συγγραφέας που έχει πιάσει το feeling των σημερινών εφήβων και των παιδιών της ηλικίας μου και το εκμεταλλεύεται! :-) Πολύ καλά τα άρθρα σας κυρία Αλίκη και πολύ χαίρομαι που ανακάλυψα αυτήν την όμορφη βιβλιοχώρα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή-Γεωργία
Καλώς ήρθες στη Χώρα των Βιβλίων Γεωργία, εύχομαι να βρεις ενδιαφέροντα πράγματα εδώ :) Αλλά μη με λες κυρία, με κάνεις να νιώθω μεγάλη :P
ΔιαγραφήΔεν διαβασα το βιβλιο αλλα ειδα την ταινια και εκλαιγα σχεδον σε ολη την διαρκεια! τι να κανουμε; Και γω κλαιω ευκολα, ακομα και τωρα ενα δακρυ επεσε για τον παππου σου και την γιαγια σου... σνιφ σνιφ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα το διαβάσεις τότε αν σου άρεσε η ταινία :) Αλλά να έχεις και μπόλικα χαρτομάντηλα ;)
Διαγραφή