Hocus Pocus (1993)

Το Hocus Pocus (στα ελληνικά: "Οι τρεις μάγισσες") είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες του Χάλογουιν, αλλά και γενικότερα. Εκτυλίσσεται στο Σάλεμ και έχει πρωταγωνίστριες 3 σατανικές μάγισσες, έναν έφηβο που είναι παρθένος (και του το χτυπάνε σε όλη την ταινία!!), τη μικρή του αδερφή που είναι κορυφή, την καρακουκλάρα συμμαθήτριά του που μοιάζει τρία χρόνια μεγαλύτερη, μοντέλο και του πέφτει και πολλή, μια γάτα που μιλάει και ένα ...βιβλίο (γιατί είπαμε, δεν έχουμε άσχετες ταινίες εδώ μέσα από το θέμα μας. Υπάρχει πρωταγωνιστής βιβλίο!!), το οποίο είναι ακόμη πιο σατανικό, αφού ήταν δώρο στις μάγισσες από τον ίδιο τον διάβολο και είναι δεμένο με ανθρώπινο δέρμα!! Έχει κι ένα μάτι και όταν το φωνάζεις έρχεται πετώντας (το όνειρο κάθε τεμπέλη βιβλιοφάγου!)

Μερικές Ανατριχίλες (μέρος 1ο)

Όταν ήμουν μικρή κάθε Σάββατο πρωί στηνόμασταν μπροστά στην τηλεόραση για να δούμε Sailormoon, Dragonball, Power Rangers και... Ανατριχίλες!!! Η μουσική των τίτλων αρχής της σειράς που βασιζόταν στα βιβλία του R.L.Stine, προμήνυε στιγμές απόλυτου τρόμου και αγωνίας που έφτανε στα ύψη (μην τα δείτε τώρα, θα τρομάξετε ΜΟΝΟ με το πόσο χάλια είναι οι ηθοποιοί και τα ας-τα-πούμε-εφέ)!

Μαθαίναμε από μικρά να παρακολουθούμε θρίλερ, βλέπετε, από έναν δεξιοτέχνη των παιδικών (!) θρίλερ που όμως ισχυρίζεται πως στα βιβλία του ποτέ δεν πέθανε κανένα παιδάκι. Ξέρετε... πέρα από όλα εκείνα που είναι ήδη νεκρά!

5 Ιστορίες με Φαντάσματα

Τα φαντάσματα είναι πραγματικά τα αγαπημένα μου φανταστικά πλάσματα (σχεδόν τα πιστεύω μια σταλιά και μεταξύ μας τα έχω ψάξει και λίγο) και πάντα μα πάντα με γοήτευαν ιστορίες με φαντάσματα, με αυτή τη μελαγχολία που κουβαλούν μαζί τους, τη θλίψη της χαμένης τους ζωής και όλα εκείνα που δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν, όλα τα λάθη κι όλα τα βάσανα που τους συμμάδεψαν ακόμα και μετά το θάνατο. Δεν ξέρω γιατί πραγματικά, αλλά ήταν πάντοτε τα αγαπημένα μου θρίλερ, τότε που έβλεπα ακόμα θρίλερ, όλα εκείνα με τα φαντάσματα (ότι πιο τρομακτικό για μένα τα ψυχοπαθή φαντάσματα, τύπου "σανατόριο", "ψυχιατρείο" και τέτοια). Βέβαια, στο σπίτι που μένω τώρα (ένα παλιό αρχοντικό του 1935) δε με συμφέρει να πιστεύω και πολύ στα φαντάσματα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα!!

Είπα λοιπόν να ψάξω να βρω όλα εκείνα τα βιβλία με πρωταγωνιστές φαντάσματα που έχω διαβάσει και να σας τα προτείνω. Δεν σας κρύβω πως μερικά από αυτά συγκαταλέγονται στα πιο αγαπημένα μου βιβλία έβερ!!

Τρούφα μου... Μουτρούφα!!

Αγαπώ πολύ τα παραμύθια, πιστεύω πως δεν πρέπει ποτέ να σταματήσουμε να τα διαβάζουμε, όσα χρόνια κι αν περνάνε, να κρατάμε έστω έτσι επαφή με το παιδί που κρύβουμε μέσα μας αντί να το θάβουμε και να το ξεχνάμε. Σε έναν κόσμο μεγάλων που είναι τόσο σκληρός και μας κλέβει την αθωότητα και όλα τα παιδικά μας όνειρα, τι πιο όμορφο από ένα παραμύθι για την πραγματική δύναμη της αγάπης και της καλοσύνης και τη διαβεβαίωση πως ακόμα και ο πιο μικρός και ασήμαντος μπορεί να κάνει τη διαφορά, ακόμα και να αλλάξει τον ίδιο τον κόσμο!

Πράγματα που λένε άτομα που δεν διαβάζουν (και μας εκνευρίζουν)

Σε γενικές γραμμές ο κόσμος αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος του ελεύθερου χρόνου του στο να κάνει οτιδήποτε άλλο πέρα από το να διαβάζει βιβλία. Γι' αυτό και άτομα που διαβάζουμε πολλές φορές έχει τύχει να ακούσουμε κουφά όταν πρωτογνωρίζουμε κάποιον και του εξομολογούμαστε το τρομερό μας χόμπι, το διάβασμα. Τα παρακάτω κουφά τα έχω ακούσει προσωπικά όλα στις κατά καιρούς γνωριμίες μου και σκέφτηκα να τα μοιραστώ μαζί σας.