"Συνέντευξη με το βαμπίρ", της Αν Ράις

Για εμάς τα παιδιά των τέλη 80s αρχές 90s, η ταινία "Συνέντευξη με έναν βρικόλακα" ήταν και must και κλασσική παράλληλα, και φυσικά ήταν υπερτέλεια και πηγαίναμε να τη δούμε σινεμά και ήμασταν άλλες ερωτευμένες με τον Μπραντ Πιτ, άλλες με τον Τομ Κρουζ και γινόταν κι ένας μικρός χαμός για την αηδιαστική σκηνή όπου ο Μπραντ Πιτ πίνει ένα ποντίκι, ενώ όλες ζηλεύαμε την πιτσιρίκα Κίρστεν Νταστ που από τόσο μικρή κατάφερε κι έκλεψε ένα φιλί του Μπράντ! Συνεπώς όταν έμαθα πως είναι βασισμένη σε βιβλίο έπρεπε να το διαβάσω, αμέσως μόλις έπεφτε στα χέρια μου. Το βιβλίο έπεσε, βέβαια, στα χέρια μου, αλλά κόλλησε για καιρό  στη λίστα με τα βιβλία που πάντα θέλω να διαβάσω αλλά ποτέ δεν το παίρνω απόφαση (μια λίστα που έχει αρχίσει να με ενοχλεί πλέον και θέλω να τελειώνω μαζί της για να βάλω καινούργια βιβλία σε μια νέα και ολόφρεσκη λίστα!). Αυτό έγινε τελικά φέτος, που είπα πως τέρμα πια, πρέπει να το διαβάσω. Τελικά ο άνθρωπος αλλάζει, και το βιβλίο αυτό δεν ήταν ούτε τόσο υπερφανταστικό όσο το περίμενα, αλλά ούτε και η ταινία που ξαναείδα αμέσως μετά με ενθουσίασε όπως παλιά.

Πρωτότυπος τίτλος: Interview with the vampire

Συγγραφέας: Anne Rice

Εκδόσεις: Bell

Ακολουθούμε τον κεντρικό ήρωα, τον Λουί, από τη στιγμή που τον κάνει βρικόλακα ο ψυχωτικός Λεστάτ και μπαίνουμε σε έναν κόσμο νύχτας, δολοφονιών, αίματος, και μιας βαρετής αιωνιότητας. Καλώς ή κακώς η αίσθηση αυτής της αιωνιότητας είναι διαρκής και άκρως κουραστική. Ο Λουί φιλοσοφεί συχνά για διάφορες έννοιες που τον απασχολούν, ενώ παράλληλα προσπαθεί να ξεφύγει από το δημιουργό του, πιστεύοντας πως θα βρει κι αλλού βρικόλακες που κάνουν πορτοκάλια! Το βιβλίο αφορά κυρίως την ψυχολογία ενός κατά τ' άλλα καλού ανθρώπου που βρέθηκε σε μια κατάσταση εντελώς αντίθετη από τη φύση του περιτριγυρισμένος από πλάσματα που είναι άκρως διαβολικά, να προσπαθεί να κρατήσει τον χαρακτήρα του όσο πιο ανθρώπινο γίνεται αρνούμενος να μετατραπεί ολοκληρωτικά σε έναν αιμοσταγή δολοφόνο. 

Δε θα έλεγα πως το βιβλίο διαβάζεται δύσκολα, αλλά ούτε και τελείως ευχάριστα. Είναι αρκετά κουραστικό και κάνει κοιλιά στη μέση και προς το τέλος. Μου άρεσε μόνο γιατί διηγείται την κλασσική ιστορία του βρικόλακα, χωρίς περίεργες μοντέρνες στρασίζουσες προσθήκες, γιατί εκτυλίσσεται στη Νέα Ορλεάνη (όπου μάλλον ζουν πράγματι βρικόλακες!), και κυρίως γιατί μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια, αν και τελικά το μπέρδευα πολύ με την επίσης βασισμένη σε βιβλίο της Αν Ράις, "Βασίλισσα των Καταραμένων" που μάλλον σαν ταινία μου άρεσε πιο πολύ, ή μπορεί κι εδώ να θυμάμαι λάθος. Η Ράις πριν τα παρατήσει και ασχοληθεί με το Χριστιανισμό (κάτι που μου φαίνεται ιδιαίτερα ενδιαφέρον), άφησε στο σύμπαν των βρικολάκων της κι ένα βιβλίο με την ιστορία του Λεστάτ, αν και η γραφή της δεν με ενέπνευσε να διαβάσω περισσότερα δικά της..

Εσείς το έχετε διαβάσει; Πώς σας φάνηκε;