"Οι Μάγοι" του Lev Grossman

Ένα πολύ πολύ κακό βιβλίο!

Σε γενικές γραμμές τα βιβλία φαντασίας είναι τα αγαπημένα μου. Τα βιβλία φαντασίας με μάγους ένα τσικ παραπάνω. Δε θυμάμαι ποτέ να διάβασα βιβλίο με έστω έναν μάγο (ακόμη και σε δεύτερο ρόλο, πχ στον Άρχοντα, τον Γκάνταλφ) που να μη μου άρεσε. Μέχρι που ήρθε αυτό το βιβλίο, που αποφάσισα να το διαβάσω γιατί ήμουν σε ψιλοχάλια φάση της ζωής μου και το θεώρησα σιγουράκι ότι θα με βοηθήσει να ξεχαστώ και να ξεφύγω, αλλά δεν υπολόγιζα πως το συγκεκριμένο βιβλίο θα ήταν τόσο κακό που θα κολλούσα σε αυτό 4 ολόκληρους μήνες, ώσπου θα έκανα το ανεκδιήγητο, να ξεκινήσω τη σειρά χωρίς να έχω καν τελειώσει το βιβλίο. Και αυτό το έσωσε στην ουσία, η σειρά ήταν πολύ πιο ευχάριστη, αρκετά πιο ενδιαφέρουσα, στον ίδιο βαθμό αχταρμάς, αλλά τουλάχιστον τη σειρά τη βλέπεις πιο εύκολα. Κι έτσι το τελείωσα. 

Η ιστορία έχει έναν κεντρικό ήρωα, τον Κουέντιν, που έχει πολύ δύσκολο όνομα για διεθνές ανάγνωσμα, και ο οποίος είναι ξεκάθαρα από τους πιο αντιπαθητικούς ήρωες που όσο προχωράει η ιστορία γίνονται ανυπόφορα πιο αντιπαθητικοί. Ο Κουέντιν, λοιπόν, κάπως κατά λάθος βρίσκεται σε ένα πανεπιστήμιο, το Μπρέικμπιλς, όπου θα εκπαιδευτεί για να γίνει μάγος. Βέβαια, η ασάφεια που υπήρχε μάλλον στο μυαλό του συγγραφέα (ο οποίος άκουσον άκουσον είναι και κριτικός στη New York Times!!) σχετικά με τον κόσμο που δημιούργησε είναι απτή σε κάθε σελίδα. Οι νεαροί μάγοι εκπαιδεύονται κανείς δεν ξέρει γιατί, δεν υπάρχουν δουλειές γι' αυτούς, δεν υπάρχει κάποιος λόγος για να μάθουν μαγεία, δεν είναι σαφές καν το τι μαθήματα διδάσκονται, γενικά είναι όλα μπερδεμένα και απροσδιόριστα. Αυτοί που μπαίνουν στη σχολή είναι διάνυες, που όμως δεν φαίνεται να τους νοιάζει το μέλλον τους (ρεαλιστικότατο!), και για να μην τα πολυλογώ, το πρώτο ενδιαφέρον πράγμα στο βιβλίο γίνεται στη σελίδα 168. 

Ο Κουέντιν γενικά είναι υπερβολικά (και υπερβολικά παράλογα) κολλημένος με μια σειρά βιβλίων που διάβαζε μικρός, τύπου όπως εμείς με τα Χάρι Πότερ, αλλά σε άρρωστο βαθμό. Το Φίλορι, είναι ένας κόσμος σαν τη Νάρνια, που αν τελικά δεν αποδεικνυόταν πραγματικός, και μέχρι όντως να αποδειχθεί, είναι υπερκουραστικό το πόσο συχνά και εμμονικά αναφέρεται. Κατά τ' άλλα τα χρόνια στο πανεπιστήμιο περνάνε σαν νεράκι μέσα στο πρώτο κιόλας βιβλίο (για όσους δηλαδή τους θυμίζει Χάρι Πότερ και Χόγκουαρτς το βρίσκω τουλάχιστον ιεροσυλία).

Η σειρά πολύ επιτυχημένα έχει μεταφέρει την ασάφεια και το μη νόημα της μαγείας της όλης υπόθεσης, έχει κρατήσει κάποια πολύ βασικά γεγονότα κι από εκεί και πέρα κινείται όπως της καπνίσει, σε σημείο και οι ίδιοι οι κεντρικοί ήρωες να μην είναι οι ίδιοι. Και καλά έκανε, γιατί το βιβλίο δεν αξίζει καν να μεταφερθεί στην οθόνη, απορώ με τι κριτήρια επιλέγουν εκεί στην Αμερική να κάνουν ταινίες και σειρές, σε εμάς η τριλογία μεταφράστηκε μόλις στο πρώτο βιβλίο κι εκεί σταμάτησε. Λογικό.

Πρωτότυπος τίτλος: The Magicians (book #1)
Συγγραφέας: Lev Grossman
Εκδόσεις: Λιβάνη
ISBN: 9789601422978
Σελίδες: 576 (για το Θεό!!)

Περίληψη: Ο Κουέντιν Κολντγουότερ, μαθητής της τρίτης λυκείου με πολύ υψηλό δείκτη νοημοσύνης, ξεφεύγει από την ανία της πεζής ζωής του διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας μια σειρά από μυθιστορήματα που εξελίσσονται στη μαγική χώρα Φίλορι. Όπως και όλοι οι άλλοι, θεωρεί ότι η μαγεία δεν υπάρχει - μέχρι που γίνεται απρόσμενα δεκτός σε ένα κρυφό κολέγιο μαγείας στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης.

Κι αφού τα είπα και ξέδωσα, πείτε μου κι εσείς αν έχετε διαβάσει αυτά τα βιβλία (και με συγχωρείτε αν σας πλήγωσα πολύ), ή αν έχετε μόνο δει τη σειρά και πώς σας φαίνεται ως τώρα.