Σαν μια τέτοια ταινία είναι αυτό το βιβλίο.

Μετά από ένα διάστημα στασιμότητας, πολύ άσκοπης σπατάλης χρόνου και γενικότερης εξάντλησης, μετά από μερικές χειμερινές ιώσεις και μια αντιβίωση για κλείσιμο, μετά την απόλυτη απελπισία της μνήμης των Τεμπών και της συνειδητοποίησης πως ζούμε (από τύχη) σε καθεστώς δικτατορίας στην Κουζκοτόπια, άνοιξε ο καιρός, βγήκε ο ήλιος, ηρέμησε λίγο το κρύο, βρήκα την όρεξη και το κουράγιο να βάλω ένα στοπ και μια τάξη. Σε πολλά επίπεδα, στο σπίτι, στα βιβλία, στο διάβασμα (όχι στο ψυγείο, ούτε στη ντουλάπα), στον ελεύθερο χρόνο, στον μικρό Κωνσταντίνο. Και το αισθάνομαι κάπως σαν... ξύπνημα.