Ο Χάρι Πότερ και το Τάγμα του Φοίνικα

"Ο Χάρι Πότερ και το
Τάγμα του Φοίνικα"
της Τζ.Κ.Ρόουλινγκ
από τις εκδόσεις
Ψυχογιός

Ή θα μπορούσαμε να του δώσουμε και τον τίτλο: "Ο Χάρι Πότερ και η Άμπριτζ" αφού η Κατσίκα (έτσι θα τη λέμε από δω και πέρα) παίζει μεγάλο ρόλο σε αυτό το βιβλίο το οποίο καταφέρνει να βγάλει από μέσα μας αισθήματα μίσους που δεν ξέραμε καν πως είχαμε! Το βιβλίο που κάνει το όνομα Ντολόρες να ηχεί στα αυτιά μας σαν εμετός. Και αυτό που έκανε το ροζ ζακετάκι πιο βρωμερό κι από το σπίτι της θείας μου που μυρίζει μούχλα!

Το βιβλίο αυτό ξεκινάει με έναν Χάρι φουλ στην εφηβεία, με νεύρα ως εκεί που δεν παίρνει, να ξεσπάει στον κοσμάκη που δεν του φταίει και να γίνεται κακός με όλους, και με τους φίλους του και με τα κορίτσια και με τους πάντες. Ο Χάρι είναι τσατισμένος γιατί όλοι είναι εναντίον του, τον θεωρούν θεοπάλαβο και τσιράκι του επίσης θεοπάλαβου Ντάμπλντορ, που στ' αλήθεια είναι, μόνο που ο διευθυντής δεν του δίνει σημασία, δεν του ρίχνει ούτε ένα βλέμμα και το αγόρι δεν ξέρει που παν τα τέσσερα.

Στα πρώτα πρώτα κεφάλαια, δύο Παράφρονες έρχονται στο Λιτλ Γουάκινγκ, και επιτίθενται σε έναν ανήλικο μάγο και έναν βλαμμένο Μαγκλ. Οι παγίδες γύρω από τον Χάρι στενεύουν από την πρώτη σελίδα αυτού του βιβλίου. Από τη μία προσπαθεί να προειδοποιήσει τον κόσμο πως ένας συγκεκριμένος μοχθηρός μάγος επέστρεψε, για το δικό τους καλό, και από την άλλη έχει να αντιμετωπίσει τη γενικότερη κατακραυγή αφού κανείς δεν τον πιστεύει και όλοι είναι σίγουροι πως κάνει τα πάντα για αυτοπροβολή (λες και το είχε ανάγκη κάτι τέτοιο ο Χάρι!). Το υπουργείο μαγείας αρνείται πεισματικά σαν 3χρονο παιδάκι να δεχτεί πως υπάρχει έστω και η απειροελάχιστη πιθανότητα να είναι όλα αυτά αλήθεια. Όχι! Σίγουρα θα φταίει ο Ντάμπλντορ που θέλει να πάρει για τον εαυτό του την εξουσία από τα χέρια του Φαντζ! Σε κάνει να απορείς αν όταν τα ισχυρίζεται όλα αυτά ο πιο ηλίθιος υπουργός μαγείας, χτυπάει και το πόδι του κάτω με πείσμα!

Ε... χμ..... ποιος άραγε; Μήπως ο Λόρδος Βόλτεμορτ;;;;;;;

Και όπως είναι φυσικό, το υπουργείο (που στο σύνολό του θυμίζει σε μεγάλο βαθμό τη σημερινή κατάσταση στη χώρα μας) κάνει τα στραβά μάτια, παραπληροφορεί τον κόσμο, κρύβει κάθε τι σκάρτο και προβάλει για σκάρτο κάθε τι σωστό και στέλνει και από πάνω την Κατσίκα στο σχολείο για να επιβάλει την τάξη και να δείξει σε όλους ποιος έχει την εξουσία. Η Κατσίκα από την πρώτη στιγμή τους απαγορεύει να χρησιμοποιούν μάγια και γενικότερα να έχουν άποψη διαφορετική από τη δική της. Σύντομα η δύναμή της μεγαλώνει και το σχολείο γίνεται στην κυριολεξία ένα θέατρο του παραλόγου! Δηλαδή, ακόμα και να το καλοσκεφτείς βρε σκατόψυχη βατραχομούρα, αντί να είσαι με την ομάδα Χάρι-Ρον-Ερμιόνη είσαι με τον ορισμό της σχολικής παρενόχλησης Μαλφόι-Κράμπε-Γκόιλ!!

Να και κάτι στο οποίο συμφωνούμε!!!!!!!!

Η Κατσίκα εκτός από το ότι μας σπάει τα νεύρα με το βατραχίσιο ξεροκέφαλό της, είναι ΚΑΙ ρατσίστρια! Στο πρώτο μάθημα του Χάγκριντ θέλεις απλά να της κοπανάς το κεφάλι στην ιτιά που δέρνει ενώ θα τη δέρνει παράλληλα η ίδια η ιτιά! Και ακόμα κι αν δεν συμπαθείς ιδιαίτερα την Τρελόνι, εύχεσαι να προβλέψει στο επόμενο φλιτζάνι της μια σειρά από βασανιστήρια για την "Μεγάλη Κατσικοειδή Επιθεωρήτρια του Χόγκουαρτς".

...και μόνο η παρουσία σου αποδεικνύει τα λεγόμενά σου!!

Παράλληλα με την αισθητότατη παρουσία της Κατσίκας στο βιβλίο (να μην ξεχάσω πως θέλω να γράφει επί τρία μερόνυχτα "Είμαι ένας σιχαμένος και γλοιώδης πισινός μπαμπουίνου" με την δική της πένα!!), οι τεταρτοετείς μαθητές του Χόγκουαρτς έχουν να δώσουν τα ΚΔΜ τους (Κοινά Διπλώματα Μαγείας) και έχουν πολύ, πάρα πολύ διάβασμα! Και ενώ όλα μα όλα αυτή τη χρονιά πάνε στραβά, είτε αυτό λέγεται Κουίντιτς, είτε παντελής έλλειψη ελευθερίας, είτε πλήρης αδιαφορία του Ντάμπλντορ, ο Χάρι βλέπει και κάμποσα όνειρα σχετικά με ένα μυστηριώδες τμήμα του υπουργείου μαγείας που υποτίθεται πως λαχταρά να επισκεφτεί ο Βόλτεμορτ.

Το πρώτο φιλί του Χάρι με ~~τη Μυρτιά που κλαίει~~ την Τσο!

Ο κοιτώνας του Ράβενκλοου (ο κοιτώνας της γραφούσας) σε αυτό το βιβλίο έχει την τιμητική του. Από τη μια έχουμε την Λούνα Λάβγκουντ, μια ελαφρώς ιδιόρρυθμη κοπελίτσα που όμως έχει χρυσή καρδιά και ανάμεσα στα άλλα παρδαλά που γνωρίζει θα σου δώσει και κάποιες πραγματικά χρήσιμες πληροφορίες, αλλά γνωρίζουμε και λίγο καλύτερα την Τσο Τσανγκ, το ερωτικό ενδιαφέρον του Χάρι, το πρώην κορίτσι του Σέντρικ, γνωστό και ως μετενσάρκωση της Μυρτιάς που κλαίει. Πάντως μην παίρνετε στραβά όλο τον κοιτώνα εξαιτίας μερικών λίγο ιδιόμορφων περιπτώσεων, κατά βάθος είμαστε μια χαρά παιδιά!!

Το πρώτο Τάγμα του Φοίνικα, τα μέλη του οποίου έχουν
σχεδόν ολοκληρωτικά αποδεκατιστεί από τον Βόλτεμορτ και τους οπαδούς του.

Για να μη μακρηγορήσω και για να συνεχίσω παρακάτω στα σπόιλερ, έχω να πω απλά ότι το συγκεκριμένο είναι από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία της σειράς. Έπιασα τον εαυτό μου να δοκιμάζει ένα πλήθος συναισθημάτων, από μίσος και υπέρτατο εκνευρισμό ως γέλιο (πραγματικά έχω γελάσει με το συγκεκριμένο βιβλίο) και από χαρά (πιθανότατα όταν μου το έκαναν δώρο κάποια περασμένα Χριστούγεννα) έρωτα (πρώτη φορά που ερωτεύτηκα λογοτεχνικούς ήρωες ήταν σε αυτό το βιβλίο και ακούν στα ονόματα Φρεντ και Τζορτζ!!) ως την απόλυτη θλίψη.

"χεχεμ" στα μούτρα σου!!!!!!

Πάντως μπορεί να μισείς την Μπέλατριξ και τον Βόλτεμορτ και τον Μαλφόι, αλλά τα συναισθήματά σου για την Άμπριτζ δεν συγκρίνονται με κανένα!!

* * * Σ Π Ο Ι Λ Ε Ρ * * *

Σε αυτό το βιβλίο δεν είχαμε κάποια ανατροπή τύπου "Η Κατσίκα ήταν τελικά καλή και έπαιζε θέατρο ως το τέλος", σε αυτό το βιβλίο στην ουσία επί ένα χρόνο ο Βόλτεμορτ προσπαθούσε να πείσει τον Χάρι να πάει στο Τμήμα Μυστηρίων για να πάρει την προφητεία που ο ίδιος δεν μπορούσε να πάει να πάρει μην τον πάρει κανένα μάτι, μόνο που εκεί προς το τέλος είπε ας πάει το παλιάμπελο και πήγε στο υπουργείο λίγο πριν ανοίξει κι έκατσε να κάνει και έναν χαλασμό κόσμου, όχι σε κανένα κρυμμένο τμήμα στα μουλωχτά, αλλά μέσα στη μέση του αιθρίου παρεούλα με τον ίδιο τον Ντάμπλντορ! Και όλα αυτά τζάμπα, για μια προφητεία που δεν ήταν στην ουσία κανένα όπλο, που καταστράφηκε προτού την ακούσει κανείς, μα που ήδη την είχε ακούσει ο Ντάμπλντορ, οπότε υπήρχε σαν αρχείο κι εκτός υπουργείου, στο κεφάλι του διευθυντή του Χόγκουαρτς!

Όχι καλέ, τα μάτια σου θα κάνουν πουλάκια!! Ρώτα κι
εκείνον τον χαλβά πίσω σου και θα σου πει πως ούτε
κι εκείνος είδε τίποτα!!!

Το τι ακριβώς συνέβαινε με τον Ντάμπλντορ και γιατί επί ένα χρόνο απέφευγε τον Χάρι δεν το έχω πολυκαταλάβει ακόμα, δεν μου στέκει δηλαδή.. Όπως και το γιατί τον ένιωθε τόσο έντονα ο Χάρι μέσα του τον Βόλτεμορτ όταν υποτίθεται πως ο πεμπτουσιωτής του υπάρχει μεν αλλά σε κάποια λανθάνουσα μορφή που υποτίθεται πως δεν είναι ακριβώς ξύπνια. Υποθέτουμε επίσης πως όσο ο Ντάμπλντορ κρατούσε μια απόσταση από τον Χάρι, και όταν ακόμα εξαφανίστηκε από το γραφείο του και δεν τον έβρισκε κανένας (πφφ! Μα καλά τι νόμισαν;) θα προσπαθούσε να καταλάβει γιατί και πώς ο Βόλτεμορτ επέστρεψε, σωστά; Για τόσο πανέξυπνος και πάνσοφος που είναι, πολύ αργεί να βγάλει το συμπέρασμα!

Πάντως παρόλη αυτή την περίεργη συμπεριφορά του Ντάμπλντορ, τον βρίσκω έναν από τους πιο συναρπαστικούς λογοτεχνικούς ήρωες που έχω συναντήσει στη ζωή μου!

"Μπορείς να συνεχίσεις να σπας τα πράγματά μου. Τολμώ να πω πως έχω πάρα πολλά"

...αυτή η συμπεριφορά του, αυτή η ηρεμία που δεν τον νοιάζουν τα υλικά με κάνουν να εύχομαι, αν θα μπορούσα να είμαι κάποιος λογοτεχνικός ήρωας, να ήμουν ο Ντάμπλντορ!!!

Δεν ξέρω αν τελικά ευχαριστήθηκα την τιμωρία της Κατσίκας, αλλά σίγουρα το καταχάρηκα όταν στο τέλος ο Ρον την κορόιδευε στο αναρρωτήριο!! Να σημειώσω κάποια πράγματα που πραγματικά αξίζουν όσκαρ σε αυτό το βιβλίο:

Κάπου εδώ παθαίνεις έναν κεραυνοβόλο έρωτα!!!

Ο Φρεντ και ο Τζορτζ μέσα σε ένα κεφάλαιο γίνονται όχι μόνο οι ήρωες του Χόγκουαρτς αλλά και κάθε αναγνώστη του βιβλίου ανα την υφήλιο. Ο ίδιος ο Πιβς τους βγάζει το καπέλο, όταν κατά την ηρωική τους έξοδο του δίνουν την εντολή να κάνει τη ζωή της κόλαση!
Η ανάμνηση του Σνέιπ που απομυθοποιεί τον πατέρα του Χάρι δίνει ακόμη περισσότερη ζωή στο αριστούργημα της Ρόουλινγκ. Μπορεί να ήταν φοβερός τύπος, αλλά είχε κι εκείνος, όπως ο περισσότερος κόσμος, στιγμές εφηβικής ζωής που τον έκαναν να ντρέπεται αργότερα.
Νόμιζε στ' αλήθεια, έστω και για μια στιγμή ο ηλίθιος ο Φαντζ και η βατραχομούρα Κατσίκα του ότι θα μπορούσαν να απλώσουν έστω και το μικρό τους δαχτυλάκι στον Ντάμπλντορ; Έφτασε ως εκεί η αλαζονεία και η ξεροκεφαλιά τους; Το σημείο όπου κάνει σμπαράλια του γραφείο του κι εξαφανίζεται αλλά και η ανικανότητα της Κατσίκας αργότερα να μπει στο γραφείο του διευθυντή (ε την Κατσίκα που ήθελε να κάτσει κι εκεί που καθόταν!!!!) τους γελοιοποιεί ολοκληρωτικά στα ίδια τους τα μάτια ακόμα κι αν είναι τόσο τυφλοί ώστε να μην το βλέπουν!!!

Ο Χάρι ετοιμάζεται να πάει να σώσει τον Σείριο. Από τον Βόλτεμορτ (που ο κόσμος δεν τολμάει ούτε το όνομά του να προφέρει). Λέει στην κυριολεξία ότι πρέπει να πάνε να τον σώσουν. Αλλά βέβαια, όταν έχεις επιζήσει ήδη 3 βιβλία από τον Βόλτεμορτ ΚΑΙ όταν ήσουν μωρό, έχεις αυτή την εκνευριστική σιγουριά ότι πάλι θα τη γλιτώσεις και θα μπορέσεις να σώσεις όλο τον κόσμο!!

Ξαναδιαβάζοντας αυτό το βιβλίο μου σχηματίστηκε η απορία πραγματικά τι λόγο είχε να υπάρξει γενικά ο Γράουπ, μια απορία που πιθανόν να λύνεται στα επόμενα βιβλία αλλά να μην τη θυμάμαι. Πάντως στο συγκεκριμένο λειτούργησε καθαρά ως από μηχανής θεός όταν τον χρειάστηκαν για να ξεφύγουν από τους Κενταύρους.

Ωραία σαν ήρωας, αλλά
σκότωσε τον Σείριο!!!!!!!!!!!!!!

Σκεφτόμουν πόσο μεγάλη ιστορία θα πρέπει να κρύβεται πίσω από την Αψίδα με το Πέπλο στην Αίθουσα του Θανάτου. Μου προκαλεί γενικά μια περιέργεια, έναν θαυμασμό κι ένα δέος αυτό το πέρασμα στην άλλη ζωή, σκέφτομαι πως κάποτε θα βρισκόταν σε κάποιο μέρος πάνω στη γη και κάμποσοι μάγοι και Μαγκλ θα περνούσαν από μέσα βρίσκοντας αιφνίδιο θάνατο. Σκέφτομαι πως η Αψίδα θα ήταν πανάρχαια και πως θα προσπάθησαν με τρομερή δυσκολία να την ξεμαγέψουν αλλά δεν τα κατάφεραν και πως η μόνη λύση ήταν να τη μεταφέρουν μαζί με τη γη στην οποία ακουμπούσε στα έγκατα του υπουργείου μαγείας, με την ελπίδα πως δεν θα θρηνούσαν άλλα θύματα. Σκέφτομαι ακόμη πως η Αψίδα δε λειτουργούσε απλά σαν κάτι στο δρόμο σου που δεν πρόσεξες κι έπεσες μέσα, αλλά σαν ένα μαγικό αντικείμενο, κάτι σαν το δαχτυλίδι του Φρόντο, που σου θολώνει το μυαλό και σε τραβάει στο εσωτερικό της.

Το πέρασμα του Σείριου μέσα από το Πέπλο μου στοίχισε πολύ. Ήταν ένας από τους πιο αγαπημένους μου ήρωες όχι μόνο σε αυτά τα βιβλία αλλά γενικότερα σε ότι έχω διαβάσει. Όταν ξαναδιάβαζα το βιβλίο εν γνώση μου το καθυστερούσα μόνο και μόνο για να καθυστερήσω το θάνατό του και σκεφτόμουν πως τα βιβλία λειτουργούν κάπως σαν τις χρονομηχανές που έσπασαν, που έπεφταν από το ράφι, γίνονταν χίλια κομμάτια για να ξανασυναρμολογηθούν και να επιστρέψουν άθικτες στο ράφι τους κι έπειτα να ξαναπέσουν στο πάτωμα και να ξανασπάσουν, ακολουθώντας αυτή την ασταμάτητη πορεία επ' άπειρον. Έτσι και ο Σείριος, αν γυρίσω στις τελευταίες σελίδες αυτού του βιβλίου είναι νεκρός, και ο Χάρι ψάχνει μάταια να βρει ένα τρόπο να επικοινωνήσει μαζί του. Αν όμως γυρίσω στις πρώτες, είναι ακόμη ζωντανός, κάνει πλάκες με τα υπόλλοιπα μέλη του Τάγματος του Φοίνικα και διηγείται στον Χάρι ιστορίες από τα σχολικά του χρόνια με τον πατέρα του. Ήταν ένας πολύ ξεχωριστός ήρωας που έζησε μια πολύ άδικη ζωή και ο θάνατός του ήθελε να μας δείξει την ολοκληρωτική έλειψη πατρικής φιγούρας για τον Χάρι.

Αντίο Σείριε, θα σε αγαπάμε για πάντα!!!

Κι επειδή αν συνεχίσω θα με ξαναπάρουν τα ζουμιά,

ας κλείσουμε συμφωνώντας πως για όλα φταίει η Κατσίκα!!!

4 σχόλια

Ιφιγένεια17/1/14 9:59 μ.μ.
Πω πω είχα καιρό να σκεφτώ τους θανάτους στο Χάρι Πότερ και μόλις είδα τη φωτογραφία του Σείριου βούρκωσα ..... :'( Και αυτό το "Αντίο Σείριε, θα σε αγαπάμε για πάντα!!!" με αποτελείωσε βρε Αλίκη !!

Μίσησα την Άμπριτζ, την μίσησα πολύ αλλά το πιστεύεις πως η κλαψιάρα Τσο με εκνεύρισε λίγο περισσότερο σε κάποιες φάσεις ;Ντάξει οκ όχι τόσο όσο η "κατσίκα" ( :P ) αλλά υπήρχαν στιγμές που ήθελα να τις δώσω μια σφαλιάρα έτσι γιατί μου είχε μουσκέψει το βιβλίο .Μα καλή μου οκ είσαι θλιμμένη αλλά έλεος πια !Κλαις όλη την ώρα και στην τελική σκέψου λίγο ποιος σε θέλει .Χελοοοοου ,δε μποι χου λιβντ .Έχασες το αγόρι σου το ξέρω , μέχρι κι εγώ στεναχωρήθηκα γι αυτό αλλά πρέπει να σταματήσεις να κλαις .

Όσο για το κορυφαίο που έγραψες : "Να μην ξεχάσω πως θέλω να γράφει επί τρία μερόνυχτα "Είμαι ένας σιχαμένος και γλοιώδης πισινός μπαμπουίνου" με την δική της πένα!! " εντάξει....κλαίω απο τα γέλια !!χαχαχαχαχα

Ορίστε τι κατάφερες τώρα με την παρουσίαση ;;Είχα πει δεν θα σχολιάζω για να μη μου ανοίγει η όρεξη αλλά δεν άντεξα αυτή τη φορά :P
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Unknown20/1/14 12:27 μ.μ.
1oν είναι "η γράφουσα" και όχι "η γραφούσα" και δεύτερον, τι μας φταίνε οι καθ' όλα αθώες και χαριτωμένες κατσικούλες για να τις προσομοιάζουμε με το τέρας που ακούει στο όνομα Ντολόρες Άμπριτζ;
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις