"Βίλα Θλίψη" του Πατρίκ Μοντιανό

Το δεύτερο βιβλίο που διαβάσαμε με τη Λέσχη του Τρελοκαπελά στα πλαίσια του αφιερώματος στη Γαλλική Λογοτεχνία, ήταν η "Βίλα Θλίψη" (ή "Βίλα της θλίψης") του πρόσφατα βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας, Πατρίκ Μοντιανό. Θεωρώ πως δεν είναι το καλύτερο βιβλίο του, τουλάχιστον από άποψη υπόθεσης, μα είναι ένα εξαιρετικό δείγμα της γραφής του, που φαίνεται πραγματικά υπέροχη, άλλωστε, γι' αυτή τη γραφή του βραβεύτηκε! 

Πρωτότυπος τίτλος: Villa Triste

Συγγραφέας: Patrick Modiano 

Εκδόσεις: Λιβάνη

ISBN: 978-960-14-2884-0

Ημερομηνία Έκδοσης: 2014

Σελίδες: 224

Περίληψη: Σε μια επαρχιακή λουτρόπολη της Γαλλίας, τη δεκαετία του '60, μια παρέα περίεργων ανθρώπων ζει μια περιπέτεια πίσω από την οποία παραμονεύει το μυστήριο και ο αισθησιασμός. Σε αυτήν εμπλέκονται ένας μυστηριώδης γιατρός, μια γοητευτική ηθοποιός και ένας ανυπότακτος δεκαοχτάχρονος. Πίσω από τη φαινομενική ηρεμία που βαραίνει την ατμόσφαιρα, γεγονότα και χαρακτήρες αναδεύονται αργά και υπόγεια. Η μοιραία συνάντηση του νεαρού Βικτόρ με την ωραία Υβόν γεννά έναν έρωτα που μοιάζει προορισμένος να κρατήσει αιώνια...

Ο Μοντιανό ζωγραφίζει τις εικόνες που περιγράφει με τα πιο ζωντανά χρώματα. Μας ταξιδεύει σε ένα καλοκαίρι του '60, στη νότια Γαλλία και πιθανόν στο Ανεσί, όπου συγκεντρώνονταν άσημοι και διάσημοι για να περάσουν το καλοκαίρι τους με τον τρόπο που επιθυμούσε ο καθένας. Ο 18χρονος ήρωάς μας, που συστήνεται ως Βικτόρ, θέλει να αποφύγει τα γεγονότα του πολέμου με την Αλγερία και καταφεύγει σε μια πανσιόν με ηλικιωμένους όπου περνάει ήσυχα τις μέρες του, ώσπου γνωρίζει την γοητευτική Υβόν, μια ανερχόμενη ηθοποιό, και τον εκκεντρικό "αδερφό" της Μεντ, που δηλώνει γιατρός. Οι δυο τους θα τον παρασύρουν σε έναν πολύ πιο έντονο τρόπο ζωής, μακριά από την ήρεμη πανσιόν, στο ξενοδοχείο Ερμιτάζ, όπου θα περάσουν στιγμές αισθησιασμού και κομψότητας που θυμίζει λίγο από Φιτζέραλντ και Όμορφο Γκάτσμπυ. 

Η ιστορία αυτή καθεαυτή δεν έχει να πει κάτι. Είναι απλά μια διήγηση κάποιων γεγονότων που έλαβαν χώρα κάμποσα χρόνια πριν. Ο συγγραφέας πολύ όμορφα ταξιδεύει από το σήμερα (κάπου στη δεκαετία του '70) στο χθες (περίπου 10 χρόνια πίσω) σε ένα μέρος που δεν άντεξε στο χρόνο, στις μνήμες ενός 18χρονου που έζησε ανέμελα ένα καλοκαίρι δίχως να τον νοιάζει κανείς και τίποτα, πλάι σε μια όμορφη γυναίκα που την κέρασε ένα σωρό ψέματα κι εκείνη τα δέχτηκε με χαρά και αφέλεια γιατί τη βόλευαν και την κολάκευαν. Αν με δυο λόγια θα μπορούσα να εκφράσω το τι μου άφησε το βιβλίο αυτό είναι πως ένιωσα σα να κοίταζα μια φωτογραφία. Από εκείνες που βλέπεις κάποιους νέους ανθρώπους σε μια αυθόρμητη πόζα σα να έχουν σταματήσει στο χρόνο, και αναρωτιέσαι πώς να ήταν τότε, πώς να ζούσαν, τι να συζητούσαν και πώς να περνούσαν τις μέρες τους. Νιώθω πως αυτά τα ερωτήματα μας απαντάει ο Μοντιανό στο βιβλίο του, και τα απαντάει πολύ αριστοτεχνικά.

Κι αν η υπόθεση δεν έχει κάτι να πει, το βιβλίο αυτό αξίζει πολύ για τις εικόνες του, την ατμόσφαιρα και το ταξίδι στη δεκαετία του '60. Και ακόμα κι αν η υπόθεση δεν είναι τόσο εντυπωσιακή από μόνη της, κανείς δε θα νιώσει πως έχασε το χρόνο του διαβάζοντάς το.

Το βιβλίο έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο το 1994 από τον Patrice Leconte, με τίτλο "Le Parfum d'Yvonne" (μτφ: Το Άρωμα της Υβόν). Πατήστε στην εικόνα για να δείτε το τρέιλερ.