Στο πρώτο μέρος είδαμε μερικές από τις πιο κλασσικές ταινίες του κινηματογράφου βασισμένες σε βιβλία που ξεπέρασαν σε δημοσιότητα. Εδώ θα δούμε τις υπόλοιπες, νεώτερες αριστουργηματικές μεταφορές που έχουμε λατρέψει (και ναι, κάποιες δεν ξέραμε καν πως ήταν στην πραγματικότητα μεταφορές!). Και τα δύο μέρη μπορείτε να τα βρείτε σε ένα, στο buzzfeed.
Ο τελευταίος των Μοϊκανών (1992)
Σκηνοθεσία: Michael Mann
Σενάριο: Michael Mann και Christopher Crowe
Βασισμένο στο: Ο τελευταίος των Μοϊκανών (1826) του James Fenimore Cooper, εκδόσεις Μοντέρνοι Καιροί
Γιατί είναι καλύτερο: Το μυθιστόρημα του Cooper μπορεί να είναι ένα κλασσικό του 18ου αιώνα, αλλά θέλει πολλή υπομονή. Ο λόγος του είναι πυκνός και υπερβολικά λεπτομερής, και η πλοκή κινείται απίστευτα αργά. Η ταινία, από την άλλη, είναι μια εξαιρετική παραγωγή του Michael Mann, και τα βγάζεις πέρα πολύ πιο εύκολα μαζί της.
Jurassic Park (1993)
Σενάριο: Michael Crichton και David Koepp
Βασισμένο στο: Jurassic Park (1990) του Michael Crichton, εκδόσεις Bell
Γιατί είναι καλύτερο: Όταν πρωτοβγήκε στη μεγάλη οθόνη, κοντά στα 25 χρόνια πριν, το Jurassic Park ήταν ένα μεγαλειώδες τεχνολογικό κατόρθωμα - και εξακολουθεί να είναι. Είναι δύσκολο να συγκριθεί το βιβλίο με τους τρισμέγιστους δεινόσαυρους της ταινίας. Και όπως και με τα "Σαγόνια του καρχαρία", οι ανθρώπινοι χαρακτήρες εξελίσσονται καλύτερα και είναι πιο συμπαθητικοί στην ταινία, κάτι που κάνει τους θεατές να ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο για το αν θα επιζήσουν.
Forrest Gump (1994)
Σενάριο: Eric Roth
Βασισμένο στο: Γκαμπισμοί: Η εξυπνάδα και η σοφία του Φόρεστ Γκαμπ (1986) του Winston Groom, εκδόσεις Καστανιώτη
Γιατί είναι καλύτερο: Παρά την πλοκή που έχει η κινηματογραφική εκδοχή της, η ταινία έχει κόψει γενναία ποσότητα από το βιβλίο, πολλή από την οποία ήταν σκέτη ανοησία. Στο μυθιστόρημα, ο Φόρεστ γίνεται αστροναύτης και πάει στο διάστημα, όπου συναντάει έναν πίθηκο που τον λένε Σου, και προσγειώνεται στη ζούγκλα, για να γλυτώσει στο τσακ από κανίβαλους. Πράγματα που δεν μπήκαν στην ταινία, ευτυχώς!
Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ (1994)
Σενάριο: Frank Darabont
Βασισμένο στο: Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ του Stephen King, εκδόσεις Επιλογή/Θύραθεν
Γιατί είναι καλύτερο: Συγγνώμη, Στίβεν. Άλλη μια μεταφορά, που όπως και το "Στάσου πλάι μου" πρόκειται για νουβέλα, στην οποία προσθέτει βάρος και βάθος που λείπει από το πρωτότυπο. Η Τελευταία έξοδος θεωρείται από πολλούς μια από τις σημαντικότερες ταινίες όλων των εποχών, σε αντίθεση με τη νουβέλα, που δεν είναι παρά ένα από τα πιο μικρά έργα του Κινγκ.
Τζουμάντζι (1995)
Σενάριο: Greg Taylor, Jonathan Hensleigh, and Jim Strain
Βασισμένο στο: Jumanji (1981) του Chris Van Allsburg
Γιατί είναι καλύτερο: Εδώ κλέβουμε λίγο - το βιβλίο του Allsburg είναι ένα βιβλίο με εικόνες (και είναι και υπέροχο!). Παρόλα αυτά, αδιαμφισβήτητα η ταινία κάνει καλή δουλειά στο να επεκτείνει το σκεπτικό ενός επιτραπέζιου με πραγματικές συνέπειες στις ζωές των παικτών του.
Λος Άντζελες: Εμπιστευτικό (1997)
Σενάριο: Brian Helgeland και Curtis Hanson
Βασισμένο στο: Λος Άντζελες: Εμπιστευτικό (1990) του James Ellroy, εκδόσεις Άγρα
Γιατί είναι καλύτερο: Το βιβλίο του Ελλρόυ είναι ένα σύγχρονο νουάρ, αλλά η κινηματογραφική μεταφορά είναι ακόμη πιο εντυπωσιακή για τον τρόπο που συλλαμβάνει με ευκολία το Λος Άντζελες του 1950 με έναν τρόπο που έχει έναν αέρα ταυτόχρονα κλασσικό αλλά και σύγχρονο. Οι ηθοποιοί είναι άλλο ένα μεγάλο προτέρημα: Η Kim Basinger αποδεικνύεται η τέλεια Βερόνικα Λέηκ.
Fight Club (1999)
Σενάριο: Jim Uhls
Βασισμένο στο: Fight Club (1996) του Chuck Palahniuk, εκδόσεις Οξύ
Γιατί είναι καλύτερο: Κυρίως για το τέλος του, γι' αυτό ΠΡΟΣΟΧΗ SPOILER!!
Στο βιβλίο, τα εκρηκτικά δε λειτουργούν σωστά, ενώ στην ταινία βλέπουμε πολλαπλά εκρηκτικά, που πυροδοτούνται και ρίχνουν κάμποσους ουρανοξύστες. Ταιριάζει καλύτερα και στο ύφος της ταινίας, που είναι πιο επικριτική με τον Tyler Durden (Brad Pitt) και τα θέματά του απ' ότι το βιβλίο.
Ρέκβιεμ για ένα όνειρο (2000)
Σενάριο: Hubert Selby Jr. και Darren Aronofsky
Βασισμένο στο: Ρέκβιεμ για ένα όνειρο (1978) by Hubert Selby Jr., εκδόσεις Οξύ
Γιατί είναι καλύτερο: Όπως όλες οι ταινίες του Αρονόφσκι, το Ρέκβιεμ περιλαμβάνει εικόνες που μπορούν να σε στοιχειώσουν για καιρό αφού το δεις. Αλλά η συγκεκριμένη είναι ιδιαίτερα, αλύπητα σκληρή. Παρά το ότι το βιβλίο είναι παρομοίως σκοτεινό και θλιβερό, η ταινία καταφέρνει να σκοτεινιάσει και να θλίψει με έναν τρόπο που μόνο μια ταινία μπορεί.
Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών (2001-2003)
Σενάριο: Peter Jackson, Barrie M. Osborne, Fran Walsh, και Tim Sanders
Βασισμένο στο: Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών (1954–1955) του J.R.R. Tolkien, εκδόσεις Κέδρος
Γιατί είναι καλύτερο: Ο Άρχοντας του Πήτερ Τζάκσον είναι μια από τις καλύτερες μεταφορές όλων των εποχών. Βελτιώνει τα δύσκολα μυθιστορήματα του Τόλκιν - και παρόλο που οι πιο φανατικοί υποστηρικτές των βιβλίων δυσανασχετούν για κάποιες από τις αλλαγές, οι σεναριογράφοι εσκεμμένα και πολύ προσεκτικά άφησαν κάποια πράγματα έξω και κάποια άλλα μέσα, πράγμα που είναι και ο λόγος που οι ταινίες είχαν τόσο μεγάλη επιτυχία. (Προσωπικά πιστεύω πως ναι, τα βιβλία του Καθηγητή δεν είναι τα πιο εύκολα στην ανάγνωση, αν όμως τα αγαπάς έχουν απίστευτο ενδιαφέρον και παρόλο που οι ταινίες είναι από τις πιο αγαπημένες μου, τα βιβλία έχουν τη δική τους γλύκα).
Σκοτεινό Ποτάμι (2003)
Σκηνοθεσία: Clint Eastwood
Σενάριο: Brian Helgeland
Βασισμένο στο: Μυστικό Ποτάμι(2001) του Dennis Lehane, εκδόσεις Bell
Γιατί είναι καλύτερο: Ο Lehane είναι ένας εξαιρετικός συγγραφέας, γι' αυτό και τόσο συχνά μεταφέρονται βιβλία του στη μεγάλη οθόνη. Αλλά οι ιστορίες του φαίνεται να είναι καλύτερες εκεί παρά στο χαρτί, και το Μυστικό Ποτάμι είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα: Οι δυνατές ερμηνείες της ταινίας (με τους Sean Penn, Tim Robbins και Kevin Bacon) προσθέτουν ένα βάθος και μια συναισθηματική πλευρά που λείπει από το βιβλίο.
Το Ημερολόγιο (2004)
Σκηνοθεσία: Nick Cassavetes
Σενάριο: Jeremy Leven
Βασισμένο στο: Είμαι ερωτευμένος (1996) του Nicholas Sparks, εκδόσεις Modern Times
Γιατί είναι καλύτερο: Κάθε βιβλίο/ταινία του Σπαρκς είναι λίγο πολύ το ίδιο, και αν δεν αγαπάτε τις γλυκανάλατες ιστορίες αγάπης, το δακρύβρεχτο δράμα και τα χοντροκομμένα ηθικά διδάγματα, μάλλον δεν είναι για εσάς. Αλλά στην οθόνη, το Ημερολόγιο κατάφερε να συγκινήσει κοινό έξω από τις συνηθισμένες νόρμες του Σπαρκς, κυρίως χάρη στους Ryan Gosling και Rachel McAdams. Αυτοί ευθύνονται γι' αυτό.
Casino Royale (2006)
Σκηνοθεσία: Martin Campbell
Σενάριο: Neal Purvis, Robert Wade, και Paul Haggis
Βασισμένο στο: Casino Royale (1953) του Ian Fleming
Γιατί είναι καλύτερο: Με τα πάνω τους και τα κάτω τους οι άπειρες ταινίες του Μποντ έχουν κάνει γενικά μεγαλύτερη εντύπωση από τα βιβλία του Φλέμινγκ. Ο Μποντ είναι ένα κινηματογραφικό πρότυπο - και είναι στα καλύτερά του σε αυτό το ξαναξεκίνημα, που επιτρέπει μια πιο σύνθετη αφήγηση του χαρακτήρα. Συγκεκριμένα, η αντίδραση του Μποντ (Daniel Craig) στο θάνατο και την υποκρισία της Vesper Lynd (Eva Green) είναι πιο ειλικρινής στην οθόνη.
The Prestige (2006)
Σκηνοθεσία: Christopher Nolan
Σενάριο: Jonathan Nolan και Christopher Nolan
Βασισμένο στο: The Prestige (1995) του Christopher Priest
Γιατί είναι καλύτερο: Επειδή έχει να κάνει με μαγεία, το Prestige βασίζεται ιδιαίτερα στην παραπλάνηση του κοινού του - και παρόλο που και το βιβλίο και η ταινία τα καταφέρνουν, η αποκάλυψη της ταινίας είναι πιο μεγάλη, απλά και μόνο επειδή είναι τόσο εντυπωσιακή οπτικά. Η σκηνοθεσία του Νόλαν είναι επίσης πιο σκοτεινή, πιο λεπτομερής και τελικά πιο συναρπαστική από το βιβλίο.
Τα παιδιά των ανθρώπων (2006)
Σκηνοθεσία: Alfonso Cuarón
Σενάριο: Alfonso Cuarón, Timothy J. Sexton, David Arata, Mark Fergus, και Hawk Ostby
Βασισμένο στο: The Children of Men (1992) της P.D. James
Γιατί είναι καλύτερο: Η κινηματογραφική εκδοχή μεταφέρει πολύ αυθαίρετα το μυθιστόρημα της James, αλλά κρατάει πολλές από τις αρχικές της βασικές ιδέες. Κυρίως μετατρέπει την ιστορία σε κάτι παραπάνω από ένα απλό θρίλερ. Με τον Cuarón στο τιμόνι, κάποιες στιγμές η εμπειρία του κοινού είναι ανυπόφορα αγχωτική κάνοντας όλα εκείνα τα θέματα που υποβόσκουν ακόμη πιο ηχηρά.
Ο διάβολος φοράει Prada (2006)
Σκηνοθεσία: David Frankel
Σενάριο: Aline Brosh McKenna
Βασισμένο στο: Ο διάβολος φοράει Prada (2003) της Lauren Weisberger, εκδόσεις Λιβάνη
Γιατί είναι καλύτερο: Δυο λέξεις: Meryl Streep. Η εικονική ενσάρκωση της Μιράντα Πρίστλι είναι ένα μεγάλο χαρτί για την ταινία. Αλλά και το σενάριο της McKenna προσθέτει ένα βάρος που ήταν απαραίτητο, και κάνει τους χαρακτήρες λίγο πιο περίπλοκους, με αποτέλεσμα το κοινό να προσκολληθεί στην απολαυστικά σατανική προσωπικότητα της Streep και το παρελθόν της.
Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους (2007)
Σκηνοθεσία: Joel Coen και Ethan Coen
Σενάριο: Joel Coen και Ethan Coen
Βασισμένο στο: Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους (2005) του Cormac McCarthy, εκδόσεις Καστανιώτη
Γιατί είναι καλύτερο: Ο Μακάρθι έχει ένα πολύ ιδιαίτερο στυλ - αραιογραμμένο, προσεγμένο και δίχως σημεία στίξης, σε ενοχλητικό βαθμό. Μεταφέροντας το έργο του οι αδερφοί Κοέν, πρόσθεσαν και το δικό τους ξεχωριστό στυλ στη διαδικασία. Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία με πολύ πιο σκοτεινό χιούμορ και ειλικρινά, πιο συναρπαστική από το βιβλίο. Και το μπόνους: δε χρειάζεται να προσπαθήσει κανείς να τα βγάλει πέρα με την έλλειψη σημείων στίξης.
Αστερόσκονη (2007)
Σκηνοθεσία: Matthew Vaughn
Σενάριο: Jane Goldman και Matthew Vaughn
Βασισμένο στο: Αστερόσκονη (1999) του Neil Gaiman, εκδόσεις Κέδρος
Γιατί είναι καλύτερο: Αν και υπάρχουν διαφορές στην πλοκή, το βιβλίο και η ταινία κινούνται στην ίδια γραμμή. Την ταινία αφηγείται ο Ian McKellen, δίνοντας την εντύπωση ενός παραμυθιού. Αλλά όπως και με την "Πριγκίπισσα και τον Πειρατή", η ταινία έχει ένα αβαντάζ όσον αφορά την περιπετειώδη πλευρά της φανταστικής περιπέτειας, καθιστώντας έτσι την εμπειρία γεμάτη αγωνία πολύ περισσότερο απ' ότι στο βιβλίο.
Θα χυθεί αίμα (2008)
Σκηνοθεσία: Paul Thomas Anderson
Σενάριο: Paul Thomas Anderson
Βασισμένο στο: Πετρέλαιο: Θα χυθεί αίμα! (1926-1927) του Upton Sinclair, εκδόσεις Καστανιώτη
Γιατί είναι καλύτερο: Για να είμαστε δίκαιοι, η ταινία αυτή δεν είναι μια ακριβής μεταφορά του βιβλίου. Ο Anderson έλαβε υπόψιν του μόνο τις πρώτες 150 σελίδες. Παρόλα αυτά, η ταινία παίρνει το θέμα και τη σκοτεινή σάτιρα του βιβλίου, και μαζί με την οπτική του Anderson, τα χρησιμοποιεί για να δημιουργήσει κάτι πραγματικά αριστοτεχνικό και πολύ πιο ενδιαφέρον.
Το Κορίτσι με το Τατουάζ (2009)
Σκηνοθεσία: Niels Arden Oplev
Σενάριο: Nikolaj Arcel και Rasmus Heisterberg
Βασισμένο στο: Το κορίτσι με το τατουάζ (2005) του Stieg Larsson, εκδόσεις Ψυχογιός
Γιατί είναι καλύτερο: Στο βιβλίο βλέπουμε σε μεγάλο βαθμό την πρώην δημοσιογραφική φύση του Λάρσον. Η ταινία τα προσπερνάει όλα αυτά και προσηλώνεται στο πιο σημαντικό δημιούργημα του Λάρσον, την Λίσμπεθ Σαλάντερ (Noomi Rapace). (Η αμερικανική μεταφορά του 2011 είναι επίσης καλύτερη από το βιβλίο, αλλά όχι τόσο καλή όσο η ταινία του 2009).
Βρέχει κεφτέδες (2009)
Σκηνοθεσία: Phil Lord και Christopher Miller
Σενάριο: Phil Lord και Christopher Miller
Βασισμένο στο: Cloudy With a Chance of Meatballs (1978) της Judi Barrett
Γιατί είναι καλύτερο: Όπως και με το Jumanji, έτσι κι αυτό δεν βρίσκεται και τόσο δίκαια εδώ. Βασίζεται σε ένα παιδικό βιβλίο (και μάλιστα ένα κλασσικό) που την ουσία είναι μια απλή έμπνευση για την ταινία. Αλλά όσον αφορά τη βασική ιδέα του φαγητού που πέφτει από τον ουρανό, η ταινία διηγείται μια πιο ενδιαφέρουσα ιστορία. Μπορεί να μη θεωρείται ακόμη κλασσικό, αλλά θα έπρεπε.
Ο Φανταστικός κος Φοξ (2009)
Σκηνοθεσία: Wes Anderson
Σενάριο: Wes Anderson και Noah Baumbach
Βασισμένο στο: Ο φανταστικός κος Φοξ (1974) του Roald Dahl, εκδόσεις Ψυχογιός
Γιατί είναι καλύτερο: Κανείς δεν περίμενε ότι ο Anderson θα προσάρμοζε ένα παιδικό βιβλίο - και ο Baumbach είναι εξίσου μακριά από τα παιδικά. Αλλά αυτά είναι που κάνουν τον Φανταστικό κο Φοξ τόσο καλό. Είναι εντελώς κατάλληλο για παιδιά, χωρίς να αφήνει τίποτα κάτω. Κάποιες στιγμές, μπορεί να γίνεται εκπληκτικά ώριμο, μα παραμένει πολύ γλυκό.
Drive (2011)
Σκηνοθεσία: Nicolas Winding Refn
Σενάριο: Hossein Amini
Βασισμένο στο: Drive (2005) του James Sallis
Γιατί είναι καλύτερο: Όπως και το βιβλίο, έτσι και η ταινία έχει πολύ στυλ. Υπάρχει και ουσία, επίσης, αλλά θα πρέπει να δώσει προσοχή κανείς για να τη βρει. Και τα δύο διακρίνονται από μια αυτοκυριαρχία, αλλά λειτουργεί καλύτερα στην οθόνη, και όλες αυτές οι εκρήξεις βίας και πάθους, χαρακτηριστικό στοιχείο της δουλειάς του Refn, είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακές.
Πενήντα αποχρώσεις του γκρι (2015)
Σκηνοθεσία: Sam Taylor-Johnson
Σενάριο: Kelly Marcel
Βασισμένο στο: Πενήντα αποχρώσεις του γκρι (2011) της E.L. James, εκδόσεις Πατάκη
Γιατί είναι καλύτερο: Ναι, πραγματικά. Κοιτάξτε, μπορεί η ταινία να μην αξίζει για Όσκαρ - ή ακόμα και για Χρυσή Σφαίρα - αλλά είναι μια πολύ πιο ολοκληρωμένη και σέξυ εκδοχή της ιστορίας απ' ότι το βιβλίο, που είναι στην πραγματικότητα ένα ογκώδες fan fiction του Twilight, με αλλαγμένα ονόματα. Και με μια γυναίκα στη θέση του σκηνοθέτη, κατάφερε επίσης να κρατήσει την προσοχή λιγότερο στον πληκτικό κυρίαρχο Κρίστιαν Γκρέι (Jamie Dornan) και περισσότερο στη γυναικεία ευχαρίστηση.
Εσείς τι λέτε; Συμφωνείτε πως οι ταινίες ήταν καλύτερες;
5 σχόλια
Αυτό που έκανε ο Τζάκσον με τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών πιστεύω ότι είναι κινηματογραφικό κατόρθωμα... Όταν είχα πρωτοακούσει πως θα μεταφερθούν στον κινηματογράφο τα βιβλία του Τόλκιν, και μάλιστα από έναν Β' διαλογής σκηνοθέτη, φαντάστηκα πως το αποτέλεσμα θα ήταν κάτι μεταξύ Β-movie και Μαίκλ Μπέι αισθητικής...
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια, η τριλογία μας διέψευσε όλους!!!
(Γιατί βρε Πήτερ Τζάκσον έκανες και το Χόμπιτ;; Γιατι;;;;;;)
To Σκοτεινό ποτάμι σαν ταινία ήταν απλά υπέροχη. Το βιβλίο μου φάνηκε βαρετό και φλύαρο...
Για τον Κινγκ τα έχουμε ξαναπεί!!!
ΥΓ: Ελπίζω κάποιος καλός σκηνοθέτης να αναλάβει κάποια στιγμή να μεταφέρει αξιοπρεπώς και το Σάλεμς Λοτ στον κινηματογράφο...
Η πρώτη ταινία του Χόμπιτ μου άρεσε πάρα πολύ. Οι υπόλοιπες έχασαν αρκετά, ενώ η πρώτη προδιέθεται για κάτι πραγματικά επικό.. Δεν έχω πρόβλημα, βέβαια, να δω κάποια απόπειρα και για Σιλμαρίλιον ή κάποια άλλη ιστορία της Μέσης Γης. Ας είναι και χάλια :P
ΔιαγραφήΕμένα η ταινία το "Σκοτεινό Ποτάμι" μου είχε φανεί κουραστική (ήμουν και αρκετά μικρή βέβαια, τώρα ούτε που τη θυμάμαι). Το βιβλίο το έχω, αλλά ακόμα δεν το τόλμησα.
Το Σάλεμς Λοτ είναι από τις πιο αγαπημένες μου ιστορίες του Κινγκ, αλλά φοβάμαι πως ότι και να γίνει θα βγει λίγο b-movie ή τηλεταινία. Αναμένουμε τον Μαύρο Πύργο τώρα, που πιστεύω θα είναι κορυφή!! (Θα βγει και το Κινητό, με τους πρωταγωνιστές του "1408". Κλασσική αμερικανιά θα είναι, φυσικά, με John Cusack)
Για την πρώτη ταινία του Χόμπιτ εν μέρει θα συμφωνήσω!!
ΔιαγραφήΤο Σιλμαρίλλιον νομίζω πως μόνο σειρά θα μπορούσε να γίνει... Πάντως πολύ θα ήθελα να το δω στην μεγάλη οθόνη...
Στις ταινίες που ίσως ήταν καλύτερες από το βιβλίο εγώ θα έβαζα και τον "Ένοικο" του Ρομάν Πολάνσκι μιας και πρόσφατα διάβασα το βιβλίο στην συνανάγνωση... Νομίζω πως ο Πολάνσκι έδωσε μια ώθηση υπερφυσικού τρόμου σε ένα ,ούτως ή άλλως,δυνατό βιβλίο!!! Στα προτείνω και τα δυο...
Από τον Μαύρο Πύργο έχω διαβάσει μόνο το πρώτο βιβλίο το οποίο μου άρεσε πολύ!! Τα άλλα τα έχω ακόμα στο ράφι με τα αδιάβαστα!!! Όσο θυμάμαι ο πρωταγωνιστής Ρόλαντ ήταν λευκός. Πως του ήρθε να τον παρουσιάσουν μαύρο στην επερχόμενη σειρά;;;
Γενικά ο Πολάνσκι είναι πολύ ιδιαίτερος, κάνει ωραία δουλειά. Θα το κοιτάξω!!
ΔιαγραφήΕμένα το πρώτο του Μαύρου Πύργου δε μου άρεσε, ίσως αν το ξαναδιαβάσω να αλλάξω γνώμη. Θέλω πολύ, πάντως, να διαβάσω και τα υπόλοιπα της σειράς, πιστεύω αξίζει.
Λογικά η επιλογή του μαύρου ήταν για να προσελκύσουν και το αντίστοιχο κοινό, εδώ έβαλαν μαύρη ηθοποιό να παίξει την Ερμιόνη στο θεατρικό του Χάρι Πότερ και η συγγραφέας είπε μάλιστα πως πουθενά δεν αναφέρεται ότι δεν είναι μαύρη (ενώ αναφέρεται στα βιβλία της ως λευκή). Αλλά πιστεύω κι επειδή ο Idris Elba είναι δυνατό χαρτί για τη σειρά..
Πάντως, στο μυθιστόρημα Forest Gump, που έχω διαβάσει εγώ στα αγγλικά, δεν λέει τίποτε ούτε για αστροναύτες, ούτε για πιθήκους, ούτε για κανίβαλλους. Είναι απλώς μια υποδόρια σάτιρα του αμερικάνικου ονείρου και της αμερικάνικης πολιτικής, μέσα από τα μάτια ενός αφελούς χαρακτήρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή