"Το αγόρι με τη ριγέ πιτζάμα", του Τζον Μπόιν

Το συγκεκριμένο μικρό βιβλιαράκι που διαβάζεται σε μια καθισιά, είναι ένα από τα ομορφότερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ μου, και μια ιστορία που δύσκολα πείθεσαι πως δεν είναι πραγματική παρά αποκύημα της φαντασίας ενός ταλαντούχου συγγραφέα. Μετά όμως το ξανασκέφτεσαι, και συνειδητοποιείς πως ακόμα και να την επινόησε ένας άνθρωπος, δεν αποκλείεται καθόλου να συνέβη πράγματι κάποια στιγμή, μέσα στην καρδιά ενός πολέμου, όταν δύο μικρά παιδιά που είχαν γεννηθεί την ίδια μέρα συναντήθηκαν αντικριστά από ένα συρματόπλεγμα. Κι έγιναν φίλοι. Και δεν καταλάβαιναν τις απανθρωπιές που συνέβαιναν γύρω τους, τους λόγους που άνθρωποι με πυτζάμες εξαφανίζονταν έτσι στα ξαφνικά και όλα τους φαίνονταν παιχνίδι. Γιατί για τα παιδιά ο πόλεμος δεν έχει λογική, και δεν θα έπρεπε να έχει ούτε για τους μεγάλους!

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου δεν αποκαλύπτονται ιδιαίτερα πολλές λεπτομέρειες για την ιστορία, με την προοπτική να τη γνωρίσει ο αναγνώστης μόνος του. Κάπως έτσι τη γνώρισα κι εγώ. Εδώ θα βρείτε λίγα παραπάνω λόγια, μαζί με τις πολύ θετικές εντυπώσεις που μου έχει αφήσει το συγκεκριμένο βιβλίο. Βέβαια, είναι στο χέρι σας, να σταματήσετε την ανάγνωση αυτής της παρουσίασης εδώ και να διαβάσετε πρώτα το βιβλίο, ή να συνεχίσετε ως το τέλος και να τρέξετε ακόμη πιο γρήγορα στο πλησιέστερο βιβλιοπωλείο και να αγοράσετε ένα από τα καλύτερα βιβλία που θα μείνουν στη βιβλιοθήκη και την καρδιά σας!

Ο Μπρούνο είναι ένας μικρός Γερμανός, που μετακομίζει με την οικογένειά του σε ένα σπίτι στην εξοχή. Δεν είναι σαφές στο βιβλίο, αλλά μάλλον μετακομίζουν κάπου έξω από ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης Εβραίων, ίσως και το Άουσβιτς. Ο πατέρας του Μπρούνο είναι μάλιστα ένας υψηλόβαθμος στρατιωτικός του γερμανικού στρατού, πιθανόν υπεύθυνος του στρατοπέδου κοντά στο οποίο κουβάλησε την οικογένειά του και τον μικρό του γιο. 

Το αγόρι με τη ριγέ πιτζάμα, ο Σμούελ, είναι ένας μικρός Εβραίος που ζει μέσα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης και του αρέσει να παίζει πλάι στο συρματόπλεγμα. Εκεί θα γνωριστούν τα δυο παιδιά και θα αναπτύξουν μια τόσο ξεχωριστή όσο και απαγορευμένη φιλία, μια φιλία που προκαλεί συχνά δάκρυα στον αναγνώστη με την τελική κορύφωση να έρχεται δίκαια μεν, αλλά πολύ σκληρά για όλους τους ήρωες της ιστορίας αλλά και για εμάς τους ίδιους. 

Το ξεχωριστό με αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο όταν διαβάζεται από έναν ενήλικο, είναι πως βλέπουμε τα πράγματα μέσα από τα μάτια των παιδιών, που πραγματικά δεν καταλάβαιναν καθόλου τι γινόταν γύρω τους, παρά κοίταζαν τον πόλεμο μέσα από τα αθώα και άπειρα μάτια τους σαν δουλειές των μεγάλων που δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον.

Ένα βαθιά αντιρατσιστικό βιβλίο, που θα έπρεπε αν μη τι άλλο να διδάσκεται στα σχολεία, όχι μόνο σαν μάθημα ιστορίας, αλλά κυρίως σαν μάθημα ανθρωπιάς και ισότητας, μήπως και πάψει κάποια στιγμή ο κόσμος μας να είναι τόσο παράλογος.

Το βιβλίο μεταφέρθηκε με επιτυχία και στον κινηματογράφο το 2008, με κάποιες μικροαλλαγές στην ιστορία, που κράτησαν όμως το ύφος του βιβλίου και μετέφεραν με επιτυχία και ακόμη περισσότερη ένταση τα συναισθήματα από το χαρτί στην οθόνη.

Το έχετε διαβάσει/δει; Πώς σας φάνηκε;