Για το δεύτερο μήνα του αφιερώματός μας, η Λέσχη του Τρελοκαπελά παρέμεινε στη Βόρειο Αμερική και διάβασε ένα από τα πιο γνωστά βιβλία του Χένρι Τζέιμς, και από τα φημισμένα ως πιο τρομακτικά έβερ. Δεν καταλάβαμε το γιατί!
Πρωτότυπος τίτλος: The turn of the screw
Συγγραφέας: Henry James
Εκδόσεις: Μίνωας
ISBN: 978-618-02-0579-4 Σελίδες: 208
Η ιστορία μας αφορά μια νεαρή γκουβερνάντα που αναλαμβάνει να φροντίσει δύο μικρά παιδιά, τη Φλόρα και τον Μάιλς, που ζουν μόνα τους (με το υπηρετικό προσωπικό) σε ένα μεγάλο σπίτι με επάλξεις, μακριά από τον πολύ αδιάφορο κηδεμόνα τους που το μόνο που της ζητάει είναι να μην τον ενοχλήσει για κανένα λόγο. Το βιβλίο ξεκινάει πολλά υποσχόμενο, η ατμόσφαιρα είναι ότι πρέπει για κρύα φθινοπωρινά βράδια με χαμηλό φωτισμό και ζεστές κουβέρτες, το μυστήριο πλανάται από τις πρώτες σελίδες κιόλας, όμως τελικά η ιστορία είναι κάπως χλιαρή, γεμάτη υπονοούμενα, ασάφειες, και είναι από εκείνα τα βιβλία που δε σου δίνουν μια ξεκάθαρη απάντηση, παρά παίζουν με τον αναγνώστη ως το τέλος, όπου και σε αφήνουν με την απορία, τι συνέβη τελικά;
Σε γενικές γραμμές το βιβλίο δεν ενθουσίασε τρομερά ούτε τους Τρελοκαπελάδες, αλλά ούτε και τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης Κατερίνης που το διάβαζαν παράλληλα. Μάλιστα ο Τζέιμς χαρακτηρίστηκε και ως φαφλατάς! Αναμφίβολα όμως το συζητήσαμε πολύ και ψάξαμε να βρούμε μια λογική εξήγηση στα ερωτήματά μας.
Μερικά μέλη της Λέσχης του Τρελοκαπελά θέλησαν να μοιραστούν τις εντυπώσεις τους για το βιβλίο:
"Το βιβλίο βασίζεται στην υπαινικτικοτητα και το τι πραγματικά συμβαίνει είναι διφορούμενο. Οκ. Δεκτό. Δεν με πειράζει το να μην είναι ξεκάθαρο το τέλος, αλλά θα προτιμούσα παραπάνω δράση και...τρόμο! Εκτός και αν λανθασμένα το διάβασα σαν βιβλίο τρόμου και έπρεπε να έχω στο νου μου ότι πρόκειται για ένα βιβλίο ψυχολογικής προσέγγισης των ηρώων του και των ψυχαναγκασμων τους. Ήταν ένα βιβλίο γεμάτο λόγια, λόγια, λόγια και 2-3 γεγονότα. Τέλος πάντων, εγώ εξάλλου έχω "θέμα" γενικά με τα κλασσικά όποτε μη μου δίνετε και πολύ σημασία!"Εύα Μαυρομάτη
 |
| φωτογραφία της Ηρώς από τον Πόρο |
"Γενικοτερα δεν μπορω να πω οτι το ευχαριστηθηκα σαν βιβλιο... παρ ολα αυτα ηταν αρκετα καλο και μαλιστα στο πνευμα του χαλοουιν μιας κ ειναι η περίοδος τωρα..."Ηρώ
"Αν η εμπειρία μου με τον Τζειμς μου χει δείξει κάτι είναι πως ειναι πολύ καλός στο να δημιουργεί ένα κλίμα αβεβαιότητας. Δεν ξέρω αν το έγραψε πριν ή μετα από το Figure in the carpet, το οποίο ειναι η θεωρία του πως να γράψεις "μεγάλη" λογοτεχνία. Και η βίδα ειναι αυτο ακριβώς κατ' εμέ. Δε μαθαίνεις ποτε τι γίνεται γιατι το μυστικό ειναι τοσο καλα κρυμμένο που δεν υπάρχει περίπτωση να το βρεις. Βέβαια, αν αναλογιστεί κανείς πως τα κλασικά χαρακτηρίζονται από την τάση να σε κάνουν να σκεφτείς, ΟΚ το κατάφερε. Ψάχνουμε να αιτιολογησουνε τα ελάχιστα γεγονότα. Ήταν τρελή η γκουβερνάντα που υποτίθεται πως θυμίζει την Τζέιν Έυρ; Ήταν φαντάσματα οι υπηρέτες μιας κ έχουμε γοτθικό στοιχείο; Δε θα μάθουμε ποτέ γιατί ο Τζειμς ήθελε να κάτσεις να το βρεις μόνος σου μέχρι να τρελαθείς όπως έγινε και στη Φιγούρα. Μπορεί να μαι λάτρης των κλασικών αλλά sorry Τζειμς, you're not my cup of tea. Με ατμόσφαιρα για μέλι, άντε βρες τις τηγανίτες!"Χαρά Βλαχάκη
"Και εμένα μου φάνηκε καλό, αλλά όχι τέλειο. "Γιάννης Σαβουιδάκης
Η Έλλη, πάλι, έχει δει δύο ταινίες για αυτό το βιβλίο, αλλά δεν της άρεσε η ιστορία ούτε κι εκείνης πέρα από την ατμόσφαιρα στην αρχή.
Το μήνα Νοέμβριο ταξιδεύουμε Νότιο Αμερική, και διαβάζουμε τα "100 χρόνια μοναξιά" του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές. Αν θέλετε να πάρετε μέρος στη συνανάγνωση γίνετε μέλη στο γκρουπάκι. :)
3 σχόλια
Έχεις δίκιο! Παραείναι υπαινικτικό! Υποθέτω όμως ότι δεν είναι τρόμου ακριβώς, αλλά ψυχολογικής ανάλυσης χαρακτήρων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔες την ταινία Innocents. Υποτίθεται ότι έχει κοινά στοιχεία με το στρίψιμο της βίδας, αλλά πετυχαίνει και δημιουργεί πολύ υποβλητική ατμόσφαιρα και είναι ταυτόχρονα τρομακτική και τραγική.
Θυμάμαι οταν ημουν μικρή βλέπαμε ενα θρίλερ που λεγόταν «Οι Αλλοι» με τη Νικολ Κιντμαν και λέγανε πως ειχε σχεση με αυτό. Τελικα δε μου φαίνεται πως ειχε ιδιαίτερη σχεση..
ΔιαγραφήΑ, μπράβο, αυτό που λες είναι, με τη Νικόλ Κίντμαν! Μπέρδεψα τον τίτλο...
ΑπάντησηΔιαγραφή