Ούτε που ξέρω πώς μου ήρθε ένα βράδυ του Μαΐου να ξεκινήσω αυτό το βιβλίο. Είπα πως θα είναι το βραδινό μου βιβλίο, αλλά τελικά παρόλο που το διάβαζα μόνο βράδυ, με κέρδισε και δεν ήθελα να διαβάσω τίποτ' άλλο κατά τη διάρκεια της μέρας. Μου άρεσε η γραφή του γιατί δε με τρόμαζε, μου θύμιζε Ανατριχίλες*, και ήθελα να το δω να πηγαίνει προς την κατεύθυνση την οποία πήρε τελικά (ίσως κάποιος να το χαρακτήριζε κλισέ για το λόγο αυτό), μετά μου φάνηκε λίγο βαρύ και κατέληξε με ένα πολύ ωραίο τέλος, πρωτόγνωρο για Κινγκ!