Η χρονιά που έγινα 30

Οι άνθρωποι, και ιδίως οι γυναίκες, έχουμε την τάση να θέλουμε να τα φτιάξουμε όλα, να τα προσαρμόσουμε όλα έτσι όπως πρέπει να είναι, να τα βάλουμε όλα σε τάξη, στη δική μας τάξη, να τα ορίσουμε όλα όπως νομίζουμε πως πρέπει να οριστούν και αυτό το κάνουμε στο σπίτι μας, στη δουλειά μας και ακόμη χειρότερα στους ανθρώπους μας, απομακρύνοντάς τους από κάθε ελευθερία και δικαίωμα στην επιλογή τους διαφορετικό από αυτό που έχουμε στο μυαλό μας και νομίζουμε πως έχουμε και δίκιο, κι είναι απαράδεκτος εκείνος που δεν σκέφτεται όπως εμείς, και ανώριμος ο άλλος που δεν κάνει αυτά που ορίζει η κοινωνία για την ηλικία του. Έλεγχος, έλεγχος, έλεγχος.

Στα 30, στην Ελλάδα και σε μια μικρή πόλη όπως η εξωτική μας Κατερίνη, πρέπει να έχεις καταφέρει κάποια πράγματα. Να έχεις σπίτι, άντρα, τουλάχιστον ένα παιδί, να ξέρεις να μαγειρεύεις, να κάνεις δουλειές, να βγαίνεις με άλλες μαμάδες και να συζητάς για τις νέες δραστηριότητες που πρέπει να γράψεις το παιδί σου, που είναι 3. Διαφορετικά κάτι δεν κάνεις σωστά, τι περιμένεις; η τάδε έκανε αυτό και το άλλο, και συμφοιτήτριες, συμμαθήτριές σου, ακόμα και συμμαθητές σου, παντρεύτηκαν και κοίτα, εκείνη που κάνει και δεύτερο παιδί κι εσύ ακόμα δεν έκανες ούτε το πρώτο και οι φίλες σου που έχουν ήδη παιδιά σε λίγο θα τα στείλουν δημοτικό και τα δικά σου, όποτε, δεν θα κάνουν καν παρέα μαζί τους γιατί ήδη η διαφορά τους είναι μεγάλη και μόνο μεγαλώνει. Κι έχεις και κάποιους καλοθελητές, που σου λένε ότι σε πήραν τα χρόνια, τι περιμένεις; Και είναι για όλους τόσο απλό και εύκολο το να κάνεις ένα γάμο, σιγά καλέ; γιατί δεν παντρεύεσαι;

Όποιος ξέρω που έφτασε σ' αυτά τα ανόητα 30, το πήρε λιγότερο ή περισσότερο στραβά. Μπορεί να μην έχεις φτάσει εκεί που ήθελες (ή που "θα έπρεπε" να έχεις φτάσει) στη σχέση σου, στη δουλειά σου, στα οικονομικά σου. Μπορεί να μην έχεις ζήσει ότι έχεις φανταστεί, μπορεί να 'βγαλες και καμιά άσπρη τρίχα και να περνάς ένα μικρό πρώτο σοκ πως μεγαλώνεις.

 

Όμως στην πραγματικότητα τι θέλεις από τη ζωή σου; Έναν γάμο με οποιονδήποτε, ένα παιδί άρον άρον, μια οικογένεια στο τσακ μπαμ, να τελειώνουμε; Ή μήπως θέλεις να ζήσεις κάτι έντονο, να βρεις έναν άνθρωπο που στο ενδεχόμενο να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου μαζί του, ό,τι κι αν έρθει, ξέρεις ότι μπορείς να τον αντέξεις και να σε αντέξει; Να τον στηρίξεις και να σε στηρίξει; Βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε, να γίνουμε οι γονείς μας, ή κάποιος άλλος που θαυμάζουμε αντί να είμαστε ο εαυτός μας.

 

Ο Όσκαρ Γουάιλντ είχε πει: "Να είσαι ο εαυτός σου, όλοι οι άλλοι είναι πιασμένοι". Είναι τόσο χαλαρωτικό να είσαι ο εαυτός σου, χωρίς τα πρέπει που θέτουμε ακόμα και μόνοι μας. Τόσο απελευθερωτικό, τόσο υπέροχο! Έχουμε όλοι μια υπέροχη βάση για να χτίσουμε αυτό που εμείς και μόνο εμείς είμαστε. Να κάνουμε καλύτερο αυτό που μας δόθηκε.

 

Σήμερα είμαι 31, πέρασα ένα χρόνο φοβερά δύσκολο με όλες αυτές τις πιέσεις που δεχόμουν ως τώρα από ανθρώπους που με αγαπάνε (και δεν το αμφισβητώ αυτό), μα που νόμιζαν κι αυτοί πως ήξεραν το καλό μου, πιέσεις φοβερές που δεχόμουν από εμένα την ίδια. Χάλασα μια μπλοκαρισμένη σχέση που μετρούσε πάνω από 13 χρόνια και στα μάτια μου δεν προχωρούσε, φυσικά, και την ξαναχτίζω τώρα από την αρχή. Σταμάτησα να διαβάζω, να γράφω. Πλήγωσα και πληγώθηκα πολύ, ζήτησα συγγνώμη ειλικρινά, γνώρισα τόσο διαφορετικούς ανθρώπους, έψαξα πάρα πολύ τον εαυτό μου και αυτό που βρήκα με έχει κάνει σήμερα πολύ πολύ ευτυχισμένη. Όταν αφήνεις τους γύρω σου να κάνουν αυτό που θέλουν χωρίς να τους ελέγχεις το κάθε βήμα, όταν δεν λες την άποψή σου, πόσο μάλλον να την επιβάλεις, χωρίς να σου το ζητήσει κανείς και απλά παρατηρείς και φροντίζεις να αλλάξεις ΜΟΝΟ εσένα φεύγει όλο αυτό το άγχος και η αρνητικότητα από πάνω σου.

 

Σταμάτα να πιέζεις και να πιέζεσαι, ζήσε το τώρα, ξέρω, τα έχεις ξανακούσει αυτά, όλοι τα λένε, ίσως τα καταλάβεις κάποια στιγμή μόνος σου. Δε γίνεται τίποτα τρομερό μετά τα 30 αν δεν είσαι ο τυπικός ενήλικας. Κι ότι δεν έχεις κάνει ακόμα είναι μπροστά σου και θα είναι τόσο συναρπαστικό όταν έρθει εκεί που δεν το περιμένεις! Μη μπερδεύεσαι, δε ζω σε καμιά ουτοπία, ούτε και η ζωή μου είναι τέλεια. Έχω 2 δουλειές και 3 αφεντικά, δεν τρέφομαι καθόλου σωστά και δε γυμνάζομαι ούτε λίγο. Προσωπικός χρόνος μηδέν, σοβαρά προβλήματα υγείας σε κοντινά μου πρόσωπα, χρέη σε ΔΕΗ, εφορίες και δε συμμαζεύεται, αλλά δεν επιλέγω να κοιτάξω και να προσέξω όλα τα άσχημα, όλα αυτά που δεν έχω. Και ξέρω πως το μέλλον δεν θα είναι πάντα ευνοϊκό, μα θα το αντιμετωπίσω με ειλικρίνεια και χωρίς επιπρόσθετες πιέσεις.

 

Δεν μπορώ να σου εγγυηθώ πως θα είμαι εδώ πάντα, θέλω να ελπίζω όμως πως επέστρεψα κι εδώ! Και θέλω να σου εκμυστηρευτώ όλα αυτά τα όμορφα που ανακαλύπτω, να σου πω πώς είναι η ζωή με τον μικρό μου γίγαντα, τι είδα, τι διάβασα, τι αγόρασα, τι με ενέπνευσε, τι δοκίμασα, τι σκέφτομαι και να μου πεις κι εσύ τα δικά σου. Σε ευχαριστώ που ξόδεψες χρόνο να με διαβάσεις. Κι αν είσαι ακόμα εδώ από παλιά, σε ευχαριστώ διπλά!