#Μείναμε_σπίτι: Η Κυρία με τις καμέλιες, Στίβεν Κινγκ, Άλκη Ζέη κ.ά.

Είναι η ιστορία του μικρού Αύγουστου που γεννιέται με ένα πρόβλημα που του έχει παραμορφώσει τρομερά το πρόσωπο (λέγεται σύνδρομο Treacher Collins και μπορεί να εμποδίζει ακόμη και βασικές ανθρώπινες λειτουργίες όπως την ακοή για παράδειγμα). Ο Αύγουστος πηγαίνει για πρώτη φορά σχολείο στα 10 του και έρχεται αντιμέτωπος τόσο με τον σκληρό, όσο και με τον υπέροχο κόσμο των παιδιών. Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε κεφάλαια, στα οποία βλέπεις κάθε φορά την κατάσταση από τα μάτια κάποιου άλλου, του κολλητού του, της αδερφής του, του bully του σχολείου, και κάθε φορά η διήγηση αλλάζει ύφος ανάλογα ποιος αφηγείται (πράγμα που το κάνει κάπως ενδιαφέρον). Είναι μια όμορφη ιστορία, ευκολοδιάβαστη, ίσως λίγο πιο παιδική βέβαια, έχει γίνει και ταινία το 2019 με την Julia Roberts και τον Owen Wilson στους ρόλους των γονιών που μπορείς να τη βρεις στο αρχείο της ΕΡΤ.

Γιατί η Αλίκη έφτασε 32 για να διαβάσει για πρώτη φορά Άλκη Ζέη (don't judge!) και είπα να πιάσω ένα από τα πιο γνωστά της βιβλία, το άκρως καλοκαιρινό Καπλάνι της βιτρίνας (παρεμπιπτόντως το καπλάνι είναι μια βαλσαμωμένη τίγρη, ποιος να το 'λεγε!). Η ιστορία, αν είσαι κι εσύ σαν την Αλίκη και δεν την έχεις διαβάσει ακόμα, ακολουθεί τις δύο αδερφές Μέλια και Μυρτώ στις καλοκαιρινές τους διακοπές στη Σάμο, την εποχή που ξεκινάει η δικτατορία του Μεταξά. Διαβάζεται εύκολα, με φυσικότητα, και μυρίζει καλοκαίρι ακόμα κι όταν επιστρέφουν στο σχολείο. Είναι και κομμάτι αυτοβιογραφικό, πράγμα που το καταλαβαίνεις καλύτερα αν διαβάσεις το αμέσως επόμενο βιβλίο που διάβασα άκουσα εγώ!

Ίσως το καλύτερο βιβλίο που διάβασα φέτος μέχρι στιγμής, όχι, δεν το διάβασα είπαμε, το άκουσα! Η ιδέα ήταν του Somuchreading για συνανάγνωση, και το ίδιο το βιβλίο υπάρχει ακουστικό στο Soundcloud δωρεάν (και νόμιμα), με αφήγηση από την ίδια την Άλκη Ζέη. Μας αρχίζει από την παιδική της ηλικία και τις καλοκαιρινές της διακοπές στη Σάμο, για τη δικτατορία του Μεταξά και για όλα αυτά που πέρασε η Ελλάδα εκείνη την εποχή. Η εμπειρία να ακούς την ίδια τη Ζέη να μιλάει με τον υπέροχο τρόπο της για τη ζωή της, να την βλέπεις να μεγαλώνει και να αντιλαμβάνεται σιγά σιγά τον κόσμο, να κάνει τα πρώτα της βήματα στη συγγραφή με το απλό της μολύβι, να ερωτεύεται, να γνωρίζει τόσο σημαντικές προσωπικότητες, είναι μια εμπειρία που όλοι πρέπει να ζήσουν, είτε διαβάζουν βιβλία, είτε όχι. Με την αφήγηση της ίδιας επίσης θα ήταν υπέροχο να το γυρίσουν και σε ταινία! Δεν έχω άλλα λόγια να περιγράψω πόσο φανταστικό ήταν αυτό το βιβλίο, σίγουρα κάποια στιγμή θα το αγοράσω, σίγουρα θα το διαβάσω κιόλας ξανά, πολύ πιθανόν να το ακούσω και πάλι (και μόνο που μπήκα στο soundcloud για να σου βρω το link κάτι μέσα μου κλώτσησε να ακούσω πάλι λιγάκι από την ιστορία της, μήπως και κάτι μου έχει διαφύγει...)

Συνεχίζω με κάτι εντελώς διαφορετικό, το δώρο της Βούλας και της Κλειούς για τα φετινά μου γενέθλια, ένα από τα πιο καινούργια βιβλία του Βασιλιά. Πρόκειται για την ιστορία του Λουκ ενός χαρισματικού παιδιού, λόγω της υψηλής νοημοσύνης του, αλλά και λόγω της μικρής του ικανότητας να κινεί πράγματα με το μυαλό του. Η μικρή αυτή ικανότητα γίνεται και ο λόγος να τον απαγάγουν ένα βράδυ από το σπίτι του και να τον οδηγήσουν στο Ινστιτούτο, ένα μέρος όπου καταλήγουν παιδιά παρόμοια με αυτόν (στις ψυχικές δυνάμεις) για να τους κάνουν πειράματα και να τους χρησιμοποιήσουν για κρατικούς σκοπούς. Το οπισθόφυλλο λέει πως πρόκειται για το πιο τρομακτικό βιβλίο του Κινγκ, πράγμα που το βρίσκω τουλάχιστον φτηνό σαν μάρκετινγκ. Όχι, δεν πρόκειται για τρομακτικό βιβλίο, τρομακτικό είναι το Αυτό, και είναι το τρομακτικότερο βιβλίο του Κινγκ, ακόμα! Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείς υπερθετικό βαθμό για να πουλήσεις Κινγκ, ο Κινγκ πωλείται μόνος του, ξέρεις τι θα διαβάσεις αν πιάσεις στα χέρια σου βιβλίο του (εκτός αν πιάσεις την Ιστορία της Λίσι -γιατί, Στίβεν μου;-). Οπότε μην γράφεις μπούρδες, το βιβλίο έχει αγωνία ναι, διαβάζεται από ένα σημείο και μετά γρήγορα, ναι, δένεσαι με τους ήρωες κλασσικά, είναι ένας αξιοπρεπής Κινγκ για να διαβάσεις, τρομακτικό όχι δεν είναι, περίμενα μήπως γίνει έστω λίγο τρομακτικό κάπου, δεν έγινε πουθενά.

Μια και μιλάω για το βιβλίο θα αναφερθώ σε ένα δυο σημεία που απογοήτευσαν κι εμένα και άλλους που διάβασαν το βιβλίο μετά από εμένα και το συζητήσαμε. Φαίνεται πως είτε η μεταφράστρια δεν γνώριζε κάποια πράγματα που μετέφραζε, είτε δεν υπήρχε επιμελητής (δεν ξέρω αλήθεια τη διαδικασία ολόκληρη), αλλά όταν έχεις να κάνεις με Κινγκ, να ξέρεις πως οι πιθανότητες το κοινό του να είναι το ίδιο με το κοινό του Μάρτιν είναι πολύ μεγάλες, άρα όταν διαβάσει κάποιος τον Τύριον γραμμένο "Τάριον", θα θέλει λίγο να καρφώσει κάτι στο μάτι του! Τέτοια λαθάκια, ψιλοάχριστα, τα παρατηρήσαμε πράγματι κι άλλοι και είναι λίγο ξενέρωμα (γιατί λύνονται υπερπανεύκολα με μια αναζήτηση στο Google)

Όταν το έβαλα στο instagram για ψηφοφορία υπερψηφίστηκε σε σχέση με τα άλλα δύο υποψήφια για διάβασμα (τη Βιλέτ της Μπροντέ και το Όσα παίρνει ο άνεμος της Μίτσελ) και όλοι όσοι το είχαν διαβάσει μου έλεγαν πόσο γλυκιά και όμορφη ιστορία είναι. Είχαν όλοι πολύ δίκιο.

Πρόκειται για την ιστορία αγάπης (που τόσο χρειάζεται μια στο τόσο) ανάμεσα στην Μαργαρίτα Γκωτιέ, μια εταίρα, και του Αρμάνδου Ντυβάλ ενός όχι πολύ πλούσιου, όχι πολύ φτωχού, νεαρού φοιτητή της νομικής. Οι δυο τους ερωτεύονται παράφορα, αλλά έρχονται αντιμέτωποι με τα κοινωνικά εμπόδια και τις προκαταλήψεις της εποχής και του "καλού κόσμου". Διαβάζεται πανεύκολα, είναι από εκείνα τα βιβλία που έχεις καιρό στη βιβλιοθήκη σου και ανακαλύπτεις μια μέρα πως ήταν μικρά διαμαντάκια.

Πρόκειται για ένα μικρό βιβλιαράκι με διάφορα διηγήματα της Όστεν. Πρώτο πρώτο είναι το "Αγάπη και φιλία" που η Όστεν έγραψε σε εφηβική ηλικία, μας αφηγείται την ιστορία της Λαίδης Σούζαν που σε γενικές γραμμές είναι στον κόσμο της και η λογική της είναι το ακριβώς αντίθετο από την κοινή λογική. Η ιστορία αυτή το 2016 έγινε και ταινία με την Kate Beckinsale στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Έπειτα έχει την αρχή της ιστορίας "Οι τρεις αδερφές", όπου είναι εμφανές πως κεντρική ηρωίδα θα ήταν η μεσαία αδερφή, η πιο λογική, ενώ οι άλλες δύο ήταν από το κακό στο χειρότερο. Κι έπειτα είχε διάφορες μικροιστοριούλες σε μορφή επιστολών (όλο το βιβλίο είναι σε μορφή επιστολών). Σε γενικές γραμμές πιστεύω θα διάβαζα με πολύ ευχαρίστηση κάθε ένα από αυτά τα διηγήματα, όσο μεγάλα κι αν ήταν, όμως στη μορφή που είναι αν κάποιος δεν είναι σούπερφαν της Όστεν δε νομίζω πως θα βρει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Ο Κύκλος με την κιμωλία του Μπερτόλντ Μπρεχτ

Το διήγημα αυτό είναι πάνμικρο, μόλις 40κάτι σελίδες, δεν ξέρω σε ποιο πλαίσιο θα θεωρούνταν σημαντικό ως βιβλίο (ή θεωρείται σημαντικό ήδη) καθώς είναι πολύ απλό, όχι ιδιαίτερα συναρπαστικό, σαν μια παραβολή από τη Βίβλο (θυμίζει μάλιστα πολύ μια ιστορία με τον Βασιλιά Σολομώντα), ή μια ιστορία του στυλ του Αισώπου, κάτι που θα μπορούσε να είναι τμήμα κάποιου μεγαλύτερου συνόλου ίσως, μου κάνει εντύπωση το πόσο γνωστό είναι. Αφορά την αγάπη μιας γυναίκας για το μη βιολογικό παιδί της. Όπως και να χει, ένα αδιάβαστο λιγότερο.

Διάβασα επίσης δύο τόμους από τις συλλογές με κόμιξ του Καρλ Μπαρκς (διαπίστωσα πως τα νεότερά του όπου υπάρχει και ο Σκρουτζ μου αρέσουν πολύ περισσότερο), μια Ανατριχίλα, τη Νύχτα της Ζωντανής Κούκλας (που δε μου άρεσε καθόλου, η ιστορία αφορά κυρίως αποκλειστικά τις αντιζηλίες ανάμεσα σε δύο δίδυμες, δεν ήταν καθόλου ατμοσφαιρικό, αναρωτιέμαι γιατί θεωρείται από τις πιο τρομακτικές ιστορίες της σειράς!! Εντάξει, ούτε εμένα μου αρέσουν οι κούκλες εγγαστρίμυθου, αλλά το βρήκα κακοδουλεμένο).

Την Κυρία με τις Καμέλιες, την ξεκίνησα το Σάββατο αυτού του 48ωρου μαραθωνίου, όπου και διάβασα τη μισή, και αν πήγαινε όπως τα υπολόγιζα θα την τελείωνα άνετα την Κυριακή. Αλλά, ανωτέρα βία!