Τα 8 πραγματάκια (Ιούνιος 2020)

Ο Ιούνιος είναι ο πρώτος μήνας του καλοκαιριού; Χμμμ μπορεί, κανείς δεν ξέρει, το σίγουρο είναι πως ο Ιούνιος είναι ο μήνας των διδύμων, και έτσι εξηγείται αυτό που ζούμε κάθε χρόνο αυτή την εποχή! (ΑΝ πιστεύεις στα ζώδια, εγώ δεν πιστεύω, αλλά οι δίδυμοι είναι περιπτωσάρες -μπαμπάκα μου, σ' αγαπώ-!). Σίγουρα δεν πήγα στη θάλασσα όσο θα ήθελα (σχεδόν καθόλου), αλλά ούτε κι η θάλασσα ήθελε καταπώς φαίνεται και πολλούς επισκέπτες. Έκανα όμως πολλά πολλά πράγματα και θα τα δεις όλα παρακάτω:

Νομίζω πως έχω μείνει πολύ πίσω σε ταινίες που θέλω να δω, έχω εγκλωβιστεί σε αυτές που προσφέρει το Netflix που είναι είτε αρκετά παλιές, είτε ψιλομεχ (ιδίως οι δικές του). Είδα το Otherhood που πέρα από τις ωραίες εικόνες της Νέας Υόρκης ήταν αρκετά αδιάφορο (ή απλά όχι για μένα). Είδαμε με το μάνφρεντ το Dead Silence μια ιστορία φαντασμάτων με κούκλες εγγαστρίμυθων (γιαξ!) που είχαμε ξαναδεί τελικά αλλά είχαμε ξεχάσει (αν και για μεγάλο μέρος της ταινίας αναρωτιόμασταν μήπως ήταν απλά πολύ κλισέ και γι' αυτό μας φαινόταν γνωστή). Το Goosebumps 2 ήταν σούπερμεχ, νομίζω ήταν παντελώς αχρείαστο, η πρώτη ταινία ήταν αρκετή (και αρκετά καλή) οι ηθοποιοί μαύρο χάλι, το στόρι αρκετά βαρετό, νομίζω ούτε σαν ταινία Χάλογουιν δεν αξίζει, για την ατμόσφαιρα.

Πράγμα που δεν ισχύει για το Mamma Mia! το δεύτερο, που έχω αμυδρά την εντύπωση πως το αγαπώ πιο πολύ κι από το πρώτο, ή έστω το ίδιο, και είπα ένα πρωί Κυριακής να το βάλω να το ξαναδώ (γιατί καλοκαίρι χωρίς Mamma Mia δεν είναι καλοκαίρι!) και το 'βαλα και πλάνταξα στο κλάμα!

Τελείωσα την επαναπροβολή του Community αν και η 6η σεζόν έχανε πολύ, τόσο πολύ που ούτε που κατάλαβα πώς τελείωσε, δυστυχώς μόνο οι πρώτες σεζόν είναι παραπολυκαλές, οι υπόλοιπες πέφτουν κατακόρυφα! Έπιασα τις Ανθισμένες Μανόλιες, που είναι βασισμένο σε βιβλίο και τώρα πρέπει να βρω και το βιβλίο, γιατί την αγάπησα την πρώτη σεζόν! Τα σκηνικά θυμίζουν Stars Hollow, αφορά τη γυναικεία φιλία και γενικότερα τη γυναίκα, οι άντρες της σειράς είναι όλοι υπερκούκλοι (τύπου κάρμα, αν σε κερατώσει/απατήσει/πληγώσει ο πρώην σου, ο καλός Θεός θα σου στείλει τον πιο κούκλαρο γυμνασμένο προπονητή-αγρότη-μάγειρα που υπάρχει!). Μου άρεσε και γιατί πηγαίνουν στην εκκλησία, προσεύχονται, συμβουλεύονται την (φυσικά την!) ιερέα τους, σε κάθε επεισόδιο σχεδόν, δε βλέπεις εύκολα σειρές που έχουν μέσα πίστη στο Θεό πλέον.. Το Never Have I Ever μου το πρότεινε η Ρόζα και φυσικά είχε δίκιο (να την ακούς τη Ρόζα σ' αυτά!), είναι μια γλυκόπικρη αλλά και αστεία σειρά, για μια Ινδή έφηβη που χάνει τον πατέρα της και αποφασίζει πως το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να βρει αγόρι και να γίνει δημοφιλής, αλλά όλα της πάνε στραβά ή τέλος πάντων όλα της γίνονται άνω κάτω (στραβά, δεν τα λες!). Ξεκίνησα και το Space Force γιατί Steve Carell και John Malkovich, αλλά ακόμα δεν με κέρδισε..

Η σειρά όμως που λάτρεψα και δε μπορούσα να σταματήσω να βλέπω ήταν το Dark. Είδα τη δεύτερη σεζόν με απόλυτη αφοσίωση και εγκαίρως για την τρίτη και τελευταία την οποία και μίσησα (πολλοί λένε πως τον μοιάζω απίστευτα τον μπαμπά μου κι ας μην είμαι δίδυμος). Ήταν ρε παιδί μου, λες και έβαλαν τσάλεντζ αυτοί που το γράφουν και είπαν: πώς θα το κάνουμε φουλ μπερδεμένο τόσο που ούτε εμείς να μη βγάζουμε άκρη; Ε, και το 'βγαλαν! Το Dark θα μου λείψει, γιατί πράγματι κόλλησα, αλλά ΠΑΝΑΓΙΑ μου! Mindf@ck ως εκεί που δεν παίρνει!!! ΤΖΙΖΑΣ ΚΡΑΪΣΤ δηλαδή!!!

Θες που το κακό πέρασε και δεν ακούμπησε; Που είναι σα να μη συνέβη ποτέ τίποτα; Λες και δεν  πεθαίνει κόσμος από την επιδημία αυτή τη στιγμή που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, ή μπορεί πολύ απλά να φταίει ο Καμύ *ουπςςς* αλλά αυτό το βιβλίο δε θα μπορούσε να είναι μικρότερο; Λίγο φλύαρος ο κύριος και κάπως με κούρασε, το διάβαζα με το ζόρι (κι εννοείται πως δεν το τελείωσα ακόμα).

Αυτό το βιβλίο αν δεν αφορούσε καταστάσεις και συναισθήματα που μου είναι ξένα και τα γνωρίζω έτσι κι εγώ κάπως απ' έξω, μπορεί και να το είχα παρατήσει. Με κούρασαν οι ορμόνες και οι εμμονές του Έλιο που αν ήταν για ετερόφυλο ζευγάρι θα είχα πετάξει από το παράθυρο (υπερβολική) από τις πρώτες σελίδες, ξεκάθαρα. Θα ήθελα να ένιωθα λίγο περισσότερο τα 80s, μου άρεσε όμως πολύ η γεύση του καλοκαιριού και με κράτησε η γραφή του Ασιμάν που αν δεν είναι έστω μπάι, δεν έχω ιδέα πώς κατάφερε να μπει τόσο στα παπούτσια ενός έφηβου αγοριού με ομοφυλοφιλικές τάσεις. Ελπίζω να μη στεναχωρώ τους λάτρεις του συγκεκριμένου, που δεν είναι λίγοι, ακούω πως η ταινία είναι περισσότερο "τρυφερή" πράγμα που θα προτιμούσα νομίζω και από το βιβλίο.

Έχω ξαναπεί πως ο Gaiman είναι ο συγγραφέας που θα ήθελα να είμαι αν ήμουν συγγραφέας. Αγαπώ την σκοτεινή φαντασία του που όμως δεν είναι τόσο σκοτεινή ώστε να γίνεται υπερβολικά σκοτεινή, κρατάει μια αθωότητα; μια παιδικότητα; αν έχεις διαβάσει κάτι δικό του πιστεύω πως με καταλαβαίνεις. Το μικρό αυτό βιβλιαράκι με ιστοριούλες είναι ιδανικό για χαλαρό ανάγνωσμα, έχω διαβάσει μια ιστορία του ολόκληρη καθώς γύριζα σπίτι (ήταν τόσο μικρή!), γράφει για το φόνο του Humpty Dumpty, για τρολ κάτω από γέφυρες που θέλουν να σου φάνε τη ζωή, για έναν δαιμονικό Jack in the box και ένα σωρό άλλα, όλα μοναδικά, ατμοσφαιρικά και απλά φανταστικά!

Τα βιβλία που αγόρασα αυτό το μήνα ή που έφτασαν σε μένα αυτό τον μήνα (ακόμα κι αν τα είχα αγοράσει ένα μήνα πριν) ήταν τα: Να με φωνάζεις με το όνομά σου για τη ΛΑΚ που αυτό το μήνα διάβαζε βιβλίο με θέμα LGBTQ+ και βγήκε η δική μου πρόταση (woohoo!), που ευτυχώς, αυτή τη φορά άρεσε σε όλους! Πήρα επίσης τις Μικρές Κυρίες που επιτέλους κυκλοφόρησαν σε έναν ολοκληρωμένο τόμο και όχι σε σπασμένα ή διασκευές. Και τα δύο τα πήρα από το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο του Πατάκη που σε γενικές γραμμές μου αρέσει και μπορεί να ψωνίζω από εκεί συχνά πυκνά. Μου ήρθαν και τα βιβλία που παρήγγειλα από το Bookdepository, που όμως έρχονται με απλό ταχυδρομείο και παίζει και κορονοϊός ακόμα, οπότε καταλαβαίνεις, ζεις σε μια αβεβαιότητα αν θα έρθουν φέτος! Τα βιβλία που πήρα ήταν τα: M is for Magic (που προαναφέρθηκε), το Confessions of a bookseller του Shaun Bythell που είναι σε μορφή ημερολογίου και είναι το δεύτερο μέρος του επόμενου βιβλίου που πρέπει να παραγγείλω τώρα, το A diary of a bookseller (ούτε ξέρω πώς τα κατάφερα και πήρα το δεύτερο ενώ υπήρχε και πρώτο! Την πάτησα σαν αρχάρια!) και το The art of stripes: over 30 ways to wear stripes της Libby VanderPloeg, γιατί όποιος με ξέρει λίγο θα σου πει πως το βασικό μου στυλ είναι το navy και αγαπώ ρίγες τόσο που να συνεχίσω να αγοράζω ριγέ ρούχα παρόμοια με αυτά που ήδη έχω (πρόβλημα!) ακόμα κι αν δεν έχω πραγματικά ΚΑΘΟΛΟΥ χώρο στις ντουλάπες μου, η ίδια η Μαρί Κοντό θα σου το διαβεβαίωνε. Το βιβλιαράκι αυτό που το ήθελα από την πρώτη στιγμή που έπεσα πάνω του στο instagram νομίζω, έχει μέσα απλά ζωγραφιές με προτάσεις συνδυασμών ρούχων με ρίγες, και το πήρα για να δω αν έχει κάτι να μου πει παραπάνω (ε, κι επειδή είναι κάτι ακόμα με ρίγες λογικά..)

Το σπίτι μας είναι ένα πολύ δύσκολο σπίτι. Είναι επίσης ένα σπίτι με δικό του χαρακτήρα, ένα παλιό αρχοντικό του 1930 που προσπαθούμε να το κάνουμε λίγο πιο εκσυγχρονισμένο χωρίς να του χαλάσουμε εντελώς το ύφος (ίσως κάποια στιγμή σου μιλήσω για το σπίτι μου, θα σε ενδιέφερε κάτι τέτοιο;). Μετά την καραντίνα πιάσαμε να φτιάξουμε την αυλή κυρίως και κάποιες λεπτομέρειες στο εσωτερικό του, που εννοείται πως θέλει πολλή περισσότερη δουλειά από αυτήν που γίνεται. Πήραμε (επιτέλους) κουρτίνες για το σαλόνι, όχι φωτιστικό (γιατί ε, δε μου αρέσει τίποτα!), ξαναφτιάξαμε τον καναπέ που είχε σκάψει ο Άλμπους, και φτιάξαμε και καινούργιο κρεβάτι (γιατί κοιμόμασταν 2 ενήλικες κι ένα τσοπανόσκυλο σε εναμισάρι). Στην αυλή διορθώσαμε τα τσιμέντα μας που ήταν σπασμένα, και αντικαταστήσαμε το προηγούμενο γιαταναθεμα τοιχάκι που χώριζε την πίσω αυλή από την μπροστινή, με ένα καινούργιο, πιο χαμηλό και πιο συμμαζεμένο (στο οποίο προστέθηκαν και λουλούδια, περισσότερα στο Project Πίσω Αυλή)

Τους Singles σαφώς και τους έχω δει κι εγώ (αποσπασματικά), ενώ ποτέ δεν ένιωσα ιδιαίτερη ταύτιση με την Ράνια, ήταν πολύ τσαντισμένη για τα γούστα μου και πολύ επιθετική. Το μόνο που ίσως κράτησα από αυτήν είναι η αγάπη για το σγουρό μαλλί, που ακόμα δεν την έχω ακριβώς, αλλά σίγουρα με επηρεάζει θετικά ως προς το φυσικό μου στυλ. Η Σολωμού δεν μοιάζει τόσο με τη Ράνια. Είναι ένας αρκετά θετικός άνθρωπος και φοβερά λογική. Στο νέο της πόνημα, παιδί της καραντίνας κι αυτό, μιλάει για διάφορα και δίνει απαντήσεις σε ερωτήσεις που της στέλνουν. Με βρίσκει πάντα πολύ σύμφωνη σε όλα, έχω τις ίδιες ακριβώς απόψεις πριν ακόμα τις πει, αλλά τις λέει τόσο όμορφα που ακόμα κι αν δεν είναι αυτό που θέλεις ακριβώς να ακούσεις, σίγουρα θα σε βάλει σε σκέψεις (εκτός αν δεν θέλεις στην ουσία απάντηση και έχεις ήδη αποφασίσει, απλά ψάχνεις κάποιον να συμφωνήσει μαζί σου).

Σαν παιδί των 90s έχω μεγαλώσει εννοείται με ταινίες της προηγούμενης δεκαετίας. Σε αυτό το podcast παίρνουν μερικές από αυτές που συνήθως δεν είχαν λόγο να γυριστούν (του στυλ συνέχειες, σίκουελ, πρίκουελ κλπ) ή απλά κλασσικές αγαπημένες και τις αναλύουν, παρατηρώντας όλα εκείνα τα σημεία που δεν παρατήρησες ποτέ με μπόλικο χιούμορ (στο Ghost όταν ο Σαμ μπαίνει στο σώμα της Όντα Μέι Μπράουν κι εμείς τον βλέπουμε να φυλάει την Μόλι, στην ουσία είναι η Γκούπι Γκόλντμπεργκ που φυλάει την Ντέμι Μουρ!)

Η μπανανομανία στο Dogwarts δεν έχει τελειωμό. Μπανάνες υπάρχουν πάντα στην κατάψυξή μου και αυτά που δοκίμασα είναι:

Γιατί ο Ιούνιος αυτός δεν ήταν κανας τυχαίος, ήταν ο Ιούνιος του 2020! Ένα ωραίο καλοκαιρινό απόγευμα στη δουλειά, άρχισε λίγο να συννεφιάζει, κι ύστερα άρχισε πραγματικά να σκοτεινιάζει. Με τις πρώτες ομπρέλες που εμφανίστηκαν σκέφτηκα "πάει το μαλλί" γιατί ούτε ομπρέλα είχα προβλέψει και το μαλλί καρφί από το κομμωτήριο. Κι ύστερα άνοιξαν οι ουρανοί και άρχισε να ρίχνει ένα τέτοιο χαλάζι που είχα χρόνια να δω ή και δεν είχα δει ποτέ μου. Το χαλάζι έπεφτε κάνοντας κύκλους, σωστός τυφώνας, μια ερχόταν από τη μια πλευρά, μια από την άλλη, και στο μαγαζί που ήταν κλειστό κάπως οι πέτρες περνούσαν μέσα (άντε βγάλε άκρη!).

Το σπίτι μας γύρισε το πάνω κάτω, όλα τα δέντρα κατέβηκαν ένα τσικ, όλα τα λουλούδια έπεσαν, όλα τα φύλλα τρύπησαν, ζημιές γενικά παντού στην πόλη, τέντες έφυγαν από τη θέση τους και ανέβηκαν στα πάνω διαμερίσματα, έπεσαν κάποια δέντρα (όχι αστεία δεντράκια λεπτά, παλιά δέντρα έσπασαν) ήρθαν τα πάνω κάτω και όλη η φύση ταρακουνήθηκε. Το ίδιο εκείνο βράδυ είπα να πάω τον Άλμπους μια βόλτα προς το πάρκο μας, όπως κάνουμε συνήθως, κι εκεί περάσαμε δίπλα ακριβώς από ένα φίδι (να σημειωθεί πως το πάρκο μας είναι γενικά πάντα γεμάτο κόσμο, σκυλιά, παιδιά, νέους, γέρους, τους πάντες!) που πιθανόν βγήκε εξαιτίας της κακοκαιρίας.

Α! Το μαλλί μου τελικά δεν χάλασε γιατί όταν ήρθε η ώρα να γυρίσω σπίτι δεν έπεφτε ούτε ψιχάλα (για να μην το έχεις άγχος σου το λέω). Το τέλος του κόσμου δεν ήρθε, ακόμα, αλλά τι άλλο απομένει να συμβεί πχια;

Αυτός ήταν ο Ιούνης μου, δημιουργικός και περίεργος, το καλοκαίρι ήρθε δυναμικά προς το τέλος του, αυτό που αναμένεται είναι η συνέχεια (ας μην υπάρξει) της ιστορίας με την πανδημία που φαίνεται πως, τουλάχιστον στην εξωτική Κατερίνη, κάνει τις διακοπές της. Σε ευχαριστώ που διάβασες ως εδώ, εύχομαι καλές βουτιές από δω και μπρος και μόνο συναρπαστικά βιβλία (ή όχι συναρπαστικά, αν δεν τα προτιμάς!). Σε αφήνω για την ώρα!

Φιλιά,

Αλίκη