Emma (2020)

(3μιση λεπτά ανάγνωσης)

Τα βιβλία της Τζέιν Όστεν είναι "καταδικασμένα" να μεταφέρονται ξανά και ξανά και ξανά στη μεγάλη και στη μικρή οθόνη, πράγμα που καθόλου δε μας πειράζει εμάς τους φαν, όλα θα τα δούμε, όλα θα τα απολαύσουμε, για όλα θα έχουμε άποψη.

Η Έμμα είναι για μένα το δεύτερο βιβλίο που διάβασα από τα χεράκια της αγαπημένης Όστεν και μέχρι σήμερα είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου (ρισκάρω να δηλώσω πως ίσως να κατέχει ακόμα και την πρώτη θέση στην καρδιά μου, συγγνώμη κύριε Ντάρσι). Είναι μια ιστορία διασκεδαστική, κυρίως, με πρωταγωνίστρια την πάμπλουτη, κακομαθημένη Έμμα Γούντχαουζ που ζει με τον υποχόνδριο πατέρα της και έχει βάλει σκοπό της ζωής της να κάνει προξενιά σε όποια ελεύθερη κοπέλα βρεθεί στο διάβα της.

Παλιότερες μεταφορές

Η πρώτη μεταφορά του βιβλίου που είδα (και λάτρεψα) ήταν η μίνι σειρά του BBC με τη Romola Garai στο ρόλο της κεντρικής ηρωίδας, το 2009. Υπάρχει επίσης η ταινία με τη Gwyneth Paltrow του 1996, εκείνη με την Kate Beckinsale την ίδια χρονιά να παίζει μια μελαχρινή Έμμα και φυσικά είναι και η κλασσική ταινία Clueless του 1995 με την Alicia Silverstone, σε μια σύγχρονη απόδοση της ιστορίας.

Μια ταινία πολύ πολύ όμορφη

Φέτος περιμέναμε να δούμε στον κινηματογράφο τη νεότερη έκδοση της Έμμα, από τα χέρια της Autumn de Wilde, κάπου μέσα στην άνοιξη, τελικά όπως τα έφερε ο καιρός, την είδαμε στα σπίτια μας λίγο αργότερα.

Το πρώτο πράγμα και βασικό που έχω να πω γι' αυτή την ταινία είναι πως είναι ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ! Είναι σαν editorial μόδας, με φανταστικές ενδυμασίες (θέλω τα πουά γάντια της Έμμα αυτή τη στιγμή, κι ας μην έχω πουθενά να τα φορέσω!), υπέροχη φωτογραφία, τραγικά μαλλιά (συγγνώμη, αλλά ήταν όλα τραγικά), ονειρεμένες τοποθεσίες, είναι στο σύνολό της ένα εκπληκτικό έργο τέχνης, χωρισμένο στις 4 εποχές ενός χρόνου. Επιπλέον από την πρώτη σκηνή της ταινίας έχεις την αίσθηση πως παρακολουθείς θεατρικό. Οι ηθοποιοί κινούνται στο χώρο ΑΚΡΙΒΩΣ σα να βρίσκονται στο σανίδι, χορεύουν, μιλάνε, τα πάντα προσφέρουν μια τελείως διαφορετική εμπειρία απ' ότι το σινεμά. Υπάρχει ο όρος κινηματοθέατρο ως είδος ταινίας; Γιατί θα του ταίριαζε γάντι!

Για τις πιο κλασσικές θαυμάστριες της Όστεν μπορεί να έρθει ως μικρό σοκ η πρώτη πρώτη φορά που συναντάμε τον κύριο Νάιτλι σε αυτή την ταινία, γιατί τον βλέπουμε εντελώς γυμνό να πλένεται και να ντύνεται για να πάει να επισκεφθεί τους Γούντχαουζ. Είναι, όμως, εξαιρετικά ενδιαφέρον γιατί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα σου δίνει πολλές πληροφορίες για τις συνήθειες της εποχής, για τον τρόπο που ντύνονταν και στη συνέχεια, με τον ίδιο σύντομο τρόπο σου παρουσιάζει έθιμα, χορούς, παραδόσεις, με διακριτικότητα, ακρίβεια και δίχως να κουράζει.

Το cast

Το cast της ταινίας μου ήταν συμπαθές, η Anya Taylor-Joy στο ρόλο της Έμμα με τα μεγάλα εκφραστικά μάτια και τα καλάθια της συγγνώμης της, ο κύριος Έλτον και η γυναίκα του, η Χάριετ, η Τζέιν Φέρφαξ και ο Φρανκ Τσόρτσιλ, η αξιαγάπητη μις Μπέιτς (πόσο αξιαγάπητη!), η γλυκιά πρώην γκουβερνάντα της Έμμα (και ακόμη πιο πρώην αδίσταχτη Yara Greyjoy, για τους φαν του GoT), δεν με ενθουσίασε η επιλογή του ηθοποιού που έπαιξε τον Νάιτλι, δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν με κέρδισε δυστυχώς.

Θέλω όμως να σταθώ στον φανταστικό, μοναδικό, ανυπέρβλητο Bill Nighy που παίζει τον πατέρα της Έμμα και αν είχα στο μυαλό μου εξ' αρχής αυτόν τον ηθοποιό να ενσαρκώνει τον κύριο Γούντχαουζ θα λάτρευα το ίδιο το βιβλίο 10 φορές περισσότερο! Αν τον έχεις δει έστω σε μια ταινία (πχ στο Love Actually) δε χρειάζεται να σου πω τίποτα για το ταλέντο του. Είναι η πιο ωραία λεπτομέρεια της ταινίας, ο φιλάσθενος κύριος Γούντχαουζ και τα παραπετάσματά του!

...και λίγα παράξενα

Πριν σταματήσω το rant για την ταινία αυτή, θα αναφερθώ στη μουσική που μου έκανε εντύπωση καθώς σε κανα δυο σημεία παίζει ένα gospel δυνατά και καθαρά αναφωνώντας "Jesuuuus" που μου φάνηκε κάπως αταίριαστο (κι ας είμαι team Jesus ως το κόκαλο). Δε με χάλασε, με παραξένεψε όμως. Η σκηνή του χορού ανάμεσα στον Νάιτλι και την Έμμα, όπου τους έρχεται ωσάν κεραμίδα η συνειδητοποίηση πως υπάρχουν κι αυτοί σ' αυτή τη γη και είναι ωραίοι, single και με αξιοσημείωτες περιουσίες, δεν μου θύμισε κάτι από το βιβλίο, θαρρώ πως η αναγνώριση αυτή έγινε πολύ αργότερα και προς έκπληξη της κεντρικής μας ηρωίδας, ενώ ο Νάιτλι το είχε ήδη στο μυαλό του από καιρό. Τέλος, η ματωμένη μύτη της στη στιγμή της εξομολόγησης ήταν επίσης κάπως άσκοπη, τώρα που το ξανασκέφτομαι βέβαια, μικρές αλλαγές, δεν ήταν και τόσο τρομερές, θα τις δω ως πινελιές της δημιουργού.

Κλείνοντας να πω πως δεν είχε τραγικές διαφορές από την αρχική ιστορία, την αφηγείται με πολύ δεξιοτεχνία (και μπόλικα λεφτά: 10 εκατομμυριάκια μόνο), από το μισό μέρος της ταινίας και μετά έπιασα τον εαυτό μου να έχει ένα μόνιμο χαμόγελο, πέρασε πολύ ευχάριστα η ώρα χωρίς να κουράσει στιγμή και σίγουρα είναι μια ταινία που θα κρατήσω και θα ξαναδώ οπωσδήποτε και πάλι πολύ ευχάριστα.

Σου αφήνω εδώ το τρέιλερ και πάω να ακούσω το soundtrack: