"Όταν κάνεις σχέδια ο Θεός γελάει"

Σίγουρα δεν έχω στο μυαλό μου τον Θεό σαν έναν χαιρέκακο γεράκο με μούσι Γκάνταλφ να κάθεται σε έναν θρόνο από σύννεφα και να τρίβει τα χέρια του όταν παίρνεις σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή σου. Τον έχω λίγο με τη μορφή του Μόργκαν Φρίμαν (αγαπημένες ταινίες "Θεός/Νώε για μια βδομάδα"), να παρατηρεί κυρίως και να σε αφήνει να κάνεις αυτά που σκέφτεσαι, δίνοντας κάπου κάπου μια ώθηση προς μια άλλη κατεύθυνση που εκείνος ξέρει πως είναι καλύτερη για εσένα, ακόμα κι αν είναι η εντελώς αντίθετη από εκείνη που είχες πάρει εξ αρχής, γιατί πού να ήξερες κι εσύ;

Όταν τελείωσα τη σχολή ήμουν δύο χρόνια άνεργη. Δεν έβρισκα δουλειά ούτε σαν πωλήτρια, δεν υπήρχε τίποτα, ήταν ακριβώς στην καρδιά της κρίσης και τα πράγματα ήταν πολύ απογοητευτικά. Τότε ακούστηκε πως θα άνοιγε ένα γνωστό πολυκατάστημα στην Κατερίνη, που είχε και βιβλία (τι καλύτερο!) και φυσικά το δικό μου ήταν ένα από τα χιλιάδες (!) βιογραφικά που πήραν στα χέρια τους (και απέρριψαν). Δεν πρόλαβα βέβαια να απογοητευτώ, γιατί με είχαν ήδη προσλάβει σε φροντιστήριο να κάνω αυτό που σπούδασα. Περνούσα κάθε μέρα μπροστά από το γνωστό πολυκατάστημα για να πάω στο φροντιστήριο που δούλευα και ήμουν πανευτυχής που απέρριψαν το βιογραφικό μου!

Όταν μας άνοιξαν το σπίτι στενοχωρηθήκαμε πολύ, το ψυχολογικό σοκ μπορεί να το καταλάβει μόνο όποιος το έχει ζήσει, βέβαια, δεν ήμασταν εκεί, οπότε ήταν σίγουρα μικρότερο το κακό. Για μερικούς μήνες ήταν δύσκολο να το αντιμετωπίσω εγώ προσωπικά, είχα αποκτήσει πολλούς παράλογους φόβους. Όμως αυτές οι δύο διαρρήξεις ήταν ο λόγος για την πιο μεγάλη ευλογία που έχει έρθει μέχρι στιγμής στη ζωή μας, το σκυλάκι μας τον Άλμπους.

Δύο χρόνια πριν, έκανα τα γαλλικά μου, όμως δε θα βρεις εύκολα συνάδελφο απόφοιτο της γαλλικής που να έχει ως κύρια απασχόληση τα μαθήματα γαλλικών και να καλύπτεται οικονομικά. Η κατάσταση ήταν οικτρά δύσκολη, δε θα μπω σε λεπτομέρειες και άσχημες εμπειρίες ελλείψει αξιοπρεπή μηνιαίου μισθού, άλλωστε πλέον δεν έμενα με τους γονείς μου αλλά σε δικό μου σπίτι που είχε ένα σωρό έξτρα έξοδα. Θα σου πω ότι μια μέρα, από το πουθενά, εμφανίστηκε μια θέση σε διαχείριση e-shop, κάτι που τελικά ήξερα να κάνω καλά λόγω της εμπειρίας μου από το blogging (ποιος να μου το έλεγε το 2011 που ξεκίνησα να γράφω εδώ, πως μια μέρα θα λειτουργούσε αυτό ως προϋπηρεσία). Σήμερα έχω μια καλή πρωινή οκτάωρη δουλειά και συμπληρωματικά κάποια μαθήματα γαλλικών που κάνω κυρίως από επιλογή και όχι από ανάγκη.

Βάση, λοιπόν, των μέχρι στιγμής εμπειριών μου κυρίως χαρά μου φέρνει το γεγονός πως τα σχέδιά μας για το σπίτι που ζούμε και προσπαθούσαμε να φτιάξουμε σιγά σιγά έχουν απότομα αλλάξει. Η αγάπη μου για το παλιό αρχοντικό της γιαγιάς μου είναι αδιαμφισβήτητη και αν έτσι ερχόταν τα πράγματα και ζούσαμε εκεί για πάντα θα ήμουν απόλυτα ικανοποιημένη. Όμως τελικά δε θα γίνει αυτό, θα φύγουμε και θα μείνουμε για λίγο σε ένα προσωρινό σπίτι, μέχρι να γίνει το καινούργιο τρίτο και ελπίζω τελευταίο σπίτι της μικρής μας οικογένειας. Είμαι απόλυτα βέβαιη πως αυτό είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να μας συμβεί! 

Ξέρω πόσο εκνευριστικό είναι να αλλάζουν τα σχέδιά σου, μη νομίζεις πως ήταν όλα μέλι γάλα και στη δική μας περίπτωση, πως δεν μας τάραξε, δε μαλώναμε καθημερινά με το Μάνφρεντ και δε δυσκολευόμασταν να συνεννοηθούμε. Μη νομίζεις πως δεν μου στοίχισε συναισθηματικά και δε με έριξε σε σημείο να θέλω να κλαίω κουβαριασμένη σε μια γωνιά, πως δεν ανησύχησα και δεν ανησυχώ για το σπίτι που θα βρούμε και ΑΝ θα βρούμε σπίτι να μείνουμε με ένα πολύ μεγάλο σκυλί και πώς θα το αντιμετωπίσει αυτό ο Άλμπους που αυτό είναι το μόνο σπίτι που γνώρισε απ' όταν ήταν μια άσπρη τριχόμπαλα δύο μηνών. Έχω κλάψει, έχω νιώσει κρεμασμένη στον αέρα, έχω αισθανθεί πως μόνο λάθος αποφάσεις παίρνω, πως μόλις φτιάξαμε λίγο το σπίτι θα του δώσουμε μια να το γκρεμίσουμε και πως είναι όλα μάταια. Όμως όσες φορές τα πράγματα ήρθαν αλλιώς από αυτό που περίμενα τελικά ήταν για καλό. Και μάλιστα όχι απλά για καλό, για πολύ πολύ καλό. Και τώρα που σου γράφω αυτές τις γραμμές, σου γράφω από χαρά και ανυπομονησία.

Δεν μπορώ καθόλου να ακούω ανθρώπους, φίλους και φίλες μου να λένε πως είναι άτυχοι και πως όλα τα κακά γίνονται σε αυτούς. Το βρίσκω πολύ εγωιστικό να νιώθεις διαφορετικός από όλους τους άλλους, πως ΕΣΥ είσαι ο άτυχος και πως ΕΣΥ και μόνο ΕΣΥ θα τα βρεις όλα στραβά. Γιατί σκέφτεσαι έτσι; Ποιος είσαι τελικά εσύ που ο Θεός, η μοίρα, η τύχη, οι πιθανότητες (δε ξέρω πώς θέλεις να το πεις) σου φέρεται διαφορετικά από όλους τους υπόλοιπους και τι το ξεχωριστό έχεις; Τίποτα! Επιλέγεις να τα βλέπεις στραβά, να νιώθεις γκαντέμης, μήπως κάπου κάπως μέσα σου αυτό σε κάνει να νιώθεις ιδιαίτερος; Είναι όμως πάντα δική σου και μόνο επιλογή το πώς θα τα δεις τα πράγματα και αν θα επιλέξεις να είσαι ο "γκαντέμης" ή ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους.

Ο Κονάνος λέει να είσαι σαν το νερό στο ρυάκι, που όταν βρίσκει εμπόδια κυλάει γύρω τους. Να προσαρμόζεσαι και να ελίσσεσαι. Αν δεν βλέπεις τα εμπόδια σαν αστοχίες, σαν αποτυχίες και απογοητεύσεις, σαν γκαντεμιές (!) αλλά σαν έναν άλλο τρόπο εξέλιξης της ιστορίας σου, θα είσαι πιο ήρεμος, πιο χαρούμενος, θα ζεις πραγματικά ευτυχισμένος τελικά και θα δεις πως όμορφα πράγματα θα σου συμβούν. Δεν το λέω σαν μανιώδης αισιόδοξη, το λέω βάση της μέχρι στιγμής εμπειρίας μου στη ζωή.  

Πιστεύω πολύ πως όλα γίνονται για καλό και όπως σου είπα πλέον ανυπομονώ γι' αυτό το επόμενο βήμα στη ζωή μας. Πάντα θα θυμάμαι και θα αγαπώ το πρώτο μας σπίτι. Και πάντα θα έχω να λέω πως ζήσαμε για έξι χρόνια εγώ, πέντε το Μάνφρεντ και τέσσερα ο Άλμπους, σε ένα παλιό αρχοντικό, ένα από τα πιο παλιά και πιο ξεχωριστά της Κατερίνης. Πως ζήσαμε όμορφες στιγμές εκεί, Halloween πάρτι, γενέθλια, movie nights, secret Santa της ΛΑΚ, αγαπημένες νύχτες wod, πως φιλοξενήθηκαν η Ξένια, η Γιάννα, η Ρόζα, η Ιφιγένεια, η Σταυρούλα, πως μετατράπηκε για μια βραδιά σε escape house και μια άλλη σε ταξίδι πίσω στις αρχές του 2000, και άλλες σίγουρα που τώρα ξεχνάω.