Τα 8 πραγματάκια (Οκτώβριος 2020)

(6 λεπτά ανάγνωσης)

Και ο Οκτώβριος είναι ένας μήνας που αγαπώ ιδιαιτέρως (για τους προφανείς λόγους), αλλά και γιατί είναι μήνας του φθινοπώρου που μου αρέσει στο σύνολό του. Μπορώ να πω πως η μετάβαση στο λίγο πιο κρύο ήταν ομαλή, όχι τόσο ομαλή όσο η μετάβαση στην αλλαγή της ώρας, που κάπως με αποσυντόνισε για κάμποσες μέρες, είναι όμως η τελευταία χρονιά που αλλάζουμε την ώρα μας (δεν είχε και πολύ λογική η αλήθεια είναι). Στην αρχή του Οκτώβρη βγάλαμε τις μάσκες μας στην Κατερίνη και στο τέλος του τις ξαναβάλαμε (αύριο ξαναμπαίνουμε καραντίνα, τι να λέμε τώρα!), κουρεύτηκα, ψώνισα, είδα, διάβασα και ήπια καφέδες με τις φίλες μου. 

Τα βιβλία που πήρα

Σε μια αυθόρμητη στιγμή, μπήκα στο ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο του Πατάκη και αγόρασα το  Άνθρωποι με άγχος του Μπάκμαν, γιατί μου άρεσε πολύ η περίληψή του και το Κουδούνι του τρόμου του Τριβιζά που το πήρα για να το διαβάσω για το Χάλογουιν. Προς το τέλος του μήνα έκανα μερικές ακόμα αγορές, που όμως θα σου τις βάλω στα αγαπημένα του επόμενου γιατί δε μου έχουν έρθει ακόμη όλες.

Τα βιβλία που διάβασα

Τελείωσα την Κατριόνα της Έλντυ Στεφάνου, για την οποία θα σου μιλήσω αναλυτικά σε ξεχωριστό άρθρο, όπου θα βρεις και μια μικρή συνέντευξη της συγγραφέως, ήταν ένα βιβλίο που πραγματικά απόλαυσα την ανάγνωσή του. 

Διάβασα και το Κουδούνι του Τρόμου του Τριβιζά, το οποίο ήταν κάπως μέτριο, το περίμενα (ή πιο σωστά: το ήθελα) κάπως διαφορετικό, αλλά ήταν ενδιαφέρον, εύπεπτο και γρήγορο ανάγνωσμα, ίσως όχι αυτό που θα ήθελα τελικά για το Χάλογουιν.

Οι ταινίες που είδα(με)

Είδα (ξανά) το You've got mail, ένα κυριακάτικο πρωινό, γιατί είχα μια λαχτάρα για φθινοπωρινή ταινία, Νέα Υόρκη, λίγο 90s, είναι τόσο φανταστική αυτή η ταινία, που είναι και βασισμένη σε βιβλίο, σου προτείνω να την ξαναδείς κι εσύ άμεσα, θα σε κάνει να νιώσεις πολύ πολύ όμορφα, είμαι σίγουρη! Είδα επίσης (για πρώτη φορά) το επίσης κλασσικό About a boy, με Χιου Γκραντ στα νιάτα του, που ήταν πολύ καλό και πολύ αγγλικό, δε σου λέω το στόρι του γιατί φαντάζομαι πως μόνο εγώ δεν το είχα δει. 

Στα πλαίσια του Χάλογουιν είδα το φετινό Hubie Halloween με τον Adam Sandler (που σα να έχει γίνει υπάλληλος του Netflix τώρα τελευταία;) Ο Hubie είναι ένας τύπος κάπου στα 40 που δέχεται μπούλινγκ όλη του τη ζωή, ακόμη περισσότερο κατά τη διάρκεια του Χάλογουιν, όπου γίνεται ένας μικρός χαμός στο Σάλεμ, όταν αρχίζει να εξαφανίζεται κόσμος στα καλά καθούμενα. Ήταν αρκετά χαζομάρα ταινία, καθόλου τρομακτική, σαν κάπως να την είχα ξαναδεί, αλλά μου άρεσε για αυτές τις μέρες. Είδα και το Vampires VS the Bronx, όπου έρχονται βαμπίρ στο Μπρονξ και μόνο μερικά παιδιά το ανακαλύπτουν, που προσπαθούν να τους αντιμετωπίσουν πριν καταλάβουν όλη την περιοχή. Είναι μια εντελώς καμμένη ταινία, γέλασα σε πολλά σημεία, είναι αυτό ακριβώς που περιμένεις να δεις από τον τίτλο. 

Είδαμε, τέλος με το μάνφρεντ, δύο ταινίες, πάλι στο κλίμα της αμερικάνικης γιορτής, το The babysitter killer queen τη συνέχεια του The babysitter (που δεν έχουμε δει) όπου ο πρωταγωνιστής μας δέχεται επίθεση από μια αίρεση αίματος που κάνει θυσίες στον διάβολο και θέλει το αγνό, παρθένο αίμα του για να γυρίσει στη ζωή. Φουλ κλασσική αμερικάνικη ταινία με αρκετό σπλάτερ, καλή για να περάσει ευχάριστα ένα 2ωράκι. Είδαμε και το Escape Room, όπου μια ομάδα 6 τελείως διαφορετικών ανθρώπων πρέπει να βρει τον τρόπο να λύσει γρίφους σε μια σειρά από δολοφονικά δωμάτια. Καλούτσικη ταινία, με μπόλικη αγωνία, λίγο το τέλος παρατράβηξε αλλά γενικά αξίζει.

Οι σειρές που είδα(με)

Είδαμε τη δεύτερη σεζόν του Haunting, το The Haunting of Bly Manor, καθόλου τρομακτικό συγκριτικά με... οτιδήποτε. Αρκετά αργό, δε ξέρω τι ακριβώς σκεφτόταν ο Φλάναγκαν με αυτή τη δεύτερη σεζόν (δε θα έπρεπε να είναι πιο καλή από την πρώτη;), όμως έχει πολύ όμορφες εικόνες, μουσικές, καλά δομημένους ήρωες, ωραίους ηθοποιούς, ενδιαφέρον στόρι (ελαφρά βασισμένο στο Στρίψιμο της Βίδας του Χένρι Τζέιμς), στο τελευταίο επεισόδιο θα θέλεις να κλάψεις, ελπίζω μετά από αυτό το μικρό διάλειμμα να επιστρέψει με μια απολαυστική τρίτη σεζόν και να κάνει το The Haunting of the House of Usher του Πόε (δε θα ήταν ΟΤΙ καλύτερο;).

Είδα το πανέμορφο Emily in Paris, όπου το Παρίσι είναι ονειρεμένο, οι άντρες καρακούκλοι, η Έμιλι φοράει τα πιο παράξενα ρούχα, οι Γάλλοι είναι φουλ στα κλισέ, και το απόλαυσα πραγματικά. Η Έμιλι είναι μια Αμερικάνα που δε ξέρει γρι γαλλικά, αλλά αποφασίζει να πάει να ζήσει και να εργαστεί στο Παρίσι. Είναι και από αυτές τις απίστευτες περιπτώσεις που ό,τι πιάνουν γίνεται χρυσός και τα καταφέρνουν με τα πάντα, μόνο που σε γενικές γραμμές όλα γίνονται σαλάτα στη ζωή της. Αν δεν το έχεις δει και σου αρέσουν αυτό το στυλ σειρές/ταινίες, να το bingeάρεις μέσα στο 2ο lockdown που έφτασε.

Ξεκίνησα (δε ξέρω γιατί) το iZombie (Α! Ξέρω! Γιατί παίζει ο σεφ Όουεν από το Bly Manor) και τελικά το παρακολουθώ πολύ ευχάριστα. Είναι η ιστορία της Λιβ που γίνεται ζόμπι, αλλά είναι κουλ ζόμπι, πιάνει δουλειά σε γραφείο ιατροδικαστή, άρα φρι εγκέφαλοι φορ λάιφ, και κάθε φορά που τρώει τον εγκέφαλου κάποιου μπορεί να δει φλάσμπακ από τη ζωή του και στην ουσία να ανακαλύψει τον τρόπο που πέθανε. Επομένως είναι απολύτως χρήσιμη στην αστυνομία για να ξεσκεπάζει δολοφόνους και να βοηθάει στην επίλυση εγκλημάτων. Παράλληλα στο Σιάτλ γίνεται Ο κακός χαμός από ζόμπι, στους 3 ο ένας είναι ζόμπι να σκεφτείς και γενικά δεν έχω ιδέα γιατί το βλέπω αυτό το σειράκι. Ίσως επειδή θυμίζει πολύ κόμικ και μου αρέσει αυτό (είναι και μεταφορά κόμικ). Και 5 σεζόν παρακαλώ! 

Ένα κανάλι για πολλές αϋπνίες


Έτσι λέγεται το κανάλι της Αϋπνίας (?) στο Youtube, που αν ήταν podcast (δηλαδή δε χρειαζόταν να παίζει βίντεο παράλληλα) θα με βόλευε πολύ περισσότερο, αλλά οκ, σε κάποιες περιπτώσεις χρειάζεται. Η Αϋπνία παρουσιάζει κάποιες πολύ περίεργες περιπτώσεις είτε άλυτων μυστηρίων είτε πραγματικών εγκλημάτων. Παρακολούθησα όλο το επεισόδιο με την πραγματική περίπτωση της Σύλβια Λάικενς που πέθανε μετά από απίστευτα πολλή και ατέλειωτη κακοποίηση σε πολύ νεαρή ηλικία, είναι σίγουρα επεισόδιο για δυνατά στομάχια, αλλά και δυνατό επεισόδιο. Σου το βάζω παραπάνω να το τσεκάρεις αν θέλεις (και να τσεκάρεις και το κανάλι της, εμένα μου αρέσει πολύ και πώς αφηγείται και τα στοιχεία που βρίσκει για να παρουσιάσει όλες τις εκδοχές για μια υπόθεση).

Μια κοριτσίστικη εκδρομή στη Θεσσαλονίκη


Την 16η Οκτωβρίου γιορτάζουμε την απελευθέρωση της Κατερίνης και ήταν μια καλή ευκαιρία (που περιμέναμε καιρό) να κάνουμε μια εκδρομή στη Θεσσαλονίκη. Η παρέα ήταν η Κατερίνα και η Ανθή, η Θεσσαλονίκη ήταν όπως πάντα: πολύ όμορφη και πολύ κουραστική, ψωνίσαμε ρούχα, καπέλα, τσάι κι άλλα ρούχα, φάγαμε brunch στο Canteen και ήπιαμε καφέ στο στολισμένο για το Halloween Sugar Angel, φάγαμε στον πρώτο όροφο του Le Garçon (τις πιο απίστευτα νόστιμες γαρίδες που έχω φάει στη ζωή μου!) με θέα το ηλιοβασίλεμα στο Θερμαϊκό, σε γενικές γραμμές περάσαμε υπέροχα. Δυστυχώς βιβλία δεν πήρα, γιατί όταν έφτασα στην Πρωτοπορία ήμουν κατάκοπη, κρατούσα πόσες σακούλες, ζεσταινόμουν και με έπνιγε η μάσκα μου. Ήταν όμως μια πολύ όμορφη Παρασκευή, με ωραίες αναμνήσεις! 

Λουλουδονέα από το Dogwarts

Αν η κολοκύθα είναι το λαχανικό του Οκτώβρη, το χρυσάνθεμο είναι το λουλούδι του. Φυσικά και πήρα δύο μικρά χρυσανθεμάκια για το παρτέρι μου, που αυτή τη στιγμή που σου γράφω είναι ακόμη κατανθισμένα και να ξέρεις πως τα χρυσάνθεμα αν τα φροντίσεις σου κρατάνε και περισσότερο από μερικούς μήνες το φθινόπωρο. Τα υπόλοιπα λουλούδια μας είναι σε κατάσταση που επιζούν μόνα τους (γιατί γενικά τρώω τρελό ξενέρωμα με ό,τι αφορά το σπίτι και έχω ψιλοεγκαταλήψει κάθε προσπάθεια πχια να το κάνω ανθρώπινο).

Σε άλλα νέα...

Φάγαμε ένα εκπληκτικότατο brunch για τα γενέθλια της Βούλας (δεν την έχω ψωνίσει με τα brunch, είναι τελείως τυχαίο γεγονός και τα μόνα brunch που παραβρέθηκα ως τώρα), στο κτήμα της Βούλας. Στο τραπέζι υπήρχαν τηγανίτες, πίτες, χειροποίητες μαρμελάδες, μιμόζες, καφέδες και τσάγια, αλλαντικά και τυριά, ένα υπέροχο σύνολο από νοστιμιές μέχρι σκασμού. Η Γιάννα γέννησε ένα πανέμορφο μικρό αγοράκι, έδωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου αίμα (μου έλεγαν πως έχω ψηλό αιματοκρίτη και να γίνω αιμοδότρια, δε μου έλεγαν ότι έχω χαμηλή πίεση και πολύ λεπτές φλέβες και πως θα μαρτυρούσαμε μέχρι να βγουν δυο σταγονίτσες αίμα!). Δε γιορτάσαμε το Χάλογουιν για πρώτη χρονιά, που μπορεί και να είναι η τελευταία στο σπίτι μας, κουρεύτηκα και πέρασα σε φάση ίσιο μαλλί (βασικά δεν πολυκουρεύτηκα, απλά έκοψα φράντζα), το Αλμπουσάκι βγάζει του κόσμου την τρίχα (είναι για κλάματα η κατάσταση) αυτή η δεύτερη καραντίνα δε με τρομάζει τόσο, δε ξέρω γιατί (μπορεί να είμαι εντελώς αναίσθητη), αν και να σου πω την αλήθεια μάλλον δε θα κάνω και πολύ καραντίνα εγώ, μια και δουλεύω σε e-shop και τα μαθήματά μου ήδη τα κάνω εξ αποστάσεως.

Μην τρελαίνεσαι, μπορεί να σου ακούγεται ουτοπικό, αλλά υπομονή! Όλα καλά θα πάνε, δε μπορεί, δεν είμαστε οι μόνοι σε αυτό, κι αν δεν πάνε όλα καλά πάλι θα βρούμε τη δύναμη να τα φτιάξουμε μετά. Θα τα καταφέρουμε γιατί σαν ανθρωπότητα έχουμε περάσει πολύ χειρότερα (και από άποψη κρίσης και από άποψη πανδημιών). Σε ευχαριστώ που διάβασες ως εδώ, σου εύχομαι έναν όμορφο Νοέμβριο και πολύ υπομονή!

2 σχόλια

  1. Ανώνυμος7/11/20 10:07 μ.μ.

    Τι ωραία και γεμάτη ανάρτηση! Αν είχαμε εσένα να μας οργανώσεις τον Οκτώβρη, δεν θα βαριόμασταν στιγμή!

    Για το τρέχον λόκνταουν κρατάω οπωσδήποτε τους «Ανθρώπους με άγχος», και το «iZombie» που δεν είχα καν ακουστά, ενώ ανυπομονώ για το τέλος του «Haunting of Bly Manor».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είμαι σίγουρη ότι και ο δικός σου Οκτώβρης ήταν συναρπαστικός, άμα τον βάλεις κάτω θα βρεις πολλές όμορφες στιγμές (ήσουν κι εσύ στο birthday brunch της Βούλας άλλωστε!)

      Το "Άνθρωποι με άγχος" μόλις το ξεκίνησα, θα περιμένω εντυπώσεις από τη δεύτερη σεζόν του Bly Manor μόλις την τελειώσεις!!

      Διαγραφή