Άνθρωποι με άγχος, του Fredrik Backman (βιβλίο και σειρά)

Το βιβλίο αυτό αγοράστηκε αμέσως μόλις κυκλοφόρησε γιατί μου άρεσε πολύ η περίληψή του: Την προπαραμονή της Πρωτοχρονιάς, μια ομάδα εντελώς διαφορετικών ανθρώπων βρίσκεται στην επίδειξη ενός διαμερίσματος προς πώληση, όταν εισβάλει ένα κουκουλοφόρο άτομο με όπλο και ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβει κανείς (ούτε καν το ίδιο το άτομο) ζουν μια κατάσταση ομηρίας, πολύ τρελή και αλλοπρόσαλλη, που θα τους αλλάξει τη ζωή.

Τον Backman τον ήξερα από άλλα πολύ γνωστά του βιβλία (Η γιαγιά μου σας χαιρετά και σας ζητά συγγνώμη, Η Μπριτ Μαρί ήταν εδώ) που όμως δεν έχω ακόμη διαβάσει. Αυτό κάπως μου έκανε κλικ και είπα να το πάρω έτσι, εκτός προγράμματος, κι εκτός λίστας και να γνωριστώ μαζί του. Ίσως δεν είναι το καλύτερο βιβλίο του, είναι αρκετά καλό όμως.

Το σκηνικό μιας κωμωδίας

Η ιστορία εκτυλίσσεται σε δύο σκηνές, μία μέσα στο διαμέρισμα της ομηρίας και μία μέσα στο αστυνομικό τμήμα όπου γίνεται η ανάκριση των ομήρων. Η διήγηση πηγαίνει μπρος πίσω αδιάκοπα. Γνωρίζουμε όλα τα άτομα που βρέθηκαν σε αυτή την αρχικά δύσκολη θέση, μαζί και τους δύο αστυνομικούς που έχουν αναλάβει τη διαλεύκανση του εγκλήματος στο οποίο ο δράστης εξαφανίστηκε λες και άνοιξε η γη και τον κατάπιε. Έχουμε δύο είδη ανθρώπων: τους φυσιολογικούς και τις καρικατούρες. Θα μου πεις είναι κωμωδία υποτίθεται, αλλά και πάλι βρήκα κάπως ακραία τη συμπεριφορά της μεσίτριας για παράδειγμα, παραήταν χαζοβιόλα ιδίως για τόσο αρχή στο βιβλίο (και πρώτη γνωριμία με τον συγγραφέα). Βάση όλων αυτών, θεωρώ πως το βιβλίο ενδείκνυται για θεατρικό.

Καλό αλλά απίθανο

Έχω το κακό να αντιμετωπίζω τις ιστορίες με όση ρεαλιστικότητα μου δίνουν τα 34 μου χρόνια, και βρίσκω υπερβολικά απίθανο να μιλάς με αστυνομικούς σε δωμάτιο ανάκρισης και να τα μπερδεύεις όλα τόσο πολύ, να λες τόσα πολλά χαζά, να απαντάς επιθετικά κλπ. Το βιβλίο μέχρι τη μέση του περίπου μού φαινόταν απολύτως απίθανο. Κι έπειτα που γνωρίζεις τους ήρωες, βλέπεις ότι πολλοί συνδέονται μεταξύ τους κάπως ή θα συνδεθούν στην πορεία, κι αυτό είναι επίσης για μένα κάπως απίθανο. Τέλος η ιστορία καταλήγει ευνοϊκά για τους πρωταγωνιστές μας, με τις συγκυρίες να εργάζονται προς όφελός τους, πράγμα που επίσης παραείναι απίθανο. Καταλήγω στο συμπέρασμα πως ο συγγραφέας αγάπησε πολύ τους ήρωές του και τους τακτοποίησε όλους ανεξαιρέτως.

Σαν ανάγνωσμα έφυγε πολύ ευχάριστα, ίσως ελαφρώς παρατράβηξε το τέλος του, θα προτιμούσα να τελείωνε λίγο μετά τη λήξη της ομηρίας, αλλά συνέχισε κοντά στις 100 σελίδες παραπάνω. Οι συζητήσεις των ηρώων για τη ζωή τους, για τις εμπειρίες τους, για τα ψυχολογικά τους, ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρουσες και η κατάσταση στην οποία βρέθηκε η ληστής για να φτάσει στο σημείο να κρατήσει ομήρους ήταν από αυτές τις τόσο δύσκολες που σε βάζουν να σκεφτείς, εσύ τι θα έκανες στη θέση της; Ο συγγραφέας εκεί κάπου στον παρατραβηγμένο του επίλογο λέει μια φράση που με καλύπτει ως προς τις απιθανότητες τις ιστορίας:

"Βλέπουν μια ταινία που δεν βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, είναι καθαρά προϊόν φαντασίας. Γιατί μερικές φορές οι άνθρωποι χρειάζονται παραμύθια".

Μου φάνηκε πολύ ταιριαστό αυτό σαν κλείσιμο του βιβλίου του, με βρίσκει κι εμένα σύμφωνη, ιδίως όταν ζούμε τέτοιες καταστάσεις όπως αυτές των τελευταίων χρόνων, βρίσκω πως αυτό το βιβλίο θα σε κάνει να ξεχαστείς, να χαμογελάσεις, να περάσεις όμορφα το χρόνο σου και να ξεφύγεις για λίγο από την πραγματικότητα.

Να ξεκαθαρίσω πως δεν είμαι μια ορθολογίστρια απαισιόδοξη ρεαλίστρια, (το αντίθετο μάλιστα) δεν είναι για μένα ολωσδιόλου απίθανη μια τέτοια ιστορία, αλλά το ποσοστό πιθανότητας είναι κάπου κάτω από 5%.

Η σειρά που θα βρεις στο Netflix είναι σουηδικής παραγωγής (όπως πρέπει), πατάει πάρα πολύ καλά στο βιβλίο (πράγμα εξαιρετικά σπάνιο) ωστόσο μου φάνηκε πως ενώ στο βιβλίο περνάμε τον περισσότερο χρόνο μας μέσα στο σπίτι της ομηρίας, στη σειρά τον περνάμε στο μετά τη λήξη της με μικρά φλας μπακ στο περιστατικό. Λίγο σου δίνει την αίσθηση πως κράτησε πολύ λιγότερο απ' ότι στο βιβλίο, θα μου πεις, είναι απολύτως λογικό να συμβαίνει αυτό, μια μεταφορά δε γίνεται να σου δώσει την αίσθηση του χρόνου ενός βιβλίου. Μου άρεσε η επιλογή των ηθοποιών και για να σου πω την αλήθεια απόλαυσα τα δυο συνδυαστικά, αφού διαβάσεις το βιβλίο να δεις και τη σειρά. Σίγουρα δε θα έχεις καμία αγωνία, αλλά δένουν όμορφα τα δυο τους και χαίρομαι που υπάρχουν παράλληλα.