Δεν θέλω να τα ανεβάζω μαζεμένα αυτά τα best of, όμως τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε το ΜΟΝΟ που έγινε ήταν ο (πολύ ιδιαίτερος και ξεχωριστός) γάμος της Ιφιγένειας, ούτε σειρές, ούτε βιβλία, ούτε τίποτα άλλο, συνεπώς έπρεπε να κολλήσει με τον επόμενο μήνα που ομολογουμένως έγιναν πραγματάκια. Θέλεις ταινίες (που δε βλέπω σχεδόν ποτέ), θέλεις σειρές (που είναι τόσες οι συναρπαστικές που δε μου φτάνει ο χρόνος), θέλεις βιβλιοαγορές, ανταλλαγές, νέα ρουτίνα, θέλεις το podcast; Κάθισε αναπαυτικά (πάρε και κουβερτούλα) και δώσε προσοχή!
Αγόρασα περισσότερα βιβλία απ' όσα αντέχει η τσέπη μου!
Βέβαια, αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι πως η τσέπη μου δεν αντέχει τίποτα απολύτως αυτό τον καιρό κι έχω απαγορεύσει στον εαυτό μου να ψωνίζω το οτιδήποτε πέρα από τα απαραίτητα. Κάπου κάπου βάζω στο mute αυτή την αυστηρή φωνούλα, αγοράζω στα γρήγορα κάποια βιβλία και μετά λέω ε, τώρα πάει. Έγινε το κακό, τι να κάνουμε! Έτσι αγοράστηκε η "Ιστορία φαντασμάτων" του Πήτερ Στράουμπ, το "Μαγαζάκι με τα μαγικά παιχνίδια" της Άντζελα Κάρτερ (για τη λέσχη ανάγνωσης Κατερίνης) και η "Εποχή του κυνηγιού" της Έρσης Λάβαρη (για την ινσταγκραμική ανταλλαγή, όχι για μένα).
Διάβασα περισσότερα βιβλία απ' όσα χωράει η μέρα μου!
Δεν τα έχω τελειώσει όλα φυσικά, γιατί ακριβώς ΔΕΝ χωράνε στη μέρα μου όλα αυτά και ο υπερενθουσιασμός μου ώρες ώρες με κάνει να αρχίζω κι άλλο βιβλίο, σε φάση.. γιατί όχι; Έτσι λοιπόν διαβάζω την
"Ιστορία φαντασμάτων" του Πήτερ Στράουμπ, φυσικά, που είναι σα να διαβάζεις Κινγκ (αν μου έλεγες πως το έγραψε ο Κινγκ θα σε πίστευα), αλλά Χ σελίδες μέσα στο βιβλίο εγώ δεν έχω τρομάξει ούτε ένα τσικ (που τάχα είναι ό,τι πιο τρομακτικό έχει γραφτεί και γι' αυτό το πήρα). Έχω πιάσει επίσης το βιβλίο αυτοβοήθειας
"Μαθήματα ευτυχίας" της Γκρέτσεν Ρούμπιν, όπου ξαναδιάβασα το πρώτο κομμάτι που είχα διαβάσει παλιότερα και αφορά το σπίτι και το συμμάζεμα, μόνο που αυτή τη φορά (κρατήσου) σημείωσα με φωσφορούχο τα σημαντικά σημεία (συγγνώμη γι' αυτό!). Δε ξέρω αν κάνει δουλειά, πάντως το σπίτι μου είναι συμμαζεμένο εδώ και αρκετές μέρες συνεχόμενα και λίγο δεν μπορώ ούτε εγώ η ίδια να το πιστέψω. Διάβασα τις
"Τρεις γοτθικές αλληγορίες" του Ναθάνιελ Χόθορν, ένα μικροσκοπικό βιβλίο που κοστίζει κάπου στα 3 ευρώ αν το ψάξεις, εκπληκτική ευκαιρία για να γνωρίσεις λίγο τη γραφή του, που είναι υπέροχη και θέλω να διαβάσω κάτι πιο "κανονικό" δικό του. Τελείωσα και το
"Μαγαζάκι με τα μαγικά παιχνίδια" της Άντζελα Κάρτερ, το βιβλίο του μήνα στη Λέσχη Ανάγνωσης Κατερίνης (aka ΛΑΚ)
για το οποίο σου μίλησα την περασμένη εβδομάδα. Όλα τα (σχετικά) βιβλία του μήνα διαβάστηκαν στο πνεύμα του
Μαγικού Οκτώβρη που διοργάνωσε για άλλη μια χρονιά και με μεγάλη επιτυχία η Μάγδα (aka
@booktopiagr) στο instagram παρόλο που τελικά δεν συμμετείχα ακριβώς όπως προβλέπεται (σε ομαδική συνανάγνωση κλπ). Ωστόσο αγαπώ πολύ αυτή την κίνηση κι ελπίζω του χρόνου να διαβάσω κάτι παράλληλα με μια παρέα κι από εκεί.
Μήπως όταν βγάζουν σίκουελ στη Marvel λίγο βαριούνται;
Είδα δύο ταινίες που έπρεπε να έχω δει εδώ και καιρό (που ΕΥΤΥΧΩΣ δεν ξόδεψα λεφτά για να τις δω στον κινηματογράφο και ξόδεψα μόνο.. αυτή τη συνδρομή που δίνεις στο disneyplus, τέλος πάντων), ήταν και οι δύο τρομερά κακές. Το Doctor Strange το 2 δε μπορώ να διανοηθώ πόσο κακό ήταν, σε πλήρη αντιδιαστολή με το πρώτο που ήταν κορυφαίο και για μένα από τις καλύτερες ταινίες της Marvel. Μου φάνηκε βιαστικό, φτιαγμένο στο πόδι, καθόλου επικό (που το περίμενα επίπεδα επικότητας πάνω), ο Στρέιντζ ήταν βαρετός (για τω Θεώ, έκαναν τον Κάμπερμπατς βαρετό!) τι να σου πω... ασ' το. Μην το δεις καν, δε θα χάσεις κάτι. Αν ωστόσο επιμένεις, πρέπει να δεις το Wandavision πρώτα (που αξίζει πολύ, αλλά το Doctor Strange μετά θα σου το χαλάσει ΚΑΙ εκείνο). Το Θωρ από την άλλη είχε υπερβολικά κακό χιούμορ, κρύο, χαζό, προσπάθησε άβολα να ρίξει τη φυσική σοβαρότητα την Νάταλι Πόρτμαν, είχε τον Κρίστιαν Μπέιλ στο ρόλο του κακού που ήταν αυτό που άξιζε για μένα σε αυτή την ταινία και μόνο (γιατί ο τύπος είναι ηθοποιάρα!) ήταν άξουαλι τόσο καλός γιατί ποτέ στην ταινία δεν προσπάθησε να "κάνει χιούμορ". Δεν ένιωσα καθόλου το συναίσθημα που ξαφνικά θέλησε να περάσει προς το τέλος, στο σύνολό της ήταν μια φωνακλάδικη ταινία που είναι να απορείς πώς ακολουθεί την τελειότητα του Ράγκναροκ και δε τη φτάνει ούτε στο μικρό της δαχτυλάκι. Κρίμα!
Από την άλλη πλευρά, όταν κάθισα να δω το Hocus Pocus 2, ήξερα εκ των προτέρων πως θα έβλεπα κάτι χαλαρό, οικογενειακό, κάπως νοσταλγικό και ήταν ακριβώς αυτό. Οι τρεις αδερφές Σάντερσον επέστρεψαν, φυσικά πιο γερασμένες από το πρώτο αλλά το κόνσεπτ το επιτρέπει (επιτρέπει και τρίτη ταινία σε άλλα 20 χρόνια), η ταινία είναι μια 90ντήλα γυρισμένη το 2022, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ναι δεν είναι ποιοτική, ναι ούτε θα γελάσεις, δεν είναι σε καμία περίπτωση ανώτερη της πρώτης, αλλά για εποχή Χάλογουιν είναι ιδανική!
Η επιστροφή στη Μέση Γη ήταν τελικά η αναμενόμενη
Αρκετά χλιαρή η σειρά ως προς το περιεχόμενο, over the top στην εικόνα, τα εφέ, την ομορφιά, τα λεφτά τελοσπάντων. Απόλαυσα τα επεισόδια (τα μισά που είδα), ξενέρωσα ελαφρώς με το υπερβολικό fan fiction, δε με πείραξε ποτέ η πολυπολιτισμικότητα (ναι, μαύρα ξωτικά, γιατί; υπάρχουν ξωτικά στην πραγματικότητα που είναι λευκά και δεν "πάτησε" καλά η απόδοση της ιστορίας;), με έκανε να θέλω να πιάσω επιτέλους τα παιδιά του Χούριν και να επιστρέψω στο Σιλμαρίλιον, για να θυμηθώ κάποια πράγματα που έχω ξεχάσει από το σχολείο ακόμα (έχουν περάσει πολλά χρόνια, να με συγχωρείς, δε θυμάμαι πολλά πολλά πέρα από τα βασικά), αλλά όπως και να 'χει, όταν αναγνώριζα κάποιους ήρωες όπως τον Έλροντ, τον Ντούριν, την Γκαλάντριεν (φυσικά, την κεντρική ηρωίδα!), τον Ισίλντουρ, δε μπορώ να πω, ενθουσιαζόμουν πολύ! Η σειρά είναι βασισμένη λέει στον Άρχοντα και όχι στο Σιλμαρίλιον, ωστόσο έχει στοιχεία από τον κόσμο της Μέσης Γης που τραβάνε από το σύμπαν του Τόλκιν (όπως τους Βάλαρ, το Νούμενορ, τον Μόργκοθ) παρά το όλο fan fiction. Γενικά δηλαδή δε με χαλάει ως σειρά, αλλά δε σκίζομαι και να τη δω, το πάω απελπιστικά αργά..
Είδα τη δεύτερη σεζόν του Only murders in the building που αν έχεις δει την πρώτη αναρωτιέσαι πώς μπορούν να το συνεχίσουν χωρίς να το χαλάσουν; Το συνέχισαν αξιόλογα σε σχεδόν άλλο ύφος, εμβαθύνουν στη δεύτερη σεζόν στο χαρακτήρα που παίζει η Σελενίτα, που θεωρώ πως κάποιο τηλεοπτικό βραβείο θα έπρεπε να πάρει γι' αυτό το ρόλο. Πάντως αν αγαπάς Νέα Υόρκη και φθινόπωρο να το δεις, θα σε ταξιδέψει. Ή μπορείς να δεις κάτι σχεδόν εντελώς άλλο, το How I met your father, spinoff της υπερεπιτυχημένης σειράς που αγαπήσαμε για όλες (εκτός της τελευταίας) τις σεζόν, μου άρεσε, το είδα ευχάριστα, αν δεν πατούσε πάνω στη σειρά αυτή θα ήταν ακόμα πιο καλό, μετράει μόνο 10 μικρά επεισόδια στον πρώτο της κύκλο αλλά ανανεώθηκε για δεύτερο με τα διπλάσια. Για να δούμε...
Κι επειδή Halloween season χωρίς Flanagan πλέον δεν παίζει (έχει γίνει παράδοση, κι αν μια χρονιά δε βγάλει κάτι, εγώ θα ξαναδώ το πρώτο Haunting, που εξακολουθεί να είναι τοπ τοπ τοπ για μένα, ανάμεσα σε άλλες αξιόλογες δουλειές του -όχι το περσινό... χμμ ούτε το φετινό-) και φέτος μας ήρθε με μια ακόμη σκοτεινή σειρά, μεταφορά του βιβλίου The Midnight Club του Christopher Pike όπου μια παρέα εφήβων που πάσχουν από καταληκτικές ασθένειες περνάνε τις τελευταίες τους ημέρες σε ένα παλιό αρχοντικό σπίτι με βαρύ παρελθόν, και κάθε βράδυ μαζεύονται και διηγούνται ιστορίες με φαντάσματα. Είναι λίγο δύσκολη όσον αφορά τις ασθένειες και μάλιστα σε εφήβους, όμως η όλη ατμόσφαιρα είναι ωραία μυστηριώδης, θα συναντήσεις κάποιους παλιούς και σταθερούς ηθοποιούς που έχεις γνωρίσει στις άλλες δουλειές του, είναι γυρισμένη στα υπέροχα 90s, είναι στο μεγαλύτερο μέρος της μια πολύ καλή σειρά, αλλά στο τέλος γίνεται τεραστίων διαστάσεων πατάτα (ξεπερνάει και το περσινό!), φοβερά αργό και ασήμαντο τέλος σεζόν και οπ! Δεν τελειώνει εδώ, θα έχει και συνέχεια! Δένεσαι με τους ήρωες; Ναι. Υπάρχει μυστήριο; Μπόλικο. Παίρνεις απαντήσεις; Ούτε καν! Μήπως βαριέται λίγο και ο Flanagan; Νομίζω πως ναι..
Το τρομακτικό πακέτο της Νάσιας ήταν γεμάτο καραμέλες
...και αυτό ήταν το λιγότερο! Η αγαπημένη Νάντια (aka
@booklittledreamer) διοργάνωσε μια spooky ανταλλαγή βιβλίων ανάμεσα στην παρέα που έχουμε στο instagram με κάποιες bookstagramers, με σκοπό να ανταλλάξουμε πακέτα με ένα βιβλίο και διάφορα δωράκια εν όψει του Χάλογουιν. Να σημειωθεί πως ακόμα κι αν γιορτάζουμε γιαλατζί το Χάλογουιν τα τελευταία χρόνια σε αυτή τη χώρα, κι ακόμα κι αν προσπαθούν λίγο να μας φέρουν υλικό τα εμπορικά, δεν το πολυεμπιστεύονται ακόμα (ούτε κι εμάς προφανώς) οπότε φέρνουν ελάχιστα είτε σε επιλογές είτε σε ποσότητα που εξαντλούνται εν ριπή οφθαλμού. Έτσι δεν ήταν διόλου εύκολη η συγκεκριμένη ανταλλαγή. Όμως η φανταστικοϋπέροχη Νάσια (aka
@nasia_weasly) που της έτυχα, τα πρόλαβε και μου έστειλε ένα πακέτο με κυριολεκτικά τα πάντα! Από διακοσμητικά (για το διαμέρισμα που δεν πολυαγαπώ, μπας και το αγαπήσω ένα τσικ παραπάνω), καραμέλες, καλαμάκια, αξεσουάρ, έφτιαξε μια περγαμηνή για γραμματάκι ολομόναχή της, είχε κι ένα δώρο για τα νεύρα του Άλμπους και δωράκια για τον μικρό Κωνσταντίνο, και όχι ένα, αλλά δύο βιβλία από τη λίστα μου: Τον
Ωκεανό στο τέλος του δρόμου, του Neil Gaiman που θα διαβαστεί άμεσα, και το
Μάγο της γαιοθάλασσας της Ούρσουλα Λε Γκεν που θα διαβαστεί αμέσως μετά. Δεν μπορώ να βρω αρκετά λόγια για να σου περιγράψω πόσο χάρηκα με όλη την κίνηση και πόσο προνομιούχα αισθάνομαι που γνωρίζω τη Νάσια και όλα τα κορίτσια της παρέας αυτής.
Εγώ με τη σειρά μου έστειλα ένα "τρομακτικό" πακέτο στη Μάγδα (aka @magda.tou), όχι στο επίπεδο του πακέτου που παρέλαβα γιατί δε βρήκα πολλά πράγματα στην εξωτική Κατερίνη, έστειλα το βιβλίο "Η εποχή του κυνηγιού" της Έρσης Λάβαρη, ένα απόκοσμο (!) αφρόλουτρο, ένα κολιέ με κολοκύθες, σελιδοδείκτες (γιατί η Μάγδα είναι συλλέκτης) από την προσωπική μου ταπεινή συλλογή, σοκολάτες και ζαχαρωτά.
Το Halloween του 2022
Το πρώτο Χάλογουιν που γιορτάστηκε ήταν το μακρινό 2013 όταν ακόμα είχαμε όνειρα για το προηγούμενο πανέμορφο σπιτάκι μας, η πρώτη φορά που πήραμε δύο μικρές κολοκύθες με το τότε μπόιφρεντ (νυν χάζμπαντ) και τις σκαλίσαμε.
Την επόμενη χρονιά, είχαμε μαζευτεί κάποιοι φίλοι από την τότε Λέσχη Ανάγνωσης Κατερίνης και φάγαμε ζαχαρωτά, είδαμε ταινία, νομίζω πως και τότε είχα μια κολοκύθα σκαλισμένη.
Το Χάλογουιν του 2018 ήταν μια επικότητα επικών διαστάσεων (ναι, πλεονασμός!) όπου η Σοφία και ο Νίκος aka οι νεκροί πρόγονοί μου, Νυμφαδώρα και Βενέδικτος Σκούφα (οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα είναι τυχαία) διοργάνωσαν ένα Escape House γεμάτο γρίφους και μυστικά (αν σε ενδιαφέρει μια μέρα μπορώ να σου μιλήσω πιο αναλυτικά γι' αυτό).
Την επόμενη χρονιά, την τελευταία που γιορτάστηκε το Χάλογουιν, ήταν η χρονιά με τους βρικόλακες και τους Τζόκερ. Άλλο ένα άκρως επιτυχημένο πάρτι, κυρίως λόγω των καλεσμένων. Έπειτα ήρθε η καραντίνα, η απώλεια, η μετακόμιση, το μπεμπάκι.
Φέτος ήταν η πρώτη χρονιά μετά από τόσες που στολίστηκε το σπίτι χαλογουινιάτικα. Που κρεμάσαμε τα στολίδια που είχα ήδη κι εκείνα που μου χάρισε η Νάσια. Που πήραμε τον κουβά με τα ζαχαρωτά από τα lidl και δρακουλίνια και τα φάγαμε βλέποντας... το makeover του GNTM (καλά, άσχετο, αλλά μου αρέσει πάντα και συνέπεσε με την 31η του Οκτώβρη).
Η πρωινή ρουτίνα που μου έχει αλλάξει τη ζωή!
Εντάξει, υπερβάλλω ένα τσικ, όμως όχι όσο νομίζεις. Πράγματι, η νέα πρωινή ρουτίνα μού έχει αλλάξει πλήρως τη διάθεση, από την πρώτη κιόλας μέρα που άρχισα να την εφαρμόζω και η οποία μέρα ήταν Δευτέρα (ή αλλιώς "Πώς να κάνετε τη Δευτέρα την πιο όμορφη αρχή της εβδομάδας"). Επέστρεψα στο παραμελημένο σπορ μου,
bullet journaling, και σχεδίασα-οργάνωσα τον μήνα μου με όλα αυτά που θέλω να επιτύχω. Μέσα σε αυτά ήταν η γυμναστική που δεν μπορούσα να βρω χρόνο να της αφιερώσω, κι έπειτα από πολλή σκέψη, αποφάσισα να ξυπνάω το πρωί μια ώρα νωρίτερα και να κάνω όλα αυτά που δεν μπορώ ή βασανίζομαι να κάνω το βράδυ λόγω εξάντλησης: γυμναστική, μπάνιο και συμμάζεμα. Η
γιόγκα συγκεκριμένα, που κάνω με την Adrienne (έχει δωρεάν βιντεάκια στο youtube, έχω κάνει μια λίστα με όλα τα ~15λεπτα,
μπορείς να τη δεις εδώ), μου δίνει μια ήρεμη ενέργεια το πρωί, μου ξυπνάει το σώμα, με κάνει να αισθάνομαι πως έχω καταφέρει κάτι πολύ σημαντικό (γιατί είμαι μια βραστή πατάτα), μου φτιάχνει φουλ τη διάθεση και μου δίνει όρεξη να οργανωθώ και να κάνω ένα σωρό πράγματα πριν ακόμα ξυπνήσει το σπίτι. Η διάθεσή μου είναι καλή έπειτα στη δουλειά με τους ολότρελους πελάτες μας, κάποιες μέρες μπορεί να είμαι μέχρι και πιασμένη (ναι, με 6 λεπτά κοιλιακούς εγώ θα πιαστώ, γιατί είπαμε: βραστή πατάτα!). Μετά αν το θυμηθώ θα πιω
μπόλικο νερό και θα κάνω λίγο
μεντιτέισον (εμείς, βέβαια, προσευχή το λέγαμε στα χρόνια μου), αν και συνήθως ομολογώ πως δεν τα θυμάμαι. Θα ποτίσω
λουλούδια, θα κάνω κάποιες γρήγορες
δουλειές (συμμάζεμα, άπλωμα ρούχων και τέτοια) και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως παρά το ότι ξυπνάω και σηκώνομαι μια ολόκληρη ώρα πιο νωρίς εξακολουθώ να πηγαίνω ακριβώς το ίδιο αργοπορημένη στη δουλειά μου...
Ήταν κάτι που είχα στα πλάνα μου καιρό, αγαπώ κι εγώ ιδιαιτέρως τα podcast που ακούω καθημερινά πάρα πολλά και εντελώς διαφορετικά. Βέβαια, το podcast της Χώρας των Βιβλίων δεν είναι ο κλασσικός τύπος ενός podcast όπου ο ομιλητής (ιδανικά με σπουδές στη δημοσιογραφία) μιλάει σίγουρα με κείμενο αλλά και κάπως ελεύθερα. Το podcast αυτό έχει σκοπό να μεταφέρει απλά σε ηχητική μορφή όλα (οκέι, όχι όλα, είναι υπερβολικά πολλά) τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ. Δε θα βρεις σχεδόν καμία διαφοροποίηση από αυτά που διάβασες ήδη, στο επεισόδιο, πέρα από τον ήχο της φωνής μου. Είναι άκρως ερασιτεχνικό, όλη η δουλίτσα γίνεται με ένα κινητό και μπόλικες προσευχές να μην ακουστεί κάποιος άσχετος θόρυβος την ώρα που ηχογραφώ! Με λίγα λόγια γίνεται καθαρά για λόγους δημιουργικότητας και διευκόλυνσης των φίλων της Χώρας των Βιβλίων, να μένουν ενημερωμένοι για ό,τι γίνεται αν δεν προλαβαίνουν ή ζορίζονται να κάτσουν να διαβάσουν τα, μερικές φορές, μεγάλα άρθρα που γράφω. Ωστόσο αν θέλεις να επικοινωνήσεις μαζί μου θα πρέπει να το κάνεις είτε σε σχόλια κάτω από το ενίοτε άρθρο, είτε μέσα από τα social ή με email, βεβαίως.
Αυτοί ήταν οι δύο πρώτοι μήνες του φθινοπώρου μου, ο Σεπτέμβριος και ο Οκτώβριος, όλα αυτά που διάβασες έγιναν κυρίως τον Οκτώβριο, ελπίζω να συνεχιστούν τα όμορφα και τον επόμενο μήνα, να υπάρχει όρεξη για διάβασμα και δημιουργικότητα, να τα λέμε κάθε Παρασκευή, όπως τα παλιά τα χρόνια (η Χώρα των Βιβλίων είναι περίπου 10 χρονών!).
Πήρε το μάτι μου πως τρέχει ένα φρέσκο challenge στο instagram #classicnovember λέγεται και το ξεκίνησε η @bibliorian, με σκοπό τον Νοέμβρη που μόλις μπήκε να διαβάσουμε περισσότερα κλασσικά βιβλία. Αν πάρω μέρος τελικά (με κάποια ανάγνωση, πέρα από ενδεχομένως μια απλή φωτογραφία) θα τολμήσω το Όσα παίρνει ο άνεμος! Θα μπορούσα να διαβάσω κάτι από τα πανέμορφα κλασσικά που κυκλοφορούν σε αυτές τις κάπως πολυτελείς εκδόσεις στα περίπτερα, αλλά τελικά παίζει να είναι διασκευή και δε θα ήθελα κάτι τέτοιο (να ξέρεις κι εσύ, μην πέσεις στην παγίδα της απερίγραπτης εξωτερικής τους ομορφιάς, μπορεί από μέσα να είναι μια απλή περίληψη)
Πες μου τι βιβλία διάβασες, αγόρασες, παράτησες; Ποιες ταινίες και σειρές είδες; Είναι τόσο καλό το House of Dragon όσο λένε όλοι; Πώς πέρασες το δικό σου Halloween; Έχεις μια δική σου πρωινή ρουτίνα; (στείλε tips για να με βοηθήσεις να μην αργώ στη δουλειά!), ακούς podcast γενικά; Και κυρίως πες μου, έχεις δοκιμάσει pumpkin spice latte; είναι καθόλου καλό;
0 σχόλια