Δώδεκα βιβλία γοτθικής λογοτεχνίας

Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι, του Όσκαρ Ουάιλντ

Το σπίτι του Ιανού, της Elli Griffiths

Τζέιν Έυρ, της Σάρλοτ Μπροντέ

Οι δαίμονες του Χιλ Χάουζ, της Σίρλεϋ Τζάκσον

Αν η ιστορία ήταν ήδη γνωστή από παλιά, από την κινηματογραφική μεταφορά του '99, από το ίδιο το βιβλίο (το ελαφρώς διαφορετικό) αγαπήθηκε ΠΟΛΥ περισσότερο από τη μεταφορά του Φλάναγκαν (την όχι απλά ελαφρώς διαφορετική) και πλέον έχει μια άλλη θέση στην καρδιά μου εξαιτίας της σειράς αυτής του Netflix (που πρέπει να ξαναδώ λες; Πρέπει να ξαναδώ!). Η ιστορία αφορά ένα παλιό αρχοντικό γεμάτο φαντάσματα. Για εμένα αυτό είναι αρκετό!

Σάλεμς Λοτ, του Στίβεν Κινγκ

Το κάστρο του Οτράντο, του Οράτιου Ουόλπολ

Ζούσαμε πάντα σε ένα κάστρο, της Σίρλεϋ Τζάκσον (και πάλι)

Γοτθικές ιστορίες από μοντέρνες συγγραφείς, συλλογικό

Το μαγαζάκι με τα μαγικά παιχνίδια, της Άντζελα Κάρτερ

Είναι το βιβλίο που κέρδισε στην ψηφοφορία, έχει κεντρική ηρωίδα την δεκαπεντάχρονη Μέλανι και τις ορμόνες της, και ενώ περιμένεις πως με ΤΟΣΕΣ ορμόνες το θέμα του βιβλίου θα είναι η εκούσια αποπλάνηση ανηλίκου, τελικά παραμερίζει τη φυσική εξέλιξη της ζωής και πηγαίνει την ηρωίδα μαζί με τα αδέρφια της στο σπίτι του πολύ ιδιότροπου θείου Φίλιπ που κατασκευάζει (πολύ μυστήρια και ελαφρώς αποκρουστικά) παιχνίδια. Εκεί η Μέλανι θα πρέπει να αλλάξει όλες της τις συνήθειες και να προσαρμοστεί στους αυστηρούς κανόνες του παράξενου θείου και στον άγαρμπο τρόπο ζωής των υπόλοιπων μελών της οικογένειάς του, που ίσως κάποτε ήταν σαν κι αυτήν αλλά οι συνθήκες της ζωής να τους αγρίεψαν, να τους σκλήρυναν, θα κάνουν άραγε το ίδιο και σε εκείνη; 

Το βιβλίο αυτό που δεν καταλάβαινα σε ποια χρονική περίοδο διαδραματιζόταν όταν το διάβαζα (κάπου στα 70s είναι), μου θύμισε βιβλία που διάβαζα παλιά, μικρή. Η γραφή είναι κάπως νοσταλγική, ρέει τόσο εύκολα, αβίαστα, δεν κουράζει, δεν είναι και μεγάλο βιβλίο (μόλις 218 σελίδες). Προβληματίζομαι για το αν είναι τελικά γοτθική λογοτεχνία, αφού έχει στοιχεία (αν υπολογίσουμε την απώλεια, το μυστήριο, τα λίγο τρομακτικά παιχνίδια), δεν είναι απόλυτο δείγμα ωστόσο, προσωπικά δεν θα το κατέτασσα καν στο είδος, θα το έβαζα μάλλον στο μαγικό ρεαλισμό ή και στο απλό κοινωνικό μυθιστόρημα που είναι ελαφρώς πιο σκοτεινό. Απουσιάζει το γοτθικό περιβάλλον, το παλιό αρχοντικό ή το κάστρο ή έστω η άλλη εποχή. Θα έλεγα πως το κεντρικό του θέμα είναι η γυναικεία σεξουαλικότητα σε διάφορες ηλικίες, η αντρική διαστροφή που περιτριγυρίζει μια γυναίκα (ιδίως μια έφηβη) και που στις μέρες μας έχει κορυφωθεί να πεις στην πραγματική ζωή, με όλα αυτά που γίνονται. Το μακάβριο της υπόθεσης λειτουργεί μόνο ως εργαλείο που περνάει την κεντρική ηρωίδα από την ανεμελιά στην σκληρή πραγματικότητα.

Όταν χάνεις έναν γονιό (ή και χειρότερα) ξαφνικά αναγκάζεσαι απότομα να ενηλικιωθείς, ακόμα κι αν δεν έχει έρθει ακόμα η ηλικία ή κι αν τυπικά έχεις ήδη ενηλικιωθεί, ουσιαστικά αυτό γίνεται όταν καλείσαι να σταθείς μόνος σου στα πόδια σου, να αντιμετωπίσεις δύσκολες καταστάσεις που δεν υπάρχει κανείς άλλος να σε βοηθήσει με αυτές, όταν πλέον έχεις δικές σου υποχρεώσεις και έρχεσαι αντιμέτωπος με τον κόσμο που δε σου χρωστάει τίποτα για να είναι καλός μαζί σου, δε μπορείς να βασιστείς σε αυτόν. Επιπλέον έχεις να διαχειριστείς το ίδιο το συναίσθημα της απώλειας, καλείσαι να σκληρύνεις, να φανείς δυνατός και να αφήσεις πίσω σου μεγάλο κομμάτι της παιδικότητάς σου, ή και του ίδιου σου του εαυτού, ιδίως αν ο γονιός που χάνεις ήταν εκείνος στον οποίο πάντα έμοιαζες περισσότερο.

Ίσως αυτές οι σκοτεινές σκέψεις να το γυρίζουν λίγο προς τη γοτθική λογοτεχνία. Αλλιώς βρίσκω από τον παραπάνω ορισμό της μόνο το μυστήριο και τα μυστικά ως στοιχεία του βιβλίου και τίποτ' άλλο. Ούτε τρόμο (φυσικό ή ψυχολογικό), ούτε υπερφυσικό, ούτε φαντάσματα ή στοιχειωμένα σπίτια ή κάστρα, ούτε καν γοτθική αρχιτεκτονική. Συνεπώς για μένα δεν ανήκει στην κατηγορία του μήνα. Ωστόσο ήταν ένα εύκολο και ευχάριστο ανάγνωσμα, γρήγορο επίσης και εντελώς διαφορετικό από αυτά που διαβάζω συνήθως, ενώ παράλληλα εντελώς γνώριμο. Θέλω να διαβάσω περισσότερα βιβλία γραμμένα στα 70s-80s, τα βιβλία εκείνα που ήταν σύγχρονα όταν ήμουν παιδί (στα 90s) γιατί έχουν ένα ύφος κοινό που μου έχει λείψει, ομολογώ, από τα σημερινά βιβλία. Επιπλέον είναι πολύ ωραία η εμπειρία να διαβάζεις ένα βιβλίο με παρέα, να μοιράζεσαι εντυπώσεις, σκέψεις και να το αναλύεις μέχρι εκεί που πάει.

Αν θα ήθελες να το δοκιμάσεις κι εσύ, μπορείς να γίνεις μέλος της Λέσχης Ανάγνωσης Κατερίνης ακόμα κι αν δεν κατοικείς στην Κατερίνη. Αρκεί να έχεις λογαριασμό στο facebook όπου και επικοινωνούμε κυρίως, αλλιώς μπορείς να ενημερώνεσαι μέσω instagram. Αν κατοικείς στην Αθήνα, υπάρχουν αρκετά "λακάκια" εκεί που κάπου κάπου βρίσκονται από κοντά. 

Πάτησε εδώ για να βρεις τη σελίδα μας στο facebook, κι αν θέλεις να είσαι πιο ενεργός, μπες στο γκρουπάκι μας εδώ.

Πάτησε εδώ για να μας ακολουθήσεις στο instagram.

Εσένα σου αρέσει η γοτθική λογοτεχνία; Ποιο από τα παραπάνω έχεις διαβάσει και ποιο θα πρότεινες με τη σειρά σου να διαβάσω (γιατί όπως βλέπεις είναι σχεδόν σίγουρο πως στο τέλος δε θα μείνει ούτε ένα αδιάβαστο!), έχεις διαβάσει το "Μαγαζάκι με τα μαγικά παιχνίδια"; και κυρίως: θα έμενες σε ένα σπίτι με βαρύ, μυστηριώδες παρελθόν, που μπορεί να είναι μέχρι και στοιχειωμένο;