Βιβλία που θέλω, αλλά δε θέλω να διαβάσω | Booktag

Τώρα θα μου πεις το διάβασμα είναι μια ευχαρίστηση και ό,τι είναι ευχαρίστηση σε αυτή τη ζωή δεν πρέπει να γίνεται καταναγκαστικά κι εγώ θα έρθω και θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου, αυτό είναι το μότο μου στη ζωή: πρέπει να κάνουμε πράγματα που μας ευχαριστούν και όχι με το ζόρι, είμαι γυναίκα στα 30+ στην ελληνική κοινωνία (και δη της εξωτικής, αλλά λίγο οπισθοδρομικής, Κατερίνης), ξέρω καλά από καταπίεση, δε θα πάρω άλλη, ευχαριστώ!

Εδώ δεν είμαι για να σου πω πως πρόκειται να καταπιεστώ για να διαβάσω κάποιο βιβλίο, εδώ θα σου πω τι υποθέσεις κάνω για μερικά βιβλία, που ναι μεν μου κεντρίζουν την προσοχή, όμως με φοβίζουν, ή μπορεί να έχω ακούσει διφορούμενες απόψεις γι' αυτά, ίσως νομίζω πως δε θα τα καταφέρω μαζί τους, επειδή είναι λίγο ογκώδη με μικρά γραμματάκια; επειδή μου φαίνονται πολύ βαριά; επειδή υποθέτω πως δεν είναι του στυλ μου; Κυρίως επειδή τρέμω πως θα οδηγήσουν εμένα σε αναγνωστικό μπλοκάρισμα και τον ψυχαναγκασμό μου, που δε θέλει άλλα μισοδιαβασμένα, γραμμή στην τρέλα! Όμως, αχ, τα βιβλία αυτά...

Ένα βιβλίο που αισθάνεσαι την ανάγκη να διαβάσεις γιατί όλοι μιλούν γι' αυτό

Τον Θεόδωρο Παπακώστα τον βρίσκω πραγματικά ενδιαφέρον άτομο, έχει τραβήξει την προσοχή του κόσμου όλου στην ειδικότητά του την αρχαιολογία, τόσο με τα σούπερ διασκεδαστικά του ποστ στο instagram, όσο και με τα podcast του και εντέλει με τα δύο βιβλία που έχει εκδώσει και κάνουν πάταγο. Μας μεταφέρει με απλό και διασκεδαστικό τρόπο όλες τις πληροφορίες που δεν δίναμε προσοχή στο σχολείο γιατί βαριόμασταν με τον τρόπο που διδασκόμασταν την ιστορία, είτε τα πραγματικά είτε τα μυθολογικά γεγονότα, μάλιστα τα δύο του βιβλία δεν είναι ιδιαιτέρως μεγάλα σε όγκο. Όμως λίγο κολλάω στο γεγονός ότι όταν ακούω τα (πάρα πολύ fun) podcast του, γιατί τα ακούω βρέξει χιονίσει, δυσκολεύομαι αρκετά να συγκεντρωθώ, σίγουρα θέλει να δίνεις προσοχή σε αυτό που ακούς και ίσως αν τα συνδυάσω με μια άλλη δραστηριότητα να μπορέσω να πάρω όλα αυτά που έχουν να δώσουν. Επιπλέον έχω διαβάσει σχόλια για τη γραφή του, πως είναι αρκετά απλή και όχι κάτι το ιδιαίτερο. Φυσικά καταλαβαίνεις πως θα διαβάσω σίγουρα κάποιο από τα βιβλία του, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μου ξεφύγει, ακόμη όμως δεν το έχω βάλει ουσιαστικά στο αναγνωστικό μου πρόγραμμα.

Ένα πολύ πολύ μεγάλο βιβλίο

Εδώ ήμουν ανάμεσα σε δύο κλασσικά: το ένα είναι το "Αναζητώντας το χαμένο χρόνο" του Προυστ (το πρώτο τέλος πάντων, που λέγεται πως είναι το πιο "βατό", δεν έχω στα πλάνα μου σε αυτή τη ζωή να διαβάσω και τους επτά τόμους, σας παρακαλώ, και δίχως τελείες, κεφάλαια και παραγράφους!!) αλλά δε νομίζω πως θέλω όντως να το διαβάσω, τουλάχιστον όχι ακόμα, ίσως μια μέρα τρελαθώ (!) και το διαβάσω στα γαλλικά κιόλας (αν αυτό συμβεί όντως, να με πάτε σε ένα γιατρό, παρακαλώ!). Το άλλο που έχω ξεκινήσει μα δεν έχω ολοκληρώσει ως σήμερα που σου γράφω αυτές τις γραμμές, είναι το Πόλεμος και Ειρήνη του Λέο Τολστόι, ένα βιβλίο που μου άρεσε ιδιαιτέρως στα κομμάτια της ειρήνης του, με κούρασε και με έχασε στα κομμάτια του πολέμου του (κυριολεκτικά, δεν καταλάβαινα Χριστό!), μα είναι μια γλυκιά ανάμνηση η ανάγνωσή του στο μυαλό μου, ιδίως τώρα που το αναπολώ, θα ήθελα πολύ μια μέρα να βρω το κουράγιο να το συνεχίσω και να το ολοκληρώσω. Θα είναι μεγάλο αναγνωστικό κατόρθωμα για μένα!

Ένα βιβλίο που έχεις πάρα πολύ καιρό στη λίστα σου για διάβασμα

Είναι βιογραφία και είναι επίσης ογκώδες, αυτοί είναι οι βασικοί λόγοι που δεν το έχω επιχειρήσει ακόμη, όμως η Ατίθαση, η ιστορία της Κοκό πριν τη Σανέλ, είναι ένα βιβλίο που πραγματικά μου κέντρισε το ενδιαφέρον και το αγόρασα με σκοπό να μελετήσω όντως περισσότερο αυτή την τόσο ενδιαφέρουσα προσωπικότητα που πήγαινε κόντρα στα "πρέπει" της εποχής της, που ήταν Γαλλίδα, που ήταν αυτοδημιούργητη, που έζησε σε άλλες εποχές, που έφτασε τόσο ψηλά κι έγραψε το όνομά της στην ιστορία έτσι που δεν υπάρχει άνθρωπος στις μέρες μας να μη γνωρίζει το brand της, είτε ασχολείται με τη μόδα, είτε δεν έχει παντελώς καμία σχέση με αυτό τον τομέα. Θεωρώ πως θα με εμπνεύσει, σίγουρα όχι για να γράψω το όνομά μου στην ιστορία, δεν έχω τέτοιες βλέψεις, αλλά να μην το βάζω κάτω όταν θέλω να κάνω κάτι δικό μου. Βιογραφίες γενικά δεν έχω διαβάσει, έχω ακούσει μόνο το ΜΟΝΑΔΙΚΟ "Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο" από την αγαπημένη Άλκη Ζέη σε ακουστικό βιβλίο, μπορεί αυτή να είναι μια καλή ευκαιρία να κάνω την αρχή.

Ένα βιβλίο που "πρέπει" να διαβάσεις λόγω σχολείου/σχολής

Η σχολή μου στα ελληνικά είναι απλά "Τμήμα γαλλικής γλώσσας και φιλολογίας" (βγαίνεις και καλά καθηγητής γαλλικών, ΧΑ!), στα γαλλικά όμως είναι "Département de langue et de littérature françaises" κατά λέξη "Τμήμα γαλλικής γλώσσας και λογοτεχνίας", ναι λογοτεχνίας! Πόσο τέλειο είναι αυτό! Στο πρόγραμμα σπουδών στα δικά μου χρόνια, τα μαθήματα της λογοτεχνίας ήταν μοιρασμένα ανα αιώνα ξεκινώντας από το μεσαίωνα και φτάνοντας στον 21ο (με όλους τους απότρελους εκεί στο τέλος). Συνεπώς, όπως καταλαβαίνεις, η λίστα με τα βιβλία που "πρέπει" να διαβάσω λόγο σχολής που δεν διάβασα από άρνηση, είναι αρκετά μεγάλη. Βέβαια, ως άνθρωπος που αγαπώ την ανάγνωση, έχω παραμερίσει αυτή την άρνηση εδώ και χρόνια, όταν διάβασα αυτό ακριβώς το βιβλίο που "έπρεπε" να έχω διαβάσει αν ήθελα να περάσω τη λογοτεχνία 21ου, τον "Ξένο" του Καμύ. Ο 21ος δεν είχε μόνο έναν συγγραφέα, σαφώς, η καθηγήτριά μας όμως τότε πιθανόν να ήταν ερωτευμένη με τον ίδιο τον Καμύ (διόλου απίθανο ή παράλογο, σε κάποιο βαθμό είμαι κι εγώ) και ακόμη πιο πολύ με το συγκεκριμένο έργο του. Βέβαια, δεν το διάβασα τότε το βιβλίο αυτό, το διάβασα περίπου πέντε χρόνια αφού είχα πάρει το πτυχίο μου (το μάθημα φυσικά το πέρασα, απλά το βιβλίο δεν είχα διαβάσει) και πράγματι το αγάπησα. Οπότε το χρέος μου το έκανα για τη σχολή, πιο "πρέπει" βιβλίο από αυτό δεν υπήρχε στα χρόνια μου. Όμως καθώς έχω εξερευνήσει λίγο τη γαλλική λογοτεχνία έχω κάμποσα δικά μου "πρέπει" που θέλω λόγω ακριβώς της σχολής μου, ορίστε κάποια από αυτά:

Η Νανά του Ζολά, δεν το αγόρασα ποτέ γιατί ποτέ δε μου άρεσε το εξώφυλλό του (ναι, είναι λόγος αυτός για μένα, όπως είναι και ανάποδα λόγος για να αγοράσω ένα βιβλίο με πολύ ωραίο εξώφυλλο, αλλά αυτό το γνωρίζεις ήδη). Η Νανά είναι εταίρα, όπως ήταν και η Μαρί, η κυρία με τις καμέλιες, του Δουμά και κάπως νιώθω πως το έχω διαβάσει, αλλά όχι από το χέρι του Ζολά, πρέπει να διαβάσω κάποια στιγμή Ζολά.

Τα Άνθη του Κακού του Μπωντλαίρ, που ο Μπωντλαίρ ήταν έτσι λίγο μακάβριος, λίγο μετέφρασε Πόε στα γαλλικά, λίγο το ματάκι του γυάλιζε, είναι ξεκάθαρα δικός μου άνθρωπος! Όμως τα Άνθη του κακού είναι ποίηση, που εγώ δεν τα πάω καλά, ακόμα, μαζί της. Και να διαβάσω ποίηση μεταφρασμένη δεν ξέρω αν το θέλω, να διαβάσω Μπωντλαίρ στο πρωτότυπο επίσης δεν ξέρω αν το θέλω. Βρίσκομαι σε ένα φοβερό αδιέξοδο... Όμως τον νιώθω πολύ δικό μου συγγραφέα τον Μπωντλαίρ, δεν υπάρχει περίπτωση να μη συναντηθούμε κάποια στιγμή.

Οι Επικίνδυνες Σχέσεις του Ντε Λακλό, όπως και τα "σέξι" έργα του Ντε Σαντ, είναι τόσο ανατρεπτικά για την εποχή τους που με σοκάρει το ότι κυκλοφόρησαν σοβαρά, αλλά θα μου πεις Γάλλοι είναι αυτοί, μην τους υποτιμάς στο σέξινες, ήταν από πάντα πολύ πολύ ερωτικοί τύποι (τρίτο-τέταρτο κεφάλαιο σε εκπαιδευτικό βιβλίο γαλλικών, μαθαίνεις πώς είναι το "φιλί", η "αγκαλιά", η "σχέση" κι όλα αυτά τα άκρως απαραίτητα αν θέλεις να λέγεσαι γνώστης και να πάρεις ένα πτυχίο γλώσσας! Δεν έχει καμία σημασία αν είσαι εφηβάκι, τα βασικά γαλλικά πρέπει να τα ξέρεις!). Το μέγεθος καθαρά έχει λειτουργήσει αποτρεπτικά στο συγκεκριμένο.

(κοιτά να δεις που το έχω τελικά!)

Η Μαντάμ Μποβαρύ του Φλομπέρ, είναι δυνατόν να μην έχω διαβάσει τη Μαντάμ Μποβαρύ; το έχω μάλιστα αυτό το βιβλίο, νομίζω, δεν παίρνω και όρκο. Μπορεί και όχι. Έχω σίγουρα ένα fanfiction βιβλίο που γράφτηκε ως συνέχεια (στα γαλλικά), βλέπεις ήμουν ονειροπόλα και φιλόδοξη στα φοιτητικά μου χρόνια! Όμως σκέφτομαι μην είναι βαρετός ο Γουσταύος...

"Πρέπει" να διαβάσω κάποια στιγμή επίσης Σταντάλ, Βολταίρο, Μποβουάρ, ενώ έχω ήδη διαβάσει κατιτίς από Ουγκώ (τους Άθλιους), Βερν (διάφορα), τους Δουμάδες (Τρεις Σωματοφύλακες και Κυρία με Καμέλιες), Μπαλζάκ (την Ευγενία Γκραντέ), Σαρτρ (τη Ναυτία, που ήταν μια βλακεία), Σιμενόν (ένα του Μαιγκρέ) και νομίζω έχω διαβάσει και Μωπασάν. Μην τα σκαλίσω άλλο γιατί θα πρέπει να κάνω ξεχωριστό αφιέρωμα.

Ένα βιβλίο που σε τρομάζει

Ένα βιβλίο που πιστεύεις πως θα είναι αργό

Το έχω χρόνια (η μητέρα μου το είχε ακόμη περισσότερα, μια και αυτό που έχω είναι ένα δικό της αντίτυπο που της είχαν κάνει δώρο σε παιδικά της γενέθλια!) δεν είναι τόσο τρομακτικά μεγάλο στην πραγματικότητα είναι μια σταλιά (ελπίζω τώρα που το καλοσκέφτομαι να μην είναι διασκευή!) όμως ξέρω πως πρόκειται για την ιστορία ενός γέρου που προσπαθεί να πιάσει ένα ψάρι και μιλάει μόνος του και λογικά φιλοσοφεί, βέβαια είναι για κάποιο λόγο γνωστό αυτό το βιβλίο, άρα λογικά αξίζει και με το παραπάνω. Δε θα πω ψέματα όμως, ο λόγος που μέχρι σήμερα δεν το έχω διαβάσει είναι γιατί το φοβάμαι πως είναι αργό.

Ένα βιβλίο που δεν είσαι σε φάση αυτό τον καιρό

Την Κλέφτρα των βιβλίων του Μάρκους Ζούσακ, ήθελα να τη διαβάσω από την πρώτη στιγμή που κυκλοφόρησε. Δε ξέρω ποιες κακοτοπιές με έφεραν τώρα εδώ να μην έχω αποκτήσει ακόμα ένα αντίτυπο αυτού του βιβλίου. Σήμερα όμως δεν βρίσκω τόσο ενδιαφέρον στον Β' Παγκόσμιο όσο άλλοτε, κάπως νιώθω πως έχω περάσει τη φάση αυτή για τώρα και δε νομίζω πως θέλω να διαβάσω οτιδήποτε σχετικό με εκείνη την εποχή. Βέβαια κινδυνεύω όταν με το καλό επανακτήσω το ενδιαφέρον μου για αυτή τη χρονική περίοδο, το συγκεκριμένο βιβλίο να μην κυκλοφορεί πχια, έχει συμβεί τόσες φορές αυτό και είναι τόσο μα τόσο εκνευριστικό!

Ένα βιβλίο που δεν είσαι σίγουρη πως θα σου αρέσει

Η Λέσχη φόνων της Πέμπτης, είναι μια αστυνομική κωμωδία που έχω ήδη ξεκινήσει αλλά δεν έχω προχωρήσει ακόμη ούτε μέχρι τη μέση. Ούτε μέχρι τη μέση της μέσης. Κι αυτό γιατί είναι τόσο υπερβολικά πολύ κωμωδία που δεν μπορεί να με κρατήσει, αισθάνομαι πως πρέπει να το βλέπω περισσότερο παρά να το διαβάζω, κάπως σα να χαραμίζω το χρόνο μου. Έχω προσπαθήσει να κάνω cast τα μέλη της παρέας έτσι ώστε να μου δώσω λίγο ενδιαφέρον, εγώ. Ο αναγνώστης δεν πρέπει να το κάνει αυτό, αυτό είναι δουλειά του συγγραφέα. Το αστυνομικό δεν είναι μόνο η λύση του φόνου, δεν αρκεί το ποιος το έκανε και το γιατί, είναι κυρίως ο δρόμος προς τα εκεί, που δεν είμαι απολύτως σίγουρη πως θα μου αρέσει εντέλει και αμφιβάλω ακόμη και για τη λύση του. Είχα πολύ υψηλές προσδοκίες για το βιβλίο αυτό, μα τώρα κάπως έχω απογοητευτεί.

Αυτό το booktag το βρήκα στη σελίδα της Zezee, μου κέντρισε το ενδιαφέρον και είπα να το απαντήσω κι εγώ. Όλα τα βιβλία αυτά είναι βιβλία που είτε υπάρχουν στα ράφια μου είτε πολύ ψηλά στις λίστες μου, όμως είτε πιάνουν σκόνη είτε τα προσπερνούν τελικά άλλα, γιατί πράγματι κάτι με κρατάει πίσω. Εδώ όμως είμαστε για να τολμάμε, ναι, ακόμα και στη Χώρα των Βιβλίων, στη δική του Χώρα των Βιβλίων ο καθένας και ίσως, δε ξέρω, να πρέπει να αφήσω κι εγώ κατά μέρος τους όποιους φόβους και να τολμήσω κάποιο από αυτά. Τι λες;

Πες μου, τι πιστεύεις για τα βιβλία που θέλω, αλλά δε θέλω να διαβάσω; Έχεις διαβάσει κάποιο από αυτά; Ποια είναι τα δικά σου βιβλία που θέλεις αλλά δεν θέλεις να διαβάσεις; Απάντησέ μου είτε σε σχόλιο εδώ, είτε στα social μου, είτε με δικό σου άρθρο/φωτογραφικό ποστ/video/podcast, με όποιον τρόπο θέλεις, αφού έφτασες ως εδώ, θεώρησε τον εαυτό σου ταγκαρισμένο. Και κυρίως πες μου, είσαι αναγνώστης κλασσικής λογοτεχνίας ή βαριέσαι αφόρητα;