Η ιδέα για το συγκεκριμένο άρθρο προέκυψε έπειτα από το podcast της Γιώτας Τσιμπρικίδου από την υπέροχη σειρά της Art Podcast, όπου μιλούσε για 10+1 ταινίες που μπορεί να άλλαξαν τη ζωή σου. Έτσι είπα να δω το ράφι μου στο goodreads με τα βιβλία εκείνα που κάτι άλλαξαν μέσα μου είτε απλά αναγνωστικά, είτε μου πρόσφεραν γενικότερα κάτι ως εμπειρία. Σου τα παραθέτω παρακάτω, μαζί με τους λόγους που μπήκαν σε αυτή την κατηγορία:
Οι Μεγάλες Προσδοκίες, του Ντίκενς
Ένα βιβλίο που αγοράστηκε λόγω εμφάνισης (πανέμορφο σκληρόδετο εξώφυλλο, υπέροχο δέσιμο, τι να λέμε τώρα, είναι ένα καταπληκτικό αντικείμενο αρχικά!) και μέχρι να το αρχίσω, ομολογώ πως ήμουν προκατειλημένη απέναντι στην κλασσική λογοτεχνία, την απέφευγα γιατί την έβρισκα πολύ δήθεν, επιτειδευμένη και εργαλείο κάποιων πολύ σνομπ ανθρώπων να θεωρούν εμάς τους υπόλοιπους ως κατώτερα όντα αυτής της γης. Όταν διάβασα το βιβλίο αυτό, το οποίο τελικά το διάβασα εύκολα και μου άρεσε πολύ, διαπίστωσα πως τα κλασσικά είναι για κάποιο λόγο κλασσικά και τα συζητάμε μέχρι σήμερα, μου ξεκλείδωσε μια ολόκληρη νέα κατηγορία βιβλίων κι ευτυχώς δεν έγινα κι εγώ ένας σνομπ αναγνώστης.
Ο Χάρι Πότερ και ο Αιχμάλωτος του Αζκαμπάν, της Ρόουλινγκ
Όταν έπιασα το τρίτο βιβλίο της σειράς, το τελευταίο που είχε κυκλοφορήσει τότε και το πήρα γιατί ήταν το πιο μεγάλο και δε γνώριζα πως είχαν σειρά (ούτε και το βιβλιοπωλείο το γνώριζε), αγαπούσα ήδη το διάβασμα και τα βιβλία. Όμως η ανάγνωση του συγκεκριμένου μου άλλαξε ολόκληρη την αίσθηση της ανάγνωσης που είχα. Η αγωνία, οι ανατροπές, η φαντασία, η υπέροχη φιλία μεταξύ των κεντρικών ηρώων, η επιμέλεια της Ερμιόνης (που με επηρέαζε να είμαι κι εγώ πιο επιμελής στο σχολείο), όλος ο μαγικός κόσμος που δεν περίμενα να συναντήσω, με έκαναν να αγαπήσω τόσο περισσότερο το διάβασμα, να το δω με άλλα μάτια, όχι απλά ως κάτι πολύ πολύ ωραίο, αλλά πλέον ως κάτι συναρπαστικό, φανταστικό, ασύλληπτο!
Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο, της Άλκης Ζέη
Ένα βιβλίο που δε θα πάψω να προτείνω, το άκουσα πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας, όταν το βρήκα εντελώς τυχαία από το Μεταίχμιο δωρεάν στο Soundcloud και είπα ας το δοκιμάσω, δεν είχα ξανακούσει audio book ούτε και άκουγα podcast τότε ακόμη. Μου είχε φανεί ιδιαιτέρως ενδιαφέρον το ότι η αφήγηση ήταν από την ίδια τη συγγραφέα. Τελικά ήταν μια απίστευτη εμπειρία, τόσο γιατί αισθάνεσαι πως κάθεσαι με τη γιαγιά σου και σου λέει ιστορίες, όσο και γιατί έμαθα πράγματα για τη σύγχρονη ελληνική ιστορία που ίσως το σχολείο να μη μου τα δίδαξε καλά (ίσως;;;; ώρες ώρες είμαι πολύ επιεικής!), επιπλέον μέσα στο βιβλίο της περνάει μια παρέλαση από γνωστά ονόματα, όπως η Ζωρζ Σαρρή, η Διδώ Σωτηρίου, ο Κάρολος Κουν και πόσοι άλλοι. Απίστευτο ανάγνωσμα, μοναδική εμπειρία!
Ο Μπρούντζινος Καβαλάρης, της Πωλλίνα Σίμονς
Ένα βιβλίο, που κάποιοι θα πουν παλιό, όχι άδικα, δε ξέρω τώρα σε τι κατάσταση είναι αν κυκλοφορεί ακόμη αν διαβάζεται το ίδιο. Άλλο ένα βιβλίο που μου έμαθε ιστορία (κάποτε το έψαχνα πολύ αυτό στα βιβλία μου το να μάθω και κάτι από αυτά, τώρα πιο πολύ με απασχολεί να περάσω καλά, γιατί η ιστορία είναι πάντα σκληρή και δεν είμαι για πολλά πολλά!), συγκεκριμένα μαθαίνεις από μέσα πώς ήταν στη Ρωσία όταν οι Γερμανοί είχαν για τρία ολόκληρα χρόνια υπό πολιορκία το Λένινγκραντ, σημερινή Αγία Πετρούπολη, πώς άντεξαν όσοι άντεξαν την πείνα, την παγωνιά, πόσοι έχαναν τη ζωή τους καθημερινά, και μέσα σε όλα αυτά υπάρχει μια δυνατή ιστορία αγάπης, που ναι, με έπεισε και θα ήθελα πολύ να τη δω και σε μεταφορά, αλλά δε ξέρω πχια τι γίνεται με αυτό.
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται, του Καζαντζάκη
Μικρή άκουγα πως ο Καζαντζάκης ήταν αριστερός, άθεος, ένας ζόρικος τύπος τελοσπάντων που τολμούσε να τα βάλει με την εκκλησία. Αφορμή για να δοκιμάσω το βιβλίο του στάθηκαν κάποια λόγια του που βρήκα σκόρπια από εδώ κι από εκεί που δε μου φάνηκαν και τόσο άθεα. Το πρώτο και μοναδικό βιβλίο του που έχω διαβάσει μέχρι σήμερα (γιατί δεν είναι απλό πράγμα να διαβάζεις Καζαντζάκη) ήταν ίσως το πιο γνωστό του. Μόλις συνήθισα την (υπέροχη) γραφή του, το κρητικό του ύφος, μπήκα σε μια ιστορία απίστευτα χριστιανική, με την ουσιαστική έννοια της λέξης και καθόλου την τυπική, του θεσμού και του δόγματος, της αυστηρής ορθόδοξης εκκλησίας. Αγάπησα απίστευτα τον ίδιο τον συγγραφέα, μου άρεσε τόσο πολύ το σκεπτικό του, υπογράμμισα ένα ολόκληρο βιβλίο (κάτι που δεν κάνω ποτέ) κι ένιωσα πραγματικά πως κέρδισα κάτι από τη συγκεκριμένη ανάγνωση. Ξέρω πως αν διαβάσω περισσότερο Καζαντζάκη μόνο κερδισμένη μπορεί να βγω.
Ποιος σκότωσε τον Ρότζερ Άκροϊντ, της Αγκάθα Κρίστι
Λίγο πολύ όλα τα βιβλία της αγαπημένης Αγκάθα κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος, αν μάλιστα έχεις διαβάσει μερικά από αυτά, κάπως το βλέπεις το παιχνίδι μετά σε όλα τα βιβλία της. Το συγκεκριμένο δεν ήταν το πρώτο μου βιβλίο δικό της, ούτε και είχα ακούσει τα πολύ καλά λόγια όσων το είχαν ήδη διαβάσει, πράγμα θετικό, γιατί ίσως να ήταν σπόιλερ ή να με έβαζε στο τρυπάκι να ψάξω υπόπτους εκεί που δεν το περιμένω. Η Αγκάθα με αυτό και ένα δυο ακόμα βιβλία της με έκανε να σκέφτομαι πολύ πιο καχύποπτα πλέον σε θέματα αστυνομικού μυστηρίου και ανέβασε τον πήχη γενικά στο αστυνομικό και ειδικά στα δικά της βιβλία.
Το πέμπτο παιδί, της Ντόρις Λέσινγκ
Ως ενήλικη που διαβάζει ενήλικα βιβλία (πφφφ πόσο βαρετό ως φράση αυτό, ε;) σίγουρα θα μου πάρει κάποιο σεβαστό χρονικό διάστημα να τελειώσω ένα βιβλίο, αρχικά θα πρέπει να μπω στο πνεύμα του συγγραφέα, έπειτα να με κερδίσει και να βρω το κουράγιο, τη διαύγεια και το χρόνο να το διαβάσω. Με τα ράφια μου φορτωμένα με αδιάβαστα, τόσο τα πραγματικά, όσο και τα νοερά, αισθάνομαι πάντα πελαγωμένη μπροστά στην ανάγνωση (συνεισφέρει σε αυτό ο συνολικός κόσμος του bookstagram/tiktok που είτε προτείνει διαρκώς πολύ ωραία βιβλία, είτε διαβάζει τρομερά γρήγορα συγκριτικά με εμένα). Έτσι όταν έπιασα αυτό το, ομολογουμένως μικρό, βιβλίο, μιας συγγραφέως που τιμήθηκε με βραβείο Νόμπελ στη λογοτεχνία και ούτε που θυμάμαι με τι πρόφαση το πήρα (υποθέτω ήταν πολύ φτηνό), δεν περίμενα με τίποτα πως θα το διάβαζα με τη μια, σε μια καθισιά, με αμείωτο ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος σα να είχα καθίσει να παρακολουθήσω μια ταινία. Το να διαβάσω έτσι ένα βιβλίο είναι κάτι που θέλω πολύ να γίνεται πιο συχνά και αυτό το βιβλίο μου θύμισε πόσο υπέροχο είναι αυτό το συναίσθημα, γιατί κακά τα ψέματα, η ολοκλήρωση ενός βιβλίου είναι κάποιου είδους κατόρθωμα για έναν αναγνώστη. Όταν τώρα πρόκειται και για βιβλίο που δεν το ξεχνάς μετά από λίγο καιρό, είναι σίγουρα μια εμπειρία που άξιζε.
Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ
Ένα ακόμη βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί από όλους, αλλά δεν πρέπει κιόλας. Διαβάζοντάς το ένιωθα ενοχές, γιατί τελικά, ήταν το ημερολόγιο ενός κοριτσιού που ποια ήμουν εγώ να το διαβάζω, με ποιο δικαίωμα. Ο πατέρας της θέλησε να το δημοσιεύσει αλλά η ίδια η Άννα θα το ήθελε αυτό; Δε ξέρω.. Ωστόσο είχε πάρα πολύ ενδιαφέρον, ένιωσα την Άννα μια παλιά μου φίλη που χάθηκε άδικα (ήταν τότε τον καιρό που διάβαζα γενικά βιβλία από τον Β' Παγκόσμιο) και θα σου πω πως για πολύ καιρό έπειτα άναβα ένα κεράκι και για την Άννα όταν πήγαινα στην εκκλησία (και ακόμη μπορεί να το κάνω καμιά φορά). Δεν το διάβασα μικρή, το διάβασα νομίζω στο πανεπιστήμιο.
Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια, της Χάρπερ Λι
Πόσο εκπληκτικό βιβλίο, πόσο φανταστικός πατέρας και άνθρωπος ο Άττικους, πόσο υπέροχα μηνύματα περνούσε στην μικρή του κόρη και στον αναγνώστη. Μια ιστορία για το ρατσισμό στην Αμερική, για την αδικία απέναντι σε ανθρώπους με διαφορετικό χρώμα δέρματος, ένα βιβλίο που αν δεν κάνω λάθος διδάσκεται στα αμερικανικά σχολεία, και θα πρέπει να διδάσκεται παντού! Κάπου δίπλα του ίσως έβαζα και το Πράσινο Μίλι του Κινγκ, όμως δεν το έχω διαβάσει οπότε δε μπορεί να συμπεριληφθεί. Ίσως ως ιστορία μου το θυμίζει, ίσως ο Κινγκ να εμπνεύστηκε από το one time wonder της Χάρπερ Λι και για το δικό του αριστουργηματικό έργο.
Αγαπητέ Θεέ, του Ερίκ-Εμμανουέλ Σμιτ
Θεωρώ πως οποιοδήποτε βιβλίο του Σμιτ κι αν διαβάσεις λίγο θα σου αλλάξει τη ζωή. Το συγκεκριμένο (που ποτέ ποτέ ποτέ δε θα ξαναδιαβάσω/δω-γιατί υπάρχει και ταινία φυσικά) αφορά ένα παιδί με καρκίνο που αποφασίζει να ζήσει όση ζωή του απομένει παριστάνοντας πως ζει μια ολόκληρη ζωή. Δίνει μαθήματα για το πόσο χρόνο αναλώνουμε σε άχρηστα πράγματα, δίνει μαθήματα ζωής, δύναμης, αγάπης, όλα αυτά μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού που γράφει στον Θεό. Ίσως αν το ξαναδιάβαζα όντως να ελάττωνα το χρόνο που σπαταλάω για παράδειγμα άσκοπα στα social προσπαθώντας να χρησιμοποιήσω πιο ουσιαστικά τις μέρες μου. Ωστόσο δεν πρόκειται, ούτε και αντέχω να διαβάζω πλέον τέτοια βιβλία, που ακόμα κι αν είναι γραμμένα ευχάριστα και απλά, είναι στην πραγματικότητα πολύ πολύ βαριά.
Τσέρνομπιλ: Ένα χρονικό του μέλλοντος, της Σβετλάνα Αλεξίεβιτς
Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να σου γράψω γι' αυτό το βιβλίο, μα δε βρίσκω λόγια. Είναι ίσως το πιο δυνατό βιβλίο που έχω διαβάσει στη ζωή μου, που (ενώ να σκεφτείς είχα χρόνο) δεν διάβαζα συνεχόμενα πάνω από ένα κεφάλαιο γιατί δεν το άντεχα. Στην πραγματικότητα δεν είναι λογοτεχνία, αλλά μια συλλογή από τις πραγματικές εμπειρίες ανθρώπων που έζησαν από κοντά το γεγονός του 1986, μάλιστα το μόνο που μπορεί να σταθεί δίπλα σε αυτό το βιβλίο και που αρχικά πίστεψα πως πρόκειται για πιστή μεταφορά του, είναι η σειρά του HBO, αυτή με το 9 στα 10 στο imdb. Θυμάμαι ακόμη κάποιες ιστορίες κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια, θυμάμαι πόσο έψαχνα για να καταλάβω ακριβώς τι είναι τα ρεντγκεν και πώς μετράμε τη ραδιενέργεια, τι επιπτώσεις έχει στον άνθρωπο, και πώς είχα μάθει πως πάρα μα πάρα πολλοί γνωστοί μου εδώ στη κεντρική-βόρεια Ελλάδα που ήταν τότε μικροί, έχουν θέμα με τον θηροειδή τους (απίστευτα πολλοί!). Ίσως να είναι το πιο σημαντικό βιβλίο που διάβασα ποτέ μου, το πιο βαρύ κι ασήκωτο, που όμως το προτείνω οπωσδήποτε, σε μικρές δόσεις και με προσοχή! Άξιζε 100% το νόμπελ της κι ας μην είναι λογοτεχνία (ίσως να έφτιαχναν ένα νόμπελ δημοσιογραφίας, δε ξέρω, να είναι πιο ακριβές). Αξίζει να διαβαστεί από όλους.
Αυτά ήταν τα 10+1 βιβλία που μου έχουν αλλάξει τη ζωή μέχρι σήμερα. Προς το παρόν βρίσκω κάπως απίθανο να αλλάξει αυτή η εντεκάδα γιατί αποφεύγω βιβλία που μπορεί να με στιγματίσουν, είμαι σε μια φάση που δεν μπορώ ακόμα να το αντέξω μετά την απώλειά μας από τον κόβιντ, μετά τις καθημερινές μας μάχες με την ψυχική υγεία και το γεγονός πως πλέον είμαι μαμά, προτιμώ να διαβάζω τα πιο χαλαρά βιβλία που μπορώ να βρω, κατά προτίμηση φαντασίας, που τα μόνα συναισθήματα που προκαλούν είναι αγωνίας και σασπένς για φανταστικούς κόσμους και φανταστικές καταστάσεις, που ακόμα κι εκεί, αν τα πράγματα είναι πιο χαλαρά το προτιμώ!
Πες μου αν έχεις διαβάσει κάποιο από τα παραπάνω ποια είναι η άποψή σου; Μα κυρίως πες μου, ποια είναι τα δικά σου 10+1 βιβλία που σου άλλαξαν τη ζωή σου (αλλά μην περιμένεις να τα διαβάσω άμεσα, ε; είπαμε, χαλαρά κι ευχάριστα για την ώρα...)
.jpg)
0 σχόλια