Η άλλη Χιονάτη, της Jennifer Donnelly

Η εμπειρία μου με το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν τόσο ήσυχη και εύκολη, τόσο απλή (το είδα, μου γυάλισε, το πήρα, το διάβασα) που είχα ξεχάσει πώς ήμουν παλιά ως αναγνώστρια, πριν την ιδιότητα του bookstagrammer ή του booktoker ή του bookblogger και όλων αυτών. Τότε που έμπαινα σε ένα βιβλιοπωλείο, κοίταζα τα βιβλία, διάβαζα κάποιες περιλήψεις, διάλεγα ένα από αυτά γιατί με ενθουσίαζε, χωρίς να το έχω ψάξει, χωρίς να το έχω δει παντού νωρίτερα, το έπαιρνα στο σπίτι και το άρχιζα αμέσως. Σχημάτιζα δική μου γνώμη δίχως να έχω έτοιμη από πριν μια, δίχως προκαταλήψεις, βυθιζόμουν στο βιβλίο με όλη μου την προσοχή, με όλη μου τη συγκέντρωση, απολάμβανα ειλικρινά το διάβασμά μου, χωρίς να χρειάζεται να το ανεβάζω στα social για να μάθουν όλοι τι διαβάζω τώρα. Χωρίς να με απασχολεί κάθε τόσο πόσοι και ποιοι είδαν το story μου, αντί να με απασχολεί η ίδια η ιστορία. Ναι, ακούγεται θλιβερό, και μάλλον είναι. Με αυτό το βιβλίο ταρακουνήθηκα, ναι μεν γιατί ήταν μια υπέροχη περιπέτεια, αλλά κυρίως γιατί είχα ξεχάσει τους πραγματικούς λόγους που αγαπώ το διάβασμα.

Η Σόφι είναι μια νεαρή πριγκίπισσα που κοντεύει να ενηλικιωθεί κι έπειτα να αναλάβει το θρόνο που ως εκείνη την ώρα έχει η μητριά της, μα κυρίως φτάνει η στιγμή να διαλέξει τον πρίγκιπά της, που θα βασιλέψει όπως πρέπει με θάρρος και πυγμή, καθώς εκείνη θα ασχολείται με αγαθοεργίες και θα μεγαλώνει τα παιδιά τους. Όμως δε θα γίνουν έτσι τα πράγματα, γιατί η ήδη υπάρχουσα βασίλισσα κατακλύζεται από ένα νέο φόβο. Δε φοβάται πως η Σόφι είναι πιο όμορφη από εκείνη, όχι, φοβάται πως το αδύναμο καλόκαρδο κορίτσι θα την καταστρέψει. Έτσι διατάζει έναν κυνηγό να την πάει βαθιά στο Σκοτεινό Δάσος και να της ξεριζώσει την καρδιά. Έτσι και γίνεται. Η ιστορία ξεκινάει με τον κυνηγό να ξεριζώνει την καρδιά της άλλης αυτής Χιονάτης μέσα στο δάσος. Όχι ακριβώς όπως έγινε στο παιδικό παραμύθι των αδερφών Γκριμ (εεε, παιδικό για εμάς, όχι τόσο παιδικό όταν το έγραψαν!). Η Σόφι θα γλυτώσει στο τσακ το θάνατο, θα γνωρίσει τους επτά νάνους που ζουν στο δάσος, θα γνωρίσει όλους τους απλούς ανθρώπους που καταδυναστεύονται από κακούς άρχοντες, θα γνωρίσει τον πραγματικό χαρακτήρα όλων όσων θεωρούσε φίλους και οικογένεια και θα κάνει μια νέα οικογένεια. Θα ζήσει περιπέτειες, ασταμάτητες περιπέτειες, που πατάνε μεν στην ιστορία της Χιονάτης, όμως είναι δοσμένες εντελώς αλλιώς κι εντελώς υπέροχα. Μα πάνω απ' όλα θα ανακαλύψει το κίνητρο να παλέψει για να πάρει πίσω το θρόνο της, τη θέση της και την τεράστια σημασία του να είναι καλόκαρδη και φιλάνθρωπος. 

Ως βιβλίο πέρα από το ότι ξαναλέει την ιστορία της Χιονάτης με πιο ενήλικο τρόπο, στην ουσία είναι μια medieval ιστορία φαντασίας, έχει και αλληγορικές προεκτάσεις, ιδίως στη λύση του. Δε θα σου τις αποκαλύψω γιατί θα είναι σπόιλερ, όμως θα σου πω πως μου άρεσε πολύ η εξήγηση που δόθηκε, μου άρεσαν τα μηνύματα που πέρασε, κι αν το βρεις λίγο κλισέ, θα σου πω πως μου άρεσε ακόμη κι αυτό. Εξάλλου ξέρουμε την κατάληξη της ιστορίας, ξέρουμε γενικότερα την ιστορία, δεν είναι κάτι καινούργιο που μπορεί να φας σπόιλερ. Κάπως μου ξεκούρασε το μυαλό ως ανάγνωσμα, όπως και το γεγονός πως όσο το διάβαζα διάβαζα μόνο αυτό, πράγμα που ίσως αρχίσω να κάνω από εδώ και μπρος πιο συστηματικά, όχι τόσο καλό το multitasking στα βιβλία τελικά! Τα στοιχεία της φαντασίας ήταν διάσπαρτα και απαραίτητα, όπως και εντελώς φυσικά. Σε γενικές γραμμές μόνο καλά λόγια έχω να πω.

Τι μου άρεσε: Η ιστορία, η ατμόσφαιρα, η γραφή, οι ήρωες, όλοι οι ήρωες ακόμη κι οι κακοί (μου έδωσαν vibes Terry Pratchet), η φαντασία, το τέλος, η δικαίωση, το ελαφρύ αλλά καθόλου άβολο χιούμορ, σε γενικές γραμμές σχεδόν τα πάντα.

Τι δε μου άρεσε: Λίγο με χάλασε το γεγονός πως υπήρχαν ένα δυο ζώα που συμπεριφέρονταν σαν άνθρωποι. Για να είμαι πιο ακριβής ένα δύο έντομα (μια αράχνη που ήταν μάγειρας, μια πασχαλίτσα που ήταν νοικοκυρά). Νομίζω πως ήταν κάποιες λίγο παραπάνω παιδικές πινελιές απ' ότι θα ήθελα στο πώς αποδόθηκε στο σύνολό της η συγκεκριμένη ιστορία. Θέλω να πω, σε μια άλλη ιστορία μπορεί να ταίριαζαν καλύτερα.

Πέρα από αυτό η ιστορία ήταν για μένα τέλεια και αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν. Η Donnelly πριν από αυτό είχε γράψει την Άλλη Σταχτοπούτα στο οποίο καταπιάνεται με το θέμα της ομορφιάς, αν κατάλαβα καλά και που οπωσδήποτε θέλω να διαβάσω! Είδα και ένα ακόμη retelling, που δεν έχει μεταφραστεί και αφορά την Πεντάμορφη και το Τέρας, σε μια σειρά με retellings της Disney όπου σε κάθε ένα γράφει κι ένας άλλος συγγραφέας. Θα βάλω τη Σωτηρία να το ψάξει! 

Περίληψη: Μια φορά κι έναν καιρό, ένα κορίτσι με το όνομα Σόφι πήγε στο δάσος με τον κυνηγό της βασίλισσας. Τα χείλη της είχαν το χρώμα των ώριμων κερασιών, το δέρμα της ήταν απαλό σαν φρέσκο χιόνι, τα μαλλιά της ήταν μαύρα σαν τη νύχτα. Όταν σταμάτησαν να ξεκουραστούν, ο κυνηγός έβγαλε το μαχαίρι του και πήρε την καρδιά της.
Δεν ήταν έκπληξη για τη Σόφι. Είχε ακούσει τις φήμες, τους ψιθύρους γύρω της. Έλεγαν ότι παραήταν ευγενική και καλοσυνάτη για να κυβερνήσει· θα ήταν καταστροφή μια τέτοια βασίλισσα. Και η Σόφι τούς πίστευε. Πίστευε ό,τι είχε ακούσει για τον εαυτό της, όλες τις δηλητηριώδεις λέξεις που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να αποτρέψουν τα κορίτσια όπως αυτή να αποκτήσουν δύναμη.
Η Σόφι, όμως, θα αποδείξει ότι ακόμα και η πιο σκοτεινή μαγεία δεν μπορεί να σβήσει τη φωτιά που καίει μέσα σε κάθε κορίτσι. Και ότι η μεγαλύτερη δύναμη είναι η καλοσύνη.
Μπορούν να σας απαριθμήσουν όλες τις αδυναμίες σας, αλλά δεν μπορούν να σας κάνουν να τις πιστέψετε.
Μόνο εσείς μπορείτε να το κάνετε αυτό.

Δεν διάβασα καν την περίληψη πριν το πάρω θέλω να σου πω, τώρα τη διαβάζω πρώτη φορά. Απλά μου φάνηκε ενδιαφέρον που ήταν retelling της Χιονάτης και που ήταν γραμμένο από μια συγγραφέα που γνώριζα. Έτσι το πήρα. Νομίζω ότι πραγματικά αξίζει να διαβαστεί αυτό το βιβλίο. Εσύ το έχεις διαβάσει; Τι άποψη έχεις γενικότερα για τα retellings;