"Τορτούγα", του Βαλέριο Εβαντζελίστι

Αν σας αρέσουν οι ιστορίες με θάλασσες, πειρατικά καράβια, αδίστακτους τυχοδιώκτες, ναυμαχίες, τρικυμίες, συνωμοσίες, μάχες σώμα με σώμα, διαβόητους κουρσάρους και ότι άλλο κατεβάζει ο νους σας, τότε αυτό το βιβλίο είναι για εσάς!

Η ιστορία μας ακολουθεί τον πρώην Ιησουίτη Ροζέριο ντε Κάμπος, από τη στιγμή που αιχμαλωτίζεται από το πλήρωμα του κυβερνήτη Λορενσίγιο και αναγκάζεται στην ουσία να αφήσει την προηγούμενη ζωή του και να γίνει πειρατής. Ο Ροζέριο θα ζήσει περιπέτειες, θα ταξιδέψει στις θάλασσες της Καραϊβικής, τότε που ενώ στην Ευρώπη τα μεγάλα κράτη συμμαχούσαν, εκεί ακόμη μάχονταν για την τιμή των βασιλιάδων τους (και για την τσέπη τους, κυρίως), θα γνωρίσει τον αδίσταχτο ιππότη Ντε Γκραμόν και θα πάρει μέρος σε κάθε μορφής αγριότητα, έτσι που θα αλλάξει και ο ίδιος και θα γίνει κι αυτός ένας ακόμη αδίστακτος πειρατής. Όμως η αγάπη του για μια όμορφη σκλάβα, θα τον κάνει να προδώσει ακόμη και αυτά τα τυπικά ιδανικά των Αδερφών της Ακτής, και θα βγάλει από μέσα του έναν άλλο, πολύ χειρότερο εαυτό. Ή μήπως ήταν πάντα έτσι;

Η αφήγηση του Εβαντζελίστι, αν αγαπάει κάποιος αυτού του είδους τα βιβλία, δεν είναι καθόλου κουραστική ή δύσκολη. Κι αν έχει αρκετές ναυτικές ορολογίες, δεν δυσκολεύουν κάπου την ανάγνωση. Οι περιπέτειες διαδέχονται η μία την άλλη, η ζωή των πειρατών δε μοιάζει διόλου θελκτική, όμως ακόμη κι εκεί, ανάμεσα στους πιο αιματηρούς δολοφόνους εκείνης της εποχής, υπάρχει η ιδέα της τιμής. Δε θα έλεγα πως δέθηκα με κάποιον από τους ήρωες, όμως θαύμασα και την ακεραιότητα της σκλάβας, αλλά και τον σεβασμό που απέπνεε ο ιππότης Ντε Γκραμόν. 

Φυσικά μου άρεσε, χωρίς να το θεωρώ την πιο τέλεια πειρατική ιστορία που έχω διαβάσει, πέρασα όμως πολύ ευχάριστα στην ανάγνωσή του, στη θάλασσα, με τους ήχους των κυμμάτων και της μουσικής από τους Πειρατές της Καραϊβικής, και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε κάθε λάτρη του είδους.

Το βιβλίο αυτό αποτελεί πρώτο μέρος μιας τριλογίας, που δυστυχώς δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά (και αμφιβάλλω αν έχει μεταφραστεί έστω στα αγγλικά). Παρόλα αυτά, το πρώτο αυτό μέρος είναι αυτοτελές και δεν μας αφήνει τουλάχιστον με την προσμονή κάποιας συνέχειας.

Εσείς το έχετε διαβάσει; Πώς σας φάνηκε;