Για εμάς τα παιδιά των τέλη 80s αρχές 90s, η ταινία "Συνέντευξη με έναν βρικόλακα" ήταν και must και κλασσική παράλληλα, και φυσικά ήταν υπερτέλεια και πηγαίναμε να τη δούμε σινεμά και ήμασταν άλλες ερωτευμένες με τον Μπραντ Πιτ, άλλες με τον Τομ Κρουζ και γινόταν κι ένας μικρός χαμός για την αηδιαστική σκηνή όπου ο Μπραντ Πιτ πίνει ένα ποντίκι, ενώ όλες ζηλεύαμε την πιτσιρίκα Κίρστεν Νταστ που από τόσο μικρή κατάφερε κι έκλεψε ένα φιλί του Μπράντ! Συνεπώς όταν έμαθα πως είναι βασισμένη σε βιβλίο έπρεπε να το διαβάσω, αμέσως μόλις έπεφτε στα χέρια μου. Το βιβλίο έπεσε, βέβαια, στα χέρια μου, αλλά κόλλησε για καιρό  στη λίστα με τα βιβλία που πάντα θέλω να διαβάσω αλλά ποτέ δεν το παίρνω απόφαση (μια λίστα που έχει αρχίσει να με ενοχλεί πλέον και θέλω να τελειώνω μαζί της για να βάλω καινούργια βιβλία σε μια νέα και ολόφρεσκη λίστα!). Αυτό έγινε τελικά φέτος, που είπα πως τέρμα πια, πρέπει να το διαβάσω. Τελικά ο άνθρωπος αλλάζει, και το βιβλίο αυτό δεν ήταν ούτε τόσο υπερφανταστικό όσο το περίμενα, αλλά ούτε και η ταινία που ξαναείδα αμέσως μετά με ενθουσίασε όπως παλιά.