#Μείναμε_σπίτι: Studio Ghibli, Casa de Papel, Dark κ.ά.

(7μιση λεπτά ανάγνωσης, ανυπολόγιστα λεπτά θέασης!)

Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου με τα βιβλία, εδώ σου έχω μαζέψει όλες τις ταινίες και σειρές που είδα στη διάρκεια της καραντίνας μόνη μου ή με το Μάνφρεντ. Θα βρεις από γιαπωνέζικα άνιμε μέχρι ευρωπαϊκές σειρές και βεβαίως κλασσικά και αγαπημένα.

Το Studio Ghibli

Αν δεν το ξέρεις (μάλλον είσαι μιλένιαλ γι' αυτό) πρέπει να το ψάξεις! Πρόκειται για κάποιες ταινίες μικρά αριστουργήματα από Ιαπωνία, με πιο ξεχωριστά, εκείνα του Hayao Miyazaki. Αν είσαι elder millenial θα έχεις δει στάνταρ κάτι στα 90s με αρχές 2000, ή και πιο παλιά πιθανόν. Το Studio Ghibli ήρθε πάνω στην ώρα στο Netflix για να μας ταξιδέψει σε πιο ξέγνοιαστες εποχές και να γεμίσει τις μέρες μας με όμορφες εικόνες. Για κάμποσες μέρες στη διάρκεια της παραμονής μας στο σπίτι είχα βάλει πρόγραμμα να ξυπνάω το πρωί, να ετοιμάζω πρωινό και να βλέπω κάποια από αυτές τις όμορφες ταινίες. Τις έβαζα και στα γαλλικά για να μη χάνω και τελείως επαφή (και γιατί λίγο μου τη δίνει να βλέπω κάτι σε γλώσσα που δεν καταλαβαίνω!). Σου τα βάζω με σειρά από το παλιότερο στο νεότερο (και βέβαια υπάρχουν κι άλλα τόσα που δεν έχω δει ακόμα):

Laputa: Castle in the Sky (1986)

Είναι η πρώτη ταινία που βγήκε από το Studio Ghibli (τώρα το 'μαθα κι εγώ) και ακολουθεί την Σίτα, ένα κορίτσι που πέφτει από τον ουρανό και τον Παζού στην αναζήτηση της μυθικής χώρας Λαπούτα που ο θρύλος λέει πως βρίσκεται χαμένη σαν άλλη Ατλαντίδα, αλλά πίσω από τα σύννεφα, ενώ τους κυνηγάνε πειρατές, κάποιοι μυστηριώδεις τύποι κι ο στρατός. Η ιστορία έχει ρομπότ, μαγικούς κρυστάλλους, προδοσίες, απροσδόκητες φιλίες και είναι γεμάτη δράση. Μου άρεσε λιγότερο απ' όλα, ίσως γιατί ήταν πράγματι πολύ πολύ παλιό.

My Neighbour Totoro (1988)

Ο γίγαντας Τοτόρο είναι η πιο κλασσική μασκότ του Studio Ghibli. Πρόκειται για μια από τις πιο γλυκές και αγαπημένες ιστορίες, όπου δύο μικρά κορίτσια μετακομίζουν με τον πατέρα τους σε ένα σπίτι στην εξοχή για να είναι πιο κοντά στο νοσοκομείο όπου αναρρώνει η μητέρα τους μετά από μια μακροχρόνια ασθένεια. Τα παιδιά γίνονται φίλοι με τα πνεύματα του δάσους, ταξιδεύουν με ένα λεωφορείο-γάτα, κάνουν δέντρα να μεγαλώσουν μέσα σε μια νύχτα, είναι μια υπέροχη ταινία γεμάτη φαντασία (όπως τα πάντα της συγκεκριμένης παραγωγής) που σου ξαναθυμίζει πώς είναι να είσαι παιδί.

Kiki's Delivery Service (1989)

Η Κίκη η μάγισσα (δε ξέρω πώς μεταφράζεται στα ελληνικά) είναι η αγαπημένη μου ταινία από όλες όσες είδα ή ξαναείδα αυτό τον καιρό. Η Κίκη είναι ένα κορίτσι 13 χρονών και όπως κάθε μικρή μάγισσα της ηλικίας της, πρέπει να ταξιδέψει κάπου και να βρει το δρόμο της. Όμως η Κίκη δεν ξέρει σε τι είναι καλή, ξέρει μόνο να πετάει πάνω στη σκούπα της. Έτσι ταξιδεύει μέχρι που φτάνει σε ένα ΠΑ-ΝΕ-ΜΟΡ-ΦΟ μέρος με θάλασσα και γραφικά σπιτάκια και κάνει το μόνο που ξέρει, ντελίβερι με τη σκούπα της! Δεν έχω λόγια για να περιγράψω πόσο μου άρεσε αυτή η ταινία, πόσο όμορφες εικόνες είχε, ακόμα και η ιστορία ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, και είχε και ζέπελιν! Να φταίει που πάντα με ελκύουν οι ιστορίες με μάγους και μάγισσες; Μπορεί. Πάντως σίγουρα θα το ξανάβλεπα μόνο και μόνο για την αίσθηση που αφήνει όταν το βλέπεις (όπως όταν βρίσκεσαι στο Χόγκουαρτς βρε παιδί μου, μέσα από το βιβλίο σου, που σου αρκεί που είσαι εκεί!)

Whisper of the Heart (1995)

Μια ιστορία χωρίς φαντασία, εντελώς ρεαλιστική, με πρωταγωνίστρια τη νεαρή έφηβη Σιζούκου που έχει μπόλικη φαντασία και θέλει να γίνει συγγραφέας. Βιβλία, όμορφα μέρη, βιβλιοθήκες, ένα παλαιοπωλείο με μικρούς θησαυρούς, βιολιά κι ένα κλασσικό κάντρι τραγούδι που σου κολλάει μετά και δε μπορείς να σταματήσεις να το τραγουδάς! Ενδιαφέρουσα ταινία, και ιδιαίτερα βιβλιοφιλική.

Spirited Away (2001)

Το οσκαρικό Ταξίδι στη Χώρα των Θαυμάτων, ήταν το πρώτο που ξαναείδα από τις ταινίες του Studio Ghibli, είναι από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες γενικά, και ακολουθεί την Σικίρο όταν περνάει σε έναν άλλο κόσμο μαζί με τους γονείς της, όπου ζουν ένα σωρό περίεργα πνεύματα και μαγικά πλάσματα και όλοι υπακούνε τη φοβερή μάγισσα Γιουμπάμπα που σου παίρνει το όνομα και σε κάνει να ξεχάσεις τον εαυτό σου. Φανταστική ταινία, αρκετά μεγάλη σε διάρκεια (δεν είναι όλες έτσι) με αστείρευτη φαντασία. Άξιζε το όσκαρ 100%!

Howl's Moving Castle (2004)

Άλλο ένα από τα αριστουργήματα της γιαπωνέζικης παραγωγής, το Κινούμενο Κάστρο που είναι και βιβλίο (just take my money!) είναι μια υπέροχη ιστορία αγάπης ανάμεσα στη μαγεμένη Σόφι και τον μάγο Χάουλ, που ζουν σε ένα μαγικό κάστρο που κινεί ένας δαίμονας της φωτιάς. Η ταινία είναι βαθιά αντιπολεμική και φυσικά με όλη αυτή τη φαντασία που την περνάει σε άλλα επίπεδα. Αγαπημένη ταινία παλιά, αγαπημένη και τώρα, απλά πρέπει να βρω το βιβλίο τώρα για να ολοκληρωθώ σαν άνθρωπος!

Ponyo (2008)

Νόμιζα πως είχε πάρει όσκαρ κι αυτό αλλά έκανα λάθος. Έχει πάρει βέβαια ένα σκασμό βραβεία... Η πιο παιδική ταινία από όλες, που ακολουθεί την Πόνιο, ένα ψαράκι που γνωρίζει ένα αγοράκι και θέλει να γίνει άνθρωπος, ενώ παράλληλα την κυνηγάει ένας μάγος της θάλασσας και υπάρχει μια γενικότερη ταραχή στη φύση, σε μεγάλο βαθμό οφειλόμενη στην μόλυνση των θαλασσών. Όμορφη ταινία, με απλές ζωγραφιές και μια αίσθηση παιδικότητας. Ιδανική για να τη δεις με το παιδάκι/ανιψάκι/βαφτιστικό σου, ιδίως αν είναι μικρό.

From Up on Poppy Hill (2011)

Μια ιστορία για δύο εφήβους, την Ούμι και τον Σαν που προσπαθούν να σώσουν ένα παλιό οίκημα ενός νεανικού συλλόγου από την κατεδάφιση, την προηγούμενη φορά που ήταν να γίνουν οι Ολυμπιακοί στο Τόκιο, το 1964. Δραματική ταινία χωρίς ιδιαίτερη φαντασία αλλά με όμορφα μέρη και εικόνες. Το σώζει λίγο το makeover του κτηρίου! Πάντως μου κάνει εντύπωση που είναι το πιο πρόσφατο και τόσο κοντά στο σήμερα..

Άλλες ταινίες

Είδαμε με το Μάνφρεντ τα θρίλερ: The Boy, που ήταν αρκετά ενδιαφέρον, δεν τρόμαξα καθόλου, αλλά ήμουν υποψιασμένη για το τέλος (έχει βγει και 2ο μέρος, δε ξέρω γιατί..) και το Slender Man, που ήταν πολύ κακό, ήλπιζα για κάτι καλύτερο σχετικά με τον συγκεκριμένο αμερικάνικο θρύλο, που μάλλον δε χρειάζεται να υπάρχει, την ταινία δράσης King Arthur του 2017 που ήταν αστείο, αλλά αρκετά θεαματικό, (αλλά αστείο!!) και είδα μόνη μου το Love Wedding Repeat, που μου άρεσε στην αρχή, μετά κάπως με ξενέρωσε, το The Willoughbys, που ήταν αρκετά disturbing για παιδική ταινία, ή για ταινία γενικότερα, το Love Rosie, που ουπς, το είχα ξαναδεί τελικά. Αυτά νομίζω, δεν θυμάμαι κάποιο άλλο..

Οι σειρές

Dark (2017-)

Είπαμε αρχικά να δούμε με το Μάνφρεντ το Dark που όλοι εκθειάζουν, μα που είναι και τόσο μπερδεμένο ώστε καλό είναι να κρατάς σημειώσεις παράλληλα. Τη 2η σεζόν το Μάνφρεντ αρνείται να τη δει (ενώ εγώ θα χρειαστώ επανάληψη για να θυμηθώ ποιος είναι ποιοι -δεν είναι τυπογραφικό- και γενικότερα τι παίζει), εμένα μου άρεσε πάντως! Αν δεν το έχεις δει, να σου πω πως είναι γερμανικό, εκτυλίσσεται σε ένα μέρος/χωριό/μικρή πόλη -δεν το 'χω- όπου υπάρχει μια (ή περισσότερες) τρύπες στο χωροχρόνο και σε γενικές γραμμές έχουν υπερμπλέξει τα μπούτια τους. Πολύ ωραία σειρά πάντως, θέλει συγκέντρωση για να την παρακολουθήσεις (και είπαμε, σημειώσεις!!)

Casa de Papel (2017-)

Είδαμε φανατικά το Casa de Papel, κι ας επαναλαμβάνεται, κι ας έχει κενά, περάσαμε πολύ καλά μαζί του ώστε μετά αναρωτιόμασταν αν θα μπορέσουμε να βρούμε κάτι άλλο να μας αρέσει τόσο. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε βρει. Αν δεν ξέρεις την ιστορία (μάλλον θα ζεις κάτω από κάποια πέτρα), μας δείχνει πώς μια συμμορία ενός εξαιρετικά ευφυή mastermind, γνωστού και ως ο Καθηγητής (El Proffessor) προσπαθεί να ληστέψει το εθνικό νομισματοκοπείο της Ισπανίας. Πάρα πολύ έξυπνη σειρά, σε σημείο υπερβολής, με ήρωες που τους αγαπάς και δε σε νοιάζει που είναι εγκληματίες (εκτός από το Μάνφρεντ που ήθελε να τους πιάσει η αστυνομία, για κάποιο λόγο!! Ορίστε! Τον έδωσα στεγνά!)

Friends (1994-2004)

Μετά έκανα μια λίστα με τις must see σειρές του Netflix, κάναμε κλήρωση και βγήκε το Ozark, που είδαμε 1μιση επεισόδιο αλλά δεν μας κέρδισε και το παρατήσαμε (ίσως να ήταν αυτό που ήθελα λιγότερο να δω). Κι ύστερα πιάσαμε τα Φιλαράκια. Ίσως το καλύτερο που μπορείς να (ξανα)δεις σε περίπτωση καραντίνας είναι τα Φιλαράκια!

Community (2009-2015)

Χωρίς το Μάνφρεντ είδα πολύ πολύ Community, μια που ήρθε στο Netflix και μια που είμαι τεμπέλα και δεν πρόκειται να δω κάτι που πρέπει να κοπιάσω (να το κατεβάσω και να βρω υπότιτλους και μπλαμπλαμπλα -όχι ότι το έκανα ποτέ *σφυριζειαθωακοιταζονταςτοταβανι*-). Η σειρά που είναι μια ατέλειωτη γιορτή της pop culture, ακολουθεί τις ζωές 7 εντελώς διαφορετικών χαρακτήρων όταν για διάφορους λόγους αποφασίζουν να πάνε σε ένα κοινοτικό κολέγιο (τύπου δημόσιο προπανεπιστήμιο που μάλλον στην Αμερική είναι όλα ιδιωτικά και στα δημόσια πάνε οι πολύ "πεταμένοι")..

The Bonfire of Destiny (2019-)

...έπιασα και μια γαλλική, το The Bonfire of Destiny, που είναι πολύ καλό αλλά και πολύ βαρύ, οπότε κάπου κόλλησα και δεν το προχώρησα. Θα το τελειώσω κάποια στιγμή, αλλά δεν ξέρω αν θα δω άλλες σεζόν, είναι too much drama!! Βασίστηκε στο πραγματικό γεγονός μιας πυρκαγιάς στο Παρίσι του 1897 κι από εκεί και πέρα οι ζωές τριών γυναικών γίνονται σωστό κουβάρι. Μέχρι εκεί που είδα αλήθεια, άκρη δε φαίνεται πως θα βγει, αλλά εμένα λίγο με ενοχλεί τόση κακομοιριά γενικά...

Big Little Lies (2017-2019)

Επιτέλους είδα δεύτερη σεζόν Big Little Lies με τη φανταστική Meryl Strip, που ήταν εξίσου καλή με την πρώτη και την Meryl παρόλο που παίζει έναν ρόλο κόντρα, πάλι την αγαπάς και την καταλαβαίνεις (αλλά τέτοια πεθερά, μη σου τύχει!!). Είδα και διάφορες εκπομπές του Netflix (μετά από πόσες αναφορές στο Netflix δεν πιστεύεις πως θα έπρεπε να με προσεγγίσουν και να αρχίσουν να με πληρώνουν για τη διαφήμιση που τους κάνω;) όπως το Next in Fashion, Amazing Interiors, Interior Design Masters και το 20λεπτο επεισοδιάκι που εξηγεί τον Κορονοϊό από τη σειρά Explained, που είναι πολύ ενδιαφέρον, να το δεις!

ELITE (2018-)

Τέλος είδα το Elite που δεν το είδα στο τέλος, αλλά στην αρχή γι' αυτό και κόντεψα να το ξεχάσω. Άλλη μια πασύγνωστη ισπανική σειρά που όταν την τελειώνεις είσαι λίγο πολύ πιο por favor από πριν, είναι σαν το Gossip Girl στο πιο σκληρό του, αφού εδώ πεθαίνει κόσμος, έχει σεξ και γυμνό και ναρκωτικά και όλοι είναι πανέμορφοι και πανγυμνασμένοι (joder!) και προσπαθείς να ανακαλύψεις ποιος σκότωσε ποιον και γιατί σε κάθε μια από τις 3 σεζόν του. Είναι τεράστια επιτυχία, το είδα φανατικά και ιδίως τον πρώτο καιρό της καραντίνας με έκανε να ξεχαστώ τελείως κι ευτυχώς, δηλαδή, που είχαμε τόσο χρόνο και μπόρεσα και το είδα όλο μαζί!

Αυτά είδα και είδαμε όταν μείναμε σπίτι, μπορεί και να ξεχνάω κάτι, εδώ κόντεψα να ξεχάσω ολόκληρο Elite! Εσύ τι είδες κατά τη διάρκεια του περιορισμού μας; Τι άποψη έχεις για αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω; Είσαι φαν του Studio Ghibli; του Casa de Papel; του Dark; του Elite; Ή προτιμάς άλλους τύπου σειρές; Κάνε μου προτάσεις (λες και δεν έχω ήδη μια ατέλειωτη λίστα με πράγματα που θέλω να δω!) δεν αποκλείεται να τα παρατήσω όλα και να δω κάτι που μου έκανε εκείνη τη στιγμή το κλικ!