Σίγουρα δεν έχω στο μυαλό μου τον Θεό σαν έναν χαιρέκακο γεράκο με μούσι Γκάνταλφ να κάθεται σε έναν θρόνο από σύννεφα και να τρίβει τα χέρια του όταν παίρνεις σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή σου. Τον έχω λίγο με τη μορφή του Μόργκαν Φρίμαν (αγαπημένες ταινίες "Θεός/Νώε για μια βδομάδα"), να παρατηρεί κυρίως και να σε αφήνει να κάνεις αυτά που σκέφτεσαι, δίνοντας κάπου κάπου μια ώθηση προς μια άλλη κατεύθυνση που εκείνος ξέρει πως είναι καλύτερη για εσένα, ακόμα κι αν είναι η εντελώς αντίθετη από εκείνη που είχες πάρει εξ αρχής, γιατί πού να ήξερες κι εσύ;