Κλείνοντας ένα χρόνο ακριβώς από το τελευταίο άρθρο με τα 8 πραγματάκια, επιστρέφω με τα νέα του μήνα που πέρασε, σε βιβλία, ταινίες, σειρές, μουσική, χειροτεχνίες και λίγα μικρά νέα για εμένα. Πέρα από την επιστροφή μου εδώ, επέστρεψα και στα βιβλία μου που τα είχα αφήσει για αρκετό καιρό, μέχρι να ηρεμήσουν λίγο τα πράγματα και να μπω σε μια σειρά. Ωστόσο δε θα έλεγα ακριβώς πως έχω μπει σε μια σειρά, (ούτε και πως έχουν ηρεμήσει τα πράγματα σε καμία περίπτωση) όμως κάπως κατάφερα να επιστρέψω σε δύο δραστηριότητες που αγαπώ: το διάβασμα και το γράψιμο.
Ένα άρθρο κόντρα σε όλα τα βίντεο/άρθρα/βιβλία του μινιμαλισμού, που είναι τόσο μεγάλη τάση τα τελευταία χρόνια και όχι άδικα. Αλλά είμαστε κι εμείς οι μαζώχτες (αγγλιστί hoarders) που λίγο ζοριζόμαστε με την έννοια του μινιμαλισμού, και αν δε διαλέγουμε μια ζωή με τα απολύτως απαραίτητα είναι γιατί αγαπάμε και λίγο το γεμάτο σπίτι, τα γεμάτα ράφια, με όλες τις αναμνήσεις και τη σκόνη που τα συνοδεύουν (εννοείται τη σκόνη δεν την αγαπάει κανείς, αλλά δε μπορείς να μην την σκεφτείς σε ένα γεμάτο με πράγματα σπίτι..)
Το οποίο κυκλοφορεί και στα ελληνικά με τίτλο "Μαγεμένη ζωή" από Σύγχρονους Ορίζοντες και είναι το πρώτο μιας σειράς 7 βιβλίων, τους Κόσμους του Κρεστόμανσι (δε ξέρω πού τονίζεται, όπως δεν ξέρω και αν έχουν μεταφραστεί και τα επτά στα ελληνικά). Εγώ το διάβασα στα αγγλικά, που διαβάζεται πανεύκολα αν έχεις λίγη άνεση αφού είναι παιδικό βιβλίο, και σου το συστήνω να το διαβάσεις στο πρωτότυπο για να απολαύσεις πλήρως την υπέροχη γραφή της D.W.Jones. Λίγο πριν το τελειώσω παρήγγειλα όλη τη σειρά γιατί το λάτρεψα και το τοποθετώ στην καρδιά μου πολύ κοντά στα Χάρι Πόρτερ και τη Νάρνια.
Γκιγιόμ Μυσό, έτσι διαβάζεται αυτό το όνομα (για να ξέρεις να μην το λες Γκουιλάουμε Μούσο), και είναι από τους πιο γνωστούς σύγχρονους Γάλλους συγγραφείς, που μόλις βγάζουν ένα βιβλίο γίνεται μπεστ σέλλερ στο πιτς φυτίλι. Η Daphné Moreau, μάλιστα (ένας από τους βασικούς ανθρώπους που με influensάρουν τα τελευταία χρόνια) ξεπετάει τα βιβλία του και τον υπερλατρεύει. Σίγουρα αυτό το βιβλίο του, το πρώτο που διάβασα δικό του, δεν είναι στα τοπ καλύτερά του, ωστόσο είναι αρκετά συμπαθητικό.