Τα 8 πραγματάκια (Φεβρουάριος 2022)

Αργοπορημένα, όπως τα πάντα τώρα τελευταία, σου φέρνω τα νέα μου του Φεβρουαρίου, σου έχω τα βιβλία, τις σειρές, τις ταινίες, τα νέα, τις σκέψεις και άλλα για τον μήνα που πέρασε.

Κάπου όπα με τον χειμώνα όμως, εντάξει;

Κάψιμο στη Μπέικερ Στριτ

Είδα όλο το Σέρλοκ του BBC και έπαθα αυτό το τέλειο που παθαίνεις όταν σου αρέσει πολύ μια σειρά/ταινία/βιβλίο, κάηκα στον Σέρλοκ. Ευτυχώς έχω όλα τα βιβλία του (ή έστω τα περισσότερα, εδώ σου εξηγώ τι εννοώ με αυτό) οπότε έπιασα τον τόμο Β από τα άπαντα και απόλαυσα το Σκυλί των Μπάσκερβιλ και όλες τις μικρές ιστορίες του που ακολούθησαν. Με δυσκολία δεν έπιασα κάποιον άλλο τόμο όταν το τελείωσα, σκέφτηκα μήπως βαρεθώ και τα παρατήσω, ακόμα όμως νιώθω αρκετά φρέσκο το κάψιμο και δεν αποκλείεται να πιάσω μια από αυτές τις μέρες έναν ακόμα τόμο με ιστορίες του Σέρλοκ Χολμς και του δρ Γουάτσον. Είναι βλέπεις κι αυτό το challenge που δε με αφήνει να ξεφεύγω πολύ, άσε που το νιώθω λιγάκι κλέψιμο να το βάλω σε μια από τις άλλες κατηγορίες. Το έβαλα στη θέση του "Ένα βιβλίο με διάσημο ντετέκτιβ" και είμαι 21 βιβλία μακριά από το στόχο μου. 

Παράλληλα, πάντα, διαβάζω τις Μικρές Κυρίες, που γενικά αγαπώ, αλλά βρίσκω πολύ αργό, ή απλά δεν ήταν καθόλου ο καιρός τους. Κάπου κάπου πιάνω και τα Αγκάθια και Τριαντάφυλλα, ομολογώ πως δε με έχει κερδίσει ακόμα. Για τον Μάρτιο βέβαια έχω πολλά αναγνωστικά σχέδια που δεν έχω ιδέα αν θα προχωρήσω.

Αναζητώντας την τέλεια σειρά

Μετά το Σέρλοκ (που ήταν η τέλεια σειρά και την είδα με απόλαυση ως το τελευταίο επεισόδιο) ήθελα να βρω κάτι να με ενθουσιάσει το ίδιο. Ξεκίνησα το A discovery of witches, έχω φτάσει στον 2ο κύκλο, αλλά είναι λίγο μεχ σε γενικές γραμμές, ευτυχώς είναι μικρό και θα το έχω τελειώσει σύντομα. Βασίζεται στην τριλογία All souls της Deborah Harkness. Ωστόσο όλη αυτή η μαγεία μου άνοιξε την όρεξη για κάποιο μαγικό βιβλίο (καλοβλέπω την Ελεγκάντι και το δεύτερο βιβλίο της σειράς του Crestomanci που λένε πως είναι και το καλύτερο) μέχρι στιγμής έχω απλά κατεβάσει το expansion "Realms of magic" στο Sims 4 και έχω φτιάξει το σπίτι των Halliwell από τις Charmed (τις παλιές, τις ορθόδοξες!). 

Συνέχισα με τη δεύτερη σεζόν των Sweet Magnolias που είναι η απόλυτα comfort σειρά, ηρεμεί η ψυχή μου και χαραρώνω λες και έχω πάει εκκλησία ξέρωγω. Δεύτερη σεζόν που ισορροπεί με την πρώτη, δε νιώθω να έχει κάνει κοιλιά, αλλά καταλαβαίνω πώς μπορεί να μην αρέσει αν θέλεις κάτι πιο δυνατό και λιγότερο "θρησκευτικό". Ξεκίνησε και η τέταρτη σεζόν της Marvelous Mrs Maisel που είδα δύο επεισόδια. Ξεκίνησα και το After Life που είναι χαλαρό και μικρό, όσο βρετανικό χρειάζομαι μετά τον Σέρλοκ.

Τελείωσα το And just like that που δε θα ήθελα να συνεχιστεί, αλλά λέγεται πως ίσως βγει και δεύτερος κύκλος, δε ξέρω γιατί. Η αίσθηση που μου άφησε είναι γλυκόπικρη. Ναι μεν είδαμε αγαπημένους χαρακτήρες από τα παλιά, αλλά μια γενική προδοσία σε όλα αυτά που ήταν το Sex and the city υπήρχε, από μένα. Αρχικά δε νοείται χωρίς τη Σαμάνθα. Δεύτερον δε γίνεται να ξεκινάς μια ΤΟΣΟ χαλαρή σειρά με τέτοιο θάνατο. Τρίτον δε γίνεται να ξεπερνάς έτσι απλά έναν θάνατο ενός δικού σου ανθρώπου. Τέταρτον η Μιράντα και η αλλαγή της, αισθάνομαι πως έγινε όλο αυτό επειδή ήταν στους παραγωγούς και απλά ήθελε να παίξει έναν τέτοιο ρόλο, ήθελε να είναι έτσι η Μιράντα. Αν συνεχίσω δε θα τελειώσω, θα χρειαστώ ξεχωριστό ποστ για να γκρινιάξω για το And just like that. Ήταν σίγουρα σύγχρονο, είχε σίγουρα σεβασμό απέναντι σε όλους, ήταν όμως αχρείαστο κατά την ταπεινή μου γνώμη, στο σύνολο του. Ελπίζω να μη βγει κι άλλη σεζόν γιατί ο ψυχαναγκασμός μου θα με αναγκάσει να το δω πάλι.

Είδα την (μέχρι τώρα) καλύτερη ταινία της χρονιάς

Είδαμε το Love & Monsters, που το είχα στη λίστα μου λόγω Dylan O'Brien, και είχα δίκιο γιατί παρά το ότι σαν σκεπτικό ήταν καμμένο b movie, ο Dylan το έκανε να αξίζει να το δεις. Απλά όσο να πεις τα τέρατα πάντα είναι λίγο αηδία να τα βλέπεις. Δίκαιο το 7αράκι του imdb.

Το Hustle με Anne Hathaway και Rebel Wilson, δε ξέρω γιατί το έκανε η Anne αυτό στον εαυτό της, όταν έχει παίξει σε τόσες αξιόλογες ταινίες. Υπερβολικά μέτριο, βλέπεται στο background ενώ κάνεις κάτι άλλο παράλληλα (αν και το μαλλί της Anne και γενικότερα αυτή η τόσο όμορφη κοπέλα σε κάνει λίγο να θέλεις να τη βλέπεις, κάπως σε ινφλουενσάρει να αρχίσεις από αύριο γυμναστική).

Το Power of the Dog (Η εξουσία του σκύλου) του Netflix, ξεγέλασα τον χάζμπαντ για να το δούμε, εκείνος είχε ακούσει ότι είναι ταινιάρα, εγώ δεν πολυψηνόμουν ώσπου τέλειωσα το Σέρλοκ και έπρεπε πλέον να το δούμε. Ήταν τρομερά αργό, κουραστικό, βαρετό, είχε αυτή τη μετριότητα των ταινιών του Netflix. Το μόνο που μου άρεσε είναι ο Cumberbatch και το ότι μου θύμιζε τις νεανικές περιπέτειες του Σκρουτζ Μακ Ντακ στα μέρη που εκτυλίσσεται. 

Η φοιτήτρια και ο κύριος Ανρί (L'étudiante et monsieur Henri), που ακούγεται πιο "βρώμικο" απ' όσο θα έπρεπε, είναι μια γαλλική ταινία που έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που φωνάζουν Παρίσι και λείπουν από την Έμιλι, ιδανικό για ταξίδι ως την ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, τα σπίτια, τους ανθρώπους, τις νοοτροπίες, τα πάντα.

Οι Μίτσελ εναντίον των μηχανών, είναι ένα κάπως διαφορετικό animation με μια δόση gif και memes μέσα, μου άρεσε πολύ το στυλ του και θέλω να δω περισσότερα τέτοια animation στο μέλλον (που θα δω, δε γλυτώνω, κάποια στιγμή θα τελειώσουν όλες οι κλασικές ταινίες τις Disney που επιβάλλεται να δει ο μπέμπης). Είναι ακριβώς αυτό που περιμένεις από το τρέιλερ.

Ό,τι καλύτερο είδα τώρα τελευταία σε ταινία, ήταν το Ghostbusters: Afterlife, που δεν με εντυπωσίασε από το τρέιλερ, μου φάνηκε αρκετά βαρύ και σκοτεινό, μα τι σκεφτόμουν; Τα Ghostbusters είναι πάντα χαλαρά, ευχάριστα και απλά καλό παλιό 80s σινεμά, ακόμα και σε αυτή τη νεώτερη απολύτως απαραίτητη συνέχειά τους. Παίζουν παιδιά, ο Μάικ από το Stranger Things, o Paul Rudd (ο Μάικ της Φοίβης), όλοι οι παλιοί Ghostbusters, έχουν ωραίο ανιματρόνικ, όχι μόνο CGI, είναι πραγματικά μια φανταστική ταινία που δε μπόρεσα να σταματήσω ούτε μια στιγμή για να πάω να μου φτιάξω έναν καφέ! Μέχρι στιγμής η καλύτερη ταινία της χρονιάς.

Η χρονιά που έγινα 34 

Και μου φαίνεται απίστευτο ότι μιλάμε για μένα. 34! Από πού κι ως πού, εγώ αν δεν είχα κάνει παιδί δηλαδή, θα ένιωθα ακόμη πως ήμουν εγώ το παιδί. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δε ξέρω αν υπολόγισα σωστά τα μαθηματικά και είμαι όντως 34, μήπως τα μετράω λάθος; 

Για να μετριάσει η πίκρα μου, ο χάζμπαντ μου πήρε δώρο φοβερό υπέροχο μοναδικό, τη Monopoly Lord of the Rings, όπου παίζεις ως ένα μέλος από τη Συντροφιά του Δαχτυλιδιού, μπορεί να έχεις το δαχτυλίδι ή να μονομαχείς για να το αποκτήσεις, κόβεις βόλτες στη Μέση Γη, αγοράζεις αμα θέλεις το Άιζενγκαρντ, το Μπρι, τη Μίνας Τίριθ, συναρμολογείς το Νάρσιλ και φτιάχνεις το Άντουριλ, χτίζεις φρούρια, γενικά είναι ό,τι καλύτερο για τους φαν! 

Παζλ για ψυχοθεραπεία

Ήθελα εδώ και κάποια χρόνια να περάσω λίγο δημιουργικό χρόνο με ένα παζλ, είναι απολύτως χαλαρωτικό, μπορείς παράλληλα να παρακολουθείς μια χαλαρή σειρά ή ένα podcast, ένα audiobook ακόμη, μπορείς να του αφιερώσεις λίγο ή πολύ χρόνο, όσο έχεις κι όσο θέλεις, και είναι πολύ καλή ιδέα να το έχεις στρωμένο στο τραπέζι σου, αν δεν το χρησιμοποιείς για φαγητό παρά το γεμίζεις με ότι κρατάς στα χέρια σου. Έτσι έχεις μια στρωμένη δραστηριότητα που δε θα δουλέψει για σένα μόνο αν σου είναι αδύνατο να συγκεντρωθείς σε ένα πράγμα. Όταν το τελειώσω δε θα το κορνιζώσω, θα το μαζέψω και ίσως το ξανακάνω στο μέλλον μετά από καιρό κι αφού το έχω ξεχάσει αρκετά.

Το συγκεκριμένο που πήρα είναι αυτό.

One (or four) pod to rule them all

Αυτός ο μήνας ως ένα σημείο ήταν ο μήνας του Άρχοντα, και λίγο λυπάμαι που δεν έχει το Netflix ας πούμε τις ταινίες να κάνουμε έναν μαραθώνιο σαν άνθρωποι. Το Pop για τις δύσκολες ώρες είναι γενικά ένα podcast που αγαπώ, τουλάχιστον από τα επαγγελματικά, απολαμβάνω πάντα να το ακούω. Η Ιωσηφίνα και ο Θοδωρής μιλάνε για ταινίες και κάνουν αφιερώματα, με πιο πρόσφατο εκείνο της Marvel με όλες τις ταινίες της σε αντίστροφη μέτρηση δημοτικότητας, και τώρα το υπερφανταστικό τετραπλό αφιέρωμα σε όλα τα πράγματα με τον Άρχοντα (μάλλον θα έχουν περισσότερα σχετικά αλλά τόσα βγήκαν μέσα στον Φεβρουάριο). Είχαν καλεσμένους ανάμεσα στους άλλους τη συγγραφέα Νατάσσα Παυλίτσεβιτς και τον Διονύση Ατζαράκη (που δεν του αρέσει και τόσο ο Howard Shore, να τρελαθούμε τελείως δηλαδή!!). Τρία επεισόδια για την τριλογία κι ένα για τα Χόμπιτ και τα πάντα σχετικά, ήταν από τα καλύτερα podcast που έχω ακούσει ποτέ, απόλαυσα όλο τον ενθουσιασμό που κι εγώ τρέφω για τις ταινίες αυτές από τότε που πρωτοβγήκαν και πήγαινα σχολείο, διάβαζα τα βιβλία και έκανα συλλογή σε κάθε τι του Άρχοντα, πραγματικά με γύρισαν πίσω και μου έμαθαν πράγματα που δεν ήξερα για την παραγωγή, τι να σου πω; ότι συμμετείχα από το σπίτι μου στη συζήτηση; ότι έτρεχα στον χάζμπαντ και του έλεγα τι είχαν μόλις πει για την τάδε μάχη; ότι έτσι μου ήρθε να αρχίσω για τέταρτη φορά να διαβάζω τα βιβλία από την αρχή; Αν αγαπάς έστω και λίγο τον Άρχοντα, πρέπει να αφιερώσεις λίγο χρόνο σε αυτά τα επεισόδια, θα με θυμηθείς!

7 μηνών μπέμπης Κ, 7 μήνες μαμά

Στα συναρπαστικά νέα πράγματα που κάνει ο μικρός μου σπόρος είναι πως πλέον κάθεται πολύ καλά, έχει σταματήσει να κλαίει χωρίς λόγο σε σημαντικό βαθμό, τρώει ένα σκασμό πράγματα (που του τα μαγειρεύω εγώ, άκουσον άκουσον!!) έχει μια σε γενικές γραμμές αρκετά καλή ανάπτυξη και είναι ένα πολύ χαμογελαστό μικρό πλάσμα, κάτι που είχα την αίσθηση πως είναι σύνηθες στα μωρά αλλά διαπιστώνω πως τα περισσότερα σε κοιτάζουν με επιφυλακή πολύ πριν σου σκάσουν ένα πολύτιμο χαμογελάκι. Ο δικός μας χαρίζει απλόχερα τα χαμόγελα και να σκεφτείς πως άργησε να το κάνει αυτό γενικά. Δοντάκια ακόμα δεν έχουν βγει, αλλά αντί να αγχώνομαι για αυτό που ίσως περάσουμε, επιλέγω να χαίρομαι τις ήρεμες στιγμές που ζούμε τώρα.

Του πήρα ένα παιδικό βιβλίο με τον Τουτούρ που έχει ήχους και φαίνεται να του άρεσε πολύ (ιδιαίτερα εντυπωσιάστηκε ο Άλμπους με τους ήχους!), ενώ προσπαθώ να του παίρνω από κανένα παιχνίδι με χρώματα και δραστηριότητες που βοηθάνε στην ανάπτυξη υποτίθεται. Φυσικά παίρνουμε ακόμα τα Ηχογραφημένα Παραμύθια της Disney, νομίζω πως έτσι όπως πάμε θα τα παίρνουμε για πάντα. 

Πόλεμοι το 2022;;!;!!

Αυτός ο μήνας είχε όλα τα φόντα να είναι ένας υπέροχος, βαρετός, συνηθισμένος, αργός Φεβρουάριος, αλλά όχι, ήθελε να είναι ξεχωριστός, να μη μείνει στην απ' έξω από το διαγωνισμό (καταπώς φαίνεται) που έχουν μεταξύ τους οι μήνες των τελευταίων 2-3 ετών, του ποιος θα είναι ο χειρότερος μήνας έβερ!  Το θέμα   είναι πως δε σταμάτησαν κάποια στιγμή οι πόλεμοι, γίνονται ακόμη, δυστυχώς και σε άλλες χώρες λίγο πιο μακριά από εμάς. Μου φαίνεται ανήκουστο να γίνονται ακόμα πόλεμοι, όταν παλεύουμε πια για άλλα πράγματα: για την αποδοχή της διαφορετικότητας, για το περιβάλλον, για μια πιο αποτελεσματική ισότητα της γυναίκας. Κι όμως δίπλα σε όλα αυτά, γίνονται ακόμα πόλεμοι. Με όπλα, στρατούς και θύματα. Προβληματίστηκα πολύ για το αν θα ανεβάσω αυτά που είχα ετοιμάσει προτού ξεκινήσει αυτός ο πόλεμος ή αν θα τα αφήσω για αργότερα, εξού και μια κάποια απουσία και αργοπορία μου που ίσως παρατήρησες. Όταν συμβαίνουν τέτοια δύσκολα αισθάνομαι ανήμπορη, πως τίποτα δεν έχει νόημα. Αυτό όμως δε μου κάνει καλό, αν το αφήσω με παρασέρνει και παρασέρνει και τα πάντα μαζί του. Επέλεξα λοιπόν να ενεργοποιηθώ, να τα δημοσιεύσω για να ξεχαστείς κι εσύ κι εγώ για μερικά λεπτά. Αυτό έκανα, κι αν δεν ανεβάζω τόσο συστηματικά, να ξέρεις πως νιώθω ανήμπορη εκείνες τις στιγμές, πληγωμένη και πως έχουμε αποτύχει ως ανθρωπότητα. Εύχομαι όλο αυτό να λήξει σύντομα με τον πιο ευνοϊκό τρόπο για τον λαό, καρφάκι δε μου καίγεται για τα συμφέροντα των μεγάλων. Εύχομαι να είναι από τα τελευταία άσχημα και τα παιδιά μας να έχουν να αντιμετωπίσουν πιο εύκολα πράγματα στο μέλλον, πιο πολιτισμένα.