Τα 8 πραγματάκια (Μάρτιος 2022)

Αυτός ο μήνας δεν κατάλαβα και τόσο πώς πέρασε. Ήταν ένας μήνας που με πολύ μικρές εξαιρέσεις είχε όμορφα αναγνώσματα, βιβλιοαγορές, σειρές, ταινίες, έκοψα αισθητά πολύ τα μαλλιά μου (ενώ είχα πει πως δε θα το κάνω αυτό όταν γίνω μαμά, μάλλον θα κάνω κι άλλα πολλά που είχα πει πως δε θα κάνω!), έκανα και λίγη γυμναστική (μέχρι που βρήκα κάποια πολύ έντονα προγράμματα και τα παράτησα και πάλι, γιατί αυτά δεν είναι για μένα)

Τελείωσα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τις Μικρές Κυρίες 

Που είναι όντως μεγάλο και όντως φλύαρο, δεν έχει καθόλου ανατροπές ή κάποιο ξεχωριστό χιούμορ (βλ. Όστεν), ωστόσο είναι ένα υπέροχο ανάγνωσμα, ένα ταξίδι που χαίρομαι που έκανα παρέα με τις τέσσερις αδερφές Μαρτς, κι ένα κατόρθωμα τελικά, το ότι το τελείωσα και πάμε παρακάτω. Το βάζω στην κατηγορία "Ένα κλασικό βιβλίο" για το challenge του 2022. Έπειτα έπιασα τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας 173 του Βαγγέλη Γιαννίση, μια μικρή συλλογή με πέντε πραγματικά εγκλήματα που αντιμετώπισε το Ανθρωποκτονιών, ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ανάγνωσμα, ακριβώς αντίθετο στο αργό κλασικό που προηγήθηκε, μόνο που το άφησα λίγο πριν το τελειώσω γιατί είχε ανέβει το στρες μου στα ύψη με τις εξελίξεις στην υπόθεση της Πάτρας που δυστυχώς αποφάσισα κάποια στιγμή να παρακολουθήσω.

Ήταν καιρός για βιβλιοαγορές! 

Το φετινό και προσωπικό μου challenge (βλέπε παραπάνω) λέει πως πρέπει να διαβάσω τρία βιβλία από αυτά που ήδη έχω πρωτού αγοράσω ένα καινούργιο. Αυτό που δεν υπολόγισα όταν έβαλα αυτό τον όρο είναι πως αν αγοράζεις από το ίντερνετ, συνήθως δεν παίρνεις μόνο ένα βιβλίο. Έτσι αφού διάβασα τα πρώτα 3 βιβλία της χρονιάς, έπεσε το μάτι μου στα stories της Διαγώνιου όπου έκοβε βόλτα ένα ξενόγλωσσο που έχω καιρό τώρα ζηλέψει από τη φίλη Σοφία από το Λονδίνο, το The House in the Cerulean Sea. Για να μην ταξιδέψει μόνο του από την Αθήνα, παρήγγειλα κι έναν Gaiman, αφού ο Gaiman είναι πάντα μια καλή ιδέα. Έτσι πήρα και το Neverwhere, δύο ξενόγλωσσες προσθήκες στη βιβλιοθήκη μου. Το δέμα περιλάμβανε επίσης καραμέλες, σελιδοδείκτες, ένα ωραίο ανοιξιάτικο στυλό και μια ευχή για τα βιβλία που παρήγγειλα. Αν δούλευα σε βιβλιοπωλείο, θα ήθελα να δούλευα σε αυτό!

Είδα μερικές τέλειες σειρές (και μια πατατούλα)

Βασανίστηκα να τελειώσω το A discovery of witches που εντέλει με απογοήτευσε οικτρά (τα δύο τελευταία επεισόδια βαριόμουν άπειρα να τα δω, τελικά το πήρα απόφαση για να τελειώνω), καταλήγω πως δεν αντέχω άλλα vampire σε σειρές/ταινίες, έχω χορτάσει, και σα να χορταίνω και από μάγισσες! Για τους δαίμονες (το τρίτο φανταστικό είδος της σειράς αυτής) δεν έχω απολύτως καμία άποψη, αφού σε όλη τη σειρά δεν έχουν καμία απολύτως ιδιότητα πέρα από το ότι λένε πως είναι demons. Ιδανική σειρά μόνο για εσένα που αγαπάς ακόμη το Vampire Diaries και τέτοιες ιστορίες. Εγώ νιώθω λίγο πως έχω φύγει από το είδος.

Είδα την τέταρτη σεζόν της marvelous Mrs Maisel που ήταν εξίσου δυνατή με τις προηγούμενες και βλέπω πως έχει άλλη μια να βγει και τέλος, λυπάμαι μεν, αλλά καλά θα κάνουν, αντί να το τραβήξουν και κάνουν κοιλιά. Κάτι που δε γνώριζα είναι πως ο Lenny Bruce (που για κάποια επεισόδια είχα πιστέψει πως είναι ο Luke στη Lorelai μας) είναι πραγματικό πρόσωπο της stand-up σκηνής, που έκανε τεράστια επιτυχία στα 60s αλλά ήταν αυτοκαταστροφικός και βλέπω πού θα το πάνε και ανυπομονώ για τη συνέχεια!

Είδα σε μια μέρα μέσα το Wandavision ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, που ήταν πράγματι εξαιρετικό, εύκολο, ξεκούραστο, με την Wanda να είναι ο απόλυτος μπαντας ήρωας της Marvel (σε debate ποιος κερδίζει, Γουάντα VS Φοίνιξ λένε πως κερδίζει η Γουάντα!) και ο Paul Bettany να είναι πραγματικά γοητευτικός ακόμα και σε μορφή android και όπως θέλουν ας τον κάνουν, εμείς θα τον αγαπάμε πάντα και για πάντα! Μου μένει να δω το Loki και την Black Widow για να είμαι ενήμερη στα της Marvel.

Σε άλλη μια μέρα μέσα είδα τη δεύτερη σεζόν του Bridgerton που ήταν απολαυστική από την αρχή ως το τέλος. Περίμενα να απογοητευτώ, αφού έχουμε άλλους πρωταγωνιστές εδώ και μια εντελώς νέα ιστορία, ωστόσο δε μπορούσα να σταματήσω να παρακολουθώ επεισόδιο το επεισόδιο, να σιπάρω φουλ το ζευγάρι αυτό, δε με πείραξε καθόλου που ο "real life δούκας" της πρώτης σεζόν δεν έπαιξε ούτε μια σκηνή στη δεύτερη (επειδή δε θα είχε λέει βασικό ρόλο!!!) και ο Άντονι ποιος να το ΄λεγε πως θα ήταν τελικά τόσο σέξι! Γέλασα με τη σκηνή που έπεσε σαν άλλος κύριος Ντάρσι μέσα στο νερό και τον είδαμε με βρεγμένο πουκάμισο, αφού για κάποιο λόγο έβγαλε σακάκι, γραβάτα και τιράντες κι έμεινε μόνο με το πουκάμισο σε νερό που πατούσε! Ανυπομονώ για την επόμενη σεζόν και την επόμενη ιστορία της οικογένειας Bridgerton. Αν είναι του Μπένεντικτ τέλεια, τον βρίσκω ήδη ιδιαιτέρως γοητευτικό, αν είναι της Ελοΐζ πάλι σούπερ, θα έχει πιστεύω πολύ ενδιαφέρον, αν και αδυνατώ να φανταστώ έστω και μισή ερωτική σκηνή με την Ελοΐζ (η ηθοποιός, ωστόσο, είναι γεννηθής το '89, την περνάω μόλις ένα χρόνο, και δεν μας φαίνεται καθόλου σε πληροφορώ!) 

Με τον χάζμπαντ είχαμε ξεκινήσει κάποια στιγμή το Lupin, με τον αγαπημένο Omar Sy, τελειώσαμε τις 2 σεζόν που έχουν βγει τον μήνα που πέρασε, είναι μια πραγματικά εξαιρετικά φτιαγμένη σειρά που τιμάει τον λογοτεχνικό τζέντλεμαν λωποδύτη, το Παρίσι είναι μαγευτικό, σε γενικές γραμμές δεν έχω κάτι αρνητικό να του προσάψω, με κράτησε από την αρχή ως το τέλος, δεν κουράστηκα καν να ξαναβλέπω για δεύτερη φορά το κάθε επεισόδιο αφού ο χάζμπαντ κοιμόταν πάντα στην πρώτη προβολή τους (βλέπεις, σου τα δίνω όλα τα στοιχεία για να ξέρεις, μπορεί να είσαι σαν τον χάζμπαντ κι εσύ). Τώρα θέλω οπωσδήποτε να διαβάσω τα βιβλία του Μορίς Λεμπλάν. ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ όμως!!

Χωρίς λόγο κι αφορμή (ή ίσως επειδή δεν άντεχα να βλέπω μόνο το discovery of witches), έπιασα κάτι πολύ χαλαρό, το ιταλικό An astrological guide for broken hearts που ήταν ό,τι καλύτερο έχω δει σε σειρά στο Netflix στην κατηγορία του, από το γαλλικό Hookup plan. Η συνονόματη Αλίτσε (που θυμίζει Μπρίτζετ Τζόουνς στις γκάφες) εργάζεται ως παραγωγός σε τηλεοπτικό σταθμό στο Τορίνο της Ιταλίας, όταν γνωρίζει τον Τίο που ασχολείται με τα ζώδια και τον Νταβίντε, το νέο αφεντικό  (μπροστά στο οποίο κάνει και τις περισσότερες γκάφες!) Έχουμε δύο σεζόν, μέχρι στιγμής, με 6 μισάωρα επεισόδια η κάθε μία, κάθε επεισόδιο αφιερωμένο και σε ένα άλλο ζώδιο. Μπορεί να σου φαίνεται πολύ ρηχό το ότι ασχολείται με ζώδια, κι εμένα μου φαινόταν, αλλά είναι απολαυστική comfort σειρούλα που θα σου κρατήσει καταπλητική συντροφιά. Θεωρώ πως η ιστορία έχει ολοκληρωθεί, αλλά δεν είναι σίγουρο πως δε θα υπάρξει κι άλλη σεζόν.

Παράλληλα βλέπω σε επανάληψη το Gilmore Girls, όταν δεν παρακολουθώ τις εξελίξεις στην υπόθεση της Πάτρας!

Πολύ λίγες ταινίες 

Είδα τις δύο μεταφορές με τις Μικρές Κυρίες που έχει το Netflix, κι αυτό κυρίως για λόγους έρευνας ώστε να έχω μια άποψη για ένα άρθρο που σου ετοίμασα (και θα διαβάσεις σύντομα). Είδαμε με τον χάζμπαντ επίσης ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το πολυσυζητημένο Spider-Man No way home που ήταν όντως εξαιρετικό και τόσο νοσταλγικό με όλους τους guest ρόλους που έχουμε, αναμφίβολα θα ήταν μακράν καλύτερη ως εμπειρία αν το βλέπαμε σε κινηματογράφο με κοινό (βέβαια ούτε που μπορώ να με φανταστώ σε μια κλειστή σκοτεινή αίθουσα γεμάτη κόσμο, ελπίζω κάποια στιγμή να ξεπεράσω αυτή την αγοραφοβία που μου έχει δημιουργηθεί!)

Ήρθε το book journal! 

Η παραγγελία μου είχε γίνει 19 Ιανουαρίου, το θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά, από το Book depository, απ' όπου τελευταία φορά που παρήγγειλα ήταν πριν το Brexit και τα βιβλία ερχόταν σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Αυτή η παραγγελία έκανε να έρθει σχεδόν δύο μήνες, ήρθε συγκεκριμένα στις 16 Μαρτίου, ημερομηνία που από το site με ενημέρωσαν πως αν δεν είχε έρθει ακόμα θα μου επέστρεφαν τα χρήματα. Τέλος πάντων, όταν είναι τόση η αργοπορία κάπου ξεχνάς τι πήρες και χάνεις και τη μισή όρεξη... Αυτό που παρήγγειλα εν τέλει αλλά ακόμα δεν έχω χρησιμοποιήσει είναι ένα book journal. Θέλω να το συμπληρώσω λιγάκι, κι έπειτα θα σου κάνω μια παρουσίαση αναλυτικά. Θα ήθελα εντούτοις να φτιάξω ένα δικό μου (και γιατί όχι να το ανεβάσω κιόλας για να μπορείς να το κατεβάσεις και να το χρησιμοποιείς κι εσύ. Κάτι τέτοιο, βέβαια, είναι στο μέλλον).

8 μηνών μπέμπης κι ένα δοντάκι 

Ήταν ένας ήρεμος μήνας για την οικογένειά μας, ξεκίνησε πάρα πολύ όμορφα με την πρώτη μας οικογενειακή έξοδο στη βάφτιση της Αριάδνης και της Νεφέλης, των δίδυμων κοριτσιών που γεννήθηκαν την ίδια μέρα με τον μπέμπη Κ, κι η μαμά τους ήταν μαζί με άλλη μια μαμά η μόνη παρέα μου στο νοσοκομείο όπου απαγορευόταν να μπει οποιοσδήποτε από την δική μας οικογένεια, οπότε γίναμε η μια η οικογένεια της άλλης, για όσο μείναμε εκεί. Μπορώ να σου πω πως ένιωσα πολύ περίεργα που βγήκα από το σπίτι και πήγα σε εστιατόριο, που είχαμε το μωράκι μας μαζί και ήμασταν μια κανονική μικρή οικογένεια. Μάλιστα η έξοδος αυτή, που ήταν γεμάτη απρόοπτα, αφού χάσαμε και το δρόμο μας για τα Πεύκα (το Ρετζίκι στη Θεσσαλονίκη) κι ο καιρός ήταν πάρα πολύ κακός, φυσούσε παγερός αέρας κι έβρεχε κάπου κάπου, τελικά ήταν μια υπέροχη εμπειρία και ανανέωσε πολύ την καθημερινότητά μας. Είχα πλέον όρεξη ακόμα και δουλειές στο σπίτι να κάνω. Φαντάσου τώρα να πήγαινα ένα κανονικό ταξίδι ακόμα πιο μακριά. 

Στο τέλος του μήνα, και λίγο πριν μπούμε στον Απρίλιο και πλησιάσουμε τους 9 μήνες, η γιαγιά μας είδε ένα μικρό δοντάκι στο στόμα του μπέμπη Κ. Ήταν ένα σοκ για μένα, αφού ξέρεις κι εσύ και κάθε μήνα σου λέω πως ακόμα δεν έχουμε δόντια, το φοβόμουν σαν εμπειρία. Ευτυχώς βγήκε ανώδυνα, δεν το περίμενα καθόλου! Άρχισε επίσης να λέει "μπαμπά", "μαμπά", "μπαμά", φυσικά χωρίς να καταλαβαίνει τι λέει και κυρίως όταν γκρινιάζει.

Η υπόθεση της Πάτρας

Όταν πρωτοάκουσα για μια οικογένεια στην Πάτρα που έχασε τρία παιδιά, αυτόματα προσπάθησα να σβήσω την είδηση από το μυαλό μου, δεν υπήρχε περίπτωση να κάτσω να μάθω περισσότερα, ήταν αφόρητο. Εντωμεταξύ ο καιρός περνούσε και όλοι μιλούσαν γι' αυτό, κι εγώ εξακολουθούσα να το αρνούμαι και να το προσπερνάω φοβούμενη τον πόνο που συνεπάγεται. Δε ξέρω πώς, πιστεύω ήταν καθαρή περιέργεια, και μια μέρα μπήκα να δω τι συνέβη. Και μετά άρχισα να βλέπω ειδήσεις και βιντεάκια με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και να παρακολουθώ τις συνεντεύξεις και τις εξελίξεις την ώρα που τις έβγαζαν οι δημοσιογράφοι. Έπιασα τον εαυτό μου να παρακολουθώ ειδήσεις (που εγώ ποτέ) και να ξενυχτάω με τη Νικολούλη (πρώτη μου φορά). Πρόσφατα συνειδητοποίησα το λόγο που μπόρεσα και μπορώ (τώρα με λιγότερη θέρμη ωστόσο) να παρακολουθώ αυτή την υπόθεση τόσο άνετα. Φοβόμουν τον πόνο της μάνας, έχω γνωρίσει σε φιλικό μου άτομο τον πόνο αυτής της απώλειας και από τότε που έχω γίνει κι εγώ μαμά, δεν το αντέχω ούτε στη θύμηση. Όμως αυτή η μάνα δεν έδειχνε πόνο, ούτε και ο πατέρας. Αυτό το συνειδητοποίησα πολύ πρόσφατα, πως αυτός είναι ο λόγος που μπορώ και παρακολουθώ αυτή την υπόθεση. Αν έδειχναν πόνο, δε θα μπορούσα να μάθω ούτε καν τι έγινε ακριβώς. Όταν είδα τις δηλώσεις του γιατρού του μεγαλύτερου κοριτσιού μετά την κατάθεσή του, εκεί ένιωσα τον πόνο αυτής της απώλειας. Γιατί κατά τ' άλλα αισθάνομαι πως συζητάνε και συζητάμε για ένα πιάτο φακές που σα να πήρε λίγο μυρωδιά καμμένου ενώ δεν παραέβρασε καν στην πραγματικότητα.

Λίγη τέχνη για το σβήσιμο (και ολίγη γεωγραφία)

Όμως ακόμα και μέσα σε αυτό τον σκληρό κόσμο που ζούμε με όλα τα πραγματικά πολύ δυσάρεστα που ακούμε γύρω μας και κυρίως όλο αυτό τον φόβο και την αβεβαιότητα, σκέφτομαι πως για εμάς και την οικογένεια μας, αυτές είναι λίγο καλές μέρες, δε θέλω να είμαι αχάριστη και να μην το εκτιμώ. Δόξα τω Θεώ, έχουμε την υγεία μας, έχουμε ο ένας τον άλλο, το σπίτι μας, το σκυλάκι μας, τη δυνατότητα να βλέπουμε ταινίες και να διαβάζουμε βιβλία, έχουμε τους φίλους μας (κι ας είναι οι περισσότεροι πολύ μακριά), έχουμε ακόμα και δουλειά. Όσο για το αύριο, θα το αντιμετωπίσουμε όταν έρθει. Κι όσο για το τριγύρω, να βοηθάμε όσο μπορούμε, τρόποι υπάρχουν πολλοί. Ακόμα και μια προσευχή ή μια θετική σκέψη κάνει καλό, σίγουρα πρώτα απ' όλους σε αυτόν που την κάνει. Δες κι εσύ τα όμορφα στη ζωή σου και άσε για λίγο στην άκρη τα άσχημα, ήρθε η άνοιξη, ας χαμογελάσουμε λίγο κι ας ελπίσουμε πως αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα.

*από τη wikipedia