In a holidaze, των Cristina Lauren

Είναι το Kissing Booth; Είναι το Kissing Booth το 3 σε χριστουγεννιάτικη βερσιόν; Νομίζω πως ναι! 

Όταν το βιβλίο είναι εξίσου μέτριο με τα νύχια σου το κομποζάρισμα είναι άψογο!

Το βιβλίο αυτό το πήρα χωρίς πολλή σκέψη κι έχοντας ήδη διαβάσει κάποιες κριτικές πως είναι λίγο μέτριο. Μέτριο το περίμενα και λίγο κωμικό. Και λίγο ρομαντικό, με ολίγη φαντασία. Αυτό είναι ακριβώς: ένα βιβλίο μέτριο, λίγο κωμικό, λίγο ρομαντικό, με πολύ λίγη φαντασία και μέτριο. Αρκετά μέτριο και δεν κυκλοφορεί στα ελληνικά.

Η Mae περνάει κάθε Χριστούγεννα μια εβδομάδα παρέα με τους γονείς της και τους φίλους των γονιών της με τα δικά τους παιδιά σε ένα σπίτι στη Γιούτα μέσα στα χιόνια, όλη της τη ζωή πηγαίνουν εκεί. Και όλη της τη ζωή, ήταν ερωτευμένη με τον Andrew. Η ιστορία ξεκινάει στο τέλος εκείνων των Χριστουγέννων που θα είναι μάλλον τα τελευταία τους στο σπίτι στη Γιούτα, όταν πληγωμένη για τις λάθος αποφάσεις της και το αβέβαιο μέλλον (των Χριστουγέννων της) κάνει μια ευχή: Να τη βοηθήσει το σύμπαν να βρει τι θα την κάνει ευτυχισμένη. Και τότε γίνεται ένα ατύχημα και η Mae ξυπνάει στο αεροπλάνο, μια εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα, να επιστρέφει με τους γονείς της στη Γιούτα για να περάσουν τις γιορτές με τους φίλους τους. Μια σειρά από λάθος αποφάσεις την οδηγούν πάλι από την αρχή σε μια λούπα χριστουγεννιάτικη, μέχρι να βρει το σωστό δρόμο και να τη σταματήσει.

Τα παιδιά από το Kissing Booth!!

Είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάζω από δύο συγγραφείς μαζί, τις έχω φανταστεί να είναι μαζί σε ένα δωμάτιο και η μια να γράφει ενώ η άλλη κατεβάζει ιδέες, να φτιάχνουν σχέδια και πλάνο, ή να τα απαγγέλλουν σε κάποιον τρίτο που καταγράφει τις αφηγήσεις τους. Τις έχω φανταστεί επίσης να γράφουν από ένα κεφάλαιο η καθεμιά, έχοντας ας πούμε ένα κεντρικό πλάνο στο μυαλό. Νομίζεις πως ένα βιβλίο που έχει δύο κεφάλια από πάνω αντί για ένα θα είναι τουλάχιστον ολοκληρωμένο και χωρίς σοβαρά λάθη. Νομίζεις λάθος.

Απ' ότι είδα,  οι Christina Lauren γράφουν κυρίως young adult και ρομαντικά και τέτοια, ως τέτοιο το εξέλαβα και αυτό, που ήθελαν ενδεχομένως να το κάνουν λίγο πιο "φαντασίας" ωστόσο δεν καταλαβαίνεις γιατί έγινε όλο αυτό το ταξίδι στο χρόνο, για ποιο λόγο υπάρχει η Μέρα της Μαρμότας, πώς τη σταμάτησε (λογικά με τη συνειδητοποίηση του τι θέλει πραγματικά από τη ζωή), πώς ξεκίνησε και γιατί σταμάτησε ξαφνικά παντελώς το φανταστικό στοιχείο πριν καν τη μέση του βιβλίου κι έγινε ένα σκέτο young adult βιπεράκι.

Ως ένα σημείο μου άρεσε πολύ, συγκεκριμένα:

Υπάρχει bucket list; Υπάρχει bucket list!!

Σημεία που είπα "Ω, είναι κακό! Πολύ κακό!":
(από εδώ και πέρα έχω spoiler!)

Όλη η σχέση τους από ένα σημείο και μετά είναι σχέση όλων των ηρώων του βιβλίου, έχουν όλοι άποψη, δεν ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο πέρα από τη σχέση τους, δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν στη ζωή τους πέρα από τη σχέση τους, στην ουσία όλοι οι NPCs του βιβλίου συμπεριφέρονται ακριβώς ως NPCs, δεν έχουν τίποτα δικό τους που να τους απασχολεί, καμία προσωπικότητα κανείς, λογικά απενεργοποιούνται όταν δεν είναι μπροστά. Πολύ βολικά ο Benny, ο σουπερκουλ φίλος των γονιών τους που η Mae εκμυστηρεύεται τα πάντα είναι τελικά ζάμπλουτος γιατί είχε αγοράσει μετοχές στη Spotify, αλλά κανείς δεν το ξέρει, γιατί τι σημασία έχει; Δεν είναι κάτι που θα μοιραστείς με τους πιο κοντινούς σου φίλους ή είναι όλοι υπεράνω χρημάτων σε αυτό τον κόσμο; Και στο τέλος του βιβλίου που πολύ βολικά έχει αγοράσει το σπίτι που η Mae αγαπάει όσο τίποτα, το έχει κάνει μια φοβερή ανακαίνιση που τη βλέπουμε αναλυτικά δωμάτιο δωμάτιο και αυτό που τελικά έχει σημασία είναι τα λεφτά, τα λεφτά μας κάνουν όλους ευτυχισμένους. Όχι οι υπνόσακοι που έγινε το πρώτο σεχ, αλλά τα σεντόνια από βαμβάκι (το τονίζει, για να το νιώσει ο πλεμπαίος αναγνώστης που δεν κοιμάται σε 100% βαμβακερά σεντόνια, γιατί δεν είχε αρκετό μυαλό να βγάλει γρήγορο χρήμα αγοράζοντας εγκαίρως μετοχές στο Spotify!) όπου γίνεται το τελευταίο σεχ του βιβλίου, ενώ παραδίπλα τους περιμένουν οι NPCs ήρωες να τελειώσουν το σεχ τους για να παίξουν κι αυτοί στο στόρι τους (γιατί εννοείται πως για μια πρόταση γάμου θα ταξιδέψουν όλοι οι οικογενειακοί φίλοι από όλη την Αμερική να δουν τη φάτσα σου μετά, δεν γίνεται να γίνει ας πούμε μια βιντεοκλήση, που φίλες δεν έχει η Mae; Έχει μόνο τους γονείς της και τους δικούς τους φίλους; Πόσα λεφτά έχουν τελοσπάντων όλοι τους;).

Το βιβλίο γράφτηκε στο 2020, οριακά στο σήμερα (οκει, πριν τον κόβιντ, ναι αλλά πόσο διαφορετικά δηλαδή να ήταν τα πράγματα στον εργασιακό τομέα τότε;). Η Mae παραιτείται από τη δουλειά της, έτσι, τρώει ξαφνικά φλασιά (όκει, ήταν μέσα στη λούπα), και μετά είναι πολύ κουλ με αυτό (όταν διαπιστώνει πως η λούπα έχει σταματήσει;). Λέει κυριολεκτικά σε κάποιο σημείο πως δεν την αγχώνει, θα βρει εύκολα δουλειά στο πιτς φιτίλι (είναι τόσο σούπερ τέλεια τα πράγματα στα εργασιακά στην Αμερική; Κι αν είναι όλα τόσο ονειρικά γιατί κάθισε εξ' αρχής σε μια δουλειά που μισούσε; Θέλω να πω.. εμείς θα κάτσουμε, αλλά υπάρχουν λόγοι. Αυτή γιατί έκατσε;). Όντως βρίσκει δουλειά άμεσα και στο τέλος του βιβλίου που έχουν περάσει 6 μήνες, είναι και στην ανώτερη θέση στην εταιρεία της, το αντικείμενό της είναι η ζωγραφική! Είναι καλλιτέχνης! Is this a Barbie movie??

Η Mae και ο Andrew στο Kissing Booth!!

Η Mae θέλει να κάνει ένα δώρο στον Andrew, να κάνει μια μεγάλη κίνηση, για να παλέψει για την (δύο ημερών) σχέση τους που πάει κατά διαόλου από τη στιγμή που του εκμυστηρεύεται πως σε ένα παράλληλο σύμπαν φίλησε -ΦΙΛΗΣΕ- όντας μεθυσμένη τον αδερφό του (τι απύθμενο λάθος, Θεέ μου, ο τέλειος Andrew σίγουρα δεν κάνει λάθη έβερ, οπότε δίκαια χαλιέται με κάτι που έγινε ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΣΥΜΠΑΝ!! Όπου δεν καταλήγουν καν μαζί γιατί η Mae λογικά σκοτώνεται από αυτοκινητιστικό!). Και τι σκέφτεται; Λες θα έχει σκεφτεί κάτι καλό, κάτι που τους συνδέει με κάποιον τρόπο, θα έχει ξεθάψει κάτι από το κοινό παρελθόν τους. Όχι! Η Mae αποφασίζει να κάνει μια ζωγραφιά, με τους δυο τους ηλικιωμένους να κάθονται στην βεράντα του σπιτιού και την ίδια να γελάει (όπως μόνο ο Andrew την κάνει να γελάει) και κάτι τέτοια κουραφέξαλα! Ζωγράφισε μέχρι και τις βέρες στα χέρια τους (Andrew, τρέχα!). Κι η μάνα της τη βοήθησε να το πακετάρει (δηλαδή το βρήκε κι άλλος καλή ιδέα ως δώρο). Αν ο Andrew ήταν ένας φυσιολογικός άνθρωπος, ένας συνηθισμένος άντρας, ένα νοήμον ον, θα βλέπαμε στην επόμενη σελίδα την τρύπα στην πόρτα σε σχήμα "Andrew", εγώ αν κάποιος μου έκανε ένα τέτοιο υπερcringe δώρο, θα ένιωθα απίστευτα άβολα (ένιωσα απίστευτα άβολα διαβάζοντάς το μόνο). Ο Andrew εντυπωσιάστηκε, αποφάσισε να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στη (δύο ημερών) σχέση τους έτσι ώστε να γίνουν αυτό το γηραιό ζευγάρι στη βεράντα (λες και η ζωή γι' αυτούς τους δυο ιδιαιτέρως θα είναι τόσο εύκολη!)

Δεν έχω επαφή με το dating game του σήμερα, έχω μάλιστα αποχή κάπου στα 15+ χρόνια (στα 15 σταμάτησα να τα μετράω.. νομίζω πως σήμερα η σχέση μου με τον χάζμπαντ έχει ενηλικιωθεί ηλικιακά) αλλά ό,τι κι αν γίνεται στις σχέσεις του σήμερα, δε νομίζω πως θα περάσεις από την φιλική σχέση (ακόμα και την χρόνια φιλική σχέση) στη συγκατοίκηση σε μια μέρα, στη σκέψη του γάμου στους 2 μήνες (και μάλιστα να το σκεφτεί ο άντρας της σχέσης, άκουσον άκουσον!), στην πρόταση γάμου στους 6 (η Mae είναι 25, ο Andrew άντε να είναι 28-29), στο γάμο μετά από λίγο καιρό και πού αλλού; στο μέρος όπου διαδραματίζεται η όλη ιστορία (γιατί άλλα μέρη δεν υπάρχουν σε αυτό τον κόσμο, άλλα μέρη που να τους αρέσουν δηλαδή!) από ένα σημείο και μετά η ταχύτητα της σχέσης είναι ιλιγγιώδης, το βρήκα τόσο απίθανο όσο και χωρίς λόγο όλο αυτό το τρέξιμο, μια σχέση θέλεις να τη ζήσεις λίγο ως σχέση, γιατί ακόμα κι αν είσαι φίλος με κάποιον για όλη σου τη ζωή δεν τον έχεις ζήσει ως σχέση (μας δίνουν να καταλάβουμε πως μπορεί να γνωρίζονται από πάντα και να μιλάνε συνέχεια διαδικτυακά, όμως από κοντά φαίνεται να βρίσκονται μόνο τα Χριστούγεννα!), μπορεί ο άλλος να είναι εντελώς διαφορετικός στη σχέση. Μπορεί να φοράει τις ίδιες κάλτσες για μια βδομάδα ξερωγω, ή να είναι παθολογικά ζηλιάρης (που ο Andrew λίγο είναι). Οι Cristina Lauren είναι πανάσχετες από σχέσεις; Ήθελαν να φτιάξουν μια τρομακτική συνθήκη σχέσης που παραπέμπει σε ασφυξία; Είναι έτσι τα πράγματα στις σχέσεις σήμερα και κάνω εγώ τόσο λάθος;; Μήπως ήθελαν να ξεμπερδεύουν με το βιβλίο μπαμ μπαμ; Θα ξεμπέρδευαν ναι, αλλιώς. Κλείνοντας το μυστήριο της λούπας!

Το φανταστικό στοιχείο, εντέλει, γιατί υπάρχει; Η Mae, που είναι μόλις 25 είναι ανίκανη να πάρει μια σωστή απόφαση για τη ζωή της (όπως συμβαίνει σε πολλούς 25χρονους... σε όλους τους 25χρονους!) και ο μόνος τρόπος να βρει το δρόμο της και να πιστέψει στον εαυτό της είναι να κάνει restart μια συγκεκριμένη εβδομάδα της ζωής της μέχρι να μπει στη σειρά; Και αν πάει λίγο να ξεφύγει από το δρόμο αυτό που πρέπει να πάρει να βλέπει ξεκάθαρα σημάδια (όπως να γλυτώνει στο παρά τρίχα το βέβαιο θάνατο), αλλά και να ομολογήσει στον έρωτα της ζωής της ότι τον αγαπάει από πάντα; Στην ουσία να σταματήσει να είναι τόσο φοβητσιάρα. Η υπόλοιπη ανθρωπότητα απλά θα υποθέτει πως κάνει το σωστό, θα προσπαθεί (ακόμα κι αν το ζητάει από το σύμπαν) να μεταφράσει καθόλου ξεκάθαρα σημάδια για το ποιο δρόμο πρέπει να πάρει, αλλά όχι η Mae. Η Mae έχει άλλα δικαιώματα... χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο ωστόσο. Γιατί η Mae δεν πιστεύει και τόσο στον Θεό, ούτε και την κάνει αυτό το υπερφυσικό που της συνέβη για 50 περίπου σελίδες να δει τα πράγματα διαφορετικά, να αναζητήσει κάποια πνευματικότητα κάπου. Αλλά θα μου πεις, δεν είναι ένα τέτοιο βιβλίο...

Εδώ να κάνω μια παρένθεση, να πω πως ο Andrew (αλλά και ο Theo, ο αδερφός του) παρουσιάζονται ως υπερκούκλαροι χωρίς ούτε μια ατέλεια, ούτε μισή! Εννοείται πως αν είσαι ερωτευμένος/η με ένα άτομο το βλέπεις τέλειο, αλλά είμαι σίγουρη πως δεν είναι, κανείς μας δεν είναι τέλειος. Όχι στο ουτοπικό σύμπαν των Cristina Lauren, εκεί υπάρχουν πανέμορφοι πανύψηλοι άντρες με κατάλευκα χαμόγελα και τούφες που πέφτουν στο μέτωπο τη στιγμή που χρειάζεται για λόγους γοητείας, συνήθως καθώς γρατσουνάνε μια κιθάρα (η Mae είναι εμφανώς κοντούλα, για να την κοιτάξει κάποιος στα μάτια πρέπει να γονατίσει, αλλά μέχρι εκεί, είναι προφανώς το ζευγάρι από το Kissing Booth!). Κλείνει η παρένθεση.

Θα έπρεπε να δοθεί μια εξήγηση για ποιο λόγο η Mae ταξίδεψε στο χρόνο, θα έπρεπε να έχει περισσότερες λούπες από τις 3, νομίζω, που είχε μέχρι που σταμάτησε, θα έπρεπε ΠΟΛΥ να πάρει λάθος αποφάσεις που θα σταματήσουν την τέλεια σχέση της και να επιστρέψει στην αρχή, αφού αυτό τον τρόπο επέλεξαν, θα έπρεπε να ζήσει τόσες λούπες όσες ο Bill Murray στη Μέρα της Μαρμότας. Θα έπρεπε ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ να φάει κατακέφαλα κάτι που θα τη στείλει στο νοσοκομείο στο τέλος του βιβλίου, ώστε να δούμε πως η λούπα σταμάτησε. Το ατύχημα στην αρχή γιατί αλήθεια γίνεται; Για να κάνει την ευχή; Αυτό ήταν! Τα παρατάω!

Διάβασέ το αν θέλεις... 

...μια εύκολη ιστορία με λίγα Χριστούγεννα μέσα, ένα ωραίο λοβ στόρι (κι ας γίνεται μετά άκρως cringe, μπορεί να σου αρέσουν αυτά εσένα), διάλεξέ το αν δε σου αρέσει και τόσο το φανταστικό στοιχείο (γιατί δεν έχει), αν προτιμάς να διαβάζεις για ζευγάρια που κάνουν σεξ σε ένα σπίτι στο βουνό (με αναλυτικές λεπτομέρειες), αν θέλεις να διαβάσεις για μια ιδανική σχέση από όλες τις απόψεις χωρίς να σε αγχώνουν κι εδώ τα λεφτά, ο πόλεμος, οι αρρώστιες κλπ, αν γενικά θέλεις να ξεφύγεις από τον κόσμο, από τη μιζέρια, από τη λογική. Οι Christina Lauren έγραψαν την πολύ γνωστή σειρά Beautiful (Bastard και τα υπόλοιπα) που αρχικά ήταν fan fiction του... Twilight, ακριβώς όπως οι "Πενήντα αποχρώσεις του γκρι", αν είναι το είδος σου, αυτό το βιβλίο θα σου μοιάζει με γλυκιά ιστοριούλα πασπαλισμένη με μαγεία, θα του δώσεις 5 αστεράκια στο Goodreads (έχει πολλές πεντάστερες κριτικές!) κι εγώ θα αναρωτιέμαι τι στο καλό expectations έχεις από το άλλο φύλλο!