Τα 8 πραγματάκια (Νοέμβριος & Δεκέμβριος 2022)

Είδαμε κάποιες ταινίες

Είδα επιτέλους (γιατί ειλικρινά είχα ξεχάσει πως υπάρχει!) το Fantastic Beasts το 3, με τα "Μυστικά του Ντάμπλντορ". Σκέφτηκα μέχρι και να κάνω ένα ξεχωριστό άρθρο για την ταινία αυτή που ήταν τόσο χωρίς λόγο ύπαρξης ώστε να έχω άπλετο χώρο για κράξιμο, ήταν τόσο πολύ απογοητευτική και η απόλυτη καταδίκη για τη συγκεκριμένη σειρά (που δίκαια λέγεται πως σταματάει οριστικά). Αρχικά τα μόνα που αξίζουν στην ταινία αυτή είναι ο Jude Law (που γενικά είναι ευχάριστος στο μάτι) και το Χόγκουαρτς (που το βλέπεις απειροελάχιστα, βέβαια). Ο Νιουτ μου πέρασε αδιάφορος, ο φίλος του Νιουτ, ο Τζέικομπ ο Μαγκλ, που ήταν τόσο τέλειος στο πρώτο ήταν μέχρι κι αυτός βαρετός, τα φανταστικά πλάσματα δεν είχαν κανέναν απολύτως λόγο ύπαρξης (σα να έβαλαν με το ζόρι το ζωάκι που κυνηγάνε στην αρχή ίσα ίσα για να δικαιολογήσουν τον τίτλο!), η αλλαγή του Johnny Depp ήταν η χειρότερη απόφαση, δε με νοιάζει αν είναι ηθοποιάρα ο Mikkelsen, ας τον είχαν από την αρχή το μισώ όταν αλλάζουν τους ηθοποιούς! Η Τίνα ήταν παντελώς απούσα, εμφανίστηκε σε μια σκηνή στο τέλος σαν να έκανε cameo, ποιος το σκέφτηκε αυτό να κάνουν ολόκληρη ταινία χωρίς 2 από τους βασικούς ηθοποιούς; Ήταν κάπως καλό το στόρι του Κρίντενς (αλλά ειλικρινά, δεν πολυστέκει, τον αφήσαμε σε πολύ άλλη φάση), πολύ μεγάλο κρίμα που χαραμίστηκε τόση καλή φαντασία και σίγουρα πάρα πολλά χρήματα σε αυτή την ταινία. Ήταν κίνηση αυτοκτονίας!

Από την άλλη είδαμε την καλύτερη ταινία για τη χρονιά που μας πέρασε, το δεύτερο μυστήριο του Μπενουά Μπλανκ, "Glass Onion". Είδαμε και το πρώτο, το "Knives Out" που ο χάζμπαντ δεν είχε δει, κι έπειτα σε βάθος εβδομάδας (γιατί το βάζαμε αργά να το δούμε κι εγώ δεν την πάλευα) είδαμε το Glass Onion. Στην αρχή μου φάνηκε πως δε θα μου αρέσει γιατί ήταν πολύ καλοκαιρινό. Μετά ενθουσιάστηκα που γυρίστηκε στην Ελλάδα, στις Σπέτσες συγκεκριμένα, δεν είχα ιδέα! Ο χαρακτήρας που παίζει ο Edward Norton είναι κάπως ο Elon Musk, ενώ γενικά η ταινία ως ταινία (άσχετα που εγώ όλο κοιμόμουν) έχει ενδιαφέρον κι αυτή από την αρχή ως το τέλος, επάξια συνέχεια της πρώτης κι ελπίζουμε όλοι να συνεχιστεί τύπου όπως οι περιπέτειες του Ηρακλή Πουαρώ. Μου αρέσει εξαιρετικά και ο Daniel Craig στο ρόλο του, που γενικά δεν τον είχα και τόσο στους αγαπημένους μου. 

Μέσα στον Δεκέμβρη γενικά είδα πολλές χριστουγεννιάτικες του Netflix: Το "Angel falls" και το "Too close for Christmas" (που παίζουν οι Chad Michael Murray και Jessica Lowndes και στα δύο, αλλά δεν είναι ζευγάρι, το 'ψαξα, και να σου πω την αλήθεια και οι δύο, ενώ είναι αντικειμενικά όμορφοι, τι όμορφοι, πανέμορφοι, δε μου αρέσουν καθόλου), την επάνοδο της Lindsay Lohan με το "Falling for Christmas" εντελώς νετφλιξιάτικο κι αυτό, το "A christmas miracle for Daisy" (όπου η Jill Wagner αφού έχει ήδη γλείψει του κοιλιακούς του Derek στο Teen Wolf, έρχεται να γίνει το άλλο μισό του γιαλαντζί Tyler Hoechlin, και κατά 7 χρόνια μικρότερού της Nick Bateman, ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΟΥΚΛΙΤΣΑ ΜΟΥ!!!), είδα το μουσικό "Christmas with you" και τη μεταφορά βιβλίου "The Noel Diary", ενώ έκλαψα, ΕΚΛΑΨΑ, με το ισπανικό "A not so merry Christmas" (που είναι κάπως σαν το Σκρουτζ... βασικά είναι ακριβώς σαν το Σκρουτζ!)

Δύο μήνες, άπειρες σειρές!

Άπειρες σου λέω! Είδα την τελευταία σεζόν του "Crown", όπου είχα ένα φόβο πως θα παίξει και το ατύχημα της Νταϊάνας, αλλά δεν το έπαιξαν. Γενικά απώλειες δεν είχαμε σε αυτή τη σεζόν, δε ξέρω αν μπορώ γενικά να συμπαθήσω την Imelda Staunton σε κανέναν ρόλο μετά την Άμπριτζ, αντιπάθησα έξτρα τον Κάρολο (που μέχρι πριν απλά τον λυπόμουν) και τον Φίλιππο (αλλά γενικά τον αντιπαθούσα αυτόν από την πρώτη στιγμή, νομίζω μόνο η γυναίκα του τον συμπαθούσε έβερ). Καλή σεζόν γενικά, ήρεμη. Ήρεμη και κάπως χλιαρή και η τρίτη σεζόν της "Emily in Paris", όπου δεν γίνεται ο χαμός που γίνεται στις προηγούμενες, μόνο λίγο προς το τέλος, αλλά δε σε πολυνοιάζει, σου αρκεί που βρίσκεσαι σε αυτό το μη ρεαλιστικό και εξιδανικευμένο Παρίσι. Μου άρεσε πολύ που ηρέμησε κάπως το στυλ της Έμιλι σε αυτή τη σεζόν, αλλά και η ανάδειξη του άψογου στυλ της 60χρονης Σιλβί, γενικά μου άρεσε που έδωσαν έμφαση στη Σιλβί και το γεγονός πως όταν δεν είναι παρόν κάποιος μη Γάλλος μιλάνε φάκιν γαλλικά! Δε μου αρέσει καθόλου ούτε η εξέλιξη ούτε το στυλ της Μίντι, νομίζω πως τη χαλάνε.. Εννοείται πως τα επεισόδια ήταν και πάλι λίγα και μικρά και θέλουμε γρήγορα περισσότερο! Η τελευταία σεζόν του "Dead to me" που σταματάει γιατί η Christina Applegate, η μια εκ των δύο πρωταγωνιστριών διαγνώστηκε με σκλύρηνση κατά πλάκας και δε μπορούσε να συνεχίσει, ήταν από τη μια τόσο αστεία κι από την άλλη τόσο συγκινητική που δεν έχω λόγια δε ξέρω γιατί μας το έκαναν αυτό σε μια γενικά κωμική σειρά. Ήταν εξαιρετική και κατάφερε να αγαπάς όλους τους ήρωές της έναν προς έναν. Θα μου λείψει, μπορεί να την ξαναδω, αν και δε θα αντέξω να ξαναδώ την τελευταία σεζόν. Τελείωσα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το "Only murders in the building" (η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να το τελειώσω, μου άρεσε που το είχα στο περίμενε και το έβλεπα λίγο λίγο) και αναμένω τη συνέχεια, ενώ ολοκλήρωσα και το "Rings of Power" που στο τέλος που πήρε λίγη φόρα μου άρεσε πάρα πολύ, μα πάρα πολύ, σχεδόν σκέφτηκα να διαβάσω πάλι Τόλκιν! Οι ασυνέπειες με τα βιβλία υπάρχουν, είναι fan fiction και ως τέτοιο το βλέπεις ιδανικά.

Σε άλλο ύφος εντελώς, είδαμε με τον χάζμπαντ κάποια επεισόδια από το "Cabinet of Curiosities", που γενικά τον Guillermo del Torro τον αγαπώ, αλλά όχι! Ιδίως μερικά ήταν πολύ μεγάλο, τεράστιο, όχι! Κανένας τρόμος επίσης, ούτε μια σταλιά. Είδαμε και το "Inside man", που κάπως καλό είναι ως ένα σημείο, στο τελευταίο επεισόδιο (είναι 4 όλα κι όλα) οι εξελίξεις είναι τόσο ό,τι να 'ναι, τόσο μη πιστευτές, που το χάλασε όλο (βέβαια το παρακολούθησα με αμείωτο ενδιαφέρον, τώρα που το βλέπω από απόσταση μου φαίνεται κάπως αστείο). Είναι από τον δημιουργό του Sherlock (οπότε καταλαβαίνεις πως είναι πολύ έξυπνο και πως αγαπάς αδιαμφισβήτητα το "μυαλό" της υπόθεσης, τον Stanley Tucci) ενώ παίζει και ο αγαπημένος Doctor Who, David Tennant. Ήθελε, λέει, το μυαλό της υπόθεσης να είναι ένας "κακός" ένας φυλακισμένος, και το point είναι πως όλοι μπορεί να γίνουμε δολοφόνοι υπό τις κατάλληλες συνθήκες. Ναι, το ακούω και είναι δυνατή σειρά, στο τέλος όμως το καίει και το καίει άσχημα! Αρχίσαμε και παρατήσαμε (ακόμη κι εγώ) το "1899" που είναι με ένα καράβι με καπετάνιο τον "Ξένο" από το γερμανικό Dark, επιβάτη τον Γκουθμάν από το ισπανικό Elite και όπως καταλαβαίνεις είναι μια πολυπολιτισμική σειρά που είναι λίγο καμμένη (όπως το Dark) γιατί κάπου βρίσκονται σε μια τύπου λούπα; σε ένα παράλληλο σύμπαν; Δεν άντεξα το κάψιμο ούτε καν εγώ. Επίσης, παρά το ότι γενικά έκανε ένα σούσουρο όταν βγήκε, τελικά ακυρώθηκε (φαντάσου για τι κάψιμο πρόκειται δηλαδή...)

Από σειρές που ήταν σειράρες και τις απολαύσαμε ήταν το "House of the dragon" που ήταν ΤΟΣΟ καλό όσο έλεγαν όλοι, δε θέλω να πω ότι δε μας ενόχλησε η αιμομιξία που γίνεται σε αυτό τον κόσμο του Westeros, δε θέλω να το πω αλλά είναι γεγονός.. πλέον δε σε νοιάζει. Οι ηθοποιοί ήταν εκπληκτικοί (κρίμα που άλλαξαν ωστόσο κάποιοι επειδή μεγάλωσαν), η ιστορία εξελίχθηκε πολύ καλά (αν και λίγο γρήγορα), τη σκηνή της γέννας στο τέλος θα ήθελα πολύ να την ξε-δω, γενικά ανυπομονούμε για τη συνέχεια. Ιδανικά αν δεν το έχεις δει και σκοπεύεις, συμβουλή μου να ακούς μετά από κάθε επεισόδιο τον σχολιασμό από το Pop για τις δύσκολες ώρες της Ιωσηφίνας και του Θοδωρή που έχουν αφιέρωμα στη σειρά και πέρα από τις έξτρα πληροφορίες που μπορείς να πάρεις από την Ιωσηφίνα που έχει διαβάσει και τα βιβλία, θα ανεβεί σε άλλο επίπεδο η απόλαυση της σειράς. Εκπληκτική σειρά επίσης η "Wednesday" του Tim Burton, που είχαμε καιρό να δούμε δική του δουλειά και η συγκεκριμένη ήταν φοβερή. Έψαξα πολύ να δω αν είναι μεταφορά κάποιου βιβλίου η οικογένεια Άνταμς ή η σχολή Nevermore, αλλά το μόνο που βρήκα είναι πως έχει σχέση το όνομα με το Κοράκι του Πόε, από εκεί και πέρα έχουμε μια σειρά μυστηρίου με υπερφυσικά πλάσματα, ωραία πλοκή, τιμπαρτονική ατμόσφαιρα, εξαιρετικούς ηθοποιούς, υπάρχει ένα γενικό ποιος-είναι-ο-κακός που μας απασχολεί σε κάθε επεισόδιο και κάθε φορά αλλάζει ο ύποπτός σου, ο χορός της Jenna Ortega είναι οκει αλλά δεν ήθελα μετά να τον μιμηθώ, παιδιά, συγγνώμη, είναι άβολη η σκηνή! Είναι μια σειρά που μοιάζει μεταφορά βιβλίου στην ποιότητα, αλλά δεν είναι.

Σε χριστουγεννιάτικες, σου έχω κι από αυτές, είδα το ιταλικό "I hate Christmas" που είναι η διασκευή του νορβηγικού "Home for Christmas" (που παίζει η Νορβηγίδα Σοφία από το Λονδίνο) είναι ακριβώς η ίδια σειρά, στην ουσία την κάνεις επανάληψη αν την έχεις ήδη δει, το ενδιαφέρον είναι πως έχει γυριστεί στη Βενετία (μου αρέσει που οι ιταλικές σειρές του Netflix δεν είναι γυρισμένες στη Ρώμη αλλά κάπου αλλού) και βλέπεις λίγο χριστουγεννιάτικη κουλτούρα της Ιταλίας και όχι της Νορβηγίας που είναι να πεις αρκετά μακριά μας. Τις μέρες που ήμουν άρρωστη είδα και το φετινό νορβηγικό χριστουγεννιάτικο "A storm for Christmas" που έχει διάφορες ιστορίες ατόμων που έχουν εγκλωβιστεί λόγω της κακοκαιρίας σε ένα αεροδρόμιο. Να σου πω πως όταν την ξεκίνησα μου φάνηκε κουραστική, δε μου άρεσε, μπορεί να έφταιγε και ο πυρετός, αλλά δεν με έκανε να νιώθω καλά. Επέμεινα όμως και την είδα όλη και απλά να σου πω πως στο τέλος έκλαιγα πολύ (μπορεί να έφταιγε κι ο πονόλαιμος) ήταν μια υπέροχη υπέροχη σειρά, κάποιες ιστορίες είναι άψογες.. οι περισσότερες νομίζω. Πάρα πολύ καλή, όχι τόσο πολύ χριστουγεννιάτικη.

Αυτά ήταν τα 8 πραγματάκια των δύο περασμένων μηνών, τα 8 πραγματάκια που σου χρωστούσα και τώρα είναι που δεν έχω κανένα σημαντικό χρέος! Θέλω να πιστεύω (και είναι στους στόχους της νέας χρονιάς) πως θα σου ετοιμάζω ένα (σαφώς μικρότερο) άρθρο κάθε μήνα το 2023, πως θα ζω ενδιαφέρουσες καταστάσεις για να τις μοιράζομαι μαζί σου για να τις γνωρίζεις κι εσύ. 

Σ' ευχαριστώ που έφτασες ως εδώ και δεν τα παράτησες με τη φλυαρία μου, ούτε που μπορώ να φανταστώ τώρα πόσο μεγάλο θα βγει αυτό το podcast! Πες μου, εσύ έχεις κολλήσει ποτέ σου κοξάκι; Πόσες φορές μπορεί να το ξανακολλήσεις αυτό το πράγμα;