Ο Ταξιδιώτης της Αυγής, του Κ.Σ.Λιούις (Νάρνια #5)

Όπως σου έχω πει αγαπώ να διαβάζω Νάρνια μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων. Διάβασα το πρώτο (τον Ανεψιό του Μάγου) πριν από αρκετά Χριστούγεννα, το αγάπησα ακριβώς για το κλασσικό ύφος παραμυθιού που έχει και αποφάσισα πως Νάρνια θα διαβάζω μόνο Χριστούγεννα. Έτσι και γίνεται, αν όλα πάνε καλά, διαβάζω Νάρνια τα Χριστούγεννα. Φέτος αποφάσισα πως θα διαβάζω τα πιο "παιδικά" βιβλία τα σαββατοκύριακα (έτσι ώστε να μη διακόπτω το διάβασμα του βασικού μου βιβλίου, αλλά και να μην απλώνομαι σε πολλά ανοιχτά μέτωπα). Φυσικά είναι βιβλία που διαβάζονται πολύ εύκολα και ξεκούραστα, αφού είναι κατά βάση παιδικά.

Στο πέμπτο βιβλίο της χρονολογικής σειράς (το 3ο σε σειρά έκδοσης) και κατά κάποιον τρόπο το τελευταίο, βρίσκουμε τα δύο μικρότερα παιδιά της οικογένειας, τον Έντμουντ και τη Λούση, μαζί με τον εκνευριστικό ξάδερφό τους τον Ευστάθιο (αλήθεια σου το λέω, οι μεταφράσεις των ονομάτων είναι πολλές φορές αστείες σε αυτά τα βιβλία, αλλά τέλος πάντων, στα αγγλικά είναι Eustace - Γιούστας!), να βρίσκονται για άλλη μια φορά στη Νάρνια, αυτή τη φορά πάνω σε ένα μεγάλο καράβι, τον Ταξιδιώτη της Αυγής. Ο Κασπιανός έχει βάλει πλώρη για τις ανεξερεύνητες θάλασσες, τόσο για να ανακαλύψει τι κρύβεται εκεί, αλλά και για να εντοπίσει κάποιους λόρδους της Νάρνιας που κάποτε έφυγαν κι έκτοτε εξαφανίστηκαν. Κατά βάθος όμως, έχει και σκοπό να φτάσει στην άκρη του κόσμου, στη χώρα του Άσλαν, του λιονταριού που είναι ας πούμε ο ενσαρκωμένος Θεός στη Νάρνια. Εδώ να σου πω πως η Νάρνια είναι επίπεδη. Η γη στη Νάρνια είναι επίπεδη! Βέβαια, ο Λιούις δεν είναι flat earther, απλά κάνει λίγο πλάκα με το ότι η Νάρνια είναι επίπεδη και ο δικός μας κόσμος στρογγυλός, που όπως μας φαίνεται εμάς τώρα αστείο να είναι η γη επίπεδη, έτσι τους φαίνεται και τους Ναρνιανούς αστείο και ακατανόητο να είναι η γη στρογγυλή. Τα βιβλία εκδόθηκαν κάπου το 50 με 56. Σχετικό άσχετο όλο αυτό.

Ως βιβλίο έχει πάρα πολλές περιπέτειες, τις κλασσικές περιπέτειες που έχουν αυτά τα πιο παλιά παιδικά βιβλία όπως το Χόμπιτ αλλά και τα χρονικά των Κρεστόμανσι, το πλοίο ταξιδεύει σε νησιά που το καθένα έχει και κάτι το διαφορετικό, μια κατάρα, κάποια περίεργα πλάσματα, έναν δράκο, τους κυνηγάνε θαλάσσια τέρατα, τα βάζουν με κάθε λογής εχθρούς ορατούς και αόρατους, το ύφος είναι απλό και δεν μπορώ να πω πως κουράζει αν έχεις πραγματικά όρεξη να διαβάσεις ένα παραμύθι. Οι κεντρικοί ήρωες είναι φυσικά όλοι αγαπητοί, ακόμη κι ο ξάδερφος Ευστάθιος που μαθαίνει το μάθημά του και σταματάει να είναι ένας κακός μπούλης. Πολύ αγαπημένο επίσης το ποντίκι, ο Ριπιτσιπιτσίπ, που είναι ο πιο μικροσκοπικός ήρωας της ιστορίας (και... ποντίκι) αλλά ταυτόχρονα ο πιο ατρόμητος και γενναίος. 

Αυτό που μου αρέσει ιδιαιτέρως στη Νάρνια είναι οι αλληγορίες οι σχετικές με τον Χριστιανισμό. Το λιοντάρι, ο Άσλαν, είναι ο Χριστός (ο ενσαρκωμένος Θεός, πολύ χαρακτηριστικό στο βιβλίο "Το λιοντάρι, η μάγισσα και η ντουλάπα"), λέει μάλιστα κάποια στιγμή στη Λούση πως υπάρχει και στον δικό της κόσμο (στον δικό μας κόσμο) με άλλα ονόματα. Ο Άσλαν είναι πάντα εκεί όποτε τον χρειάζονται και όποτε τον επικαλούνται και αυτό που πραγματικά μου αρέσει στον Λιούις είναι πως δεν είναι διδακτικός ή σκληρός, η πίστη του στον Χριστιανισμό φαίνεται αρκετά συνειδητοποιημένη, μπορεί να βγάζει ορισμένες φορές αυστηρότητα ναι, αλλά υπερισχύει πάντα η αγάπη. Τον Άσλαν δεν μπορείς να μην τον αγαπάς και μάλιστα ο πολύ αγνός και ειλικρινής τρόπος που τον αγαπάει η Λούση είναι όλο το νόημα της αγάπης του Χριστιανισμού. Στο βιβλίο αυτό το καράβι συμβολίζει την εκκλησία, που σε πηγαίνει, μέσα από περιπέτειες και μαθήματα, στον παράδεισο (στη χώρα του Άσλαν). Ως ταξίδι γενικά αφορά τόσο την ελεύθερη βούληση όσο και την εκπλήρωση των γεγραμμένων. Ο ξάδερφος Ευστάθιος που είναι αντίθετος με όλα αυτά, συμβολίζει τον στεγνό ορθολογισμό που σε ένα παιδί το κάνει να χάνει την αθωότητα της ηλικίας του και σε έναν ενήλικα, την επαφή με την παιδική του πλευρά, κατά κάποιον τρόπο την ψυχή του. Ο Ευστάθιος έρχεται η στιγμή που μετανοεί, με τη μετάνοια να ομοιώνεται με το να αλλάζεις το δέρμα σου και να μπαίνει στο νερό, δηλαδή να βαφτίζεται. Η ίδια η Νάρνια είναι η παιδική αγνότητα, ο τρόπος να βλέπεις τον κόσμο όπως μόνο ένα παιδί μπορεί. Όμως είναι απαραίτητο, σύμφωνα με τον Άσλαν πάντα, οι ενήλικες να ζούμε στον δικό μας κόσμο που μας χρειάζεται γιατί είναι πολύ πιο δύσκολος. 

Το βιβλίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 2010, ως μέχρι στιγμής η τελευταία περιπέτεια της Νάρνια, δεν το θυμάμαι ακριβώς όπως την ταινία, αλλά και την ταινία δεν την θυμάμαι τόσο καλά. Ο Ben Barnes παίζει τον Κασπιανό και οι ηθοποιοί της πρώτης ταινίας τα παιδιά, λίγο πιο μεγάλα φυσικά. Σε γενικές γραμμές δεν πήγε τόσο καλά η ταινία, είναι αυτή που πάντα θυμάσαι λιγότερο από τις τρεις, ο ηθοποιός μάλιστα που παίζει τον Έντμουντ σταμάτησε την ηθοποιία μετά από αυτήν, όμως ήταν από τις πιο όμορφες οπτικά (και για την θάλασσα αλλά και για τον Κασπιανό που εδώ παύει να είναι τόσο... παιδί, θυμάμαι ακόμη τη σκηνή που τον συναντάμε πάνω στο πλοίο και η Λούση μαζί με όλες μας παθαίνει ένα σκίρτημα - ο λόγος που θα πρέπει να μην ξαναπάει στη Νάρνια ΜΑΛΛΟΝ!)

Πρωτότυπος τίτλος: The voyage of the Dawn Trader
Συγγραφέας: C.S.Lewis
Εκδόσεις: Κέδρος
ISBN: 9789600400786
Σελίδες: 248
Περιγραφή: Ένα ταξίδι στα πέρατα του κόσμου.

Η ΝΑΡΝΙΑ... όπου ένας δράκος ξυπνά... όπου τα άστρα περπατούν στη γη... όπου όλα μπορεί να συμβούν. Ένας βασιλιάς και μερικοί σύντροφοί του ξεκινούν ένα ταξίδι που θα τους οδηγήσει πέρα από κάθε γνωστή γη. Καθώς πλέουν όλο και πιο μακριά, σε νερά που δε βρίσκονται σε κανένα χάρτη, ανακαλύπτουν πως η αναζήτησή τους δεν είναι αυτή που φαντάζονταν και πως τα πέρατα του κόσμου είναι μόνον η αρχή.
Η σημαντικότερη και δημοφιλέστερη σειρά λογοτεχνίας του φανταστικού για παιδιά.

Η σειρά που κυκλοφορεί σε όλες τις γλώσσες του κόσμου και γνωρίζει παγκόσμια επιτυχία από το 1949, όταν πρωτοκυκλοφόρησε. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Έχεις διαβάσει Νάρνια; Ποιο σου αρέσει περισσότερο; Θα σου άρεσε να ζεις σε αυτό τον φανταστικό κόσμο;