Οργή και Ομίχλη, της Σ.Τζ.Μάας (Acotar #2)

Τον έψαξα τον τίτλο για να σου τον γράψω εδώ, δε θυμάμαι ποτέ αυτούς τους τίτλους, μάλιστα δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα ΚΑΙ αυτός ο τίτλος, η Μάας διάλεξε αυτόν ανάμεσα σε άλλους παρόμοιους. Αλλά δεν έχει σημασία ο τίτλος. Δεν έχει σημασία το εξώφυλλο. Σημασία έχει το περιεχόμενο! 

Η συνέχεια της ιστορίας της Φέιρα, έρχεται να προσθέσει ένα ακόμη κεφάλαιο, το καλύτερο κεφάλαιο μέχρι στιγμής, εκείνο της σχέσης της με τον Ρίσαντ. Θεωρώ πως έχεις διαβάσει το πρώτο βιβλίο, οπότε μπορεί να φας σπόιλερ για εκείνο εδώ. Δε θα φας σπόιλερ γι΄αυτό, όμως. Η Αμαράνθα είναι νεκρή. Η Αυλή της Άνοιξης απελευθερώθηκε από την κατάρα. Οι μάσκες έπεσαν (κυριολεκτικά, αλλά και μεταφορικά). Η Φέιρα και ο Τάμλιν είναι ελεύθεροι να ζήσουν τον έρωτά τους. Όμως η Φέιρα πάσχει από μετατραυματικό στρες, την πιάνουν κρίσεις πανικού, και κυρίως είναι μια μπαντάς ηρωίδα που για κάποιο λόγο εξακολουθεί να είναι φυλακισμένη του Τάμλιν! Εδώ χρειάζεσαι κάποιον να έρθει να βγάλει το φίδι από την τρύπα, έναν από μηχανής Θεό, να έρθει να "σε κλέψει" και να σε πάει κάπου πολύ πολύ μακριά, να μπορέσεις να συνέλθεις από τον προηγούμενο θάνατό σου (για τον καλό Θεό, Τάμλιν, η κοπέλα πήγε και γύρισε!!) κι έχουμε εδώ ένα διαφορετικό retelling. Αυτό του μύθου της Περσεφόνης! Μόνο που δεν την πάει στον άλλο κόσμο, αλλά σε ένα παλάτι πάνω στα βουνά. Και δεν την φέρνει πίσω κάθε καλοκαίρι (εεε δε θυμάμαι πολύ καλά το μύθο της Περσεφόνης, ομολογώ) αλλά την κρατάει εκεί για πάντα.. ή για όσο θέλει. Αλλά πόσο θέλεις να γυρίσεις κοντά σε μια αποπνικτική σχέση; (Ιδίως όταν μπορείς να βρίσκεσαι μαζί με τον πιο όμορφο άντρα που έχεις δει ποτέ στη ζωή σου, Φέιρα!)

Παράλληλα και παρά το ότι η Αμαράνθα μας άφησε χρόνους, δεν ήταν ποτέ αυτή το ultimate κακό που μας βρήκε. Ήταν σαν τον Σάουρον στον Μόργκοθ, μια παρατρεχάμενη. Έτσι, κι επειδή ο Ρίσαντ αποδεικνύεται ένας εντελώς άλλος ξωτικός από αυτό που νομίζαμε, κι επειδή υπάρχει ένας απώτερος σκοπός: να σώσουμε τον κόσμο και μάλιστα, τον ανθρώπινο κόσμο, έχουμε μια ιστορία που προσπαθεί να κάνει ακριβώς αυτό, ενώ παράλληλα πλατωνικά τα παιδιά αγαπιούνται σιγά σιγά, όλο και περισσότερο. 

Για πολλούς είναι το καλύτερο βιβλίο όλης της τριλογίας, που το καταλαβαίνω, όσον αφορά το λοβ στόρι της υπόθεσης ναι, είναι το πιο έντονο (εεε δεν έχω διαβάσει ακόμα το τρίτο!), όσον αφορά τις τοποθεσίες, όλα τα μέρη είναι ένα όνειρο. Αν ήταν μια στιγμή θα ήταν καλοκαίρι με ξαστεριά. Όσον αφορά τις γενικότερες αποφάσεις των ηρώων, για μένα είναι οι πιο πολλές λάθος, αλλά εντάξει, δε με πείραξε τόσο αυτό. Νέα παιδιά είναι, ερωτευμένα και αναρχικά. Είναι πολύ λογικό να πάρουν και μερικές λάθος αποφάσεις. Όσον αφορά το κλείσιμο πραγματικά, ακόμη και τώρα που σου γράφω αυτές τις γραμμές, νιώθω έντονα τα συναισθήματα που ένιωσα τότε. Το τέλος είναι επικό, ενώ παράλληλα προφανώς και σε αφήνει να λαχταράς για τη συνέχεια (αναφέρομαι ΜΟΝΟ στο τέλος του κεντρικού μας ζευγαριού!)

Οι νέοι ήρωες που εισάγωνται, είναι τα Bat Boys: ο Κάσιαν και ο Άζριελ, που είναι τύπου απομιμήσεις του Ρίσαντ, για να έχουμε όλες να διαλέξουμε ένα book boyfriend μάλλον και να μη μαλλιοτραβιόμαστε, η Μορ και η Άμρεν, που είναι άλλες δύο μπαντάς ηρωίδες, ενώ γνωρίζουμε λίγο καλύτερα και τις αδερφές της Φέιρα, τη Νέστα και την Ελάιν, που οκέι η δεύτερη είναι μια γλάστρα, η πρώτη όμως είναι πολύ δυναμική και πολύ... θυμωμένη. Ξέρω πως το πιο φρεσκομεταφρασμένο βιβλίο της Μάας από τον Ψυχογιό, με τίτλο google google "Ασημένιες Φλόγες" (πφφφ!!!) αφορά την ιστορία της Νέστα, που το ακούω, ναι, θέλω να μάθω για τη Νέστα! Βέβαια, είναι 800 σελίδες, πορτοκαλί και μοιρασμένο σε δύο τόμους, αλλά τέλος πάντων!

Κάτι για μένα αρνητικό στον κόσμο της Μάας που δεν μπορώ να παραβλέψω, λυπάμαι, είναι η έννοια των ταιριών. Δε μου αρέσει που υπάρχει ένα ταίρι για τον καθένα, το βρίσκω άδικο και παραβίαση της ελευθερίας μας. Επίσης το βρίσκω εύκολο. Αν είσαι σίγουρος πως είσαι με το ταίρι σου είναι αλλιώς με το να μην ξέρεις αν τελικά έκανες τη σωστή επιλογή γιατί δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες και όλες οι καταστάσεις όμοιες. Θέλω οι ήρωες στα βιβλία μου να μην ξέρουν αν έκαναν καλά που κατέληξαν μαζί, όσος έρωτας τρελός κι αν τους πιάνει, γιατί είναι πιο ρεαλιστικό έτσι (θα μου πεις, είναι βιβλίο φαντασίας, θα σου πω πως μιλάει και για πολύ ανθρώπινες σχέσεις, όμως, και μας πουλάει έναν έρωτα τρελό με υπερβολικά καλό σεξ, που συμπεραίνεις τελικά πως δεν μπορεί να υπάρξει στην πραγματικότητα). Τέλος είναι κάτι που μου θυμίζει Twilight και πώς κάτι που μου θυμίζει Twilight να είναι αξιόλογο! (ζητώ συγγνώμη από τους φαν, κάποτε ήμουν κι εγώ.. για λίγο!)

Στο βιβλίο αυτό δεν υπάρχει τόσο φαγητό, υπάρχει πολύ περισσότερο (και πολύ καλύτερο) smut, είναι ένα βιβλίο αφιέρωμα στον Ρίσαντ που είναι ο Θεός μας και τον προσκυνάμε. Περνάει πολύ ωραία μηνύματα για την ισότητα και τον φεμινισμό (εγώ μια φορά τα εκτίμησα) αλλά και για τον ρατσισμό με την πολύ γνώριμη επιβολή του υποτίθεται ανώτερου στον αδύναμο και της αντίστασης σε αυτό, ακόμα κι αν το παιχνίδι φαίνεται χαμένο. Υπάρχουν μηνύματα μέχρι και για ενδοοικογενειακή βία! Πάρα πολύ καλή συνέχεια, σίγουρα καλύτερο από το πρώτο και το καλύτερο βιβλίο για μένα της περασμένης χρονιάς, σε αφήνει να λαχταράς πάρα πολύ για το επόμενο, που ξέρεις όμως πως θα είναι κάπως πολύ διαφορετικό. 

Το έχεις διαβάσει; Πες μου πώς σου φάνηκε, πόσο σου άρεσε,
και ποιους κάνεις cast στους ρόλους των ηρώων μας!