Αγκάθια και Τριαντάφυλλα, της Σ.Τζ.Μάας (Acotar #1)

Ίσως από τα πιο ξακουστά μυθιστορήματα φαντασίας που δεν είναι καθόλου για παιδιά. Το θυμάμαι αυτό το βιβλίο από παλιά, το απέρριπτα πάντα γιατί κρίνοντας από το εξώφυλλο, σκεφτόμουν πως ήταν κάποιου είδους λοβ στόρι (που τα αποφεύγω). Περίληψη δεν είχα κάτσει να δω, καλώς ή κακώς αν δε με τραβήξει ένα εξώφυλλο δε μπαίνω εύκολα στον κόπο να το γυρίσω από την άλλη να διαβάσω την περίληψη. Αν έγραφε κάπου πως πρόκειται για retelling του παραμυθιού "Η Πεντάμορφη και το Τέρας", εεε θα το έβλεπα εντελώς μα εντελώς διαφορετικά! Ωστόσο δεν ήταν αυτός ο λόγος που τελικά το διάβασα..

..ο λόγος ήταν αρχικά το bookstagram και πιο συγκεκριμένα η Μάγδα, aka @booktopia.gr (η Μάγδα που συνήθως σου αναφέρω με κάποια αφορμή). Η οποία όταν διάβασε τα βιβλία αυτά ενθουσιάστηκε υπέρμετρα πολύ. Επέμενε να το διαβάσουμε όλοι, ήταν διατεθειμένη, θεωρώ, να έρθει σπίτι σου και να σου το αφηγείται, αρκεί να το διάβαζες με οποιονδήποτε τρόπο. Έτσι κάπως και από καθαρή περιέργεια και τίποτα παραπάνω (γιατί ακόμη δεν ήξερα πως επρόκειτο για retelling) είπα θα το δοκιμάσω. Αρχικά με άπειρη προκατάληψη, ένιωθα too good for this book, ίσως να έφταιγε η πρωτοπρόσωπη αφήγηση που κάπως μου έκανε το βιβλίο "εύκολο". Ίσως που ένιωθα πως είναι young adult κι εγώ πλέον είμαι σκέτο adult (αν και προσπαθούν να το κατατάξουν σε ένα νέο είδος, το new adult, άντε βγάλε άκρη!), θεώρησα πως είναι για μικρότερες ηλικίες και θα φαίνεται παντού. Αν, μάλιστα, ήξερα πως η Μάας το έγραψε στα 22 της, ολοκληρώνοντας το πρώτο της χειρόγραφο μέσα σε μόλις πέντε εβδομάδες, δε φαντάζεσαι με πόσα κιλά προκατάληψης θα έμπαινα στην ιστορία, επιπέδου "Φιτζγουίλιαμ Ντάρσι που μπαίνει στον πρώτο χορό του φίλου του", με κλειστή μύτη.

Να σου πω δυο λόγια για την ιστορία, σε περίπτωση που δεν τη γνωρίζεις, μια μικρή περίληψη: Είσαι η Φέιρα, μια νεαρή μπαντάς κοπέλα που ασχολείται με το κυνήγι για να μπορέσεις να ζήσεις τον πατέρα και τις δύο αδερφές σου (πρωτοπρόσωπη αφήγηση όπως είπαμε), που δεν σε πολυεκτιμούν ωστόσο για ό,τι κάνεις. Μια μέρα σκοτώνεις ένα πανέμορφο άγριο ζώο, μια πολύ φυσιολογική πράξη για εσένα (αν και κάποιες τύψεις τις ένιωσες μπροστά σε τόση ομορφιά!) που θα ανατρέψει τα πάντα στη ζωή σου. Μια πράξη που θα φέρει στο κατώφλι σου ένα ανώτερο ξωτικό που θα σε πάρει από το σπίτι σου και θα σε οδηγήσει στο δικό του, ένα πανέμορφο σπίτι στη χώρα των ξωτικών, την Πρύθιαν. Εκεί, θα σου πει πως είσαι πλέον φυλακισμένη, αλλά όχι ακριβώς, θα πρέπει να μάθεις να ζεις ανάμεσα στα ξωτικά που πάντα θεωρούσες τα πιο φοβερά πλάσματα, άλλωστε έτσι σου έχουν μάθει. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, αρκεί να μη φύγεις ποτέ από τα εδάφη των ξωτικών. Και ζεις σε αυτό το σπίτι, μαζί με το ξωτικό που μεταμορφώνεται σε ένα τεράστιο ζώο. Και ανακαλύπτεις πως τίποτα δεν είναι όπως νόμιζες και κανείς δεν κρίνεται, φυσικά, από την εξωτερική του εμφάνιση. Χμμμ... ναι.. τώρα δεν ξέρω πώς δεν το είδα ποτέ το retelling!

Ομολογώ πως το πρώτο μισό της ιστορίας, το πρώτο μεγάλο μέρος της, την προκατάληψή μου δεν την έκανα στην άκρη (για να μην αναφέρω το πόσο διάστημα μου πήρε να το προχωρήσω!), εξακολουθώντας να μη γνωρίζω (ούτε κι έκανα, όπως θα διαπίστωσες, τη σύνδεση με την Πεντάμορφη και το Τέρας). Ωστόσο έβλεπα κάποια σημάδια πολύ πολύ θετικά, όπως το πόσο σοβαρή είναι η ιστορία, πόσο καλά αποτυπώνονται όλες οι δυσκολίες που έχει ένας άνθρωπος που προσπαθεί να ζήσει την οικογένειά του, πόσο θάρρος έδειχνε η Φέιρα όποτε χρειαζόταν. Αρχικά, όπως μου συμβαίνει νομίζω πάντα, δε συμπάθησα την κεντρική ηρωίδα (αυτό είναι είτε εσωτερικευμένος μισογυνισμός, είτε αποτέλεσμα της εξαιρετικά αντιπαθητικής Μπέλα από το Twilight, η κεντρική ηρωίδα που γκρέμισε τη συμπάθεια!), μέχρι μετά το μισό του βιβλίου. Όπου και συνειδητοποίησα πως η κοπέλα δε μασάει, δε φοβάται, δε σκέφτεται τίποτα (κι εκεί κάπου μια ταύτιση την ένιωσα. Βέβαια έχει εξαιρετική φυσική κατάσταση, όπου και η ταύτιση γίνεται ξανά παρελθόν.).

Στο πρώτο μέρος, λοιπόν, το κακό μέρος του βιβλίου, το αργό μέρος της ιστορίας, η ~~Μπελ~~ Φέιρα γνωρίζει καλύτερα τα ξωτικά, μαθαίνει για τα μοχθηρά πλάσματα που ζουν ανάμεσά τους, για την ιστορία τους, για τον κόσμο με τις Αυλές (υπάρχει μια αυλή για κάθε εποχή, για τη μέρα και τη νύχτα, υπάρχει γενικά ένα πολύ αξιοπρεπές στήσιμο κόσμου, και μπράβο στη Μάας που το έχτισε σε μόλις πέντε εβδομάδες!), μαθαίνει για την κατάρα που μαστίζει το σπίτι όπου κατοικεί και ~~το Τέρας~~ ο Τάμλιν, το ανώτερο ξωτικό που την κρατάει φυλακισμένη αρχίζει σιγά σιγά και γίνεται συμπαθής... τι συμπαθής... γίνεται σύνδρομο της Στοκχόλμης σιγά σιγά! Όμως όλα αυτά κάπως περνάνε απαρατήρητα, καθώς στο πρώτο αυτό μέρος όλο... τρώνε! Η μνήμη που έχω από το βιβλίο αυτό είναι 2/3 φαγητό κι 1/3 συμπυκνωμένη και φάκιν ασταμάτητη δράση!

Όταν φτάνεις σε αυτό το σημείο που τα τραπέζια τελειώνουν, που έρχεται η ώρα να απελευθερωθεί η κόλαση, ξαφνικά όλα γύρω σου (και κυρίως μέσα σου) σωπαίνουν. Πήγε περίπατο και η προκατάληψή μου, ο κύριος Ντάρσι έγινε ένας γλυκός και καλοκάγαθος κυριούλης. Το βιβλίο πήρε τέτοια φόρα που δεν μπορούσα ούτε να το αφήσω από τα χέρια μου, ούτε δουλειά να κάνω, ούτε να σκεφτώ καν καθαρά. Η Φέιρα, που γενικά δεν είχα συμπαθήσει ως τότε, έγινε βασίλισσα των ηρωίδων φαντασίας που έχουν περάσει, αφήνοντας μακριά της και την Κάτνις και όποια άλλη μπαντάς ηρωίδα σου έρχεται στο μυαλό.

Από τους υπόλοιπους ήρωες ο Τάμλιν, ο απαγωγέας ανώτερο ξωτικό, το Τέρας της ιστορίας είναι πάρα πολύ γοητευτικός, οριακά πατρική φιγούρα. Είναι σοβαρός, έχει τα θέματά του, έχει πολύ κόσμο που του είναι πιστός παρά το ότι εξαιτίας του έχουν υποστεί την "κατάρα". Ο Λούσιεν, ο πιστός του φίλος που είναι από την Αυλή του Φθινοπώρου είναι επίσης εξαιρετικά συμπαθής, ίσως και πιο συμπαθής και προσιτός από τον οικοδεσπότη του. Ο Ρίσαντ, "ο πιο όμορφος άντρας που έχει δει ποτέ της η Φέιρα", αρχικά να πω πως γέλασα με αυτή την περιγραφή, ωστόσο η Σοφία από το Λονδίνο είπε πως ναι, θα μπορούσε να είναι ο Χένρι Καβίλ και ωωωπ, να τος ο πιο όμορφος άντρας που έχουμε δει ποτέ μας! Έχω πολλούς λόγους να το ξαναδιαβάσω αυτό το βιβλίο.. Πέραν της ομορφιάς του, ο Ρίσαντ είναι ένα πολύ γοητευτικό κωλόπαιδο που εμφανίζεται πάντα ως από μηχανής Θεός, άκρως απαραίτητος για την εξέλιξη της ιστορίας, αλλά με πολύ μυστήρια συμπεριφορά (τύπου... τον μισείς!).

Αυτό που δεν περίμενα να βρω σε αυτό το βιβλίο, τύπου... καθόλου, είναι το smut. Το smut ήταν μια νέα ορολογία για μένα (αυτά παθαίνεις αν μένεις εκτός επικαιρότητας για ένα δυο χρονάκια!) που αφορά το πολύ αναλυτικό σεξουαλικό περιεχόμενο στις σελίδες σου. Τα βιβλία της 22χρονης, τότε, Μάας, έχουν μπόλικο πολύ καλό σεξ μέσα (που σε κάνει να απορείς για τις εμπειρίες της νεαρής κοπέλας που μια σχέση έκανε στη ζωή της και παντρεύτηκε, δηλαδή ΠΟΣΟ καλό σεξ κάνει η Μάας στην πραγματικότητα;!). Άλλο που δεν περίμενα να βρω, είναι δυνατές περιγραφές σε σκηνές βίας, τραυματισμών, θανάτου (πχ κομμένα κεφάλια, γιγάντια ανθρωποφάγα σκουλήκια κλπ). Ωστόσο τίποτα από τα δύο δεν γίνεται αυτοσκοπός, ώστε να πάρει από την ίδια την ιστορία και την εξέλιξή της. Έχει τελικά λοβ στόρι, όμως όχι αποκλειστικά αυτό. Έχει αρκετή φαντασία, οριακά επική φαντασία, που από μένα είναι ναι!

Ο τίτλος τώρα, πέρα από εντυπωσιακός και πολύ ελαφρά συνδεδεμένος με το παραμύθι στο οποίο πατάει, δεν δικαιολογείται σχεδόν καθόλου, εκτός αν πούμε πως τα τριαντάφυλλα συνδέονται με την Αυλή της Άνοιξης, που είναι η Αυλή του Τάμλιν, που όμως είναι καταραμένα όλα εκεί, εξ ου και τα αγκάθια, μπορεί η σύνδεση να είναι αυτή. Κατά τ' άλλα, ειλικρινά σου το λέω, το βιβλίο αυτό και όλα της σειράς, δε θυμάμαι ποτέ πώς λέγονται. Λέω έτσι αόριστα acotar και καταλαβαίνεις.

Το βιβλίο τελειώνει άψογα, σε κάνει ασφαλώς να θέλεις να πιάσεις αμέσως τώρα το επόμενο. Δικαιολογεί εννοείται τον ενθουσιασμό όλων των αναγνωστών του acotar, στους οποίους σύντομα βρέθηκαν και η Ρόζα (χωρίς να της το πω εγώ) και η Σοφία από το Λονδίνο (που της το είπαμε κι εγώ κι η Ρόζα και μπορώ να σου πω πως το καταβρόχθησε!) κι ελπίζω να έρθει κι εσύ, αν σου αρέσει η φαντασία έστω και λίγο.